Alþýðublaðið - 13.04.1970, Blaðsíða 14

14 Mánú'dagur 13. ápríl 1970
Margaref B. Housfon:
Læsta herbergið
'enda kom hann á al'lan hátí
iþannig fram við hana. Eg er
Úeiss fulliyiss að hún athugaöi
það aldrei að 'hún vasri eldri
«n hann og han.n feit sífellt á
Ihana seim barn.
Fimmtudagskvöid nokkurt
'er ég kom heim, sátu ’þær
Nannine og Zoe í turnherberg
in-u. ’Nannine eaumaði, Zoe
hids'taði á grammifóninn. Þeg
;ar Nannine var ifarin rétti
Zoe mér bréf. Ezi-ia kom með
íþað, h-vísilaði hún, þivi bréf
■vor.u henni hinn mikli leynd-
ardcmiur. Bréfið var frá Lous
ie Carrington. Einhverra hluta
vegn-a hafði ég ekki minn’stlu
löngun til *að lesla 'bréfið. Samt
Ibraut'ég inn!sigH,ið. Leona kona
Dane 'hafði látizt af ’bamsför
|iim, en barnið Ivfði. Þau voru
inýfl-utt í nýja húsið. Poreldr-'
|íim hennar var missir hennar
imikið áfail og Dan'e getur ekki
'á' -heilum sér tekið. Við tökum
tei-puna að okkur og nú er
íþað heit-asla ósk ókkar að þú
ikomir heim aftur. Eg hetfði
eins o-g þú veizt helzt kosið að
þú htífðir ekki farið n'eitt, en
ég vissi hins Vegar að þú þurft
ir þess með. Og ef þú kannt
vel við þig þarn-a. hefði ég
Ihell'zt kosið að Iþú kæmir heim
aftur. Með beztu kveðjum.
'Liditsie Oarrington. P.s. Beyndu
áð vera ko.min fyrir jól.
Eg hélt ’bréfinu icngi { h endi
m'ér þungt hugsi. Leoni sem
ailtaf hafði verið sivo liúf og
Mjóð, og náð vaidi yfir öllum
með framkomu -sinni, nú liafði
hún' brostið þegar að því kom
að hún þurifti að taka á sig
nokkra ’ábyrgð. Hún -hafði hvílt
í 'örmuim Dan'e-s, alið honum
dóttir og svo var hún horfin.
Zoe kom tiil mín. — Er eitt-
tovað að? spurði hún.
Dane getur -ekki á heilúm
sér tekið. Tiihuigsunin urn
sorg ihans virtist bæði sár og
ótrúieg í sen-n. En nú skipíi
það -mig engu þótt hann væri
frjál's.
— Hvað ier að? spurði Zoe
aftiuir.
Eg sagði henni að vinkona
imín hefði Mtizt af barnsför-
/uim en barn iiennar lifði.
A/ugu h-enri-ar urðu rök af
dj'úpri Muttekningu.
— Þú spurðir mig eitt sinn
'hvort ég hefði unnað nokkr-
uim manni, sagði ég. Það var
kona hanis sem 1-ézt, barn
iþeirra ilifir.
Það var auðséð að hún
-mintist þess ekki.
Eg s-agði iBiohard andlát
Leoniu, og iað fru Carrington
thefði beðið mi-g að snúa heim
aftur.
— Auðvitað gerír þú það?
— Nei. sagði ég, en leit þó
nindan spyrjandi augnaráði
hans.
— Eg hef þegar svarað brcfi
'hen-nar og sagt að ég komi
ekki.
Það leið að jóhim. Við Zoe
tíndum lauf og skr-eyttum
iherbergi hennar og það var
sá eini undirbúningur sem við
urðum varar við. Hvergi sást
svo mikið s’em jólakerti. A að-
f-angadagskvöld borðuðum við
hjá Ric-liard. Hann hafði
-skreytt a!llt húsið s\'o það bar
sannkafflaðan jólasvip. Floyd
bar jólamat á horð og Bory
hafði meira -að segja rauðan
toorð’a ium hálsi-nn.
Að lokinni máltíð gengum
við niður á bryg-gju, þar sem
isriekkja hans Chantey l'á ferð
toúin fyrir íestum. Bichard
toauð okkluir um toorð og sýndi
ökkur farkostinn stafna á
milHi.
