Alþýðublaðið - 06.09.1972, Blaðsíða 11

Kross-
gátu-
krílið

þuKLfí 'HLfí ÍUR T HtF /ny/YT lilLft i 4 , NY STftFi /fVN rRF£) YECjUR R'-.i
‘l
d
HLfíVI SYrv’S HOR*/
VURT UR
//LYUVq HvnV K ■ í

r)
QLVC6 ÖFUft 1 flRKF)
TÓN 5T/ófl tjös Ffiosr 5aTrvnD
r
VÆ TfiN
MYVT ■
u\ ’ rn i'i t)
S t ^ t'
ií 3s C 3) • AS" r- 1> vr>
kj ad áj c <ð c i>
3) i 3 3 3) • " >3 ■
~0 3j_5^^C _qs 3. 3) _5JB _
iólkifi af taugaóstyrk.
Hcttla'tistilfinningin vaknaði
með Lindsay. t>etta var ekki
réttarsalur. Þaö var ekki veriö aö
leiða Shane Gillgan fyrir rétt.
Það mátti ekki dæma hann fyrir
aðeins árangur þessa uppskurð-
ar. sem var sérlega vandasamur
og reyndar óþekktur hér. Samt
vissi hún. að svo yrði. Hún viður-
kenndi þvert ofan i huga sér, að
Shane Gilligan hafði tekið
áskoruninni og vissi hverjar af-
leiðingarnar kynnu að verða.
Henni flaug i hug að leita uppi
Gilligan og fá hann til að hætta
við aðgerðina. Frú Harris lá ekki
fyrir dauðanum. Hvers mátti
sjálfselska einnar konu sin á móti
mannorði og starfsferli sliks
manns? Lindsay beitsig i vörina.
er hún hugsaði um ósanngirnina i
þessu. Ef aðeins væri unnt að ...
..Jæja. Blákolla, nú er stundin
runnin upp.”
Lindsay hafði ekki heyrt hann
koma. Fyrir andartaki hafði hún
verið i döpru skapi. og siðan...
Fáein orð virtust nægja til að
kippa öllu i liðinn á ótrúlegasta
hátt. Hún leit um öxl. og augu
hennar buðu hann velkominn.
Augnaráð hans var rólegt og hug-
hreystandi.
Er menn tóku sér stöðu. gafst
Lindsay timi til að hugleiða,
hvaða starf henni væri ætlað.
Yrði Shane Gilligan eins og
Gregory, óþolinmóður fljótur til
að skamma og reiðubúinn að
halda uppi kaldhæðnislegum
samræðum, meðan hann væri aö
vinna? Eða var hann likari
Savage. sem kom og fór næstum
þegjandi'I
Lindsay hafði augun hjá sér, er
hann beygði sig fram og athugaði
andlit meðvitundarlausrar kon-
unnar. Lindsay leit ekki af hon-
um. er hann leit Ruth spurnar-
auga. Það var ekki fyrr en Ruth
kinkaði snöggt kolli til merkis
um. að aðgerðin skyldi hafin að
Lindsay gaf sig óskipta að sjúk-
lingnum.
,,Er þér ljóst. hvað við erum að
hætta á hérV' Um leið og Shane
rétti út höndina eftir hnifnum.
beindi hann þessari spurningu að
Neil Roscoe.
,,Nei...nei...ég...”
..Vandræði.” Þetta eina orð
nægði til að hinn ógæfusami
læknir varð orðlaus. ,,En þú,
Martin? ”
\'ar það imvndun hennar eða
fann hún i raun og veru hvernig
Shane Gilligan stirðnaði við?
Lindsay var ekki viss. en hún
kannaðist við hörkutóninn i rödd
hans. Hún varð sjálf skyndilega
þurr og herpt i hálsinum.
— Ég hef lesið allt fáanlegt
efni. Þetta verður töluvert snúið.
Ég kýs frekar að vera i minum
eigin sporum að sinni.
Orð hans hljómuðu hreinskiln-
islega og hafi Shane Gilligan ver-
ið undrandi yfir þýðingu þeirra
sýndi hann engin merki þess. Þó
virtist Lindsay sem fylgdist með.
að augnaráð hans dveldi andar-
taki lengur við Gregory. Hún gat
ekki heldur imyndað sér snöggt
augnatillitið niður að undirleitu
andliti hennar sjálfrar.
Þér vilduð þá kannski setja
Roscoe inn i málið á meðan ég
geri skinnsprettuna.
Andartakið var liðið hjá. Hönd
hans hreyfðist niðurávið i stuttri.
fastri sveiflu .
