Alþýðublaðið - 14.07.1972, Side 11

Kross-
gátu-
krílið
VC/<K bb7/f<
/#£>/?. 6 ÞORSTt'/f/SSOH'
--------j-
M
utlit
OSfíd!
PffTRMpTÞM
\OffD
UR
£//D
5 0R6fí
fíT
R/t)/
EFT/«
RfíuF
fíui)
Uóft
uftó
v/Ð/
+ 1
/nfti m
S/BR
• i, a>
aali ■ XjC^^fcO'iO' C--S
cs'-'n
O'Qv • 10>Ui
— 'fa'iiucii- xom-Di
En þetta var ekki hin varhugaverða vinkona Ves
Jones. Þessi stúlka hét Alison — ljósblátt umslag,
sem var fest við klofna grein uppi á Maxada--
sléttunni, var merkt henni. Og reiðileg, þreytuleg
rödd Mikes Clendons staðfesti grun Linn.
Alison lagði ekki of hart að sér, hún var hvorki
leiðinleg né dul né tók sjálfa sig eða aðra hátiðlega.
Samt virtist hún leggja sig fram, með handlegginn
á öxl Mikes og óþarflega nærri honum. Af svipnum
að dæma hlypi Alison heim að ganga frá föggum
sinum, ef hún aðeins heyrði á Venezuela minnzt.
„Afsakið, ungfrú Halsted...Viljið þér koma þessa
leið...”
Auðvitað- vildi hún koma, hún gat ekki látið
sjúkrabilinn biða. Stúlkan með rauðgullna hárið
sneri sér við, er hún gekk framhjá i sundurtættum
skónum i fylgd læknisins. Græn augun sögðu greini-
legar, en orð gátu sagt, hvað hún hugsaði: Vesa-
lings vanrækta, óhreina, litla stúlka!
Linn leit kuldalega á hana. Maxada-héraðið hafði
vakið með henni frumhvatirnar, vafalaust fyrir
milligöngu uglusúpu og bjarndýrasteikur. Hana
klæjaði i fingurgómana að handfjatla glæpamanna-
byssuna með afsagaða hlaupinu og svo sem eina
sprengikúlu.
Tvö skot, ákvað hún hefnigjörn með sjálfri sér,
eitt handa Alison og hitt handa hinum siðhærða vini
hennar.
Spitalinn i Kinross var mjög stór i hlutfalli við
bæinn, sem var aðeins aðalgata niðri við höfnina og
dreifð byggð i hæðardrögunum i nánasta umhverfi
— en hann var einnig læknamiðstöð fyrir stóran
hluta British Columbia. Það voru engin nýmæli að
fá illa farinn sjúkling á Kinross s tala.
Mike kom gangandi, og hallaði undan fæti fyrir
honum, og fætur hans létu ekki vel að stjórn. Svo
virtist, sem hann langaði mest til að ganga aftur til
sjúkrastofunnar, þar sem hún svaf, stúlkan, sem
hann unni.
Hin meðfærilega yfirhjúkrunarkona, ungfrú
Primrose, hafði leyft honum að gægjast inn til Linn.
Hún hafði komið til dyranna eins og hún var klædd,
hún Primmie.
,,Hún er gersamlega úrvinda,” hafði hún sagt
honum. „Þegar aðstoðarlæknirinn studdi hana
hingað inn, voru fætur hennar máttlausir. Hún
sofnaði undir miðri máltið.”
„Spurði hún nokkuð eftir mér?” spurði hann hálf-
önugur þrátt fyrir alla skynsemi. Hjarta hans hafði
svarizt gegn fótum hans og borið hann aftur til
spitalans.
,Það er varla hægt að segja, Mike, hún var ekki
með sjálfri sér. Erfiðleikarnir, taugaáfallið...Þú
fórst þessa ferð sjálfur, svo að þú ættir að vita það”.
,,En hvað sagði hún, Primmie?”
