Árbók Landsbókasafns Íslands - Nýr flokkur - 01.01.1992, Qupperneq 88

88
FINNBOGI GUÐMUNDSSON
Islington í Ontario og telur þctta eina bréfskáldsins, er varðveitzt liafi í
fjölskyldunni, svo að henni sé kunnugt.
Nú verða birtir kaílar úr bréfum eða jafnvel lieil bréf Stephans
Guttormssonar til Stephans G. Stephanssonar, og kemur þetta eina
bréf lians, er varðvcitzt hefur, þar inn á sínum stað.
Husavick P.O., Man.
4. október, 1900.
Stephan G. Stephansson, Esq.
Tindastóll, Alta.
Heiðraði vin!
Kæra þökk fyrir bréf þitt, dags. 25. ágúst. Eg bjóst ekki við, að þú
mundir svara eins ómerkilegu bréfi í alla staði og bréf mitt var. Nú
ætla ég þó að ríða á vaðið aftur og vera nokkuð upplitsdjarfari.
Reyndar er ekkert jafnræði, að ég skipti mynt í andlegum skilningi
við slíkan mann sem þú ert; til þess skortir mig alla liluti nema
koparhlunka og annan verðlítinn gjaldeyri. Þó má ég ekki án þess
vera að láta hugsanir mínar í ljós við mann, sem mér er innilega vel
til sökum frábærra gáfna og sannra mannkosta. Mér þykir of
hversdagslegt að skrifast á við suma kunningja mína, ekki sízt fyrir
þá sök, eins og nú hefur raun á orðið, að mér virðast þeir of
nærgöngulir persónu minni. Eg sendi, til dæmis, nú með pósti tíu
arka bréf til góðkunningja míns, eins þessara „skólagengnu" og
„Lögbergings“. Þar held ég uppi vörn fyrir sjálfan mig gegn „nagi“
hans. Þegar svo er komið, er auðsætt, að til lítils sé að tala við slíka
menn um málefni, sem á dagskrá kunna að vera.
Herra Þorvaldur Þorvaldsson er einn af þeim fáu, sem ég
skrifast iðulega á við. Hann er drengur hinn bezti og ágætur
námsmaður.
Innileg ósk mín er sú að verða einhvern tíma svo góður í
íslenzku, að ég þurfi ekki að fyrirverða mig mjög mikið fyrir að láta
í ljós á prenti rökstudda skoðun mína á ýmsum málum, sem mér
finnst að aldrei muni verða útrædd. Mundi ég þá ekki ganga
þegjandi eins og seppi fram hjá því sem við Vestur-Islendingar
ættum að hlúa að miklu meira en gert er, en það er allt sem gott er í
vestur-íslenzkum bókmenntum. Reyndar ætti slíkt að vera hlut-
verk þeirra af hinum yngri námsmönnum, sem eru í eðli sínu skáld
og þess vegna færir að dæma um skáldskap. En því er ekki að
leyna, að sumir þeirra (þó ekki allir sem betur fer) virðast vera svo