Alþýðublaðið - 15.06.1969, Blaðsíða 12

SÍDASTI ÍSLENDINGURINN
frh. af bls- 7
Kasapi bregður hart við. „Ég strengi
þess heit að hafa hendur ( hári hans!”
hrópar hann.
Ungatoq forðar sér yfir fjöllin. í faðmi
sér ber hann son sinn, lítinn snáða. Það
gránar fyrir degi. Kasapi færist nær. Un-
gatoq, sem er særður og óvígur, á sér
einskis úrkosta. I
Hann horfir um stund á Ijóshærðan
drenginn, sem hvílir í faðmi hans. Svo
hvíslar hanrr milt: „Vertu sæll, sonur
minn“ — og þeytir barninu fram af há-
um hömrum ofan í hyldýpi.
Kasapi sér þetta og hleypur þangað,
sem litli líkaminn liggur í blóði sínu. Hann
dregur hníf sinn úr slíðrum og aflimar
handlegg drengsins. Síðan veifar hann
handleggnum hugstola, horfir til fjalla og
hrópar: „Ég mun heldur ekki gleyma hin-
um handleggnum, Ungatoq!"
Ungatoq flýr lengst norður í fjöll. í
fjarðarbotni reisir hann sér kofa. Þar
hefst Ungatoq við um margra ára skeið.
Mörg myrk og þung ár hefst hann við í
kofa sínum.
Menn Kasapis sækja sér konur suöur
í land. En líf Kasapis er autt og snautt,
og myrkur grúfir yf risál hans. Hatrið
brennur í huga hans. Allir íslendingarnir
voru drepnir — nema einn!
Og vordag einn leggur hann upp [ langa
ferð. Hann heldur sem leið liggur norður
á bóginn. Hann ætlar sér að finna Unga-
toq, hvað sem það kostar.
Síðla sumars kemur hann að kofa síð-
asta íslendingsins. En þá er Ungatoq á
á bak og burt.
Enn leitar Kasapi Ungatoqs í þrjá vet-
ur, en allt kemur fyrir ekki.
En loks — eitt kyrrlátt sumarkvöld —
finnur Kasapi sinn forna vin.
Ungatoq liggur sofandi við fjörð nokk-
urn við hliðina á kajaknum sínum. Kasapi
stendur lengi yfir honum og um huga
hans líða minningar frá þeim árum, er
allt lék í lyndi og vinátta þeirra var við
l(ði. Hann haföi aldrei skilið, hví Unga-
toq hafði myrt konu hans og barn.
Ungatoq vaknar nú og sér Kasapi
standa yfir sér með skutulinn á lofti.
„Kasapi," stynur hann upp.
„Ungatoq, ég minnist þess, er ég sótti
þig heim og sat við hlið þér. Þú sagðist
vera vinur minn og færðir mér dýrar
gjafir. Því gleymi ég aldrei! En ég gleymi
því heldur aldrei, að þú réðir konu minni
og barni bana.“
UNngatoq brosti biturt — en þagði.
Og Kasapi kom fram hefnd sinni.
SMASAGAN —
Framhald af bls. 14.
sér feiminn — næstum því blygðunarfull-
ur á svip — þegar þeir voru að lesa um
innbrotið í Frakklandsbanka í morgurr-
blaðinu, — og þá var það, að hann
sagði:
— Vitið þið, hver „Varúlfurinn'1 er?
Þið eigið áreiðanlega ekki von á því, en
ég er „Varúlfurinn."
Hina setti andartak hljóða, en síðan
ráku þeir upp skellihlátur, einn af öðrum
og þeir ætluðu aldrei að geta hætt að
hlæja. Og nú fóru þeir að kalla hann „Var-
úlfinn" án þess að leggja nokkurn trún-
að á orð hans! eÞir gerðu óspart gys að
honum, og lífið varð vesalings Dutilleuii
þungbærara en nokkru sinni fyrr.
Nokkrum sólarhringum síðar var „Var-
úlfurinn" gripinn í næturheimsókn í gim-
steinaverzlun einni. Hann hafði skrifað
nafn sitt á ein nsýningarkassanna og
söng hástöfum drykkjuvísur jafnframt þvl
sem hann lék sér að því að mölva ailt
glerið með stórum gullbikar. Það hefði ver
ið auðvelt fyrir hann að smjúga út um
einhvern vegginn og komast undan, en
það var engu líkara en hann vildi láta
grípa sig glóðvolgan, sennilega til að
sýna starfsbræðrum sínum, að þeir hefðu
vanmetið hann og talið hann minni mann
en efni stóðu til. Þeir urðu líka öldungis
hlessa, þegar þeir sáu myndir af honum
í blöðunum daginn eftir. Þeir sáu mjög
eftir því, hve þeir höfðu virt hann Iftils,
og bættu það nú upp með þvi að fá sér
nefklemmur og byrja að safna yfirskeggi.
Mönnum finnst það ef til vill bera vott
um grunnhyggni Dutilleuils, að hann
skyldi láta grípa sig af tómum hégóma-
skap, til þess eins að stækka í augum
samstarfsmanna sinna. En hvað um það:
örlögin höfðu ætlað Dutilleuil þessa leið,
og við ákvörðun örlaganna verður ekki
spornað. Maður, sem gengið getur í gegn
um veggi, hefur ekki að fullu sýnt. hvað
í honum býr, fyrr en hann hefur lent í
fangelsi. Og þegar Dutilleui! var leiddur
inn í fangklefa sinn, virtist hann hafa him
in höndum tekið. Það jók á ánægju hans
að hugsa til þess, hve fangelsismúrarnir
voru þykkir. Næsta dag sáu fangaverðirn-
ir sér til mikillar undrunar, að Dutilleuil
hafði rekið nagla í einn vegginn á klefa
sínum —og hengt á hann úr fange'sis-
stjórans. En hann fékkst ekki til að gefa
neina skýringu á þjófnaði þessum. Fang-
elsisstjórinn fékk nú úrið sitt aftur, en
næsta morgun tók ekki betra við. því að
þá lá úrið við höfðalag „Varúlfsins" —
ásamt fyrsta bindinu af skáldsögunni
„Skytturnar" eftir Dumas, sem fengið
hafði verið „að láni" úr einkabókasafni
fangelsisstjórans. Fangaverðirnir vissu
ekki lengur sitt rjúkandi ráð Þeir voru
meira að segja farnir að kvarta undan
því, að stundum fengju þeir alls óvænt
óþyrmileg spörk í bakhlutann — án þess
nokkurn mann væri að heyra eða sjá, sern
líklegur væri til að hafa goldið þeim
höggið.
Þegar „Varúlfurirrn" hafði setið í fang-
elsinu um viku tíma, fannst dag nokkurn
svohljóðandi bréf á skrifborði sjálfs fang-
elsisstjórans:
„Herra fangelsisstjóri.
Með tilvísun til heiðraðs samtals okkar
hinn 17. þ.m. og með hliðsjón af al-
mennum reglum, útgefnum af yður hinn
15. maí f.á., leyfi ég mér virðingarfyllst
að vekja athygli yðar á því, að ég hef
næstum lokið lestri mínum á öðru bindi
Framhald í næsta blaði.
12 AJþýðublaðfð — Helgarblað