Alþýðublaðið - 20.11.1973, Síða 6

Sjöwall og Wahlöö:
OtUÐINN TEKIIB
SÉRFAR
46
nægan grundvöll til aö taka
hann fastan.
— Nei.ekki fyrir strætis-
vagnamoröin, sagöi Martin
Beck, — þaö gæti orðið
f glappaskot. En við gætum
tekiö hann sem grunaðan
um moröiö á Teresu
Camaro. Við höfum lykil-
vitni, sem hefur skipt um
skoöun og aö auki margar
nýjar staöreyndir.
— Hvenær eigum við að
láta til skarar skriða?
— t fyrramálið.
— Og hvar?
— A skrifstofunni, um
leiöog hann kemur þangað.
Til aö halda konu hans og
bömum utan við þetta, við
vitum ekki nema hann
veröi bandóöur.
— Hvernig hefurðu
hugsaö þór aö fara aö?
— Eins litiö áberandi og
unnt er, enga skothrið ne
uppsprcngdar huröir.
Kollberg hugsaöi sig
dálitiö um áöur en hann bar
fram siðustu spurninguna:
— Og hverjir hefurðu
hugsaö þór að fari?
— fcg sjálfur og
Mclander.
Simastúlkan með litaða
hárið lagði frá sér nagla-
þjölina Jægar þeir Martin
Beck og Melander gengu
inn i afgreiðslusalinn.
Skrifstofa Bý^-is Kors-
berg var á sjöu../?s- hæð i
stórhýsi við Kung/’oýsn
rétt hjá Stureplan. Fy
tækiö átti einnig fimmtu og
sjöttu hæð i sama húsi.
Klukkan varaðeins fimm
minútur yfir niu. beim var
Ijóst að Forsberg var ekki
vanur að koma fyrr en um
hálf-tiu.
— En einkaritarinn hans
fer að koma, sagði konan
innanvið afgreiðsluborðið
með marmaraplötunni. —
Gerið svo vel að fá yður
sæti, cf þér ætlið að biða.
Innar i afgreiðslu-
salnum, úr sjónmáli sima-
stúlkunnar stóð borð með
glerplötu og nokkrir
hægindastólar i kringum
það. Þeir hengdu upp hatta
sina og frakka og fengu sér
sæti.
Það voru engin nafnskilti
á hinum sex dyrum. Einar
stóðu hálfopnar.
Martin Beck stóð á fætur,
gægöist fyrst inn um dyra-
gættina og gekk siðan inn i
herbergið. Melander tók
upptóbak sitt, tróð i pípuna
og kveikti á eldspýtu.
Martin Beck kom aftur að
vörmu spori og settist.
Þeir sátu þegjandi og
biðu. Hið eina, sem rauf
þögnina var rödd sima-
stúlkunnar og suðið i
simanum þegar gefið var
samband. Umferðin á
götunum fyrir utan
heyrðistaðeins sem veikur,
fjarlægur niður. Martin
Beck blaðaði i gömlu tölu-
blaði af „Industria”.
Melander hallaði sér
makindalega afturábak i
stólnum með pipuna uppi i
sér, og lygndi aftur
augunum.
Tuttugu minútur yfir niu
opnuðust ytri dyrnar og inn
kom kona klædd loðkápu og
háum leðurstigvélum. Hún
hafði fy rirferöarm ikla
axlatösku hangandi á
vinstri handlegg.
Hún kinkaöi kolli
stuttaralega til símastúlk-
unnar og gekk hrööum og
ákveðnum skrefum aö
hálfopnum dyrunum. A leið
sinni leit hún kæruleysis-
lega til mannanna i
hægindastólunum og lokaði
hurðinni á eftir sér með
skelli.
Tuttugu minútum á eftir
henni kom Björn Forsberg.
Hann var klæddur sömu
lötum og daginn áöur og
gekk hraðstigur og atorku-
samur yfir gólfið i
afgreiðslusalnum. Er
hann-ætlaði að hengja
frakka sinn upp, kom hann
auga á þá Martin Beck og
Melander. Hann nam
staðar á miðri leiö, en
aðeins brot úr sekúndu. Svo
áttaði hann sig, hengdi
frakkann á snaga og kom
til þeirra.
