Helgarpósturinn - 20.02.1997, Síða 18

18
FIMMTUDAGUR 20. FEBRÚAR1997
kvikmyndir
Ari Eldjárn
skrifar
BJue in the Face
Aöalhlutverk: Harvey Keitel, Lou Reed, Jim Jarmusch, Madonna, Michael J. Fox og
margir fleiri
Leikstjórn: Wayne Wang og Paúl Auster
★★★
ér höfum við ekki framhald heldur hliðstæða mynd við
Smoke, þar sem umhverfið er eins en sagan ekki. Það er
kannski óhætt
að fullyrða að
sagan sé ekki
eins, þar sem
núna er alls
engin saga.
Myndin sam-
anstendur af
löngum, upp-
spunnum sam-
talssenum og
alls konar hug-
ieiðingum um
hina og þessa
hluti. Þeir tveir
menn sem pæla hvað mest og best eru þeir Lou Reed og Jim
Jarmusch og er óhætt að fullyrða að þeir stela senunni svoleiðis
rosalega að hinir leikararnir hverfa nánast. Keitel er sem fyrr tób-
aksbúðareigandi og gerir ekkert miklu meira en að hanga í búð-
inni sinni allan daginn. Michael J. Fox bregður fyrir sem og Mad-
onnu og Miru Sorvino og þar að auki alis konar fólki sem leikur
sig sjálft. En bögguli fylgir skammrifi. Leikararnir eru oft að líta
undan til þess að hlæja og löng atriði á myndbandi eru leiðinleg.
Svo er endirinn einnig lélegur, fáránleg hugmynd sem er illa út-
færð.
En Reed og Jarmusch bjarga myndinni með sínum stór-
skemmtilegu og stundum stórfurðulegu pælingum og er það eitt
nóg til þess að kíkja á hana.
Extreme Measures
Aöalhlutverk: Hugh Grant og Gene Hackman
★★
Hann Hugh gamli Grant er augljóslega að reyna að rífa sig upp
úr þessari stífu Breta-ímynd með þessari mynd. Hann leikur
lækni sem verður fyrir þeirri óhuggulegu reynslu að missa sjúk-
ling. Það er bara þannig að
þessi sjúklingur er vægast sagt
furðulegur. Hann finnst nakinn
úti á götu í einhverju plast-
klæði og með eitthvert furðu-
legt spítalaarmband um úlnlið-
inn. Ekki bætir það úr skák þeg-
ar líkið hverfur og allar skrárn-
ar um það líka. Grant er ákveð-
inn í því að finna út hvað það er
sem lætur lík hverfa með reglu-
legu millibili þó svo að hann
gæti sjálfur verið í töluverðri
hættu og eigi von á stöðuhækkun eftir einhverja daga.
Grant er í raun ekkert slæmur og Hackman ekki heldur og
myndin nær einstaka sinnum að verða dálítið spennandi, en hug-
myndin sjálf er hálffáránleg og fyrr en varir er þetta orðið eins og
einhver B-hryllingsmynd með ómerkilegum horror-effektum.
Samt má alveg hafa gaman af ýmsu og ber þar helst að nefna
virkilega óhugnanlegt atriði þar sem Hugh Grant fer niður í lestar-
göng og þarf að rata af sjálfsdáðum um þau. En þetta er svo sem
ekkert slæmt fyrir Hugh sjálfan. Það veitir að minnsta kosti ekki af
tilbreytingunni.
Shine
Aöalhlutverk: Geoffrey Rush, Noah Taylor og SirJohn Gielgud
Leikstjóri: Scott Hinks
★★★★★
Iér er rakin ævisaga Davids Helfgott, ástralska píanóleikar-
ans sem þurfti að draga sig í hlé í tíu ár vegna geðveilu.
Myndin byrjar snemma í ævi Davids. Hann er bara smástrákur
þegar faðir hans er farinn að heimta að hann læri að spila verk
eftir Rachmaninoff sem talið er erfiðasta verk allra tíma. Þegar
David eldist og fer að fá tilboð um að koma í hina og þessa skóla
verður faðir hans óður af afbrýðisemi og eigingirni. Hann þver-
tekur fyrir að David fái að fara og notar það sem afsökun að for-
eldrar sínir hafi verið settir í gasofninn á sínum tíma og að David
myndi eyðileggja fjölskylduna með því að fara. En togstreitan
verður of mikil og að lokum fer David sínar eigin leiðir...
Leikstjórinn Scott Hinks hefur hér skapað stórvirki á sviði kvik-
myndagerðar. Ekki bara á sviði sögu- og frásagnartækni heldur
iíka í myndstíl og leikstjórn. Sum atriðin eru ógurlega spennandi í
einfaldleika sínum. Til,
dæmis er eitt mest spenn-
andi dæmið þegar David
er að spila Rachmaninoff
á tónleikum. Hvað höfum
við? Mann að spila á pí-
anó. En Hinks lætur mann
fyrst kynnast persónunni
sem er að spila. Þegar I
maður er farinn að finna
til með þessari persónu er
hann síðan látinn vera að
spila erfiðasta verk í
heimi fyrir framan strangt
og dómhart tónlistarfólk.