,,Hún sagði bara, að ef þú kæmir að heimsækja
hana, vildi hún ekki sjá þig, og hún myndi skilja
eftir ávisun handa þér, er unnusti hennar kæmi að
frelsa hana úr þessari prisund. En sem sé, það var
ekki hægt að stóla á orð hennar.” Siðan hafði hún
bætt við meðan hún læddist við hlið hans á
ganginum: ,,Það var reyndar unnusti hennar, sem
þú hafðir næstum velt um koll niðri i forstofunni.
Hann kom fljúgandi frá leitarstöðinni i Camron
River, rétt áður en dimmdi.”
,,Hann litli kall?”
,,Við getum ekki öll verið tröll”. Ungfrú Primrose
stóð i efsta þrepinu, það var verið að hringja á hana.
,,Mér sýndist hann frekar snotur, litill maður...
Annars litur þú afar illa út, Mike. Russel læknir er i
skurðstofunni sem stendur, en hvers vegna færðu
ekki fyrsta aðstoðarlækni til að rannsaka þig?”
,,Ég á ekkert vantalað við þann stelpustrák,”
hafði Mike svarað henni önugur, en hún hafði
svarað brosandi: ,,En hvað við erum i indælu skapi
i dag!”
Hann hafði rétt sem snöggvast séð Halsted, áður
en honum var ekið til skurðstofunnar, og hann
spurði: ,,Hvað um föður hennar, Primmie? Hvaða
möguleika hefur hann?”
,Hann er illa staddur, en hann lifir þetta af.”
,,Hefur þú það eftir læknunum?”
Nei, þetta er min persónulega skoðun, byggð á
reynslu. Hann bölvaði mér i sand og ösku, þegar ég
hreinsaði fótinn og batt um hann, og kallaði mig
djöfulsins koppasveiflara. Slikir menn eru
ódrepandi.”
; andlit honum i leit að leifunum af
! kaldri súpunni hans, en hann lauk
I samt ekki við hana þar eð hann
i vissi að það myndu verð nærri
þrir dagar þangað til hann fengi
! annan skammt.
1 klefanum fyrir ofan voru fjór-
ir menn og hann hafði reglulegt
sambánd við þá. í staðinn fyrir
huggunina, sem hið daglega tal-
samband veitti honum, reyndi
hann að hughreysta þá með þvi að
heita þeim að nú yrði þess ekki
langt að biöa, að Bandamenn
gerðu innrásina og þeir yrðu
frjálsir.
Þá var það einn daginn, þegar
honum fannst hann of veikburða
af næringarskorti til að vega sig
upp að loftrásinni, að rödd kallaði
til hans niður i klefann; — Félagi
okkar Louis var sóttur til aftöku.
Vive la France.
Með erfiðismunum klifraði
Tommy upp á stólinn og vó sig
upp á handleggjunum. — Vive la
France et bon courage, sagði
hann blátt áfram.
Þá nótt dreymdi hann að hann
sæi tröllaukið dagatal og flettust
blöðin á þvi sjálfkrafa þar til
komið var að 5. júni. Þetta hlaut
að vera berdreymi. Hann var viss
um að þetta var dagurinn, sem
innrásin yrði gerð.
Daginn eftir kallaði einn mann-
anna fyrir ofan niður um loftrás-
aropið: — Dis donc, l’Anglais, et
le fameux débarquement. Ef inn-
rásin þin verður ekki gerð á þessu
ári, verðum við allir dauðir.
Efasemdir mannsins fullviss-
uðu Yeo-Thomas um aö draumur-
inn væri vitrun, honum send til að
hughreysta þá vonlausu.
— Innrásin verður gerð i byrj-
un næstu viku, sagði hann og
ákvað svo að veita Eisenhower
hershöfðingja ofurlitið ráðrúm.
— Á mánudag eða þriðjudag.
— Hvernig veiztu það?
— Spurðu mig ekki. Eg veit það
bara.
Hann heyrði manninn ræða
þetta við félaga sina.
— Enski foringinn segir að inn-
rásin verði gerð i byrjun næstu
viku.
— II se fout de nous.
— Nei, hann er viss um þetta.
