Helgarpósturinn - 03.04.1995, Blaðsíða 8

FRETTIR

ÓUPPLÝST ÍSLENSK SAKAMÁ'O
Aldrei haf af leii
mir verið kærð
ji^armsóknam nauögunarmála víöa á landsb
Medferl
»» i Æi
*? * 1Æ
:bux» jEfit'V
iáalt- /
•-y.

T^-^S

§!gp yiiaitA ~*w
&SS ÆS&áaftSífe

Unqur maður meö bláa VIK-
ING-húfu fremur hrottalega
nauðgun á kornungri stúlku
Þann 31. októbern993
var ung stúlka, þá tæplega
sextán ára, á heimleið frá
vinkonu sinni úr Breið-
holtinu til Kópavogs þeg-
ar hún varð fyrir hrotta-
legri líkamsárás. Þetta var
í kringum miðnætti, ekki
löngu eftir að bíóhúsin
loka, en leið hennar lá um
illa lýst undirgöng á
Reykjanesbraut sem eru
gegnt Mjóddinni og liggja í
átt að Skemmuvegi. Þegar
hún kom út úr göngunum
beið hennar maður sem
réðst að henni með hníf á
lofti og dró hana upp tröpp-
urnar og inn á malarstíg sem
að liggur upp að Smiðjuveg-
inum og þaðan dró hann
hana inn í opið port við hús
Landvéla þar sem voru bíl-
hræ og ryðhrúgur og gámar.
Hann neyddi hana bak við
einn gáminn og þröngvaði
fram vilja sínum.
Maðurinn sem var með
plastpoka á höfðinu svo
að rétt rifaði í augun var
með bláa húfu á höfðinu
sem á stóð VIKING með
gulum stöfum en að öðru
leyti var hann klæddur í
svartar snjáðar gallabux-
ur og samlitan kragalaus-
an jakka með rennilás.
Hann var talinn vera um
það bil átján ára og um
1.74 á hæð. Stúlkan komst
heim til sín við illan leik
en atburðurinn var kærð-
ur klukkan eitt um nóttina
og var hún flutt í neyðar-
móttöku fyrir fórnarlömb
kynferðisafbrota.
.DHA-PRÓF Á NOKKRUM
AN ARANGURS
Lögreglan hóf strax
rannsókn á málinu og
beitti til þess nýstárlegri
aðferð, svokölluðu DNA-
prófi. Fjölmenni var á
helgarvakt lögreglunnar
vegna málsins en þar voru
helmingi fleiri að störfum
en venjulega. Allar manna-
ferWr í grennd við staðinn
á þessum tíma voru kann-
aðar og nokkrir menn
þurftu að gefa blóðsýni
sem var borið saman við
DNA-prófið, sem sannaði
að enginn þeirra gat verið
maðurinn sem leitað var
að. Gríðarleg vinna var
lögð í málið og allar vís-
bendingar kannaðar í
þaula en árásarmaðurinn
fannst ekki og gengur enn
laus eftir því sem best er
vitað.
Að sögn sérfróðra manna
er ákveðin tegund slíkra of-
LYSING A MANNINUM
Maöurinn sem var með
plastpoka á höföinn svo að
rétt rifaði í augun var með
bláa húfu á höfðinu sem á
stóð VIKING með gulum
stöfum en að ööru leyti var
hann klæddur í svartar
snjáðar gallabuxur og sam-
litan kragalausan jakka
með rennilás. Hann var tal-
inn vera um það bil átján
ára og um 1.74 á hæð.
beldismanna sem endurtek-
ur glæpina. Aðrir láta staðar
numið. En lögreglan á niður-
stöður prófsins enn í fórum
sínum og ef að líkur benda
til þess að sami ofbeldismað-
ur sé á ferðinni verður gerð-
ur samanburður við blóð-
sýni. Enn sem komið er
hefur ekki þótt ástæða til
þess. En málið er opið þar
til það annað hvort upp-
lýsist eða fyrnist og dæmi
eru um að vísbendingar
geti komið fram löngu
seinna við rannsókn ann-
arra glæpa og leiði til
handtöku ódæðismann-
anna. Eftir sitja þeir sem
eru í sárum vegna glæps-
ins og verða að sætta sig
við óvissuna. ■
Afhjúpun masókisma á kaffihúsinu Mokka
Enoim er verri þótt hmn sé perri
Kaffihúsagestir sem eiga leið
inn á Mokka á Skólavörðustígn-
um geta nú átt von á fremur op-
inskárri og grimmilegri afhjúpun
hugarheims sjálfspyntingar og
kvalalosta, en síðastliðinn
sunnudag opnaði samsýning
verka súpermasókistans Bob
Flanigan og bandaríska ljós-
myndarans Maliga, sem eru
svarthvítar ljósmyndir, og voru
allar teknar mitt í undirheimum
New York á síðastliðnu ári. Sýn-
ingin var hönnuð sérstaklega fyr-
ir kaffihúsið Mokka og íslenska
áhorfendur. Verkin eru öll svart-
hvítar ljósmyndir af athöfnum
sem tengjast afbrigðilegum
kynlífsathöfnum og lýsa ljós-
lega hvötum masókisma á
áhrifamikinn hátt, og á þeim
