Alþýðublaðið - 08.12.1972, Blaðsíða 11

Kross-
gátu-
krílið
/}rru/?6Rrváfi
æ Hfíú 'Fir/F /A'A' ÍNVIST 5 'VftL- UR
FlOJNR iRimuR 1 ÖL'/K/Z
n
í> /=/TD. L'ftT/Z- fíR
L'/F -Dfíófí FU6M
f Ums- S/l?
VFRS- NfíR FRft/nft R FLD óosfí BFN/^
FKU/ YF/R GR/P
V
omifí Hf/Ði/R SERt/L
V SftmTF r/mfí B/l.
f
'fn'ftLm PÚR/ 0* rmu *
ct • • ■ • Oa • • • u\ •
^ Þ Cy *; ln ;tj C;
^ í; ^ .^CíbXa*) ■
ib^ii a> ^ ^ x •*!
■ 3>N(ftfr>> ■

Saga ástar og örlaga eftir Victoriu Holt
— Hann fór þangað að beiðni
minni.
— Hú vildir vita hvort það hefði
breytzt frá þvi þú varst þar sið-
ast. Hús breytast ekki mikið. Það
er fólkið sem býr i þeim, sem. . .
— A. þarna kemurðu með það.
Ég vildi að hann sæi, ekki aðal-
lega húsið, heldur fólkið sem býr i
þvi.
— Vegna þess að þú þekktir
það fyrir löngu. fiann sagði það
ekki. Hann sagði þeim ekki einu
sinni til nafns sins. Ég held að það
hafi ekki innt eftir þvi. Þetta var
allt dálitiö óvenjulegt.
— Hann hafði ekki sagt tii
nafns. Það hefði ef til vill ekki
verið viturlegt.
— Áttirðu i einhverjum deilum
við þetta fólk?
Hann hló, bitrum kuldahlátri.
Svo sagði hann: — Ég var ekki
þess umkominn að deila við það.
Eins og ég sagði var ég teikni-
kennari ungu stúlkunnar. Þau
voru auðug þá. Ég er ekki viss um
að eins vel sé komið fyrir þeim
núna. Timarnir breytast. Gamli
maðurinn var gefinn fyrir að tefla
djarft. . . og ekki alltaf skynsam-
lega. Ég held hann hafi tapað
miklu fé eftir að ég fór.
— Ogsú staðreynd virðist veita
þér töluverða ánægju, ef mér skj-
átlast ekki.
— Þér skjátlast ekki. Væri þér
ekki illa við mann sem hefði
dæmt þig til útlegðar úr þinu eigin
landi, til sjö ára refsivistar i
fanganýlendu.
— Það var þá eigandi White-
ladies!
— Sir Henry Dorian, og enginn
annar.
■— Af hvaða ástæðum?
— Fyrir rán.
— Og þú varst saklaus.
— Gersamlega.
— Og gaztu ekki sannað sak-
leysi þitt?
— Jú, ef ég hefði fengið að
njóta réttlætis. En hann og vinir
hans sáu um að ég fengi það ekki.
Ég var staddur ólöglega i húsi
hans, sagði hann. Ég var i húsi
hans og ekki að hans boði, en ég
var ekki þangað korninn til að
stela. Hann brosti til min. — Þú
ert spurul, Nora, bætti hann við i
léttum tón.
—- Það get ég viðurkennt. Ég
vil ta meira að heyra. Ég man
staðinn svo greinilega. Mér
fannst það á mér þegar ég var
þar. að hann væri mér mikils-
verður á einhvern hátt. Ég hafði
enga hugmynd um það þá að hann
væri tengdur hinum nýja forsjár-
manni minum.
ltann yppti öxlum. — Dásamleg
gömul bygging. Ég vildi vinna til
að eiga slikt hús. Augu hans ljóm-
uðu af ásælni. — Ég byggði þetta
hús — lélega eftirlikingu. Nei! Ég
vil sömu steinana og notaðir voru
fyrir hundruðum ára. Það er að-
eins eitt Whiteladies og það er
ekki hér.
— Þú átt mjög gott hús með
sama nafni.
— Það er eftirliking, Nora. Ég
þoli ekki eftirlikingar.
— Það þjónar sinum tilgangi
vel.
