Alþýðublaðið - 18.08.1969, Blaðsíða 9

Alþýðublaðið 18. ágúst 1969 9
Sír--*.,.
búðanna og borða þar í e'-d-
húcinu.
En þá var herfltólki Al'ex
Spiers allt í einu sk pað að
'flytja sig ttl annars lands-
hluta 1' BornBO. Og Aiex gat
©klki hugsað sér að skiilja
Joah eftir,
„Hann er bráðgreánc'ur og
du'gf'sgiur piifeur", ■sikrff’aði
bann. ,.Og — éig verð að láta
þig viita það, mamma — ég
■ættleiddi hann í dag. Ég ætla
að koma honum í skóla, og
þegar ég fæ næsta fríið lang-
ar mig að hafa hann með
miér heiim, Getur þú hugsað
þér að taka hann inn á heiimi-
i)ið?“
TATTÓVERAÐUR
VILLIMAÐUR?
Frú Spires varð bæði agn-
dofa og sk'íl’kuð. „Auðvitað
kenndi ég innáilega í brjósiti
um drsnginn, og auðvitað
fanrist mér þis+|ta faPJl'eigiá gert
aif A’ax“. sagði hún. „En ég
hafði verið að vona, að hann
miyndi Ikivænaat einbverri
stúHkiunni í borginni olklkar og
að ég eignaðist bráðium indlæl
barmabörn. En hvað í ósköp-
unum áltiti ég að gera við vHHt
an táning frá Borneo, dneng
fimi áifiti mannætar að for-
fsð'r'uim og hafði aldrei
kvnnzt 'neirau sem hiktist lífs-
hátltrm cklkar á vesturlönd-
vjm? Smláibarn hafði verig auð
veil'd'ara að annast, en 13 ára
strl'bar geita orðið nógu batdn
ir þátt þeir sóu: unpar.dir á
manns eigin heimiL“.
Hún ræddi miálð við mana
sinn og f jöl’lslkyl'du, og engiumi
leizt vei á þe'titia áifofimi. Svo
fór hún að ffetta upp í blclkium
•um ættílc'kk íibanna seim Joaih
l'il'héyrð', og henni lá við að
huigifai’las't þegar hún kömst
að því, að þeir eru tattóver-
aðir næstum frá hvirfli til
ilja!’
Alex eyddii mes'töllúm laiun
urn sínum í að kosta Joah í
sklóPa og borga fyrir uppi-
haild bans. En diTenguri'nn yar
duiglegur og á'stundiunarsamur
°g vann verði'aiun fyrir
frammistöðu sína í íþróttum.
„Hann er að verða sonur
sem hvaða faðir sem er gæti
verið stoltur af“, skrifaði
Alex sííar. Þá voru þeir
'komnir til Singapore, og
Joah — eða Jóe A. Spi'erg
eins og nýja nafnig hans
hljóðaði — órðinn alligóðiur í
ensku.
ALDREI KYNNZT
MÓÐURÁST
Frú Sn'ers var með dvnjandi
hiarter.áitt þegar hún beið á
fl'ugvelllinuim eftir syni sín-
um og „sonarsyni11. Hún
kveið því að standa augiiti
till aiulgíliit's v'ð tattóveriaðan
vitll'iunánn, karanski með sorifn
ar tennur, o? ei'°ta að fagna
honum sem fjökfkyildiuimeðllim.
„En þarna stóð hann þá,
grannvaxinn drengur í bliiium
j'aiklkaiföitum og hvítri skyrtu.
Hann var svo uimikiqmiulaus en
j'-ifnfraimt stiil'l ilegur, að ég
fékik sting í hjarta Ég vaifði
hann örm'um og kyssti hann
ástúðlega. En hann stóð stíf-
ur og brosti eklki, heltílur
horfði á mig með ótita og tor-
trygigni í möndlud'aga augun
ucn“.
Hann var eiklki tattóvierað-
ur, en það reyndist vera
viégna þess, að. taittóvering er
sérsitalklt virðingarmle'rlkii hjá
íbum. Aumingja Joe fhiafði
aldrei notið álits eða virð-
ingar og enginn hirt um að
sýna 'honuim. þann heiður.
Hann hafði heOdiur aldrei not
ið kærileifcs eða móðurás'tar
og sfc lldi þes-s vegna eídki
hvers vegna frú Spiers hsgð-
aði sér eins og hún gerði þeg-
ar hún reyndi að sýna honum
bilíðu.
Hann þa'klkaði aldei fyrir
s'g, rétti aldrei neinum hjáPp-
arhönd. Hann var van.ur, að
hver yrði að berjasit fyrir
sínu án tillits till annarra, og
þó að honum . þæitti vænt um
kj'örföður sinn, gramdlist hon-
uim að burfa að þ iggja nokk-
uð. af óik'unniuigum,.
KONUR FYRIRLITNAR
Frú Spiers sýndi honuim endia
laus'a uimlhyggju, en hún var
nógu sikynsöm tii' að láta
bann í friði og þvingia elklkii
ást sinni upp á hann. Hún
keypti handa honnm smá-
giafir, þótt hún væri eiklki
efnuð kona, og hún reyndi að
gleðja hann með ýms'U mót'i.
