Alþýðublaðið - 19.10.1973, Síða 7

það ekki? spurði Martin
Beck.
— Vitanlega vil ég það
ekki, en ég geri þaö samt.
— Nú i kvöld.
— Ég verö að fara á tvo
staði fyrst. A Vástberga og
svo heim. Hringdu til Asu
og segðu aö ég komi um
hálfátta leytið.
Klukkustund síðar opn-
aði Kollberg forstofudyrn-
ar • heima hjá sér i
Palandergatan. Klukkan
var aðeins fimm, en úti var
orðið dimmt fyrir löngu.
Kona hans var klædd eld-
gömlum siðbuxum og
köflóttri flúnelsskyrtu og
var að mála eldhússtólana.
Skyrtan var af honum
sjálfum og hún haföi orðið
að brjóta upp ermarnar og
binda hana um mittið. Hún
var með málningarklessur
á höndunum, handleggjun-
um og fótunum og meira að
segja á enninu.
— Komdu þér úr þessu,
sagði hann.
Hún hætti með pensilinn
á lofti og horfði á hann með
spurnarsvip. — Liggur
svona mikið á? sagði hún
dálitið ertnisleg.
- Já.
Brosmildur svipurinn
hvarf af andliti hennar. —
Verðurðu aö fara strax?
— Já, það er yfirheyrsla.
Hún kinkaði kolli, stakk
penslinum i málningardós-
ina og þurrkaði af höndum
sér.
— Það er Asa aftur,
sagði hann, — Þaö veröur
á allan hátt erfitt viður-
eignar.
— Og þú verður að fá ó-
næmisaðgerð fyrst, eða
hvað?
- Já.
— Ég ábyrgist ekki
málningarklessurnar,
sagði hún og hneppti frá sér
skyrtunni að framan.
Fyrir utan hús eitt i
Klubbacken i Hagersten
stóð maður í fannkófinu og
rýndi i bréfmiöa, sem hann
hélt á i hendinni. Miðinn
var orðinn votur og skriftin
á honum farin að leysast
upp og það var örðugt að
ráða i textann við daufa
skimuna frá götuljós-
kerunum. Hann virtist þó
hafa ratað á rétt heimilis-
fang. Hann hristi sig likt og
blautur hundur og gekk upp
útidyratröppurnar. Hann
stappaði vel af fótum sér,
hringdi dyrabjöllunni,
hristi snjólagið af hattinum
sinum og stóð með hann i
hendinni á meðan hann
beið þess aö eitthvað
gerðist.
Dyrnar cpnuðust litið
eitt. Miðaldrakona gægðist
varlega útum dyragættina.
Hún var með eldhússvuntu
og hendur hennar voru at-
aðar i hveiti.
- Það er lögreglan, sagði
hann ógreinilega .Svo
ræskti hann sig og sagði
skýrari rómi: - Nordin að-
stoðarforingi frá rann-
sóknarlögreglunni.
Konan horfði á hann óró-
leg á svip. - Hafið þér
nokkur skilr... ég á við,
hafið þér ekki.... byrjaöi
hún.
Hann andvarpaði
þungan, færði hattinn yfir i
vinstri hendi og tók að
hneppa frá sér vetrar-
frakka og jakka. Hann dró
upp veski sitt og sýndi
henni nafnskirteinið.
Konan fylgdist með
hreyfingum hans ótta-
blandin á svip, eins og hún
væri viö þvi búin aö hann
tæki fram sprengju eða
vélbyssu eða eitthvað
þaðanaf verra.
Hann rétti skirteinið aö
henni og hún rýndi á það
nærsýnum augum útum
dyragættina, sem ekki
hafði breikkað neitt að
ráði.
— Ég hélt að lögreglu-
menn bæru á sér einhvers-
konar skilti, sagði hún var-
lega og hikandi.
- Já, frú, ég hef það lika,
sagði hann i uppgjafartón.
Hann hafði skiltið i rass-
vasanum og braut heilann
um hvernig hann ætti að ná
þvi án þess að leggja frá
sér hattinn eða setja hann á
höfuðiö aftur.
