Alþýðublaðið - 15.08.1972, Qupperneq 11

Kross-
gátu-
krílið
'fí /WSTuRLflMVI L /
HROS m/ QRfíV lyhm* mm ÁÓÓÐfl RIRUrf KfíST STfíRFs Kmfron

Ti/£Nh/ D/N TuTTR 1
V OFfíH
L
' m'fí u Dul/t>
/SA/ZL DYR. SWRU/V KfíST. POLLUfí * ruoL-
i
r?ÖLT+ C,fí/T)HL V/LJU6U 1 Oí > /<>R
'l /SéYR/
f
/?/£ S K /rvG HVflt)
/?'fí FLJ0T
'OSOÐ /Y/R
I U1 C 'v ‘'l C\ u> ] !■
l> 5 ~< aj o ^ a> <3 y t~ i qm ^
í j)ío ■ ^ v ■£
3>^M ■ íiO S^iiXiS ■ v.
: 5> O i) ■ tt) ^ C. ^ u> "n -J) ■ | $•
ltf> ■ itat; j) % f- i ta ^
ÞU SKILUR MIG
spuröi Gerry kjánalega, er þau
óku framhjá David skömmu
siðar.
Mallory hristi höfuðiö. Hann
vildi greinilega ekki vera með
þeim. Samt gat hún ekki hætt að
hugsa um hann, meðan þau óku
til bæjarins, og hún heyrði
aðeins brot af þvi, sem Gerry
var að segja.
Þau hristust áfram.unz þau
komu að afleggjaranum til
bæjarins. Fyrir neðan þau lá
bærinn, og byggðin teygðist upp
i hliðarnar, sem umkringdu
djúpan, bláan flóann. Mikill
fjöldi báta lá viðakkeri.
Dreifðir grasbalar voru á
milli hafnarinnar og bæjarins.
Einu ibúðarhúsin handan
balanna voru flatir skúrar fiski-
mannanna, málaðir hlýjum
litum. Meðfram þeim voru
trönur, þar sem þorskurinn var
hertur.
Húsið, sem Mallory bjó, i kom
i ljós. Það var eina þriggja hæða
húsið og liktist helzt hávöxnum
varðmanni. Umhverfis það var
hár skiðgarður, og villirósir
fléttuðu sig upp með honum.
Gerry ók upp að húsinu og nam
staðar rétt hjá bil föður hennar.
Fyrir framan bilinn stóð gamall
seglbátur föður hennar, og hafði
málningin að mestu flagnað af
honum. Hann hét MALLORY
ANNE eftir Mallory og móður
hennar, hafði ekki verið notaður
i mörg ár. Móðir hennar hafði
fundizt skemmtilegt að sigla, en
sjórinn hafði hrifið hana til sin.
Og Mallory, sem hafði misst
móður sina ellefu ára gömul,
var illa við siglingar.
Gerry hjálpaði henni að bera
áhöldin inn i húsið. Að þvi loknu
beið hann eftirvæntingarfullur
við dyrnar. Hún vissi, að hann
beið þess að verða boðið til
kvöldverðar, úr þvi að þau
höfðu ætlað að aka til flug-
vallarins. En einhvern veginn
kom hún sér ekki að þvi að bjóða
honum.
Þegar hann var farinn, ráfaði
hún stefnulaust um húsið, leit á
bréfin, sem höfðu borizt um dag-
inn og tók til i dagstofunni
annarshugar. Siminn hringdi, er
hún var i þann veginn að leggja
frá sér fáein timarit. Það var
David, og i rödd hans var af-
sökunartónn.
,,Þér hefur tekizt að komast
heim"?
,,Vitaskuld”. Hun reyndi að
vera köld og ákveðin.
„Stendur kvöldverðarboðið
enn”?
Bilið milli þeirra styttist, og
andrúmsloftið varð hlýrra.
..Hvernig lizt þér á steikta
þorsktungu"?
,,Þaö er ágætt '. Honum virtist
létta. en var dálitiö hikandi.
,,Ertu annars búin að fyrirgefa
mér”?
Það varð dálitil þögn.
„Fyrir hvað"?
,,Fyrir að hegða mér svo
heimskulega, ganga i burtu frá
þér...”
,,Já þaö,” sagði hún hlæjandi.
,,Ég fyrirgef þér það. Sjáumst
eftir klukkutima”.
Hún lagði frá sér simtólið og
leið miklu betur. Ef til vill leysti
það engan vanda að bjóða David
til kvöldverðar, en að minnsta
kosti yrðu þau þá saman.