Síðan bætir hann sérstök-
um huglægum skotum |
Davids svo úr verður ein j
margbrotnasta og besta
sena sem ég hef nokkurn ]
tíma séð í kvikmynd. Leikararnir eru allir frábærir, ekki síst Geof-
frey Rush, sem brillerar svoleiðis rosalega sem hinn þjáði píanó-
leikari. Allt þetta og margt fleira gerir Shine að bestu mynd ársins
hingað til.
vpfim |

íslensku tónlistarverölaunin veröa veitt í kvöld. Margir af
helstu popptónlistarmönnum okkar eru útnefndir og
verður fróölegt aö sjá hverjir hljóta hnossið. Helgarpóst-
urinn haföi samband viö nokkra tónlistarspekúianta og
innti þá álits á íslenskri tónlist áriö 1996
Ekkert
afburðagott
„Það gerðist kannski ekkert
stórkostlegt á síðasta ári í ís-
lenskri tónlist, en ef maður á
að taka eitthvert meðaltal þá
held ég að plötuuppskeran
hafi verið aðeins fyrir ofan
meðallag,"
segir
Andrea
Jónsdótt-
ir, út-
varpsmað-
ur á Rás
tvö.
„Margt var
harla gott
og það má
segja að
meira hafi verið gott en slæmt,
þó svo ekkert hafi verið af-
burðagott."
Mikið um nýjungar og
frumleika á síðasta ári?
„Við hér á íslandi erum yfir-
leitt aðeins á eftir, nema
kannski Bjork,“ segir Andrea
með góðum enskum hreim og
hlær. „En nýjungarnar hafa
frekar verið tæknilega séð en
endilega í tónlistinni. Ég get
nefnt Jets, Stebba Hilmars og
Pál Óskar. Ég get nú ekki sagt
að þetta séu uppáhaldsplöt-
urnar mínar, en þar eru menn
að þreifa fyrir sér í tækninni.“
Úppáhaldsplatan þín frá
síðasta ári?
„Köld eru kvennaráð með
Kolrössu krókríðandi. Mér
finnst þær nokkuð frumlegar
þó svo að þær blandi saman
íslenskum og enskum textum.
Ég er að vísu orðin svolítið
leið á þessari umræðu um að
allt eigi að vera á íslensku.
Músíkantarnir verða að fá að
ráða þessu sjálfir. Mér finnst
þær hafa framyfir aðra hér að
það er eitthvað íslenskt við
þær, sem þýðir að mínu mati
eitthvað frumlegt, ef maður
talar um hvað er að gerast í
tónlistarlífi í heiminum. Þær
hafa einhvern frumleika í sér.
Mér finnst Botnleðja mjög fín
og skemmtileg hljómsveit, en
mér finnst þeir vera að gera
hluti sem margar aðrar hljóm-
sveitir eru að gera í heiminum.
Það er í góðu lagi út af fyrir
sig. Ég er alls ekkert á móti
því, en ég hef ekki trú á að það
hjálpi til við að komast áfram
úti í hinum stóra heimi,“ segir
Andrea að lokum.
Vantar meiri Gott
breidd djassár
Megas
bestur
„Mér fannst margt þrælgott í
íslenskri tónlist á síðasta ári,
en ég myndi samt vilja sjá
meira að gerast,“ segir gamli
popparinn og núv. hljómplötu-
verslunareigandinn Pétur
Kristjáns-
son. „Það
er margt
skemmti-
legt að
gerast
eins og til
dæmis
rapp-
hljóm-
sveitin
Quarashi,
mér finnst gaman að þeim.
Eins finnst mér Emilíana Torr-
ini brilljant söngkona og það
eiga fleiri að fá að nióta raddar
hennar en bara við Islending-
ar. Gus Gus er meiriháttar
gott dæmi. Eins hef ég mjög
gaman af Pöpunum. Það
mætti samt vera meiri breidd í
tónlistinni hér á landi. FÍH-
skólinn hefur skapað mikið af
góðum, ungum músíköntum,
en mér finnst vanta að þeir
nýtist betur. Allir þessir hæfi-
leikar sem eru að koma fram í
gegnum FÍH-skólann þurfa að
nýtast betur. Þeir sem hafa
lært þar þurfa að vera meira
orginal. Tvö okkar bestu
dæmi, Mezzoforte og Björk,
eru alger jaðardæmi sem
meika það. Menn eiga að taka
meiri sénsa og vera meira úti
á jaðrinum ef þeir ætla að slá í
gegn fyrir utan landsteinana.
Þú þarft að vera mjög spes til
að komast áfram úti í hinum
stóra heimi. Við vorum alltaf
að reyna að slá í gegn úti hér
einu sinni. Við vorum bara svo
líkir öðrum sem voru í raun
miklu betri en við. Það sem
skiptir máli í dag er að vera
nógu orginal."
