Alþýðublaðið - 28.11.1969, Blaðsíða 6

6 AJþýðublaðið 28. nóveimber 1969
&SALa©Æ!í'ail
ATBURÐUR
□ Sjaldgæfur atburður gerðist á St. Davies-sjúkra-
húsinu í Cardiff á JEnglandi fyrir rúmlega viku. Ut-
anlegsbarn, það er fóstur sem (þroskaðist utan Iegs
móðurinnar, hélt lífi, en læknar höfðu skýrt frá, að
möguleikarnir á að barnið héld:i lífi væri 1 á móti
milljóu. Aðgerð var !gerð á móðurinni, frú Delysia
Stoke, og hætti hún lífi sínu í aðgerðinni. Aðgerðin
gekk hins vegar vel og (bamið hélt lífi. Á myndunum
sjáum við móður (efri mynd) og barnið (neðri mynd)
og virðist því heik'Tst vel af svipnium að dæma.
HEFJIST
Keykjavíik — HE'H
□ Það er mikil ábyrgð, sem skipstjóra er lögð á
herðar. Ofí á hann í ,mikiin baráttu við sjálfan sig og
þá kurnia eftirtaldcjr hugsanir að verða áleitnar: Verð
ég ekki að rejma ao klára að draga lóðirnar, hvað sem
gengur á í veðurofsanum? — Kannski klára hinir
bátarnir að dr -ya allt. •— Verður mér ekki lagt til
lasts að hætta núna og koma ekki með allar lóðirnar
til lands? — Telur almenningur þá, að ég sé kjark-
lítill? — Hún er dýr ny!onlínan“. Þetta eru orð Hsll-
dórs Ilermannsscnar úr erindi, sem hann flutíi á ný-
afstcð^u 24. þingi Farmenna- og fiskimannasam-
bands íslands.
/
ÓHUGNANLEG-
SJÓSLYS AÐ
UNDANFÖRNU
í upphafi erindis síns rakti
Halldór hin óhugnanlegu sjó-
slys og skipstapa, sem orðið
hafa við ísland á undanförn-
um fjórum árum. í framhaldi
af því spurði Halldór: „Hvað
getum við gert til þess að draga
úr þeirri áhættu, sem er sam-
fara því að stunda sjó hér við
land?“ Halldór hélt áfram: „Á
Vestfjörðum hafa fjögur skip
horfið í hafið með allri áhöfn
á þessu stutta límabili. Tvö skip
hafa sokkið á miðunum, en fyr-
ir furðulega mildi tókst að
bjarga áhöfnum þessara skipa.“
t>á benti Halldór á hina svip-
legu skipstapa í Faxaflóa og
við Vestmannaeyjar á s.l. vetri.
— „Einnig vitum við um, áð
fleiri skipum hefur á þessu
tímabili hlekkzt á í rúmsjó, þó
.að í flestum tilvikum hafi ekki
hlotizt alvarlegt af, en þar hef
ur hurð oft skollið nærri hæl-
um. Einnig skulum við vera
minnugir þess, þegar tveir stór
ir erlendir togarai- fórust inni
á ísafjarðardjúpi, til þess m. a.
að minna okkur á, að hætturn-
ar geta leynzt á allra ólíkleg-
ustu stöðum,“ sagði Halldór.
SKIPSSTJÓRNAR-
MENN HEFJIST
HANDA
í erindinu benti Halldór Her
mannsson á, að kominn væri
tími til — og þótt fyrr hefði
verið — fyrir skipsstjórnar-
menn að hefjast handa um ein-
hverjar aðgerðir í öryggismál-
um. Mikil og víðtæk fræðsla
væri nú fyrir löngu hafin á op-
inberum vettvangi varðandi um
ferð á þjóðvegum og í bæjum.
Allir væru á einu máli um nyt
semi slíkrar fræðslu.
„En hvers vegna beinum við
ekki huga okkar að því að hefja
fræðslu á opinberum vetfvangi
varðandi umferð á hafinu við
hinár margvíslegustu hættur,
sem þar leynast?" spurði Hall-
dór. „Mundum við ekki ná með
slíkri almennri fræðslu svip-
uðum árangri sem í umferð far
artækja á landi? En hvers
vegna gerum við ekkert í þess
um efnum? Er það kannski
vegna þess, hve þörf okkar ís-
lendinga fyrir vaxandi afla ár
frá ári er mikil' og þrýstingur-
inn á sjómennina fer vaxandi?
Jafnvel svo mikill, að_þeir hafa
ekki tima til að athuga sinn
gang? Enda þótt þrýstingurinn
sé mikill, megum við ekki
skella skuldinni á hann. Hér á
sinn hlut að máli rótgróið
sinnuleysi okkar sjómanna í að
taka þátt í allri félagslegri,
bæði samfélagslegri og stéttar-
félagslegri sfcarfsemi.
tökum: rús«a tii.
FYRIRMYNDAR
Við íslendingar höfum á
seinni árum tekið 'margt upp
eftir erlendum , þjóðum; sumt
er gott, en sumt er vont. Við
mættum taka það góða meira
upp eftir þeim en gert er. Við
skulum taka sem dæmi; Rúss-
ar stunda mikið fiskveiðar á
norðlægum stöðum, svo sem
við Nýfundnaland, þar sem veð
ur geta orðið sérlega hörð og
frost og ising mikil. Þeir eru
þar oft og einatt með stóran
flota. í þeim flota eru sérfróðir
menn, sem leiðbeina skipstjór-
um hinna mörgu skipa, hvern-
ig þeir eiga að haga skipum
sínum, þegar illra veðra er von,
og einnig hvernig þeir eigi að
snúa sér að fiskveiðunum.
SJÓMENN
VAKNI SJÁLFIR
Við höfum ekki fjármagn til
að miða okkur við Rússana í
þessum efnum, myndu flestir
segja. En við gætum samt hugs
anlega gert eítthvað í. þessa átt
þó að í litlum mæli væri. En
Jyrsta skilyrði til að svo megi
verða er, að sjómenn vakni
sjálfir til dáða og þá sérstak-
lega skipstjómarmenn. Þáðan
verður frumkvæðið að koma,
enda e'ru þessi mál þeim bæði
skyldust og kuiinugúst. Mér
þætti t. d. ekki óiíklegt, að hiri
ýmsu tryggingafélög vildu
styrkja okkur í þeirri við-
leitni.“
Framhald bls. 11.