— Það nægir sem staðgengill
þangað til. . . Hann þagnaði. Sið-
an hló hann og bætti við: — Þú ert
slungin að rekja úr mér garnirn-
ar, Nora. Og að ég skuli liöa þér
það sýnir. að ég lit þegar á þig
sem dóttur mina. Er það nú ekki
furðulegt? Ég er ekki sú til-
finningaskjóða að ég falli i stafi
yfir dóttur, og þó læt ég þig freista
min til að tala.
— Það er öllum gott að tala. Ég
er skjólstæðingur þinn. Ég hef séð
þetta hús og fólkiö þar. Það var
þarna stúlka, Minta hét hún, og
svo var það móðir hennar.
— Segðu mér frá henni. Stirling
gat ekki lýst henni. Konum lætur
slikt betur en karlmönnum.
— Móðirin mun þá vera stúlk-
an, sem þú kenndir að teikna.
Hann kinkaði kolli.
— Hún var gömul. . . ja, ef til
vill ekki gömul, en ellileg.
— Þér virtist hún gömul — eins
og ég.
— Nei, ekki þú. Það myndi eng-
inn hugsa um aldur i sambandi
við þig. En hún var hálf sifrandi
og virtist hafa áhyggjur af heilsu
sinni. Stúlkan var yndisleg. Og
svo var þarna einhver kona, sem
hét Lucie.
— Sifrandi, sagði hann og hló
lágt. Hann benti á myndina sem
hann hafði verið að enda við að
sýna mér. — Var hún svona? Ég
teiknaði hana eftir minni.
Þá vissi ég á hvern myndin
hafði minnt mig. Það var auðvit-
að stúlkan, Minta.
— Þetta likist dálitið slúlkunni.
— En hún er ekki svona hjálpar-
vana á svipinn. Nei. konan i stóln-
um var ekki lik þessu. Hún hefur
ef til vill verið það fyrir mörgum
árum.
— Fyrir þrjátiu og fimm árum
þegarhún var sautján ára gömul.
Hún var falleg þá, en ekki lét
henni vel að teikna. Ég ætlaði að
kvænast henni.
Ég var l'arin að skilja hvernig i
öllu lá. Ilún hafði verið einka-
dóttir á heimili þar sem hann
gegndi litilmótlegri kennara-
stöðu. Mér varð hugsað til sögu
Jessicu af komu hans til Rosellu-
vikur.
— Svo þú fluttir i húsið sem
teiknikennari hennar og tókst þá
ákvörðun að kvænast henni. Þú
dáðist að húsinu og vildir verða
húsbóndi þar.
— Vissulega dáðist ég aö hús-
inu og hefði gjarnan viljað eiga
það, en þegar þetta var, var ég
nitján ára gamall og tilfinninga-
næmur. Jal'nvel rómantiskur. Þú
átt ef til vill erfitt með að trúa þvi,
en þannig var það. Ég varð ást-
fanginn i Arabellu og hún i mér.
Ég var eigingjarn. Þú brosir. Þú
ert að hugsa, ,,Já þvi get ég trú-
að"! Það er satt. Ég leit svo á að
ég væri jafngóður og hver annar,
og ég gat ekki imyndað mér að
faðir hennar Sir llenry Dorian,
ta'ki mér ekki tveim höndum sem
tengdasyni. Ég var teiknikennar-
inn, satt var það. Ég átti ekkert
nema listgálu mina en hins
vegar hafði ég getað rekið óðal
hans fyrir hann betur en það hafði
nokkru sinni verið rekið áður.
llefði hann ekki verið slikur rati,
byggi íjölskyldan nú ekki við -
ja, ef tii vill ekki i örbirgð, en það
hlýtur að vera erfitl að verða að
velta fyrir sér hverjum eyri þeg-
ar maður þarf að halda stöðu
sinni i þjóðfélaginu og er alls-
næglunum vanur.
— Segðu mér hvað gerðist.
— Hann brást hinn versti við
uppástungum minum. Dóttir
hans að git'tast teiknikennaran-
um! Nei. Hann hafði a'tlað hana
einhverjum sprjátrungi úr ná-
grenninu. Einhverjum af hinu
rétta ætterni. Mjög ólikum teikni-
kennaranum. Við Bella ákváðum
að flýja saman. Hún gerði vinnu-
stúlku i húsinu að trúnaðarmanni
sinum. Kjáninn sá arna. Stúlkan
sveik okkur. Mér hafði verið vis-
að burt af heimilinu, en ég kom
aftur eina nóttina til að sækja
hana. Ilún hafði verið læst inni á
herbergi sinu, svo ég tók stiga úr
einu garðyrkjuhúsinu, reisti hann
upp við vegginn og klifraði upp til
hennar. Hún fékk mér skartgripi
sina og ég stakk þeim i vasana. t
sama mund ruddist Sir Henry
ásamt fjórum þjónum inn i her-
bergið. Jæja, Nora, þá hef ég sagt
þér upp alla söguna.
