Alþýðublaðið - 01.07.1972, Síða 11

Kross-
gátu-
krílið
H£/&ft6ROÐUR \t5'.
'fí.STt'G vel/nu 5rnnHL RfíTT HfíbRR N/R
mm L-J'OS
r
VÖKV! /V/V K£YRf\ fí UHM SKRLUm
>
£/nK ST 'oúm 'Kbum m
□ RISTI RuSL
HÝÐl 5/EL/N PyRfí
*
V/ERDUH m/NN/
stett /. P£íiS.
GLOPP fí N I
um HVERF /5
• ^ • • • • 3S ■ •
Ci
ííici)ii • C- ■
t~ • •'^i'tíci^cs •
<0 •
^ « >-. ^ui
■M
>C
r . _ _ _ eftír
A VAI m vidattiini MáD Arthur
H vAL ui viiiHi lum Mayse
tækjum, sem tiltæk voru, lokað sárum með bráðinni
tjöru og treyst á guð og gæfuna og gott heilsufar. I
stað tjöru hugsaði Mike, notum við viðarkvoðu,
við erum nógu neðarlega til þess að geta fundið
safarikt tré...
Hann hafði vonazt til að geta komið þessum
manni undir læknishendur eftir hraðsiglingu niður
Maxada—ána, enda þótt það striddi gegn heil-
brigðri skynsemi að vera svo bjartsýnn. En fyrstu
kynni af ánni höfðu ekki verið sérlega uppörvandi.
Kinross var ef til vill margar dagleiðir i burtu. Það
var orðið timabært að taka ákvörðun um
fótinn.
Þessi bandariski málningarframleiðandi, sem lá
hér i i snjáðu, gráu teppi, var góður maður. örlitil
mistök, röng ákvörðun, gat kostað hann lifið.
Andvarpandi gáði Mike að hættumerkjum, en
varð einskis var. Það var hugsanlegt, að þau yrðu
viku við ána, en þau gátu alveg eins náð til strandar
daginn eftir. Leitinni yrði haldið áfram og hún látin
ná yfir stærra svæði. Ef til vill kæmi flugvél til
þeirra á morgun. Dave Logan gæti komið á
Beaver—vélinni sinni i leit að honum. Það voru
bara svo mörg vafaatriði, sem ekkert hald var i. Ef
hann framkvæmdi þetta nú, gæti það kostað þennan
mann lifið, sem hann var farinn að kunna svo vel
við. Slægi hann þvi á frest og það drægi enn af
Halsted, gæti hann dáið, löngu áður en
Maxada—ánni þóknaðist að leyfa þeim að halda
áfram leiðar sinnar.
Ákvörðunin varð Mike skyndilega ljós. Baráttan
við ána var ekki tilgangslaust strit. Flekinn var
þeirra eina von að undantekinni björgun úr lofti,
sem hann taldi harla vonlitla. En hann gat hvorki né
vildi taka hina áhættuna.
Hann hreinsaði sárið eins vel og hann gat með
soðnu jökulvatni, og reif siðustu hvitu skyrtuna i
ræmur. Hann reif einnig niður nælonundirkjólinn,
sem Linn hafði hætt að nota, þegar hún klæddist sið-
buxunum. Mike brosti, hin dula dóttir Morgans
Halsteds var svo sem nógu kvenleg.
Hann þvoði segldúkinn i ánni og hengdi hann
siðan til þerris við eldinn. Þegar hann kom aftur
eftir að hafa bætt á neyðareldana þrjá, hafði
sjúklingurinn opnað augun.
,,Morg, ég ákvað að ganga frá fætinum, meðan þú
svafst.”
„Fjandakornið sem ég svaf. Þetta var ekkert sárt
ég fann sama og ekkert fyrir þessu.” Á rjóðu,
skeggjuðu og kinnfiskasognu andlitinu vottaði fyrir
brosi.
„Þú laukst þessu með snöggu höggi, er það
ekki?”
