Alþýðublaðið - 08.10.1972, Qupperneq 1

■
FARHIR HEIM.
Þeir eru farnir heim af Arnar-
hóinum, strákarnir, sem voru
hvað iðnastir þar i sumar, enda
skólar byrjaðir og haustkuldi
kominn i veðurbliðuna. En ef
við litum á björtu hliðina, þá eru
ekki nema þrir mánuðir þar til
sól fer að hækka á lofti, og að
öðrum þrem liðnum farið að
vora.
SUNND
DAGS
BLAÐ
SfDUR
AÐ FYRIRSKIPA NOÐARGLOTT
Er sumu fólki virkilega akkur
i þvi að vera óliðlegt og snúið? í
sannleika sagt dettur manni oft
i hug að verulegur fjöldi fólks,
sem gegnir hvers kyns' þjón-
ustustörfum, hafi ýmigust á
starfinu og láti það bitna á við-
skiptavinunum, svona eins og til
að drepa timann. Aðrir virðast
jafnvel- hafa ánægju af þvi að
vera óliðlegir, og viða verður
maður var við það aðinnrælið
kemur i ljós þegar maður at-
hugar hvernig viðkomandi
bregst við hinn versti ef hann er
beðinn um smáræði.
Þannig er til dæmis um einn
bilstjórann á leigubilastöðinni,
sem við skiptum mest við.
Flestir þeirra eru hinir liprustu
;um leið og maður er farinn að
tala við þá. En hinir eru
skemmdu eplin i stéttinni.
Þessi var beðinn að taka um-
slag inn i prentsmiðjuna þar
sem hann átti að afhenda það
blaðamanni á vakt og fá i stað-
inn beiðni fyrir ökugjaldinu, eft-
ir að hafa ekið öðrum blaða-
manni aðra leið fyrst.
Slikar sendingar eru daglegt
brauð, og oftast gengið vel.
Þessi bilstjóri var hins vegar i
hópi þeirra óliðlegu. Hann var
bUinn að aka nokkra vegalengd
þegar honum var Utskýrt hvern-
ig ferðin skyldi farin. Viðbrögð-
in voru hins vegar þau að hann
brást hinn versti við, harðneit-
aði að standa i nokkru sliku,
sagðist ekkert vera skyldugur
til að fara nema það sem honum
sýndist og bauð blaðamannin-
um að yfirgefa bilinn. Bauðst
ekki einu sinni til að kalla upp
annan bil, heldur ók sina leið.
Dæmi sem þessi eru mýmörg
og allir kannast við þau. SnUnar
simastUlkur, pirraðir strætis-
vagnastjórar, önugir starfs-
menn hjá tolli, pósti eða raf-
magnsveitunni, þreyttar af-
greiðslukonur á veitingastöð-
um. Engin ein stétt, heldur fólk
af öllu tagi á öllum stöðum, sem
sjaldan eða oft skeytir skapL
sinu á þeim, sem þurfa að skipta
við þá. Og enginn græðir á þvi.
Allra sizt sU stofnun eða sá'aðili,
sem viðkomandi starfar fyrir.
Þvi starfsmaðurinn er fulltrUi
þess sem hann vinnur fyrir
gagnvart viðskiptavininum —
og hann dæmir oft fyrirtækið
eftir starfsmanninum.
Verst af öllu er þó þegar yfir-
menn láta það liðast að starfs-
fólk þeirra sé með óyndi og ön-
ugheit i starfi, og snUa Ut Ur ef
borin er fram kvörtun.
Hinn einfaldi sannleikur er sá,
að liðlegheit og hjálpfýsi gefa
tvöfalda uppskeru. Sá sem leit-
ar til þin fer burt i góðu skapi og
með góðan hug til þin þegar þU
hefur veitt honum athygli þina
og greitt götu hans af alUð og
með brosi, — og þér liður sjálf-
um betur á eftir.
Jafnvel þótt eitthvað hafi
gerzt, sem hefur angrað þig eða
þreytt, þá er það bezta meðalið
að finna þakklæti einhvers, sem
þU hefur hjálpað. Stundum virð-
ist það vera þægilegast i stöð-
unni að vera bara önugur við
náungann ef eitthvað amar að,
en ef menn prófa hitt, þá komast
þeir að raun um annað.
Okkur vantar tilfinnanlega
brosherferð á borð við þá, sem
rekin var við umferðarbreyt-
inguna 1968. Það er að visu ekk-
ert grin að skipa heilli þjóð að
glotta við hverju sem á gengur,
en það má eflaust ná árangri
með samvinnu félaga og s'tofn-
ana.
Gott dæmi eru námskeiðin,
sem Stjórnunarfélag Islands
hefur haft fyrir simastUlkur.
Svipuð námskeið i umgengnis-
menningu og liðlegheitum
mætti að ósekju kom á. Ekki
bara til þess að brosa framan i
Utlendinga, sem eru svo elsku-
legir að koma hingað og eyða
gjaldeyri. Við mættum gjarnan
fara að brosa meira hvert fram-
an i annað.
BJARNt
SIGTRYGGSSON:
UM
HELGINA
SUNNUDAGURINN 8. OKT 1972 — 53. ARG. —225. TBL.