En hún hefur þó útskýrt
þetta tyrir þeim?
— Hún reyndi það. Hún grét.
Ilún sárbað föður sinn um að
hlusta á sig. Þeir sögðu að hún
hefði orðið fyrir taugaáfalli og
vissi ekki hvað hún væri að segja,
að ég hefði ógnað henni og að hún
væri hrædd. Þeir voru ákveðnir i
að losna við mig. Þeir vissu að ef
ég yrði kyrr i Englandi, myndi ég
um siðir fá hana til að koma til
min. Þetta var þvi hið ákjósan-
legasta tækifæri til að koma mér
úr landi, að koma þvi þannig fyrir
að ég gæti ekki snúið aftur. Hann
lylti hendinni og það glitraði á
marðaraugun i hringnum.
Þetta er hræðileg saga,
sagði ég.
Þú myndir sannfærast um
það el' þú gætir séð fyrir þér
óþverralegt fangelsið, fanga-
skipið. Ég var i járnum, Nora.
Hann rétt aftur fram úlnliðina. —
Járnin ollu sárum sem siðan gróf
i. Ég var byrgður inni i lestinni
mánuðum saman með öllu versta
illþýði Englands. Ræningjum,
skækjum, morðingjum. . . á leið
lil Astraliu. Kjölfesta lyrir land-
nemana, ódýr vinnukraltur i
bezta lagi. Ég man eftir deginum
þegar við komum til Sidney og
þegar við gcngum út á þilfarið,
ska'r sólarbirlan og blátt hafið
allt i kring og svo fuglarnir. Já,
það sem ég man bezt eru lit-
skrúðugir fuglarnir rauð-
vængjaðir páfagaukar, regn
bogasviilur. kakadúfur með gulan
kamb. Þeir hnituðu hringa og
görguðu þarna ylir sjónum og það
sem mér varð hvað starsýnasl á,
var hve þeir voru frjálsir. llef-
Frú Angclo: Komið þér sælir,
hr. Anderson.
Anderson: Sælar frú.
Frú Angelo: Annast maðurinn
minn yður vel? Ég sé að hann
hefur boðið yður i glas. Viljið
þér fá eitthvað að borða? Er-
uð þér svangur? Ég á kaldan
kjúkling. Viljið þér samloku?
Anderson: Nei, kærar þakkir,
frú. Mér liður ágætlega.
Frú Angelo: Ég á lfka ágætar
smákökur.
Anderson: Nei, þakka yður fyr-
ir. Það er vel gert af yður að
bjóða mér, en ég læt drykkinn
duga.
Frú Angelo: Stella er háttuð,
Pat. Ætlar þú að bjóða henni
góða nótt.
Angelo: Vitaskuld. Viltu hafa
mig afsakaðan, Duke.
Andcrson: Sjálfsagt, hr.
Angelo.
Angelo: Ég hef nokkrar smá-
kökur meðferðis, þegar ég
kem aftur. Konan min bakar
þær sjálf. Þú getur hvergi
keypt þær.
(Þögn i fjórar minútur og
þrettán sekúndur).
Angelo:Hérna..fáðu þér kökur.
Þær eru ljúffengar. Þú sérð
hve margar ég er búinn að
háma i mig um dagana, ef þú
lítur á ístruna mina.
Anderson: Þakka þér fyrir.
Angelo: Við skulum nú sjá.
Hvert var ég kominn? Já,
hingað. Þú kannt mannasiði,
Duke. Mér þykir vænt um
það. Við skulum nú sjá...
(Þögn i sex minútur og
átján sekúndur).
Angelo: Ég verð að hrósa þér,
Duke. t heild... hver fjandinn,
er koníakið búið? Jæja, losum
okkur við likið. Siðan skulum
við fara yfir áætlunina lið fyr-
ir lið og...
(Þögn i átján sekúndur og níu
minútur).
Angelo: ...svo vel. Þefaðu af
flöskunni.
Anderson: Frábært.
