Helgarpósturinn - 28.12.1995, Blaðsíða 23

RMMTUDAGUR 28. DESEMBER1995
23
m:
vont í bíó
Vondu mvndnar
Little Women
Stjörnubíó
Dæturnar eru að sönnu englar, en við móðurina sem býr þær af
kostgæfni undir lífið getur enginn keppt nema guðsmóðir sjálf
eða kannski móðir Teresa. Susan Sarandon gerir úr henni óþol-
andi persónu sem er að kafna úr yfirlætisfullri góðmennsku og ást
á fátæklingum. Mann langar mest að kyrkja hana í langdregnum
lopanum sem hún og dætur hennar fjórar teygja út myndina. Allt
þetta fólk er eilíflega að kyssast, pínulitlum mömmukossum, það
hljóta að vera þúsund svoleiðis kossar í myndinni — manni verð-
ur dálítið bumbult að heyra hvernig smellur í kossunum.
Naked in New York
Háskólabíó
Mynd um taugaveiklað amerískt menntafólk sem er haldið því
sem Guðni Guðmundsson kallaði „listrænu“ og er voða ærlegt og
tekur sjálft sig fjarska hátíðlega. Mann grunar að þetta fólk gæti
kannski slappað af ef það kynni að hlæja að sjálfu sér. Hættan er
bara sú að mitt í hlátrinum komi upp einhver dári sem segir
manni að í raun sé ekki hægt að taka þetta hátíðlega. Og þá er
sjálfhætt.
Exit to Eden
Sambíóin
Það er ýjað að alls kyns heillandi ástarleikjum. Ég get svosem
ekki þvertekið fyrir það sem kemur fram í myndinni; að einn mað-
ur af hverjum þremur, bæði karlkyns og kvenkyns, yrði ekki betri
einstaklingur af því að láta binda sig og kefla, flengja sig, hengja
sig í talíum upp í loft, kyssa skó eða setja ól um hálsinn á sér. Fólk
verður að fá að hafa sín kikk.
Hér eru ekki endilega nefndar alverstu myndirnar sem voru
sýndar í bíó þetta drið; sumar myndir eru svo vondar að það
tekur því ekki að geta þeirra, þær eru fyrir utan allan þjófa-
bdlk. Þetta eru myndirnar sem fóru mest í taugarnar d Agli Helga-
syni á órinu.
Víkingasaga
Laugarásbíó
Nokkrir amerískir kvikmyndagerðarmenn einhentu sér í að
slátra „norðranum", grein á meiði kvikmyndanna sem Hrafni
Gunnlaugssyni tókst að kveikja líf í og hálfdrepa aftur. Það bárust
fréttir um að myndinni hefði verið hent út með ruslinu í Holly-
wood, en þegar það kom hingað var kvikmyndafólkinu ameríska
tekið eins og þar væru heimsfrægir virðingarmenn á ferð — það
breyttist ekki einu sinni þegar kom á daginn að aðalleikarinn væri
þýskt kraftatröll sem heitir Möller.
Kids
Regnboginn
Leikstjórinn er fimmtugur pervert sem gæti svosem ekki staðið
meira á sama um unglingana nema af því þeir eru svo skemmti-
lega mjóslegnir og hárlitlir og eiginlega ekkert bólugrafnir og
þarna fær hann svo mörg tækifæri til að mynda stráka sem eru
helst ailtaf berir að ofan, svona eins og spilltir englar; smástel]>
urnar eru kannski ekki alveg jafn sætar en góðar samt þegar sést
í naflann á þeim. Einkennilega húmorsnauð og óskemmtileg bíó-
mynd og sé eitthvað hneykslanlegt við hana er það grasserandi
pedófílían sem er megininntak hennar.
The Road to Wellville
Regnboginn
Líklega hefur þetta átt að vera snargeggjuð kómedía þar sem
heilsuræktarbrjálæðingar eru dregnir sundur og saman í háði. Ég
held hins vegar að heilsuhælið í Hveragerði hafi verið miklu gegg-
jaðra á tíma síns óskiljanlega rifrildis en hælið hans doktor
Kellogs í Wellville. Maður bíður eftir þessu litla sem er, örmagna
af leiða, tregafullur yfir því að svona margt fólk skuli fara svona
mikla erindisleysu.