Fáeinum minútum siðar fór
hún i heitt bað. Hún lokaði augun-
um og hugsaði um mennina þrjá i
lifi sinu. Fyrstur kom faðir
hennar. Hún var ekki i vafa um,
að hann þarfnaðist hennar.
Jafnvel nú biðu skýrslur og
fyrirmæli á skrifborði hans, sem
hún átti að vélrita. Auðvitaö hafði
hann einkaritara, er hann var i
höfuðborginni, en Mallory annað-
ist öll ritarastörfin, þegar hann
var heima. Hvernig mundi hon-
um ganga, ef hún færi til New
York? Hann hafði alltaf verið svo
sérlundaður hvað snerti matinn
og hvernig skyrturnar hans voru
straujaðar. Með sjálfri sér fannst
henni hún vera misnotuð. Henni
þótti vænt um hann, en hún vildi
fá að lifa eigin lifi.
I huganum fór hún yfir sim-
skeytið sem hann hafði sent.
„Hafðu gestaherbergið tilbúið.
Kem með gest”.
Hann hefði getað verið
nákvæmari, hugsaði hún. Senni-
lega var þetta annar þingmaður.
Hún fór að hugsa um Gerry.
Siðustu fjögur árin hafði hann
beðið hennar að minnsta kosti tiu
sinnum, enda þótt hún vildi verða
listamaður og væri ekki ástfangin
af honum. Henni þótti vænt um
Gerry — eins og þrjózkan og
stundum þreytandi bróður. En
hann var sannfærður um það, að
Smásaga
hún mundi hætta þessum lista-
mannsgrillum og giftast eins og
hinar skynsömu stúlkur strand-
héraðsins.
Hún gerði sér aliljósa grein
fyrir þvi, hvað það táknaöi. A
milli barneigna fengi hún að mála
fáeinar fallegar myndir handa
frændfólki og vinum, og jafnvel
selja ferðamönnunum einstöku
mynd, en það yrði allt og sumt.
Gerry krafðist eiginkonu sem
gæfi sig óskipta að heimilinu.
Hann gæti aldrei skilið þrá
hennar. David einn skildi hana.
Með honum mátti sameina ást og
listir.
David hafði aldrei nefnt alvar-
legt samband við hana, þótt hún
vissi, að samband þeirra varð æ
nánara. Hún þekkti allmörg pör i
háskólanum, sem bjuggu saman.
Samt haföi hún aldrei látið sann-
færast um kosti sliks búskapar.
Ef til vill var þaö vegna gamal-
dags uppeldis, eða vegna þess að
hún var rómantisk að eðlisfari og
sú hugmynd var svo rik með
henni að skarta hvitu við brúð-
kaupið.
Eitt var vist: David Maione
hafði ekki áhuga á hjónabandi.
Það hafði hann sagt henni fyrir
mörgum mánuðum. Það gat stað-
lestin kom inná stöðina, en þá
fóru þeir Yeo-Thomas varð sú
skyssa á að tala ensku þegar
hann stóð upp til að bjóða konu
sæti sitt, en konan var of hissa
yfir þessu óvænta boði til að
taka eftir málinu og hinir far-
þegarnir voru allir niðursokknir
i samræður. Þeir komu til
Chemnitz eldsnemma um
morguninn.
Tveir og tveir saman og með
góðan spöl á milli sin héldu þeir
af stað fótgangandi i vesturátt
og voru komnir út úr borginni i
dögun. Nú höfðu bardagarnir
færzt miklu nær og fljótlega
heyrðu þeir skotdrunur. Til að
forðast að mæta herflokkum eða
eftirlitshópum, fóru þeir út af
veginum og héldu sig i skjóli
trjánna. En þar var leiðin mun
torfærari fyrir Yeo-Thomas,
sem hafði ofmetið krafta sina og
átti brátt i erfiðleikum. Allar
hans fyrri þjáningar gerðu vart
við sig að nýju — fætur hans
voru eins og opin sár, stifir fót-
leggirnir þrýstu eins og bullur i
helaumt kviðarholið og innyfli
hans öll voru eins og kvika eftir
blóðkreppusóttina. Hið eina,
sem hélt honum uppi var óskin
um að koma ekki félögum sin-
um i vandræði og óttinn við að
niðurlægja ættjörð sina i þeirra
biðja ykkur að halda þessum
upplýsingum leyndum, þvi að
minnsti kvittur gæti kostað mig
lifið.
— Ég held það sé betra að þú
segir sögu þina fyrst og við gef-
um loforðin á eftir, sagði foring-
inn og stóð upp til að sækja fyr-
irliðann.
Frakkarnir tveir hlýddu á
með athygli á meðan Yeo-
Thomas sagöi þeim sögu sina.