Hvað stóð upp úr á síð-
asta ári?
„Persónulega hef ég alltaf
gaman af Mezzoforte. Mér
fannst plata Emilíönu nokkuð
góð og Páll Óskar var að gera
frumlega hluti þrátt fyrir að
platan hans hafi verið í diskó-
stílnum. Hann er bara að gera
það á nýstárlegan hátt.
Todmobile er fínt band en
þau voru bara ekki með hit-
plötu. Botnleðja er þræl-
skemmtileg hljómsveit og
gaman að hlusta á hana.“
Nú er svolítið síðan þú
varst í bransanum. Fylgistu
ennþá með?
„Eg hlusta á nánast allt sem
kemur út og hef alla tíð fylgst
mjög vel með. Ég hef náttúru-
lega verið að vinna í plötubúð-
um og haft gott tækifæri til að
hlusta á allt saman."
Er bjart framundan í ís-
lensku tónlistarlífi?
„Ég held að þeir hljóti að
fara að bera einhvern ávöxt
hæfileikar þessara ungu gæja
sem hafa lært í FÍH-skólanum.
Þetta eru góðir tónlistarmenn,
en ég vil fara að sjá þá gera
eitthvað frumlegt.“
„Tónlistarárið á íslandi árið
1996 var mjög ánægjulegt ár
að mínu mati,“ segir Ámi
Matthíasson, poppskríbent
Morgunblaðsins. „Mér fannst
mikið nýtt að gerast. Nýir tón-
listarmenn
voru að
koma fram
á sjónar-
sviðið.
Þessir
gömlu
voru allir
við sama
heygarðs-
hornið og
kannski
ekki margt merkilegt á þeim
slóðum frekar en síðustu fimm
árin. Við fengum fram íslenska
rapphljómsveit, Quarashi. Ég
vænti mikils af henni, enda
geysilega góð hljómsveit. Svo
er ekkert
lát á góð-
um söng-
konum að
koma
fram á ís-
landi,
eins og
Anna
Halldórs-
dóttir og
hún
Margrét
Kristín
Fabúla.
Botnleðja
sýndi og
sannaði
að hún
stendur undir því að vera
besta rokkhljómsveit landsins
um þessar mundir. Svo fannst
mér platan hans Páls Óskars
koma mjög skemmtilega á
óvart. Hann var ef til vill að
taka mesta sénsinn af öllum
poppstjörnunum og gerði það
geysilega vel. Hann var með
nýja strauma og á hans plötu
kemur fram það sem ég tel
vera nýtt landslið í íslenskri
popptónlist. Gömlu karlarnir
halda sig bara við dinnermús-
íkina áfram. Mér fannst árið
einkennast töluvert af frum-
leika og ferskri músík. Ég á oft
í erfiðleikum með að velja tíu
bestu plöturnar á íslandi af
því að þegar ég er kominn í 3.-
4. sæti sit ég fastur, en þetta
árið gekk mjög vel að velja.“
Hvað var svo í fyrsta sœti
hjá þér?
„í fyrsta sæti var ég með
Megas. Já, ekki má gleyma
Megasi og endurkomu hans
ef svo má að orði komast.
Hann sendi frá sér hreint frá-
bæra plötu. Hann er einn
þeirra í eldri kantinum sem
gerðu eitthvað af viti. Plata
Bubba Morthens var góð,
eins og allar Bubba-plötur eru
góðar. En þessi plata var ein-
hvers konar millibilsplata hjá
honum. Maður fann það svo-
lítið á henni að Bubbi er á ein-
hverjum krossgötum. En ef á
heildina er litið er ég ánægður
með tónlistarárið 1996,“ segir
Árni Matt að lokum.
„Ég hef auðvitað fylgst mest
með mínum geira, djassgeiran-
um,“ segir Björn Thoroddsen
gítarleikari. „Ég held að síð-
asta ár hafi verið djassinum til
framdráttar hér á landi og ver-
ið mjög líf-
legt ár.
Þar ber
hæst Rú-
rek-hátíð-
ina sem
var í sept-
ember.
Mikið var
um ís-
lenska
flytjendur
og þá voru íslendingar gjarnan
fluttir til landsins. Til að
mynda vorum við með Jakob
Magnússon fyrrv. Stuðmann,
Pétur Östlund og Skúla Sverr-
isson.“
_ Er djassinn á uppleið á
íslandi?
„Já, tvímælalaust, og ég
held að við séum farnir að
sækja verulega í okkur veðr-
ið. Það er mikill vaxtarbrodd-
ur í djassinum."
Fylgistu eitthvað með
annarri tegund tónlistar,
eins og til að mynda popp-
tónlist?
„Ég fylgist ef til vill of lítið
með henni, en ég er nú sjálfur
eitthvað að gaufa í henni með
Tamla-sveitinni. En ég vil
helst ekki láta hafa neitt eftir
mér því það gæti verið ein-
hver helvítis vitleysa," segir
Björn og hlær.