Alþýðublaðið - 22.09.1972, Page 11

Kross-
gátu-
krílið
/ÍtsDST/tLOA
VsA
□ HR/n n/h'l>/ TZÖRZf, HR£S 4 e/fíS
F/SK fíR.
//£/*- , &ra6/ ^rtFnftk \7fsrufi
9 Ko/n
!f
'/lOFUJK Ml Fijot UHÓ v/Ð/
□ KRMr . 5XO/.L
( 5fí/fiTe SFo//fí /nnr
/nnR. mv, ÆS/
MG/ LEOT
5/°/Z- t>v£R S>L'fí
L
EFT/R\ fsrsTv /ntotf*. VF/ZLQ »
C\ J: c ■ ■ • S ■ 3 ■
*a C X; cn O* • sjC tnr-O' ■
■50^33 ■ sí-anöcHui
^<<'^5>Q'as'03) ii^slsTi
33 ^ Ig C — ^33*3 ■ 33 '
KONA EÐA
Lindsay á meðan hún fylgdist i
huganum með hinni nákvæmu og
finlegu könnun. Hvaða leyndar-
dómum voru hinir leitandi fingur-
gómar að fletta ofanaf?
Þegar hann loksins dró aftur
að sér hendina leitaði Lindsay að
svarinu i andlitssvip hans. En til-
raunir hennar báru ekki árangur.
Og svo færði hann sig og tók sér
stöðu fyrir aftan hana. Hann rétti
fram hendina og greip um annan
sárahakann. Um leið og hún
sleppti takinu á honum tók hún
eitt skref til hliðar. Þegar hinn
sárahakinn var einnig kominn i
hendur hans höfðu þau skipt um
stöðu.
— Litið á sjálf. Hann talaði
lágum rómi, sem ekki gaf neitt til
kynna.
Lindsay dokaði við andartak til
að tæma huga sinn af öllum fyrir-
fram mynduðum skoðunum á
ásigkomulagi sjúklingsins. Hún
hafði spurt konuna spjörunum úr
nokkrum sinnum, gert prófanir
og framkvæmt allar venjulegar
skoðanir. Hún vildi ekki að neitt
gæti haft áhrif á þá sönnu mynd,
sem nú yrði skráð á huga hennar.
Þegar hún um siðir færði sig
aftur frá boröinu vissi hún að
fyrri sjúkdómsgreining hennar
hafði verið rétt og að sá lifseigi
vonarneisti, sem hún hafði borið i
brjósti fram að þessu, var
slokknaður.
— Það þarf að fjarlægja það
með öllu . Eruð þér sammála,
ungfrú Fage? Ásamt vefjasýnum
frá lifur, milta, maga og
þörmum. Við þurfum að stækka
skurðinn.
— Gætum við ekki skilið heil-
brigða eggjastokkinn eftir? Það
var bænarhljómur i rödd Lind-
says.
I fyrsta skipti frá þvi rann-
sóknin hófst slakaði Shane
Gilligan á. Lindsay heyrði af
blænum i rödd hans, að hann var
brosandi.
— Að eilifu kona. Þér vilduð
helzt fá að gefa henni eftir þetta
siðasta litla brot af kvenleika, já?
Það væri fróðlegt að vita hvers-
vegna. Það er varla hægt að
halda þvi fram að sjúklingurinn
sé kvenlegur yndisleikinn upp-
málaður. En þér skuluð fá ósk
yðar uppfyllta. Ef til vill á hún
eftir að blessa yður fyrir þessa
litlu sárabót.
En gamansemin var horfin úr
rödd hans og Lindsay vissi að
þetta voru aðeins orð, innantóm
orð. Vegna þess að þeim var
báðum ljóst að sjúklingurinn
myndi varla eiga eftir marga
mánuði ólifaða. Það var um
seinan. Þessi stórvaxna móðir
tólf. ef ekki fleiri barna. hafði
komið of seint til þeirra til að
likurnar gætu orðið meiri en ein á
móti milljón fyrir þvi að þeim
tækist að hefta þann sjúkdóm,
sem náð hafði heljartökum á lif-
færum fórnarlambs sins.
Lindsay var þreytt, dauðþreytt
og tilfinningasljó þegar að þvi var
komið að sauma saman yztu
barma skurðarins. Enda þótt
hann hefði ekkert sagt, vissi hún
að Shane Gilligan var einnig
haldinn þvi djúpa þunglyndi sem
hver skurðlæknir fær að kenna á
þegar hann verður að horfast i
augu við að hann hefur beðið
ósigur. Að aðgerðir hans hafa i
bezta lagi aðeins verið til mála-
mynda. Og i sumum tilvikum
beinlinis virkur skaðvaldur.
