Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1963, Side 37

37
sem Stefán snerti við varð skemmtilegt. Hann gaf hverju við-
fangsefni nýtt líf. Riidd hans var þýð, en þó nokkuð sterk og
fyllti vel kennsluherbergið. Ræðumanns-hæfileikar hans gerðu
honum unnt að útskýra erfið efni í stuttu en ljósu máli. Hon-
um var unun að kenna. Hann var fæddur kennari. Ef til vill
er það eina útskýringin, sem hægt er að gefa á yfirburðum
hans í því efni.“# Jónas Þorbergsson bregður upp þessari svip-
mynd: „Ég hefi séð afburðamanninn í sinni fræðigrein skilja
mikilvægi köllunar sinnar, séð hann fórna dýrmætri kennslu-
stund allri orku sinni og innileik, sárbeitni sinni og naprasta
háði, þar sem kuldinn og heimskan urðu á leiðinni. Ég hefi
notið ástsæls og langsamlega snjallasta kennara, sem ég get
hugsað mér.“## Og loks skulu hér tilfærð ummæli Ingimars
Óskarssonar: „Engum tókst betur en Stefáni, að fá nemendur
til að gefa gaum að orðum sínum. Og í grasafræði var hann
mestur snillingur í þeim efnum .... Ég er enn að furða mig
á J>ví, að honum skyldi takast að fá suma nemendur sína til
að gera sjálfstæðár gróðurathuganir í sumarleyfinu — nemend-
ur, sem mér fundust í byrjun gersneyddir áhuga í grasafræði
.... Stefán flutti alltaf með sér sólskin inn í kennslustofurn-
ar .... Hann átti þessa djúpu glaðværð, sem aldrei bregst. í
brjósti hans brann sívakandi æskueldur, hugsjónaaflvakinn
mikli, er knúði kynslóðina ungu, til að skyggnast inn í ævin-
týraheim náttúrunnar.“###
Hér hefur verið vitnað í ummæli nemenda frá ýmsum tím-
um kennaraaldurs Stefáns. Ég var svo heppinn að njóta nokk-
urra síðustu kennslustunda hans, fyrstu vikur mínar á skóla-
bekk. Enda þótt okkur skólasveinum væri kunnugt, að heilsa
skólameistara stæði veikum fæti, óraði engan fyrir, að svo
skyndilega skyldi sól bregða sumri. Og kennslustundir hans
voru okkur ósvikið tilhlökkunarefni, og ég held jafnt þeim,
sent lítinn hug höfðu á grasafræði og okkur hinum, sem féll
hún betur í geð. Það mátti sjá það á hreyfingum hans og svip,
* Merkir samtíðarmenn, bls. 26.
** Ljúð og línur, bls. 91.
*** Dagur 1930, 32. tbl.