- Ja, þetta dugir kannski
eins vel, sagði konan án
sannfæringar. Þarna
stendur Sundswall, eruö
þér kominn alla leiö frá
Norrland til þess eins aö
tala við mig?
- Ég á ýmis önnur
erindi hingað til Stokk-
hólms lika.
- Já, afsakið, en þér
skiljið.....ég á við. ..
- Já, hvað er það, sem
þér eigið við, frú?
- Ég á við, að maður fer
aldrei of gætilega nú á
dögum. Það er aldrei að
vita....
Nordin stóð og velti þvi
fyrir sér hvað hann ætti að
gera af hattinum. Snjónum
kyngdi niður á gljáandi
skalla hans og bráðnaði
þar. Hann gat ekki með
góöu móti staðið þarna meö
hattinn i annarri hendinni
og nafnskirteinið i hinni,
þvi hann gat þurft að skrifa
eitthvað niður. Brota-
minnst væri auðvitað að
láta hann á höfuðið, en
hann vildi siöur hegða sér
ókurteislega. Að leggja
hann frá sér á tröppurnar
væri hlægilegt. Ef til vill
ætti hann að spyrja, hvort
hann mætti ekki koma
innfyrir. En þá yrði konan
til neydd að taka ákvörðun.
Hún yrði að svara annað-
hvort játandi eða neitandi
og ef honum skjátlaðist
ekki þvi meira, gæti orðiö
biö á þvi.
Nordin var frá þeim
hluta Sviþjóðar, þar sem
ekkert þykir eðlilegra en að
bjóða ókunnugu fólki beint
inn i eldhús, bjóða þvi kaffi
og láta það setjast við ofn-
inn. Þetta fannst honum
góöur og þægilegur siður,
en ef til vill varð honum
ekki við komið i stór-
borgum. Hann herti sig upp
og sagði: - Þegar þér
hringduð til okkar nefnduö
þér eitthvað um mann og
bifreiðaverkstæði, var það
ekki?
- Ó, mér þykir hræðilega
leitt, ef ég hef gert
ónæöi....
- Siður en svo, við erum
yður þakklátir fyrir að
hringja. Hún sneri sér við
og horfði inn i Ibúöina, en
lokaði dyrunum nær alveg
um leið. Að likindum var
jólabaksturinn i húfi.
- Stórhrifnir, tautaði
Nordin i barm sér, - frá
okkur numdir, já, við
eigum ekki til orð.
Konan lauk aftur upp
dyrunum og sagði:
Afsakið, ég heyrði ekki
- Já, það var bifreiða-
verkstæðið, sem þér minn-
tust á....
- Það er þarna fyrir
handan.
Hann fylgdi eftir augna-
ráði hennar og sagði: - Ég
sé ekkert bifreiðaverk-
stæði.
- En það sést vel ofan frá
annarri hæð, sagði konan.
- Og maðurinn, sem þér
nefnduð?
- Já, hann virtist svo
skrýtinn. Og nú hef ég ekki
séð hann i einar tvær vikur.
Þetta var litill, dökkur
náungi.
- Fylgist þér oft með þvi,
sem gerist I bifreiðaverk-
stæðinu?
- Ja-a, það sést nú svo
vel þangað úr
svefnherberginu minu....
sagði hún og roðnaði við.
Hvaða vitleysu hef ég nú
gert, hugsaði Nordin með
sér.
- Það er útlendingur sem
á það. Og þaö morar allt i
furðulegu fólki þarna, svo
það er ekki að undra þó þó
maður vildi gjarnan
vita...
Ógerningur var að segja
um hvort hún greip fram i
fyrir sjálfri sér eða hélt
áfram að tala svo lágt, að
hann gat ekki greint orðin.
- Hvað var það þá, sem
var svo einkennilegt við
þennan litla dökkleita ná-
unga?
- Ja-a... hann hló.
- Hló hann segið þér?
- Já, svo hræðiiega hátt.
- Vitið þér hvort nokkur
er á bifreiðaverkstæðinu
núna?