Lindsay hafði átt von á þvi að
hann færi nú, þegar þætti hans i
skurðaðgerðinni var lokið. En
hannn stóð kyrr við hlið hennar á
meðan hún lauk við siðustu saum-
sporin. Og það var hann, sem
teygði hendina eftir skærunum og
klippti burt lausa girnisenda fyrir
aftan hvern hnút. Lindsay var
ljóst að hún vann verk sitt af sér-
stakri kostgæfni. Alveg eins og
henni var ljóst að þau höfðu vand-
að hvert handtak, sem þarna
hafði verið unnið. Það var fórn
sem þau færðu i þeirri vissu að
örlögin áttu siðasta leikinn.
Þegar að lokum hafði verið búið
um sárið varð Lindsay sér þess
meðvitandi að Shane Billigan
hafði brugðið út af venju sinni.
Hann hafði ekki mælt orð af
vörum. Hann hafði ekki borið
fram neinar þakkir til starfsliðs
skurðstofunnar og þó átti Sylvia
Hale fyllsta hrós skilið fyrir
frammistöðu sina. Hann gerði sig
ekki heldur liklegan til að hverfa
úr skurðstofunni enda þótt þar
væri nú ekkert eftir ógert.
Það var Sylvia Hale, sem rauf
þögnina, ef tii vill gröm yfir van-
rækslu hans. Og það var visvit-
andi kersknishreimur i rödd
hennar þegar hún beindi orðum
sinum til Shane Gilligans.
— Þér hafið vonandi ekki
gleymt sjúkrahússdansleiknum i
kvöld, herra Gilligan?
Lindsay bjó sig undir spreng-
LÆKNIRB
inguna. sem hún var viss um aö
myndi koma. Hún sá útundan sér
hvernig hann stirðnaði upp. Óaf-
vitandi gekk hún eitt skref nær
honum eins og til að draga úr for-
dæmingunni. sem myndi koma
yfir samanbitnar varir hans.
Og Shane Gilligan tók eftir
þessari ósjálfráðu verndandi
hreyfingu og reiði hans hjaðnaði
eins og dögg fyrir sólu. Hjarta
hans varð altekið af þörfinni fyrir
hana. fyrir hinn djúpstæða skiln-
ing, sem hún gat veitt honum i
vonleysisástandi hans þessa
stundina. Og hann vissi að hann
gæti ekki afborið að særa þetta
örláta hjarta með þvi aö koma af
stað rifrildi.
— Ég vissi ekki einu sinni af
þeim merkisatburði. Málrómur
hans var rólegur og áhugalaus. —
Ég er hræddur um að það sé ekki
beinlinis sú tegund skemmtunar,
sem á bezt við mig.
— En þér verðið að koma. Þess
er vænzt af yður. Þegar alls er
gætt, hver á að dansa skyldu-
dansana við yfirhjúkrunarkon-
úna, hjúkrunarkennarann og
hinar? Það gæti jafnvel svo farið
að þér mynduð eftir skurðstofu-
systrunum áður en kvöldið er á
enda.
Lindsay vildi ekki horfa á við-
brögð hans við öllum þessum
vaðli. Hún sneri höfðinu og kom
auga á Gregory Martin, sem enn
stóð álengdar og hún þóttist viss
um að hann eggjaði stúlkuna i
hljóði áfram i heimskulegu
þvaðri hennar.
Shane Giligan svaraði engu. Og
þegar þögnin dróst á langinn sá
Lindsay greinilega hvernig Greg-
ory kinkaði kolli i áttina til Sylviu.
— Og auk þess er ég alveg viss
um að ungfrú Page hefur búizt við
að þér mynduð bjóða henni sam-
fyigd.
Lindsay fann til velgju. Orðin
héngu i loftinu og auðmýkingin
gagntók hana svo hún eldroðnaði i
andliti.
— Ée hélt að ungfrú Page ‘
hefði fasta samfylgd.
Mér hefur auðsjáanlega skjátl-
azt. Allt er breytingum undirorp-
ið. Hann vissi það þá. Allt frá þvi
að Martin birtist óvænt hafði
hann verið viðbúinn þvi að eitt-
hvaö gerðist. Þessvegna hafði
hann verið kyrr við hlið Lindsay
þar til hún gat farið sjálf. Hann
FRANSKA SENDINGIN
Stytt útgáfa af kvikmynda-
sögunni , Jhe French Connection”
sem hlaut Úskarsverðlaunin í ár
sinum á stæði, þaðan sem sást
til allrar umferðar til Brooklyn.
Innan tiu minútna sást litill,
blár bill koma akandi á jöfnum
hraða. Louis tilkynnti komu
hans i talstöðina. Þeir héldu á
eftir honum.
..Hvað sagðir þú?” var spurt i
talstöðina. „Endurtaktu skila-
boðin, Valsauga.”