Það var skömmiu síðar að
hann lét í haf í dög-un. Eg
læ-sti turnherberginiu og gekk
iút í slkógargilið tiíl að kveðja
hann. Kjarrið var döggvott og
bjarmi á lcfti. Á -toi'yggjunni
kvöddumst við með ikossi. Ef-
laust hófur mér verið s'á koss
.sárari en honum. Hann kveið
því ekki að leggja á hafið, þó
farkostiurinn væri lítill og -ekki
traustari en öðuskel. Hann
hafði s-agt mér að úthafssigling
væri hættuminni en með
ströndum fra-m, -hann kunni
þá íþrótt til Miítar og ég vissi
að hánn -hafði oft siglt liengri
leiðir i snekkjiui sinni -en hann
átti nú fyrir höndum. Eg
horfði á -eftir fl-eyi hans þar
-sem það ’hvarf 'fyrir oddann.
Hann stóð við stýrið og veif-
iaði í klveðjuskyni.
Næstiu daga eftii' að Bishard
fór tojóst Zoe við honu-m á
hyerri stiundu. Hann hafði
fengið mér (lykiiinn að húsi
sínu, s-vo ég gæti verið þar
’eins og ég vildi. Það var Zoe
Ssm krafðist þess að við fær-
um þangað >á hverjum degi
og á leiðinni tíndi hún bHóm
og skipti í cd-lum blómavösum,
við þurrkuðum ryk af húsgögn
-unu-m og tojugglLlm u-m rúm
hans. Stundium varð þe-ssi mót
töku-uridirþúning.ur hennar svo
sannfærandi eins og þe-gar
hún fór að matreiða fyrir
hann — að við llá að mér
kærni til hu-g-ar að gæta -hvort
iég sæi e-kki snekkju hans
kom-a siglandi fy-rir neteodd-
ann.
Hann sendi mér bréf frá
'hverri ;hö£n sem ha-nn kom í
og -sagði mér affilt s-em gerðist
á leiðinni. Hvernig v-eðrið
-væri og hvernig snekkjan færi
í sj(3. _ í gærkvöldi lá ég
-lengi vakandi í 'klefa mínum
og las í bókinni sem þú gafst
mér að s-kiílnaði. í ,nótt v-a-ist
iþú með mér um borð. Það
hefui’ vitanlega aðeins verið
draumur en svo raunveruleg-
iit.j- var hann að mér þótti
á eftir sem Iþú st-æðir hjá mér
við stýrið.
Að sjálf-sögðu harst mér ekk
-ert bréf fró honu-m er hanri
náði ákvörðunarstað — eynni
ókiunnú undan Afríku-strönd.
Eftir það var jafn óg-erlegt
fyrir okkur að haf-a nokkurt
aamband okkar á mill-i og ef
Ihann hefði fent á Júpitei' eða
iMaris. Og ef til vill hafði hann
ai’ls ekki ákvörðunarstað.
Hvað visisi ég um það. Og
þó h-ann he’fði náð ákvörðun-
arstað ....
Útvarpið sem hafði fengið
.naga’sjónir af ferðalaginu,
kvað -mannætur hafast við á
.eynni og ekki gerði það mig
-rórri í s-kapi.
Að síðustu barst mér aft-
lui’ hréf frá horJrm, og síðan
úr hverri -höfn. Frásagnir af
veðri, sjó og enelkkjunni. -Eg
llas Zoe bréfin.
Svo gierðist það dag nokk-
urn, að tilkynnt var að fár-
viðri væri í aðsigi og rauðar
og svartar vejifur vor-u settar
upp við lendingarstaðina á
istiröndinni og miáivarnir görg-
uð-u á eirðarlau-su flugi yfir
sundunum.
Síðasta bréf Bichards hafðí
borið póst'StimpiIinn Martin-
qui. Samkvæmt (því átti han.n
að vera ’á sialinigúi um Cnri-
beanhaf einmitt þar s-em fár-
við-rin urðu verst.
Engin vanur sjómaður l'egg-
I hendlngum
Umsjón: Gestur Guðfinnsson
Vísa sú sem hér fer á eftir
er að sögn frcðra man-n-a kveð-
in um mikilsmet.'nn stjcrn-
málamann, sem enn er ofa-n
moldar. Hin-s vega-r hefur mér
e-kki tekizt að fá óyggjan-di
sönnur færðar á faðe-nniið, e-n
tali-ð er að heimi'lisíang vísunn-
■ar fé á Húsavík, þaðan er-u
reyndar fleiri vel kveðna-r vís-
ur ættaðar, þótt sum-ar séu
n-a-umast græi'kula-usar með
öllu. En vísa-n er svon-a:
Tælimáli tu-ngan spýr,
tevgð og fægð og strokin,
e-n eðli'ð sín-u búi býr
ba-k við augnalokin.
