Alþýðublaðið - 15.06.1969, Síða 13

I afskekktri götu uppi í Montmartre-
hverfirru í París átti heima ágætur ná-
ungi, sem Dutilleuil hét. Ha'nn var gædd-
ur þeim fágæta hæfileika að geta geng-
ið gegnum veggi, eins og ekkert væri.
Hann bar nefklemmur og safnaði litlu,
svörtu yfirskeggi, en þrátt fyrir það var
hann bara lágt sett skrifstofublók í stjórn-
arráðinu. 1 1
Dutilleuil hafði nýlega náð 42 ára aldri,
þegar hann uppgötvaði skyndlega þenn-
an hæfileika sinn. Það var kvöld eitt, er
hann kom heim, að straumrof hafði orð-
ið, og hann varð að þreifa sig áfram í
myrkrinu. En þegar Ijósið kviknaði, varð
honum Ijóst, að hann var í ókunnugri
íbúð — innan harðlæstra dyra! Hann varð
að vonum mjög undrandi, og gegn ein-
dregnum mótmælum skynseminnar ákvað
hann að fara sömu leið aftur: semsé gegn-
um vegginn inn í sína íbúð! Þessi óværrti
og fjarstæðukenndi eiginleiki varð Du-
tilleuil síður en svo neitt fagnaðareíni,
og hann ákvað því að leita læknis við
fyrsta tækifæri. Læknirinn gekk úr skugga
um, að saga marrnsins væri sönn og eftir
nákvæma rannsókn kvað hann upp þann
úrskurð. að hæfileiki þessi væri ti! kom-
inn fyrir skrúfulaga krystallsmyndun í
kringum skjaldkirtilinn.
Læknirinn ráðlagði lýjandi líkamsæfing-
ar og tvenns konar dularfull duft í stór.
um ílátum til inntöku. Er Dutilleuil hafði
seint og um síðir lokið úr öðru ílátinu,
lokaði hann hinu rækilega — og forðað-
ist að leiða hugann að því framar. Úr
líkamsæfingunum varð alls ekkert, því að
Dutilleuil var frábitinrr öllu slíku — og
hafði alltaf verið; það átti miklu betur við
hann að sökkva sér niður í frímerkjasöfn-
un og dagblaðalestur.
Dutilleuil hélt því áfram að vera þeim
hæfileika gæddur að geta gengið í gegn-
um veggi, en þrátt fyrir það neytti hann
hæfileika síns sjaldarr, því að hann var
maður vanafastur og ekki ævintýragjarn
Honum datt til dæmis aldrei í hug að fara
öðruvísi inn til sín en að opna með lykli.
Og ef til vill hefði honum aldrei til hugar
Smásaga
Maðurinn
sem gat
gengið í
gegnum
veggi
komið að hagnýta þessa gáfu slna, hefðí
ekki óvænt atvlk komið til.
Um þessar mundir lét yfirmaður Du-
tilleuils af embætti og við tók annar. Sá
hét Lecuyer og hafði strítt yfirskegg.
Hinum nýja yfirmanni Dutilleuils gazt þeg-
ar í stað illa að undirmanni sínum, sem
bar nefklemmur og safnaði yfirskeggi og
lagði sig í framkróka um að koma fram
við hann sem úr sér genginn óþarfagríp,
Þetta féll Dutilleuil að vonum ákaflega
illa og ekki bætti það úr skák, að nýí
skrifstofustjórinn gerði sér sérstakt far
um að koma á breytingum á starfshátt-
um undirmanna sinna, sem reyrrdi að
sjálfsögðu meira en lítið á þolinmæði
þeirra. Um tuttugu ára skeið hafði Dutill-
euil byrjað bréf sín á sama hátt: „Með
tilvísan til heiðraðs bréfs yðar dags.......
þ.m. og fyrri bréfaskipta, leyfi ég mér
að tilkynna yður, að ...“ Þetta form vildí
Lecuyer ekki nota, heldur stíla meir upp
á amerískan máta: „Til svars við bréfi yð-
ar dags.........læt ég yður hér með vita,
að ....“ Dutilleuil gat ekki vanizt þess-
um rithætti, og ósjálfrátt fór hann sínu
fram, eins og hann var vanur. Þetta
gramdist skrifstofustjóranum mjög, og
gerðist hann nú æ óvinveittari Dutill-
euil. Andrúmsloftið í stjórnarráðinu varð
því þungt og hlaðið spennu. Dutilleuil
kveið því á hverjum morgni að fara til
vinnu sinnar, og þegar hann var háttað-
ur á kvöldin, lá hann lengi andvaka í
þungum þönkum, áður en honum tókst
loks að festa svefn.
Lecuyer hugðist ná sér niðri á Dutilleuil
og hafa hann undir nánara eftirliti. Fiutti
hann Dutilleuil því [ litla kompu við hlið-
ina á skrifstofu sinni, en á hurðinni að
kompu þessari stóð með sórum stöfum:
„RUSL." Hafði kompan verið notuð sem
geymsla fyrir hvers konar rusl og skranr.
Dutilleuil lét nauðmýkja sig án andmæía
en reiðin sauð og vall niðri í honum. Þegr
ar hann las um eitthvert ódæðisverk í
Framhald á bls. 14.
Alþýðublaðið — Helgarblað 13