- Það var ljós þar fyrir
skömmu þegar ég var uppi
á lofti og gáöi að þvi.
Nordin andvarpaði og
setti á sig hattinn. - Jæja,
ég ætla að fara þangað og
athuga þetta, sagði hann. -
Þakka yður fyrir, frú.
- En...ætlið þér ekki að
koma innfyrir?
- Nei, þakka yður fyrir.
Hún opnaði dyrnar fá-
einum þumlungum betur,
horfði tómlega á hann og
sagði hálf slóttuglega: -
Eru nokkur verðlaun?
- Fyrir hvað þá?
- Nei.... ég veit ekki.
Verið þér sælar.
Nordin þrammaði af stað
i þá átt, sem hún hafði gefið
upp. Honum leið eins og
einhver heföi lagt vota,
heita bakstra á höfuö hans.
Konan hafði flýtt sér að
loka hurðinni, og var nú
sennilega komin á gægjur
við svefnherbergis-
gluggann á efri hæöinni.
Bifreiðaverkstæðiö var i
húsi sem stóð eitt sér, með
pappaskifum á veggjunum
og bárujárn á þakinu. Þar
var I mesta lagi rúm fyrir
tvær bifreiðar. Yfir tvö-
földum dyrunum logaði á
ljóskeri. Nordin opnaði
aðra hurðina og gekk inn.
Inni var einn bill. Það
var grænn Skoda Octavia
árgerð 1959. Værihann ekki
of mikið ekinn væri ef til
vill hægt að fá fjögur
hundruð krónur fyrir hann,
hugsaði Nordin, sem með
árunum hafði þurft að fást
við allmörg skuggaleg bif-
reiðamál. Billinn stóð á
tjakki og vélarhlifin var
spennt upp. Maður lá á
bakinu nndir bilnum,
grafkyrr. Það eina, sem
sást af honum voru tveir
fótleggir, klæddir bláum
nankinsbuxum.
Dauður, hugsaði Nordin.
Með isnál i hjartastað. Svo
bægði hann frá sér minn-
ingunum um Sundswall og
heimili sitt i Hjoggböle,
gekk nær Skódanum og ýtti
varlega við manninum með
hægri fæti.
Maöurinn kipptist til eins
og af rafmagnshöggi, velti
sér á magann og skreið út
undan bilnum á höndum og
fótum. Hann reis upp með
snúrulampann i hægri
hendi og starði gapandi á
hinn óþekkta gest.
- Lögreglan, sagði
Nordin.
- Ég hef mina pappira i
lagi, svaraði maðurinn að
bragði.
- Það efast ég ekki um,
sagði Nordin.
Verkstæðiseigandinn var
á fertugsaldri, grann-
vaxinn og hafði brún augu,
dokkt liðað hár og velhirt
vangaskegg.
- Ertu Itali? spurði
Nordin, sem ekki þekkti
aðra á hreimnum en Finna.
- Svisslendingur. Frá
þýska hluta Sviss.
Graubunden.
- Það heyrist varla á
máli þinu.
Ég hef búið hér i sex ár.
Hvert er erindi yðar?
- Við erum að reyna að
ná sambandi við kunningja
þinn.
- Hver er það?
- Við vitum ekki hvað
hann heitir. Nordin horfði
rannsakandi á manninn i
nankinsfötunum og sagði: -
Hann er eilitið lægri en þú
en þreknari. Dökkhærður
og brúneygður. Fremur sið
hærður. Um það bil þrjátiu
og fimm ára.
Hinn hristi höfuðið. - Ég á
engan kunningja, sem
þessi lýsing á við. Um-
gengst ekki marga.
- En ég hef heyrt að
margir komi hér i verk-
stæðið.
- Það eru menn sem
koma með bila sina. Þeir
vilja aö ég geri við þá, ef
eitthvað er að.
Hann þagnaði til að
hugsa sig um og hélt siðan
Greinargóð óstarsaga kvikmyndaleikara í aðeins fjórum myndum
AU MacGraw ber
begldan hatt, er í snjáð
um bol og trosnuðum
segldúks-stuttbrókum. . .
og með Steve McQueen.