Angelo: Ég sé að þig langar i
einn litinn. Það eina, sem
okkur ber á milli, eru allmörg
smáatriði, og þau skipta ekki
svo miklu máli. Ertu sam-
mála?
Andcrson: Já, svo framarlega
sem þú fellst á aðaláætlunina.
Angelo: Auðvitað. Hún stendur.
Við getum lagt fram bilinn,
eins og ég var að segja. Það
er enginn vandi. Þú hefur lik-
lega á réttu að standa varð-
andi gabbið. En kannski
verða einhver vandræði.
Leyfðu mér að bera það undir
Papa.
Anderson: En lizt þér vel á
þetta að öðru leyti?
Angelo: Já mér finnst gott, að
helmingur ibúanna Verður að
heiman um helgina. Hve
marga menn hefur þú?
Anderson: Fimm. Ég er sá
sjötti. Parelli sá áttundi.
Angelo: Þið verðið fleiri en ibú-
arnir!
Anderson: Svona hér um bil.
Angelo: Jæja þá skaltu fara.
Talaðu við Fred Simons á
morgun og fáðu hjá honum
fyrri hluta greiðslunnar
handa mönnum þinum.
Anderson: Já.
Angelo: Og nú getur þú haldið
fyrsta alvörufundinn með
liðsmönnum þinum. Þú getur
kallað þá saman og rætt
málin við þá. Parelli verður
að vera með ykkur. Veiztu,
hvar þú finnur hann?
Anderson: Ég get það með að-
. stoð Simons eða Docs. Ég get
það ekki sjálfur.
Angelo: Það er satt. Fred hóar i
hann fyrir þig. Ég vildi lika
gjarnan heyra frá þér að
.minnsta kosti einu sinni i
viku, þar til stóra stundin
rennur upp. Hérna. Er það
nokkrum vandkvæðum
bundið?
Anderson: Ég tók bil á leigu. Ég
má helzt ekki fara út úr
fylkinu, en ég held ekki, að
áhættan sé mjög mikil.
Angelo: Ég er þér sammála.
Jæja . Þú færð peningana hjá
Simons.A sama tima hefur þú
samband við Parelli með að-
stoð Simons og ákveður fund
með honum og ykkur hinum.
Ég skal útvega bilinn. Ég ætla
að ráðgast við Papa um það,
hvernig bezt verði að gabba
lögregluna. Láttu mig fá
kortið, sem Brodsky
bræðurnir gerðu. Svona nú,
drifum okkur af stað!
Anderson: Já, stóra stundin
nálgast.
Angelo: Nú fer ég að verða
spenntur. Ég held þér takist
þetta, Duke.
Anderson: Ég hef ekki hugsað
um annað en þetta i fjóra
mánuði, og ég get ekki séð,
hvað gæti farið úrskeiðis, her.
Angelo.
(45)
Eftirfarandi simtal var tekið
upp 16. ágúst 196B kl. 11.43.
Anderson: llalló. Ingrid?
Ingrid: Já. Duke? Ert þú
þarna?
Anderson: Get ég talað?
Ingrid: Auðvitað.
Anderson: Eg fékk orð-
sendinguna frá þér.
Ingrid: Þetta var barnaleg hug-
mynd. Þú hlærð að mér.
Anderson: Hvað er það?
Ingrid: Þarft þú að vinna á
morgun, laugardag?
Andcrson: Já.
Ingrid: Og þarftu að vera kom-
inn til vinnu klukkan fjögur?
Andcrson: Já.
lngrid: Mér þætti gaman.. mér
þætti gaman... Þú hlærð að
mér Duke.
Anderson: I guðs bænum, segðu
mér hvað þetta er.
Ingrid: Ég vildi, að við gætum
farið i skógarferð.
Anderson: t skógarferð?
Ingrid: Já . ‘A morgun. 1 Central
Park. Ef veður leyfir. Það var
sagt i útvarpinu. að veðrið
verði gott. Ég kem með
kaldan kjúkling, kartöflu-
salat, tómata , perur, vinber
og slikt. Þú kemur með flösku
af léttu vini handa mér og
kannski koniaksflösku handa
sjálfum þér, ef þú vilt. Hvað
linnst þér- um þetta, Duke?
Ingrid: Duke?
Anderson: Þetta er ágæt hug-
mynd. Við skulum gera það.
Ég skal koma með vinföng.
©
Föstudagur 8. desember 1972