„Hvað áttu við?”
„Fótinn, drengur minn, fótinn. Þú tókst hann af
með einu höggi, eins og ég bjóst alltaf við.”
„Auðvitað.” Hann hafði verið að svipast um eftir
hættueinkennum, og nú hafði hann kannski fundið
þau. Ef Halsted héldi áfram að imynda sér, að hann
væri búinn að missa fótinn, yrði hann ekki nærri þvi
eins erfiður á skapsmunum og áður. „Hvað segirðu
um bolla af tei?”
„Já, þakka þér fyrir, og eina skeið af hafragraut.
Kærar þakkir, drengur minn, þetta var vel gert hjá
þér. Héðan i frá verður þú einkalæknir minn. Mer
liður strax miklu betur.”
„Það er gott að heyra.”
„Ég vona, að þú hafir grafið hann. Ég vildi siður,
að birnirnir fyndu hann. Það var nú meiri risinn, sá
með gula blettinn á bringunni.”
Já, fannst þér það ekki? Hausinn á honum var eins
og tunna.” Mike hristi siðustu teblöðin og mylsnuna
ofan i pottinn. Honum leið lika miklu betur.
„Mig langar til að heyra þig leika á sekkjapipuna.
Þú hefur alveg svikið mig siðustu dagana.”
„Biddu andartak. Þú verður að afsaka, ef tónninn
er ekki alveg hreinn.”
Það var fjögurra fingra borð eftir á whisky-
flöskunni. Hann þóttist fá sér drjúgan sopa eins og
venjulega, á meðan Morg horfði á.
Á andliti Halsteds myndaðist brosgretta.
„Ég hef aldrei átt son,” sagði hann. „Aðeins Linn,
smiðina fyrir hádegi. Hann
kjökraði og tár seytluðu út á
milli bólginna augnalokanna.
Kvalirnar voru svo nistandi i
kviði hans og kynfærum, að
hann fann til flökurleika og
langaði til að kasta upp, en i
hvert skipti sem hann kúgaðist,
olli áreynslan ofsalegum sárs-
auku i innyflum hans og hann
gat engu komið upp. Þrátt fyrir
flókurleikann og þjáningarnar
fann hann til hungurs. Hann féll
brátt aftur i einskonar mók.þar
sem kvalinn likami hans virtist
fljóta burt frá honum eins og
gúmmíblaðra.
Nú hætti hann að fylgjast með
atburðunum. Hann minnist þess
að vera yfirheyrður, en man
ekki spurningarnar öðruvisi en i
þoku: — Hvað heit-
irðu?...Númerið...Hvar er
vopnunum hent niður?...Hvar
hefurðu sofið siðustu vikurnar?
Siðasta spurningin var hættu-
legust og hann vissi það, en
rannsóknararnir vissu það lika
og þeir komu aftur og aftur að
þessari spurningu. Einn þeirra,
ljósleitur, laglegur maður, sem
nefndur var Ernst Mizzlewitz
(þ.e. ekki sá Ernst er áður er
nefndur) var þó hægari og ekki
eins ruddalegur og starfsbræður
hans:
— Ég veit hvar þú býrð. Það
þýðir ekkert fyrir þig að vera að
reyna að tefja timann.
— Ef þú veizt það, hversvegna
ertu þá að spyrja mig?
— Vegna þess að við höfum
sum heimilisfanga þinna og við
viljum ná i alla, sem við grun-
um um að hjálpa fólki eins og
þér.
— Þegar þú talar þannig verð-
ur mér fullljóst, að þú veizt ekki
hvar ég bý.
— Ég skal sanna þér það. Þú
þarft ekki annað en að sýna mér
á kortinu það hverfi i Paris, sem
þú býrð i.
— Ekki geturðu haft mikið
gagn af þvi.