Hann sagði þeim að hann væri
brezkur liðsforingi, sem hefði
verið tekinn höndum af Gestapo
fyrir að starfa með frönsku
mótspyrnuhreyfingunni. Hann
lýsti fangelsinu i Fresnes og
fangabúðunum i Compiégne,
Saarbrucken, Buchenwald,
Gelina og Rehmsdorf. Þegar
hann hafði lokið máli sinu sagði
fyrirliðinn: — Þetta getur allt
mjög vel verið, en hvað sannan-
ir höfum við fyrir þvi að þú sért
hér ekki á vegum Þjóðverja?
Þetta var ekki óeðlileg tor-
tryggni i striði, þar sem öllum
reglum hafði verið fleygt fyrir
borð, spark i kviðinn kallað
hernaðarlist og stórlygum beitt
gegn smálygum. Tommy átti
ekkert svar við þessari spurn-
ingu þar sem hann hafði engin
skilriki. Þá mundi hann eftir
jarðneskum leifum dýrlings
og þvi bæri honum skylda til að
flyja, og brátt höfðu ellefu hinna
fallizt á þessá" heldur völtu rök-
semdaleiðslu. Fyrirliðinn féll þó
frá þátttöku á þeim forsendum,
að hann gæti komið að meira
gagni með þvi að verða eftir og
tefja fyrir leitinni, sem yrði
gerð að þeim þegar flótti þeirra
yrði uppgötvaður.
En naumur kartöfluskammt-
ur striðsfangans hafði litlu
áorkað til að efla krafta
Tommys, sem örmagnaður var
af vosbúð og sjúkdómum, svo
hann komst að þeirri niður-
stöðu, að þeir yrðu að flýja með
lest. Kringumstæðurnar voru
honum i hag. Járnbrautarsam-
band var á milli Grlinhainigen
og Chemnitz og gengu lestarnar
einnig að næturlagi. Striðsfangi
einn útvegaði þeim með aðstoð
stúlku i bænum bréfsefni, sem
liktist opinberum skilrikjum.
önnur sem vann á bæjarskrif-
stofunum stal fyrir þá stimpli og
innan tveggja sólahringa höfðu
þeir falsað sér skilriki sem
sýndu að þeir væru útendir
verkamenn sem sagt hefði verið
upp i verksmiðju i Griinhain-
igen og væri nú frjálst að leita
sér vinnu annarsstaðar.
Þriðja dag Tommys i búðun-
um var virinn losaður frá einum
glugganum og næstu nótt skriðu
þeir ellefu saman út úr fanga-
skálanum yfir engin i átt til
járnbrautarstöðvarinnar og
héldu sér með gætni i skjóli viö
limgerðin. Þótt brautarstöðin
væri myrkvuð urðu þeir að fara
varlega ef einhver bæjarbúanna
kynni að sjá þá og bera kennsl á
þá, svo Yeo-Thomas, sem var
með öllu óþekktur um þessar
slóðir, keypti farmiðana handa
flestum þeirra og tveir aðrir það
sem eftir var. Þeir skildu sið-
an og biðu i skugganum þar til
eins og þær komu honum til
bjargar. Hann sýndi þeim vasa-
tafl Hubbles og brezka vöru-
merkið á þvi, sagði þeim frá
Hubble og eftir þaö trúðu þeir
honum.
Og þeir trúðu honum svo um
munaði. Þeir hjálpuðu honum
að skera bolina ofanaf stigvél-
unum sinum svo hann gat tekið
þau af sér og hirt bólgna fætur
sina. Þeir útveguðu honum heitt
vatn og salt til að þvo igerðirnar
uppúr og léreftsræmur og súlfa-
duft til að búa um sárin. Þessa
nótt Waf hann með ábreiðu yfir
sér i fyrsta skipti i þrjár vikur.
Morguninn eftir kom foringi að
nafni Albaret, sem sagt hafði
verið frá leyndarm hans. og
færði honum falsaðan meikis-
skjöld fyrir striðsfanga.
Brátt var ekki um það 8
að taka Yeo-Thomas trúa
heldur um það að fylgja ' • .un
Þegar hann sagði þeiin að hann
hefði i hyggju a ’era aðra
flóttatilraun og innti iftir sjálf-
boðaliðum, mölduðu þeir fyrst i
móinn og kváðu heimskulegt að
hætta lifi sinu að óþörfu þegar
lausnarstundin væri svo nærri.
Tommy svaraði þvi til að hvað
sig snerti væri þetta alger höf-
uðnauðsyn: hann hefði verið sá
klaufi að láta taka sig höndum
Yeo-Thomas
þriöjudagur 15. ágúst 1972
11