★
Oft er glatt. á hjalla á Skíða-
akólanum i Kerlingarfjöllum,
svo sem ma-rgir fean-raast við,
og mikið sungið, þegar svo ben
undir. Kemur þá stundum fyr-
ir, að nýr texti er saminn við
gamalkunnugt la-g. Eftirfaínandi
Kerlingar'fja-llasöngur er þann-
i-g til orðiran að sögn góðkunn-
ingja þátta-rins, sem se-ndi okk-
ur erindið, má reyndar heyra
„Litlu fluguna" -hans Si'gfúsar
Halidórssonar suða á baik við
þenn-an glaðlega og hressilega
K e-r lin-ga rfj a-ll-asöng;
Loðmundur á li-tia Snót
að vinu,
lætur Snækoll fóstra Úrill
sinn.
Vesturgn-ípur sindra í sól-
ski'ninu,
þar sit ég einin með skíða-
búnað minn.
Ei-nhverntíma lalliar bre'kkur
svíf ég
óttalaus, þótt Fannbor'giri sé
brött.
Einhverntíma -alla toppa klíf
ég,
Ögmund, Mæni, Böðul, Tind
og Hött.
★
Það he’fur margt ve-rið fal-lega
kveðið um ástina fyr-r og síðar,
svo sem 'a'liir vit-a. Vísan, sem
hér fer á eftir er lík-a ástavísa
en hún gefm- ótvírætt tiil 'kynna,
að ásti-n getur veri'ð af marg-
vísle-gum rótum runnin og j'af-n-
vel átt upptök sín í öðrum líf-
fserum en hjartainu. En vísain
var reyndar send sem kveðj-a
með smágjöf til matse-l-ju skíða-
man-nia í Ke'rli'nga.-rfjöllum:
Efl'aust munum -aftur sjást,
elskulega vina.
Nú var mest um matarást,
meira seinnia — um hiraa.
★
Efla-ust kaninast eirthve-rjir
góðir menn fyrir norðan við
eftirfarandi vísu, ein Hamna
Brynjóifsdótti'r, koraa M-agn-ús-
-ar Jóhannsson’ar útvarps'virk'ja
lærði h-a-na á síraum tím-a norð-
ur á Akureyri, h:«is vegar er
allt í óvissu um höfund1.
Þykir fögur þessi sné-t,
það e-r ekkert slúður.
Fyrst ei' púður, svp er söt,
( svo e>r -aftur púður.
■k
En nú skulum við ve-nda okk-
ar kvæði í kross frá fögrum
snótum, slúðri og púðri og
hverfa að öðrum þjóðlegum
yrki-sefnum. Og hér kemur
vsrsið um Flókad-a'linn, sem ég
heyrði nýlega s-ungið -af miklum
'knafti í lain'gferðabíl, enda er
það vel ti-1 sön-gs fallið. Eins
og sjá má, er það ekki kveðið
u-ndii’ rímna'la-gi, en andi tæk.i-
færisvís-unnar svífur þó greini-
lega yfir vötnunum í þessu
fa'gra Flókad'als minni. Hins
ve-gar má ve-ra, a-ð de.'lldair verði'
mei-nirigar um inntiakið og boð-
skapin-n.
Frjálst er í Flókadal
f r-amsókniarma'nnaval;
þ>að er nú þj-óð'liegur sta-ður.
Enginn af öðrum ber,
efalaust þa-ðan fer
til andskotans lann-ar hver
m-a'ður.
★
Eftirf-arandi vísur eru sagðar
kveðnar í orðastað Jóns Pálm-a-
son-ar fyrrum a'lþin'gismainns á
Akri. Ví.surn'aa' eru ei'gnaðar
Stefáni Jónssyni, en þar isem
margir íslendingar heita því
nafni, verður hver að hafa
fyrir satt það sem honum lík-
legast þykir um höfundinin.
Elsku hjartians ísland mitt,
ó, hvað þú ent hrikafagurt,
sæll ég bý við hrjóstið þitt,
þó bæði sé þa'ð kalt og magurt.
Fríður himirirí fagurblár,
fes'timg yfir mínum ranni,
grán-a á mér gisin hár,
gömlum og þreyttum alþingis-
manni.
★
En/n er hér ein falleg vísa,
sem allir ættu að hafa gott af
að læra og kunna og fara með
í einrúmi og á 'alma'nnafæri:
i
Hann Davíð bóndi á Dröngum
er dáirin. Það er ljótan.
Svo hjartanlega h-afði ég
hlakkað til ia'ð skjót’enn.
★
Næst-a vísa skilst vænta-n-
lega, þót't -enfgar skýri-n'gar
fylgi, en taka má þó fria-m, að
hún e-r ekki kveðin ia-f bimdind-
ismanni:
Það væri meira en meðal-
s’kömm
mér að neita um kraftiínn,
tvö hundruð og tíu grömm
til uð væfca kj.aftinn.
★
Sjálf-a'gt eru nú einhverjir
farnir að si'gna sig undi'r lestr-
inum off skal hér með látið stað-
ar numið að sinni.
★