Alþýðublaðið - 27.11.1970, Blaðsíða 2

□ Varffskip aff hvíla sig.
Q Vestfirzkar konur gera kröfu.
Q Hættulegasta hafsvæði heims
þar sem vestfirzkir sjómenn
fiska
□ Ríkisbubbar kaupa sér völd.
□ Kapitalisminn skríður inní
starfskerfi lýðræffisins.
þ Þrjár meinsem^r: Atkvæffa-
\ kaup, lýffskrum ög klíku-
i skapur.
EINSOG ÉG hef iðulega látiff
koma fram í þessum þáttu.m, þír
sit tjg Við gfugga á Alþýðuhús-
inu og- horfi niður á ArnarhóJ.
Til vinstri handan við Kalkofns-
vcginn er austurhöfniu, þarsem
varðskipin iiggja þegar þau eru
að hvíia sig. Það getur ekki dul-
izt martni í slíku sæti að oftast
er-eitt V.arðskíp í höfn, stundum
tvö, sthndum þrjú, einsog t. d.
í fyrrádag.
VESTUR á fjörðum hafa
nokkrar eiginkonur og mæð.ur
sameinazt í kröXugerð um að
•ef'tirlitsskip sé stöðagt á miðum
(fyrir Vesitfjörffium veturinn út,
og veðurifræffiingur sé um borð
til þess að fylgjast rækiilega með
veðri. Krafa þeirra er ekki útí
Ibláinn gferð því á hverju ári,
isvio að siegjá, týnist eitt skip á
Veisittfjarðamiðum. Ef þetta eru
ifekki nógiu steík röksemd fyrir
(kröfu kvennana þá má benda á
ivarðikipin sem eru að hvila sig
í Re.vkjii vikti rhöfn, þau murrdu
igena meira gagn á miðunuim fyr
ir Vestfjörðum.
AUK ÞESS eiga Vestfirðingar
'heimtingii á að skip sé jafnan
við gæziustörf á þeirra miðium.
(Þeir' lögðu nef-nilega hér á ár-
'unum fé til varðski]>s, Maríu
Júiíu, sem sérstaklega var ætilað
þetta verfc. — Sjörinn kriirgum
ísland er háskalegri en önnur
'ttaÆsvæði. Það vita allir sem eitt
(hvað hafa flakkað á suðrænum
höfum. En einna háskalegástur
ér hánn fyrir véstarí. Þar hafa
rrterf og ægilegust sjósiys örðiffi
og þar sýnist mér þau vera tíð-
áist. 'Einihverjum kynni Mka áð
þykja fréttir að Enlglendingar
tf'undu það' út á stríðsárunum,
trrrtkvæmt því sem einn áf
eirra stríösbapteinuim , sagði
rnér persómjflega fyrir nokkrum
árum, að áafið miHi íglands og
Grænlands útaf Vestfjörðum
væri hættuiiie'gasta hafsvæði
iheims. En hanri vissi ekki að á
þc.-su hæUuiliega s'væði eru Vest
firzkir sjómenn aldir upp. Og
það er á þesisu svæði sem vest-
firzku konurnar biðja um eftir-
ilitssfcip.
'fááte
FRÁ ÞVÍ er skýrt í fróttum
einsog ekkert sé að þessi eða
hinn auöjöfur í Bandarikjunuim
sem garnan hefur af pólitík, hafi
’eytt svo og svo mikLum fúlgum
fjár til að agitera fyrir sjálfum
sér. Þeirra á meðail er Nelson
Roekefeliier. Menn virðast ræða
’þetta kinnroðalaust og einsog
Iþað sé s.iál:fsagð,ur lilutur. Við-
urikenrrt er að það er svo dýrt
að þjóða sig fram til þings eða
til annarra borgarvaldaemþætta.
iþar í landi :að 'ekkert þýðir fyrir
iaðra en stórefnamenn aö leggja
í það ævintýri.
i
NÚ LANGAR MIG til að
ispyrja hvort - mönnum finnist
þetta lýðrœði. Sjélfur mundi ég
svara þeirri spurningu neitandi.
Þetta er ekfci lýðræði, heldur
penfngavrild, vald fjármagnsins
yfir almenningi undir sauðar-
gípru lýðræðisskipulagsins. Það
s'em þarna er að gcrast ætti að
vera hverjum manni ljóst: kapi-
talisminn er smáit og smátt að
skríða inní stárfskerfi lýðræðia-
skipulagsins. Péningar eru not-
aðir til að setja á svið ski-ípa-
leik sem kaliast kosningabaiátta
ien er ra/unverulega sjóbissniss.
Með þvi að snerta viðkvæma
bletti á skaphöfn manna er at-
hyglinni snúið frá grundurðum
idómum um menn og mátefni yf
ir í skraiutsýningar og skemlmt-
an. Hinn ríki getur sett svoleið-
is á svið, þótt hann kunni að
vanta það sem mikilvægt þætti
ef slffctt væri ekki að dreifa.