Láttu þá I næsta klefa vita. Hann
vissi að ef innrásin ætti sér ekki
stað eins og hann hafði spáð,
myndi það hafa m jög óholl áhrif á
sálarástand meðfanga hans. Og
þegar ekkert hafði frétzt af inn-
rásinni að kvöldi hins 5. júni, söng
hann hærra en nokkru sinni fyrr
til að herða sjálfan sig upp. En
hann var ekki einn um efasemdir
sinar; i gegnum loftrásaropið
barst honum spurningin: — Sól-
arhringur eftir. Ertu ennþá viss?
— Sannfærður.
Þá nótt dreymdi hann, ekki I
dagatöl, heldur sólskin yfir græn- I
um engjum F'rakklands. Við- j
brigðin, þegar hann vaknaði i
köldum klefanum voru hræðileg.
Hann stökk upp og hoppaði um [
klefann til að hita sig, en heyrði
þá rödd kalla niður um loftrás-
ina: — Allo, le camarade
anglais! Þinir menn eru gengnir
á land. Vive la France.
Niðri i djúpum dýflissunnar
heyrði hann til hinna fanganna
syngja franska þjóösönginn:
hann hljómaði i eyrum Tommy
eins og himneskur kór. Með tárin
streymandi niður skeggjað og
skrámað andlitið stóð hann i rétt-
stöðu i deigum lörfum sinum og
tók undir með kórsöngnum. Væri
nokkur að sigrinum kominn, var
það hann. Ef nokkur hafði unnið
frönsku andspyrnuhreyfingunni
gagn, var það hann. Enn voru all-
ar likur til þess að hann yrði skot-
inn áður en hann sæi allan árang-
ur starfs sins, en hann vissi, að nú
myndu Þjóðverjanir fá að finna
fyrir fullum þunga frönsku and-
spyrnuhreyfingarinnar, sem nú
heföi loksins viðhlitandi útbúnaö
fyrir aðgerðir Winston Churchill,
Yeo-Thomas
sem hafði léð orðum hans eyra á
örlagastundu.
Hinn 9. júni var einangrunar-
vist hans á enda. Hann var sóttur
i dýflyssuna og eftir stutta heim-
sókn i gamla klefann til að sækja
sápu sfna, tannbursta, nærföt og
frakka var hann fluttur i klefa
númer 30 á jaröhæðinni. Þessi
klefi var kaldari og verr lýstur
en sá, sem hann hafði haft áður.
Hann var einn þeirra klefa, sem
notaður var til að berja á föngum
og veggirnir, gólfið, dýnan og
ábreiðan voru ötuð blóðslettum.
| Hann var meira einmana nú en
á annarri hæðinni. Korrel kom
ekki að finna hann og i stað Bibli-
unnar hafði hann ekkert að lesa I
annað en sundurlaus slitur úr
dagblöðum, sem honum voru
skömmtuð fyrir salernispappir.
Til að hafa ofanaf fyrir sér með
einhverju tók hann að kalla slag-
orð og skilaboð á ný, en nú kallaði
hann sig „Edouard”. Og til að
eyða grunsemdum varðanna
kallaði hann: — Getur nokkur \
sagt Edouard fréttir af Tartarin?
Nokkrum klukkustundum siðar j
kom svarið: — Til Edouards. I
Tartarin var settur i dýflissu. Sið-
an höfum við ekkert frétt af hon- j
um.
Dag nokkurn kom foringinn
með járnkrossinn til hans með
dagblað undir hendinni. — Strfð-
inu verður bráðum lokið, sagði i
hann. Enda þótt Yeo-Thomas |
vissi aö innrásin hafði tekizt, varð
hann undrandi og spenntur við i
þessar fréttir.
— Hitlerætlar þá að leggja upp
laupana? spurði hann.
— Vitanlega ekki. Liðsforing-
inn var hneykslaður. — Það eru
Bandamenn, sem liggja i þvi.
Foringinn er farinn að nota leyni-
vopnið. London er alelda, stjórnin
flúin til Norður-Englands og ibú-
arnir tvistraðir. Hann fletti sund-

Föstudagur 14. júli 1972