En Jtíe brorÆi ai'drei til henn-
ar eða sýndi henni minnsta
Vinseimdiarvott. Hann hændist
að Aiex og föður hans, fagn-
aði kiörföður sínum ■hjartan-
lega þegar hann kom he’m í
frí, en forðað st frú Spiers.
Hann viPd-i meira að segja
elklki ganiga við hlið hennar ái
götunni.
Dsg einn mi'ssti hi'm loks
þolinmæðina. „Heyrðu nú,
Joe Spiers. þú verður að gera
svo vel að ganea við hfiðina
á mér en eklki á undan þegar
v'ð er.um s’aiman úti, bvort
STim. bér lí'kar það betur eða
verr“.
Joa leiit. við og hreytiii út
úr sér; „Ég fýrirlít konur. í
minu landi er litið niður á
þær. Menn'rnir ganga a'll.taf
á undan þeim“.
Þá sikildi írú Spiers hvers
vegna hún hafði eiklki getað
unnið vináttu dr'engs'ns. Stolt
,ir íbar Mita konur eklki segia
sér fyrjr verlkum, og Joie hélt
daiuðahaildi í stolt sitit.
Hún taiaði lengi vig hann
og reyndi að útskýra, að nú
byiglgi hann í öðru landi og
yrði að semja sig að siðuirra
þess, þó að honum lílcaði eiktki
aljlt sem hann kynntist þar.
„Þannig liðiu mar.gr mán-
uðir“, hiefíur hún sagt. „Stund
um lá mér vig að örvænita
en þráltt fyrir allt var mér
far g að þýkja einikiennilega
vænt um þennan framandi,
fjandsaimilega dreng sem ör-
lögin höfðu senl inn í líf mitt.
Hann var heiðarlegur og
hrteinskilinn. Hann var alltaf
tandurhreinn og hélt-herberg
inu sínu jafnóaðfinnanlega
hrainu. Hann stóð sdg með á-
gætum í slkólanum og lagði
bart að sér tiil að bregða'st
e'klki .trausti sonar míns. En
éig v'rtist ekíki geta brætt
þen'nan ísköggul kringuim'
hjarta hans“.
BARÁTTAN Á ENDA
KLJÁÐ
Þegar liðið var hér um bil ár
frá því að Joe kom inn á heim
iíið, sýndi hann fyrstu meriki
um breytingu. Frú Spiers
v'ann úti h'álfan daginn, og
'kvc'ld ei'tt var hún ag koma
'h?im veuiiu fremur þreytit og
lú'n í k'ö'ldu veðri þegar hún
hugsaði með sér hvað það
hlyti að vera garnan að eiga
„venjulegt" barn'abarn. En
þagar hún opnaði úlid'yra-
'hurðina barst m'aitarifimur að
vtum hennar. Borðstofu'borð
ið var til'búið og snvrtjlega
laifft á það. rraaturiran beið, og
ei’durinn dansaði glatt í arn-
inum.
„Éig fiann, að tárin komu
fram í auigun á mér, og ég
fór að giá að Joe. Hann stóð
þarna eins stiífiur og kuPdaleg
ur og áður, e-n ég sá. ag hann
var qstyríkur. Þetta 'hafði
kostað b-ann mikið, því að
bann þurift' að yfirvimna aldia
gamJar hörrnlur ættar sinnar.
Ég stiP'lti mig um að talka
hann í faðminn eins og m.ig
íaneað' fil. .Þalklkia þér fyrir,
Joe‘, sagði ég. ,Þú ert saun-
arle'c'a góður drengur1. Hann
svaraði engu.
sá Joe fálma vandræðalega
eftir þúrilkunni. Ég lét sem
ég tæiki ePxlki efit r neinu þang'
að til hann var búinn að
þiurrlka fyrsta dslkinn. ,Æ,
þaik'k'a þér fyrir, en hvað þú
ert imdiæll að hjáilpa mér‘,
sagð'; ég eins kærulteysisil'éga
og ég gat. En ég fór ham-
1V niueinm í héýtinn það kivöld.
Lcfcsins gat ég farið að trúa,
ag sigur væri fram uni'ain“.
„Ré'tt fyrir skólas11 spurði
ég Joe hvað hann hefði var-
ið að búa til í smíðatiimúnum.
,Sivo sem eiklkert1. svaraði
'hann afundinn, og óg ásalkaði
sj'állfa miig fyrir fljóífærnina.
Ég varð að leyfa þessu að
þróast hægt og hægt, annars
ga.t ég á.tt. á hætfeu að eyði-
leggj'a aillt saman“.
)
„En brát't félklk ég forvitni
mmni svallað. Eíftir clkicP.aupp-
sösnina kom Joe til mín með
stóran palklka. ,Þtetit.a er handa
þér‘, teíUtað: hann. Oig kigði á
flótta“.