Þegar Lindsay tók við loka-
saumnum að beiðni Shane
Gilligans. var hún sér meðvitandi
um tvær mjög ánægjulegar stað-
reyndir. Maðurinn var ekki að-
eins mjög fær skurðlæknir, heldur
einnig mikilhæfur kennari. Nú
þegar. um leið og fingur hennar
unnusin gamalkunnu störf. fagn-
aði hún vitneskjunni um að hún
myndi fá svo mörg fleiri tækifæri
til að sjá hann að störfum. Hún
fann ekki til taugaóstyrks vegna
nálægðar hans. Tilfinningar
hennar voru hættar að snúast um
það að geta sannað mikilvægi eig-
in framlags. Hugur hennar var
fullur hrifningar yfir furðu-
lega asalausri framkomu hans i
allri skurðaðgerðinni. Jafnvel
þegar svæðið sem hann var að
vinna við var svo takmarkað aö
aðeins hársbreidd skildi á milli að
illa færi. héldust hreyfingar hans
jafnar og rólegar.
Eitt andartak hafði legið nærri
að ofboð gripi Lindsay. Þegar
leitandi fingurgómar læknisins
fundi engin merki um það sjúk-
dómseinkenni sem þeir leituðu
að, tók hjarta lindsay dýfu.
Hafði henni skjátlast þegar til
kom? Hafði hún valdið bæði
sjúklingi sinum og Shane Gilligan
öllum þessum erfiðleikum til
einskis? En þegar hann sneri
höfðinu i átt til hennar fann hún
að augnaráð hans gat verið hlýtt
og uppörfandi.
Þegar hið smágerða æxli svo
tannst. vakti það varla neinn
fögnuð. Lindsay var orðin svo
sannfærð um að sér hefði skjátl-
ast i sjúkdómsgreiningu sinni. að
hún tók naumast eftir þvi að orð
hennar höfðu sannast. Og svo
hafði það komið eins og siðasta
reiðarslagið. að æxlið reyndist
ver á stað þar sem ógerlegt var
að koma við skurðaðgerð. En einu
sinni enn höfðu Lindsay og hin
vanmetið hæfni og þrautseigju
skurðla'knisins. Hinar löngu kval-
ræðisstundir. sem á eftir fylgdu
urðu þau vitni að flóknustu og
glæsilegustu skurðlækninga
handbrögðum sem hugsazt gátu.
Það var engin furða þótt Lindsay
þætti nú litið til koma þess litla
sem hún sjálf lagði af mörkum.
Hún hélt áfram að draga saman
fitu og veljalögin með smáum
snyrtilegum saumsporum og
vissi aðeins óljóst af þeim um-
ræðum. sem Iram fóru i kringum
hana. Hún varð vör við að hinir
skurðla'knarnir óskuðu Shane
Gilligan til hamingju og að hann
þakkaði Hale hjúkrunarkonu fyr-
ir ágæta aðstoð. Hjúkrunarkonan
hafði svarað einhverju i léttum
dúr. Það var þegar hún tók aftur
til máls. sem athygli
Lindsay var vakin að nýju. Eitt-
hvað i rödd hennar bauð Lindsay
að vera á verði.
En ég hafði auðvitað séð
þessa aðgerð áður.
— Höfðu þér það? Hversvegna
i ósköpunum sögðu þér það ekki
strax? í spurningu hans var
hvass undrunartónn.
Það var i yðar eigin sjúkra-
húsi. t Canberra á ég við. Ég vann
þar i sumarleyfi fyrir um þaö bil
tveimur árum. Ég held það hafi
verið einhver Blane, sem skar
upp En hann var heppinn. Æxlið
sat niiklu neðar.
Nei.nú er ég hlessa. Shane
Gilligan hafði jafnað sig eftir
gremjuna. Raunar mátti greina
gamansemi i málhreim hans.
Sylvia Hale hló litið eitt á móti.
Enda þótt hún héldi áfram að
sinna þörfum Lindsay af lipurð og
nákva'mni var enginn efi á að hún
naut þess rækilega hvernig hún
hafði dreift athyglinni. Og
Lyndsay varð undrandi á sinum
eigin viðbrögðum. Hún hafði enga
1
g
i
i
FRANSKA SENDINGIN
um komnir af þreytu og kulda.
Skórnir særðu Egan, svo að
hann var haltur.
Loks skildi leiðir með F'rökk-
unum, og þeir gengu hvor til
sins heima. Þetta var allt og
sumt!
Egan var dauðþreyttur. Hann
átti erfitt með að halda augun-
um opnum. barði sig inni á af-
greiðslu gistihúss Barbiers,
rauk á fætur og gekk loks til
næturvarðarins i von um að fá
nokkra hjálp.