ÞANNIG GERIST ÞAÐ að sá
sem ræður yfir auðmagninu ræð
ur líka yfir fótlkinu. Og á þenn-
an hátt er grafið undan trausti
fólks á lýðræðisskipulaginu, því
menn sjá þetla þótt ekki virðist
þeir geta rönd við reist. Eg hef
lönguim ótt'azt að þrennt verði
hinu vestræna lýðræðisSkipulagi
að falli: atkvæðakaup, lýðskrum
og klíkuskapur. Atkvæðakaupin
geta verið í formi bitlinga eða
skemmtistarfgemi (Baldur og
Konni á framboðsfuridium þótt
hvoi-ugui- sé í framboði). Lýð-
ekrumið getur jafnvei komizt
útí það að menn fari að vielja
sór þingm'enn eftir því hve þeir
leru sætir í framan. Qg klífcu-
starfsemin getur orðið svo mögn
luð að liún teygi sína anga út-
ytfir flokksbönd og valdaklíkur
fleiri flokka mynda eina klíku.
— Við eigum vísi að þessu öllu
hér. —

ajLs—J
TEK EKKERT
— segir Axel Thorsteinson sem
vinnur myrkranna á milli 75 ár?
gamall, og finnst ekkert til um<
jlað.
ÞAÐ má teljast fréttnæmt,
að a því herrans ári 1970
skuli koma út tvær íslenzkar
þýðingar á hinum tröllaukna
harmíeik Shakespeares, Ltear
konungi eða Lár konungi
eins og hann nefnist i þýð-
ingu Heiga Hálfdanarsonar.
Hin þýðingin er nldri, eina
Shakespeare-þýðingín sem
Steingrímur Tliorsteinsson
lét frá sér fara og var fyrir
það kjörimx heiðursfélagi
hjá The New Sliakespeare
Society í London árið 1880.
Hún hefur lengi verið ófáan-
leg með öllu, en er komin út
á ný í lítilli og failegri bók
JjóspTentaðri eftir fmmútgáf-
unni 1878,
★ DAGURINN BYKJAR
SNEMMA
Það er bókaútgáfan Rökk-
ur sem sendir þessa bók á
markaðinn eða sornir Steán-|j.
gríms, Axetl Tliorsteinson.i
Axel hefur verið með bóka-
og blaðaútgáfu ailt frá árinui
1922 þegar hann stofnaöii—
tímaritið Rökkur í Winnipeg
Og þó að hann sé kominn áiíi:;
þann alduir sem flestir vilja
setjast í h'eigan stein að lok-
inni langri starfsævi þá er!
Axel lekki aideilis á því.
Sjötíu og fimm ára gamallÞegar Axel setur upp Þennan svip, þýffir .'bsff, ,aff bann verst allra frétta,
er hann önnum bafinn fráþótt hann gæti sagt sitt af hverju ef honum sýndist. (Mynd: G. Heiffdal).
morgni til kvölds, og hann
★ MÖRG JÁRN í
ELDINUM
byrjar daginn sriemma.
Klukkan sjö er hann mættur
niðri í Ríkisútvarpi, og kl.
7,30 Les hann morgunfrétt-
irnar sem hann htefur einnig.
séð um að v-elja og skrifa.
Margir vinir Axeíls fuilyrða,
■að hann þurfi í rauninni alls
ekkert að vera að skrifa
fréttimar, hann hafi þfetta
allt í kollinum og geti auð-
Veldlega sagt frá blaðalaust.
Og kannske hefur það jafn-
vel gerzt?. Axel rteitar því
ekki, en vili stem minnst gara
úr slíku.
„Það væri þá ekkert til að
státa- af'.V segir hann á sinn
kaiikvísasta hátt. „Farðu nú
ekki að gera mig of montiun
lí því sem þú hefur eftir
mér“.
En hann samþykkir um
leið, að skemmtilegast væri
ef fréttamenn Segðu fréttirn-
ar frekar en læsu þær, eink-
um í sjónvarpi.
Auk starrfanna við útvarp-
ið er' hann svo til nýhættur
sem aðstoðarritstjóri Vísis.
Og síðan hefur hann unnið
■að stóru ritverki sem vænt-
anlega mun koma út á næsta
ári. „Það er ekki tímabært
að ræða það nánair á þessu
stigi“. Hann er eins og sfinx
þegar maður ætlar að veiða
eittbvað upp úr honuim. Og
ekki batnar það þegar spurt
er hvort hann ætli ekki að
skrifa sjálfsævisögu sína
þegar honum vinnst tími til.
Há.nn þverte'kur eikki fyrir
r>eitt, en veirst allrá frétta
' mjög klókindalsga.
liann segíst aidrei háfá
; talið nákvæmiieigá sairian
; hversu margár bækur hann
hafi gefið út, en senmleiga
séu. þær um 30, þar af tais-
vert af verkum föður hans.
Sjálfur hefur hann unnið
geýsimikið við þýðingar og
sent frá sór smásögur og
skáldsögui'. Stríðstimasögurn-
ar hans frá fyrri heimsstyrj-
aidarárunum hafa þegar
komið út i 'fjórum útgáfum
og aðrar sögur í tveim.
„Ég herf alltaf haift mörg
járn í eldinum“, Pegir hann.
„Maður hefur yfipleitt unn-
ið myrkranna á milli, og það
má heita, að svo sé enn“.
Kannski er það þess vegna
Sem hann virðist ebki eidast
neitt ár eftír ár.
„Þetta með að eldast — ég
segi’bara eins og er, að það
hefur akirei verið mér um-
hugsunarefni. Ég tefc ekfcert
mark á ellinni. Mitt vinnu-
þrek er' óbilað ennþá, og ég
hef ekki getað slakað á, því
að' ég hef haft fullt að gera.
Og náttúrlega er það ákatf-
Framh. á bls. 10.
2 FÖSTUDAGUR 21. NOVEMBER 1970