„Það var snilldarlega smíð
að sóifiaiborð, mesti dýrgrip-
ur, ssimi bafði efilaust kostað
hann miikla vinnu. Og h'ann
bafði búig það til ha-nda mér!
Ég sk-aimmaðist mín ellrlki fyr
ir að segj'a, að ég gréit af
gleði þann yndislega dag, Ég
viicBÍ, að nú var þessi langa
og örðuga b'arútita á enda
kljáð“.
N-Ú ER ÞAÐ „AMMA“
Nú er Joe A. Spiers byrjað-
ur í háulkóla. Alex er kom'inn
he'm úr hernum, og Spiera-
fjöl’skyCd'an er glaðlyndari og
ham'ngjusam'ari en nclklkru
sinni fyrr „Mest nýt éig þess
að heyra hláitraslköllin í Joe
og vinuiira hans“, segir frú
Spiers. „Kuldialegi drengur-
inn sem gait elklki brosað er
orðinu kátur os félaigislyndlur.
Og ég þárf eíclki lengur að
gæfa mín ti'l að móðga hann
elklki eða særa stoil't hans.. Um
d'aginn kom hann heiim úr
suimarleyfi rneð skölafélögum
sínum, oig ég spurði hvort
það hefði ekki verið gaman.
,Jú, alveg stóilPínit‘, svaraði
hann. ,En ég salkuaði þan,
aimimá. Það er altaif lang-
skemmtile'gast að vei'a heima
hjá bér‘ — ,

var ég að þvo upp þegar ég
fólki hvað það væri eiginlega
sem við fengjumst við, jafn-
vel ráðið okkur sérstakan
blaðafulltrúa til að annast þá
hlið málsins. Okkur hinum bar
öilum saman um að þetta væri
fjarstæðukennd uppástunga og
eiginiega ekki sæmandi. manni
í okkar stöðu. Með þessu væri
gengið í þveröfuga átt; miklu
nær væri að gera það allt að
því refsivert að minnast á
greinina, því að nógu mikið
■leynimakk ber ævinlega vott
um að eitthvað merkilegt leyn
ist á bak við huluna. Við sam-
þykktum aði það skyldi vera
liður í aðgerðunum að auka
leyndina, en fleira þyrfti þó að
koma til.
Einn af eldri prófessorunum
tók þá til máls.
— Mér virðist það greini-
legt, sagði hann, — að við höf-
um ailt frá stofnun deildarinn-
ar. gert okkur seka um grund-
vallarskekkju. Við höfum haft
alltof marga nemendur og við
höfum ekki gert neinar ráð-
stafanir til þess að veija okkar
nemendur sjálfir, heldur höf-
um við tekið við stúdentum
holt og bolt, öllum sem hafa
viijað innritast hjá okkur. —
Þessu þyrftum við að breyta.
Nú til dags er það aðal hverr-
ar háskóladeildar að veita sem
fæstum nemendum viðtöku og
setja ýmis sérskilyrði fyrir inn
göngu sem aðrar háskóladeild-
ir gera ekki. Með þessu er
nefnilega hægt að sýna fram
á að okkar deild sé langtum
merkilegri en allar aðrar deild-
ir. Það skiptir minnstu máli
hver þessi skilyrði eru, og þau
þurfa ekki að standa í neinu
sambandi við það hvort líklegt
sé að maður sem uppfylli þau
standi sig betur við námið held
ur en hinn, sem gerir það ekki.
Þau eru nefnilega alls eklci
sett til þess að vélja úr beztu
nemendurna, heldur til þess að
auka virðingu okkar og deild-
arinnar. Aðalatriðið er að þessi
skilyrði séu nógu ströng, og
bezt er að það eitt nægi ekkí
að uppfylla skilyrðin, heldur
sé inngangan bundin við á-
kveðna tölu. Sú tala má þó
ekki fyrir nokkurn mun vera
of há. ; ,
Ökkur hinum kom öllum
saman um að hann hefði lög
að mæla, og nú upphófust mikl
ar umræður. Meira að segja
ungi prófessorinn sem hafði
komið með uppástungu um
blaðafulitrúann samsinnti hug
myndinni, en kannski hefur
hann heldur ekki þorað öðru,
því að hann hafði fengið
snarpa ofanígjöf fyrir sitt fyrra
framlag. Það eina sem eftir var
að gera var áð ákveða hversu
langt við skyldum ganga í tak-
mörkunUm og hvérnig við ,gæt
um, skýrt frá þeim án þess að
rjúfa regluna um að halda full
kominni leynd yfir öllum að-
gerðum okkar. Okkur kom sam
an um að segja einungis frá
niðurstöðunni sjálfri, en gefa
engar skýringar, og ef sjón-
varpið eða einhver slíkur að-
ili færi að spyrja oklcur skyld-
um við bara.hósta og stama
og segja að þettá væri flókið
mál sem erfitt væri að skýra
út fyrir leikmönnúm.
Næst lcom að því að ákvarða
hve marga ^skyldi taka inn. Ég
Frh. á 15. síðu.