..Heyrðu vinur,” sagði hann
brosandi. ..Þú hefur auðvitað
tekið eftir þvi. að ég hef verið að
slæpast hérna. Þú gætir gert
mér stóran greiða. Ég er að biða
eftir þvi, að vinur minn komi
niður, en ég er orðinn svo
þreyttur. að ég held varla aug-
unum opnum. Gætir þú ekki gef-
ið gætur að lyftunni og látið mig
vita. þegar hún kemnr niður frá
11. hæð? Ef ég sofna, á ég við.”
Hann klappaöi á rassvasann
til að gefa i skyn, að hann væri
reiðubúinn að borga fyrir greið-
ann.
..Hvers vegna ekki? Sagðirðu
11. hæð?”
,,Það er rétt,” sagði Egan
brosandi.
Hann ætlaði að ganga að
stólnum aftur. er næturvörður-
inn sagði að baki honum: ,,Hún
er nú aðkoma frá 11. hæö, herra
minn”.
Þarna stóð hann i auðri af-
greiðslunni! Áður en hann gat
skotizt fyrir horn. opnuðust
lyftudyrnar. Þreytulegur mað-
ur i bældum fötum gekk út. Er
hann kom auga á Egan, sem var
hálffalinn á bak við súlu, nam
hann staðar og starði á hann.
Lögreglumaðurinn roðnaöi og
vonaði. að enginn hefði tekið
eftir þvi.
Hvaða piltur var þetta? Á
hvern fjárann var hann að
góna? Var hann i einhverjum
tengslum viö Barbier? Þannig
þutu spurningarnar um huga
Egans. Hann gekk til mannsins
og ætlaði að reyna að blekkja
hann.
,,Get ég aðstoðað yöur? Ég er
löggæzlumaður hússins,” safði
hann rólega.
Unga manninum leið
lega illa. ,,Nei. það ht eg
ekki.” stamaði hann. ,,Ég néí‘
ég þekkti yður. en ..Eruð þér
ekki Egan frá Eitu*'yfjadeild-
inni? ”
Nú var komið að Egan að
stara. ,,Hver ert þú”? spurði
hann.
..Johnson frá FBI. Ég starfa
að þessu máli, þvi að ég tala
frönsku. Ég hef verið i her-
berginu við hlið Barbiers i allan
dag og reynt að hlera. Ég hef
setið i baðkerinu og þrýst eyr-
anu að loftrás. Ég er að gefast
upp. Ég verða að fá mér ferskt
loft og eitthvað aö borða.”
,,Það er i lagi. Farðu bara út
og fáðu þér eitthvað i svang-
inn," sagöi Egan brosandi. ,,Ég
skal vera á verði á meðan. En
vertu ekki úti i alla nótt.” \
,,Ég verð fljótur,” sagði hinn. '
og honum létti, og gekk út.
Klukkan var farin að ganga
fimm. Egan ráfaði um af-’
greiðslusalinn. settist. stóð upp
aftur, settist á annan stól, stóð
upp og settist i legubekk. Hon-
um leiö i brjóst, en hrökk upp.
Einhver hafði lagt hönd á öxl
hans. Það var næturvörðurinn.
,,Var þetta ekki vinur þinn,
sem var að koma niður?”
Egan settist upp með erfiðis-
munum. ,,Nei, það var bara
gamall kunningi.”
..Hlustaðu nú á.” Maðurinn
leit varlega i kringum sig. ,,Ég
er hérna með svolitið, sem
hressir þig. Þaö kostar peninga,
en það borgar sig samt.”
Egan glaðvaknaði allt i einu.
Þessi náungi var að bjóða hon-
um eiturlyf! Hann geispaði til
að dylja áhuga sinn. ,,Ég býð
tvo dali. Hvað ertu með:”
Næturvörðurinn glotti. Egan
reis á fætur og elti hann að borö-
inu. Náunginn tók litla, græna
dós upp úr buxnavasa sinum.
Egan sá sem snöggvast töf lur af
ýmsum stærðum og litum. Mað-
urinn tók kunnuglega, hjarta-
laga töflu og lét hana falla i lófa
Egans. Benzedrin!
..Gleyptu þessa," sagði mað-
urinn. ..Eftir nokkrar minútur
verður þú orðinn svo sprækur,
að þú ferð heljarstökk.”
..Þakka þér ka'rlega lyrir."
Egan fékk náunganum tvo dali
og gekk burt. ..Þctta er auð-
veldasta veiði. sem ég hef feng-
ið." sagði hann við sjálfan sig.
..Þegar Fuca-málinu er lokið,
verður fyrsta verk mitt að koma
aftur hingað og handtaka þenn-
an bjáifa.
Það var ekki fyrr en klukkan
átta morguninn eftir, að Egan
fí.
I
!
i
Í-----------------.....-.....' :-------------- -----------------...
11
Miðvikudagur 6. september 1972