Legends of the
Fall
Stjörnubíó
Bíóið er fullt af
smápíum sem eru
þarna til að horfa á
hvað Brad Pitt er
sætur, þegar hann
birtist á tjaldinu
andvarpa þær,
kvaka og flissa.
Hann á að leika ein-
hvers konar villipilt
sem hlitir engum
aga en er þó besti
drengur þegar á
reynir. Stúlkurnar
taka ekki eftir því
að hann er svo upp-
tekinn af að fikta í
hárinu á sér að
hann má varla vera
að því að leika,
heldur gerir úr per-
sónunni vælukjóa
sem kveinkar sér og
kveinar, þrunginn
sjálfsvorkunn.
Sápuópera sem
hefði máski getað
glatt kerlinguna í
okkur öllum — ef
persónurnar hefðu
ekki allar verið
svona leiðinlegar.
Nell
Háskólabíó
í afskekktu skógarrjóðri í
Karólínufylki býr ung kona.
Hún er klædd í kjól með
einföldu sniði, maður gæti
næstum haldið að hann
væri spunninn úr vaðmáli.
Hún gengur berfætt. Við og
við skreppur hún til Los
Angeles þar sem hún fer á
námskeið í leikrænni tján-
ingu og þaðan fer hún
gjarnan til New York þar
sem hún á öruggt sæti á
dansnámskeiðum hjá
Martha Graham. Jodie
Foster leikur Jodie Foster
að leika geðbilaða konu.
Nýtt met í tilgerð.
Color of Night
Regnboginn
Konur fengu nokkuð fyrir sinn snúð þegar þær sáu glitta í bib-
bann á Bruce Willis og að sönnu var smápían Jane March ófeimin
við að fara úr fötunum. En það var næstum hrollvekjandi að sjá
hlunkinn Bruce fara upp á hana. Annars reið amatörsálfræðin
ekki við einteyming.
Before Sunrise
Regnboginn
Ungt par, sem er svona eins og leiðinlega fólkið sem maður hitti
á Interrail, gengur næturlangt um götur valsaborgarinnar, niður-
sokkið í óhemju flatneskjulegar samræður um ást, kynlíf, for-
eldra, framtíðina og dauðann; það er gefið í skyn að þau séu að
komast að einhverri niðurstöðu þessa nótt. Til að áhorfandinn sé
ekkert að villast um að bæði séu þau í geðshæringu má strákur-
inn varla segja neitt við stelpuna án þess hún svari: „Þetta var fal-
legt.“ Eða stelpan neitt við strákinn að hann halli ekki undir flatt
og segi: „Þetta var fyndið." Svo fara þau inn í kirkju og þá hugsar
maður: Ubbs, nú fer það að tala um trúmál. Og það stendur
heima.
Dredd dómari
Laugarásbíó
Þótt Stallone sé kominn í fínasta dress frá Versace er hann sjálf-
um sér líkur: með sigin augu, skakkan munn og röddin sker í eyru
eins og brotajárn. Með aldrinum virðist hann vera að tútna út
fremur en hitt og hann gætir þess vel að enginn sýnist hávaxnari
en hann. Stallone er í senn ákærandi, kviðdómur og böðull, svona
ómenntaður einvaldur, en sem dómari kemst hann ekki í hálf-
kvisti við Jón Óttar þegar hann var að dæma í sjónvarpinu, sællar
minningar.
Delta of Venus
Laugarásbíó
I borg sem á að vera París og þar sem Eiffelturninn gnæfir eins
og reðurstákn þvælist um stúlkan Elena og hvert fótmál fylgir
henni ábúðarfullt hvísl, leirburður sem liggur eins og mara yfir
fólkinu í borginni, lesinn í hálfum hljóðum. Elena og stöllur henn-
ar, konur með rakar varir, eiga í lostabrögðum með karlmönnum
sem tjá sig með ástríðufullum frönskum hreim; allir eru þeir eins
og sami maðurinn, hálfrakaður og með stóran rass. Dramatísk
meiningarfull músík, langir skuggar og þýðingarmikil augnaráð
árétta að þetta eru háskatímar þegar hvatalífið er gjörsamlega
stjórnlaust. En einkennilega safalaust allt saman.