Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1963, Side 46

4fi
til að sækja fé, hvort heldur er í skaut jarðarinnar eða djúp
hafsins......Oss er því lífsnauðsynlegt að reyna að auka sem
mest manngildi hvers einstaklings, til þess að bæta upp mann-
fæðina.“*
I skólaslitaræðu 1913, þegar hann hefur rætt ýmissa þá örð-
ugleika, sem þjcóð vor eigi við að stríða kemst hann svo að orði:
„Aðalmeinið er það, hve vér erum fátækir af sannri, lifandi
ættjarðarást, fátækir af einlægri samúð og tilfinningu fyrir al-
menningsheill, í einu orði fátækir af kærleika hver til annars.
Sá skóli sem eigi vinnur að því að glæða þessar göfugu tilfinn-
ingar í brjóstum nemenda sinna, vinnur fyrir gíg og er lítils
virði.“**
Haustið eftir segir svo við skólasetningu: „Birtan er ekki
einhlít, ef skólalífið á að geta verið heilbrigt. Það verður að
vermast af þeim kærleiksyl og þeim samúðaranda, sem ein-
kennir samíéla« góðra 05 göfugra manna. Allir, kennarar 02:
nemendur, verða að vinna störf sín í kærleika, ef vel á að fara,
kærleika til starfsins, kærleika hver til annars. Enginn óvildar-
gustur né öfundarsúgur má koma þar nærri.“***
Fleiri tilvitnana er ekki þörf, til að sýna í hverjum anda
stjórn og stefna Stefáns var í skólanum. Svo má heita, að í
næstum hverri skólaræðu hverfi hann að þessum viðfangsefn-
um, og fara má nærri um, að oftar hefur þau á góma borið í
viðríeðum hans við nemendur.
Skólinn átti Stefáni mikið að þakka, ef til vill líf sitt og til-
veru. Ungur lagði hann líf sitt við líf skólans, og strengdi þess
heit að „skólinn skyldi upp“. Sú heitstrenging var efnd, en
um leið óx hann sjálfur í starfi sínu, svo að óvíst er, að hann
hefði gert það eins á öðrum vettvangi. Skólinn gaf honum svo
óendanlega mörg tækifæri, til þess að koma fram eða vinna
að þeim hugsjónum, sem hann átti dýæastar, og hann kunni
að nota þau tækifæri og fékk þannig að lifa fyrir það, sem hon-
um var hjartfólgnast, aukna menningu þjóðar sinnar, bæði
* Skýrsla G. A. 1910-11, bls. 9.
** Skýrsla G. A. 1912-13, bls. 51.
Skýrsla G. A. 1913-14, bls. 4-5.
*#*