ROBERT EVANS býr á
50 herbergja setri, er
glæsilega klæddur og
hefur 16 þjóna. En ekki
Ali MacGraw, sem áður
var eiginkona hans. . .
Hin raunsanna ástasaga,
sem tók merkilegustu
breytingum,er rakin hér
Robert Evans einn af stórlöxunum i
Hollywood, er einn að ráfa um 50 her-
bergja glæsiibuð sina þessa dagana, þar
sem hann virðir fyrir sér risastóra sundlaugina,
málverk Picassos og önnur listaverk i hverju
svefnherbergi, sem ekki verða metin til fjár og
ævaforna skrautmuni og líkneskjur — og þarna
hefur hann 16 þjóna og 32 sima, en ....ekkert af
þessu reyndist nóg til þess að honum héldist á
eiginkonunni, hinni 32 ára Ali MacGraw.
í rauninni telja vinir hans, að það hafi
verið þessi hneigð hans til að verða sér úti um
allan hinn gifurlega munað og iburð, sem ein-
kennir llfið i Hollywood — og hve fús hann var til
að vinna allan sólarhringinn i þvi skyni að geta
fullnægt þeirrihneigð sinni, sem varð til þess að
valda eiginkonu hans sárustu vonbrigðum, er
bundu hryggilegan endi á ástir þeirra I einkalif-
inu.
Lifa kyrrlátu lífi.
Ali MacGraw lagði leið sina til Jamaicu með
Steve McQueen, og virtist harðánægð með að
ganga á slitnum tennisskóm og trosnuðum stutt-
brókum úr segldúk — sem sagt, i algerri and-
stæðu við allt það, sem hún hafði átt við að búa i
fjögurra ára hjónabandi sinu við Evans.
Á meðan sumir af leikurunum i kvikmyndinni
Papillonnutu hins ljúfa lifs i hótelunum á Jama-
ica, lifðu þau Ali MacGraw og Steve McQueen
kynlifstáknin i kvikmyntiinni, kyrrlátu lifi — sá-
ust jafnvel leiöast um skóginn og tina blóm.
Þegar kvikmyndatökunni var lokið, settust
þau að i kyrrlátri borg, Cheyenne i Wyoming,
þar sem þau horfðu á kúrekaiþróttir. Loks
fannst þeim þar valinn staður til að ganga i
hjónaband, og létu þvi gefa sig þar saman viö-
hafnarlaust undir baðmullartré i almennings-
garði.
Þetta áberandi látleysi þeirra i tilhugalifinu
og um hveitibrauðsdagana vekur enn meiri at-
hygli á einmanaleik Evans I öllum sinum mun-
aði.
Geymir bangsann.
Evans hefur sagt vinum sinum að hann muni
aldrei kvænast aftur. Og þegar hann er ekki við
störf sin sem aðalframkvæmdastjóri Para-
mount kvikmyndahringsins — sem hann er oft-
ast nær — heldur hann sig heima á setrinu, ein-
mana i sambúðinni við minningarnar.
Myndirnar af Ali hanga þar enn á veggjum og
enn hefur Evans ekki tekið þá rögg á sig að
fleygja bangsanum, sem situr á skrifborðinu
hans og er gjöf frá konunni hans fyrrverandi.
Á meðan sambúð þeirra stóð, lét hann svo um
mælt: ,,Hún er fyrsta konan sem ég hef orðið
ástfanginn af, og ég hélt að það mundi aldrei
koma fyrir mig....
„Hvort sem ást okkar varir aðeins andartak
eða alla ævi, er hún þess viröi....
Og nú, þegar Ali MacGraw einbeitir sér að þvi
að vera móðir þriggja barna, Terri og Chad Mc-
Queen, 14 og 12 ára, og sonarins Joshua, sem hún
eignaðist með Evans — þá fær Evans að sanna,
ið ástin getur reynst býsna undarleg á stundum.

ms

v-.y
0
Föstudagur 19. október 1973
Föstudagur 19. október 1973