,,Er svona erfitt að skilja
mig?” spurði Louis daufur i
dálkinn.
Egan glotti. ,,Það er bölvuð
talstöðin. Hún var slæm i gær.
Ég er nú meiri þöngulhausinn
að gleyma að láta athuga
hana.”
Þeir máttu ekki missa sjónar
af Patsy i þetta skipti. Og er á
aksturinn leið ur ^ þeir vissir i
sinni sök. Patsy var á !>vð til
East End Avenue.
Sonny Grosso, Fran’
og tveir menn til viðbó
aðsetur i verzlun beii. , ;ti
East End Averme 45. Kluki.an
hálftiu birtus; veir hinna
þriggja týndu Frakka skyndi-
lega á gangstéttinri fyrir utan
bifreiðaverkstæðið. Það voru
Krancois Barbier og J. Mouren.
i rauninni hafði enginn séð þá
koma. Enginn hafði hugmynd
um. hvort þeir höfðu komið
saman eða hvor i sinu lagi. Þeir
höfðu verið svo niðursokknir i
að fylgjast með ferðum Patsys
og Egans, og það var ekki fyrr
en ljóst var, hann var á leið inn i
hverfið, að þeir beindu athygli
sinni aftur að götunni — og
komu auga á froskana.
„Þessir náungar koma og
fara eins og þeir ráði yfir
hulinshjálmi,” sagði Waters
mæðulega. Sonny gekk að tal-
stöðinni til að tilkynna komu
Frakkanna. Nú voru menn alls
staðar, bæði á East End Avenue
og næstu götum. Ekki var vitað
nákvæmlega, hve margir þeir
voru. Sumir höfðu komið gang-
andi. aðrir ekið og hjólað. Þeir
voru klæddir sem götusóparar,
verzlunarmenn, feður með
barnavagna og velbúnir sölu-
menn.
Sonny hafði að sínu leyti
komizt i kynni við kaupmann og
mátti, ef svo bar undir, fá lánað
sendiferðahjólið hans. En starf
hans var fyrst og fremst i þvi
fólgið að vera vel á verði.
Ekkert mátti gera, fyrr en
nauðsyn krafði. Sonny virti
frakkana fyrir sér i sjónauka.
Það var ljóst, að þeir biðu eftir
einhverjum. Patsy?
Nú heyrðist rödd Egans i tal-
stöðinni: „Hann er að beygja
inn á East End Avenue nú.
„Lögreglumennirnir þyrptust
að gluggunum. Loksins kom bill
Patsys. Hann hvarf fyrir horn.
„Litið á þetta,” sagði Waters.
Frakkarnir tveir gengu að
horninu. Á miðri leið námu þeir
staðar og skiptust á nokkrum
orðum. Þá sneri Mouren við og
gekk aftur að húsi nr. 45 og inn á
bifreiðaverkstæðið, en Barbier
hélt áfram yfir götuna og upp á
hina gangstéttina. Er hann var
kominn að horninu, leit hann
vandlega i kringum sig. Nokkr-
um minútum siðar kom Mouren
út úr verkstæðinu og hélt á
blárri ferðatösku. Frakkarnir
tveir urðu samferða upp á 82.
stræti. Þeir komu að litlum, blá-
um bil, sem hafði verið lagt
ólöglega. Bilstjórinn teygði sig
að hurðarhúninum og opnaði
beið Louis úti á tröppum.
„Nú er ég.aldeilis forviða,”
byrjaði Egan.
Louis glotti.
„Hvað finnst þér svona djöfull
sniðugt?”
„Liklega snýr gæfan aldrei
bakinu á frum.”
„Talaðu ekki i gátum. Hvað
áttu við?”
„Þú vannst.”
Vann ég? Hvað vann ég?”
„Bandragann i gær. Þeir hafa
komizt að þvi, að þú hefur lik-
lega á réttu að standa. Piltarnir
ætla að safnast saman á East
End Avenue!”
Fyrirmælin voru skýr. Fylgzt
skyldi með Patsy úr hæfilegri
fjarlægð. Hvar sem fundurinn
yrði haldinn, þá yrði hann að
öllum likindum sá siðasti. Þetta
var i rauninni siðasta tækifæri.
Patsy mátti ekkert gruna.
Allir starfsmenn eiturlyfja-
deildarinnar voru kallaðir út.
Eddie og Louis fóru þaðan
klukkan hálfniu. Stundar-
fjórðungi fyrir niu var tilkynnt i
talstöðina, að allir skyldu vera
viðbúnir. Patsy var farinn að
heiman. Hann stefndi i norður.
Egan og Louis hlustuð vand-
lega á fyrirmælin.
„Nú byrjar ballið drengur,”
sagði Egan. Hann lagði bilnum
t
Hí
SÉ
u
&
o