Það var komið með kort yfir
Paris, önnur hendi Yeo-Thomas
leyst og með henni teiknaði
hann stóran hring um að
minnsta kosti einn fjórða hluta
Parisarborgar. Honum til
undrunar fór Mizzelwitz að
hlæja.
— Þú heldur að þú sért slung-
inn, er það ekki? En ég skal
sýna þér,að ég er jafnvel ennþá
slungnari. Þú býrð i rue Claude
Chahu númer 11.
— Af hverju heldurðu það?
— Ég held það ekki, ég veit
það. Og ég veit ennfremur að þú
er-t ekki eini maðurinn sem not-
aði þessa ibúð.
Tommy var agndofa og svar-
aði engu.
— Faldirðu skotvopn i þessu
húsi?
— Hvað i ósköpunum ætti ég
að gera við skotvopn? En Yeo-
Thomas var að hugsa um
númersskjöldinn með nafni
Kenneth Dodkin, sem falinn var
undir gólffjölunum i ibúð Suni
Sandöe. Ef Gestapo fyndi hann
gæti þeim orðið ljóst að njósnari
kynni að hafa haft hann með sér
til Frakklands i þeim einum til-
gangi að skýla sér bak við hann.
— Hvað um marghleypuna,
sem fannst á þér? Kallarðu
hana ekki skotvopn? Heyrðu, ef
þú segir mér nöfn þeirra, sem
skutu yfir þig skjólshúsi, þá lofa
ég að þeim skal ekkert mein
verða gert.
Tommy svaraði engu.
— Ég gef þér drengskaparorð
mitt sem þýzkur liðsforingi.
— Ég hef ekki trú á dreng-
skaparorðum þýzkra liðsfor-
ingja.
— Þú hefur rangt fyrir þér og
ég skal sýna þér það. Hér er
enskur fangi, sem getur sagt
þér,að við efnum loforð okkar.
Inn i herbergið var komið með
lágvaxinn mann með stritt yfir-
vararskegg. — Þetta er enski
Yeo-Thomas
liðsforinginn. Spurðu hann
hvort þýzkir liðsforingjar haldi
ekki drengskaparloforð sin.
Yeo-Thomas sneri sér að
þeim nýkomna. — Hvernig á að
skilja þetta? spurði hann á
ensku. — Ertu Englendingur?
— Já.
— Hvernig er farið með þig?
— Ekki sem verst.
— Halda þeir loforð sin?
— Já, svaraði brezki liðsfor-
inginn með hnitmiðuðu kæru-
leysi og leit þannig á Tommy, að
engu var likara en hann deplaði
til hans öðru auganu.
— Þarna sérðu, sagði Mizzle-
witz, þegar brezki liðsforinginn
hafði verið leiddur út aftur. —
Hvernig væri nú að segja okkur
nafnið? Ekki svo að skilja að
það skipti neinu raunverulegu
máli. Menn okkar eru þegar
komnir á staðinn og þeir verða
fljótir að fá það hjá húsverðin-
um.
Tommy vissi, að hvort sem
Gestapo væru komnir til að
Claude Chahu eða ekki myndu
þeir fljótlega hafa það uppúr
húsverðinum, að ókunnurmaður
Gaonach að nafni hefði dvalið
öðru hverju i ibúö Suni Sandöe á
neðstu hæðinni. Hvaö sem
hann segði var úti um Suni
Sandöe. Ef hún hefði þegar ver-
ið tekin höndum, myndu þeir
misþyrma henni hangað til hún
játaði, að hún þekkti hann og
þeim yrði siðan stillt augliti til
auglitis, þó voru miklar likur til
þess að hún hefði áttað sig á
hættunni, þegar hann kom ekki
eftir ferðatösku sinni kvöldið
sem hann átti að halda til Renn-
es, og þvi farið i felur. Hið eina,
sem hann gat nú gert til að
hjálpa henni, var að láta svo
sem hún hefði enga vitneskju
haft um hvað hann hafðist að.
Þetta gerði hann og Mizzlewitz
Laugardagur l. júli 1972