má sjá ýmis tól og tæki sem
hanga í kynfærum fólks.
Brennimerkingar, lóð í getn-
aðarlim og hlandböð eru
meðal myndefnis og þar er
fátt eitt upptalið, en sjálfur
hefur Bob Flanigan stundað
sjálfspyntingar frá unga
aldri og ánetjaðist snemma
masókisma sér til svölunar,
og þekkir því afar vel til
þessa heims sem myndirnar
sýna. ■
Bak við svört veggtjöldin á Mokka liggur
gnægtarbrunnur óeðiis og athafna tengd-
um kvalalosta, eins og myndefnið Ijóslega
sýnir. Gestir fletta þó hulunni af myndefn-
inu á eigin ábyrgð og er viðkvæmu fólki
ekki ráðlagt að líta efnið augum.
I loftinu hékk uppáklædd gína að
masósadískum sið, og ef grannt er
skoðað má sjá glitta í kremdollu á
lítilli hillu á veggnum við hlið
gúmmíhanska.
Kristín og Antonio á „heimili" sínu. Þau segja bæði kalt og vont að sofa í bílnum.
jjjjsna^lslaus-mmágkLl^p.ykjavík.
BúaíLödu
• Mæöginin Kristín G. Hjaltadóttir og sonur hennar Antonio
Passero eiga ekki góða vist þessa dagana, hvaö þá um nætur.
Athygli póstsins var vakin á aö tvær manneskjur byggju í Lödu
sem venjulegast stendur viö Umferðarmiðstöðina um nætur. í
Ijós kom aö mæðginin búa í bílnum.
„Það var kalt í nótt. Við lögð-
um bílnum á bílastæðinu undir
Borgarkringlunni þar sem það
er upphitað. Eftir að fólk kom út
af skemmtistöðunum urðu það
mikil læti þar að við þorðum
ekki að vera lengur og færðum
bílinn að Morgunblaðshúsinu.
Þar var mjög kalt enda ekkert
skjól. Við gátum lagt bílnum í
skjól við rusiagáma við Hús
verslunarinnar. Samt var mjög
kalt,“ sagði Antonio þegar
PÓSTURINN ræddi við mæðginin
að morgni sunnudagsins.
Þau segja bæði að mjög kalt
og vont sé að sofa í bílnum og á
morgnana séu þau mjög stirð,
sérstaklega í löppunum.
„Rúnar í Grandakaffi hefur ver-
ið okkur mjög góður. Þar fáum
við oft kaffi og jafnvel mat, ann-
ars kaupum við oftast heitan
mat í Hagkaup," sagði Kristín.
Áður en þessar hrakfarir
mæðginanna hófust bjuggu þau
saman í íbúð á vegum Félags-
málastofnunar Keflavíkur,
Njarðvíkur og Hafna þar til gert
var við þau samkomulag í lok
nóvember 1994 um að þau
mættu ekki búa saman. í sam-
komulaginu segir meðal annars:
„Kristínu, móðir Antonio, er ekki
Íeyfilegt að gista hjá honum, né
honum hjá henni og Antonio
leitast við að gefa móður sinni
sem mest frelsi.“
„Eina skýringin sem ég hef er
að við erum svo samrýmd. Við
erum nánast eins og hjón. Þau
hjá Félagsmálastofnuninni vilja
það ekki. Við erum það háð
hvort öðru að ef eitthvað kemur
fyrir annað okkar er ómögulegt
að segja hvað yrði um hitt okk-
ar,“ sagði Antonio.
Félagsmálastofnun komst að
þeirri niðurstöðu að mæðginin
hafi ekki staðið við gert sam-
komulag og það varð til þess
að þau urðu húsnæðislaus 1.
febrúar og fluttu þá til Reykja-
víkur.
Þann 2. mars skrifaði Félags-
málastofnun Reykjavíkur undir
yfirlýsingu um fjárhagsaðstoð
vegna framfærslu í mars til júlí
til Antonio. Ekkert varð af efnd-
um því þremur vikum síðar var
þeim tilkynnt um að eftir fundi
og samráð við Félagsmála-
stofnunina suðurfrá var ákveð-
ið að taka til baka fyrri orð.
„Niðurstöður af þeim um-
ræðum eru þær að Félagsmála-
stofnun Reykjavíkur mun ekki
aðstoða ykkur, hvorki fjárhags-
lega né vegna húsnæðis."
Frá þeim tíma hafa mæðgin-
in verið í bílnum og átt þar
kalda og vonda vist. Þau eru
bæði öryrkjar og hafa í örorku-
styrk rúmar 90 þúsund krónur
á mánuði. Það hefur margur
minna.
„Við gætum leigt íbúð ef við
fengjum einhverja. Við höfum
gert allt til að fá leigt. Það hef-
ur ekkert gengið," sagði An-
tonio.
Til sönnunar dró hann níu
útrunnin símakort sem þau
hafa notað til að svara auglýs-
ingum um leiguhúsnæði.
„Það er kominn nýr dagur en
engin lausn. Ég sé ekki annað
en að við verðum í bílnum um
páskana,“ sagði Antonio þegar
hann var spurður hvort hann
eygði einhverja von um lausn á
vanda þeirra.B