Martin Beck og
Melander stóðu samtimis á
fætur. Björn Forsberg lyfti
brúnum og leit spyrjandi á
þá. Hann ætlaði einmitt að
fara að segja eitthvað,
þegar Martin Beck rétti
honum hendina og sagði:
— Beck foringi frá rann-
sóknarlögreglunni og þetta
er Melander, fyrsti
aðstoðarforingi. Við
vildum gjarnan fá að tala
við yður.
Björn Forsberg heilsaði
þeim báðum með handa-
bandi -4-
— Já, sagði hann, — það
er velkomið. Gerið þið svo
vel.
Hann virtist i fullkomnu
jafnvægi og hafnvel hress i
bragði er hann hélt opnum
dyrunum fyrir þá. Hann
kinkaði kolli til einkaritara
sins og sagði:
— Góðan daginn, ungfrú
Sköld. Ég hringi eftir yður
eftir stundarkorn. Ég þarf
aðeins að tala fáein orð við
þessa herra fyrst.
Hann gekk á undan þeim
inn i skrifstofuna, sem var
stór og björt og mjög glæsi-
lega búin húsgögnum. A
gófinu var þykkt gráblátt
teppi. Stórt skrifborðið var
fægt og gljáandi. Hægra
megin við leðurklæddan
skrifborðsstólinn stóð
minna borð með tveimur
venjulegum simaáhöldum.
diktafóni og simatæki, sem
auðsjáanlega var einkalina
til forstjórans. 1 breiðri
gluggakistunni stóðu fjórar
ljósmyndir i tinrömmum —
af eiginkonu Forsbergs og
þremur börnum hans. A
vegnuin milli glugganna
hékk málverk, að öllum
likindum af tengdaföður
Forsbergs. Auk þess var i
skrifstofunni vinskápur.
fundarherbergi með til-
heyrandi stólum og vatns-
flösku og glösum á bakka,
sófahorn, glerskápur með
bókum og postulinsstyttum
og peningaskápur, inn-
byggður og litt áberandi.
Allt þetta sáu æfð augu
Martins Beck á meðan
hann lét aftur hurðina á
eftirsérog Björn Forsberg
gekk ákveönum skrefum
að skrifborði sinu.
Björn Forsberg gekk
kringum skrifborðið,
studdi vinstri lófanum á
borðplötuna, hallaði sér
fram, dró út efstu skrif-
borðsskúffuna hægra
megin og stakk hendinni
niður i hana. Þegar höndin
kom aftur i Ijós hélt hún um
skammbyssuskefti.
Björn Forsberg studdist
enn fram á vinstri hand-
legg þegar hann bar
skammbyssuna upp að
munninum, stakk hlaupinu
upp i sig eins langt og þaö
komst, lokaði vörunum um
blágljáandi stálið og
hleypti af. Hann hafði ekki
augun af Martin Beck og
augnaráðið var nánast
spottandi.
Þetta gerðist allt svo
hratt, að Martin Beck og
Melander voru aðeins
komnir hálfa leið frá
dyrunum að skrifborðinu,
þegar Forsberg hné niður á
það.
öryggislásinn hafði verið
laus og gikkurinn spenntur
og þeir heyrðu háan hvell
þegar hamarinn skall
niður. En kúlan, sem að
réttu lagi hefði átt að þjóta
út um hlaupið og sprengja
meginhlutann af heila
Björns Forsbergs út um
hnakka hans, sat kyrr á
slnum stað i skothylkinu.
Skothylkið var i hægra
buxnavasa Martins Beck
ásamt hinum fimm, sem
verið höfðu i byssunni.
Martin Beck tók upp eitt
skothylkið og las það sem
letrað var á koparhlif
hvellhettunnar: METALL-
VERKEN 38 SPL. Skot-
hylkið var sænskt en
byssan amerisk — Smith &
Wesson 38 special, fram-
leidd i Springfield Massa-
chusetts.
Björn Forsberg lá og
þrýsti andlitinu niður að
gljáfægðri skrifborðs-
plötunni. Allur likami hans
skalf ofboðslega. Að
nokkrum sekúndum liðnum
rann hann niður á gólfið og
tók að veina.
— Það er liklega best að
við köllumá sjúkrabil,
sagði Melander.
Enn á ný sat Rönn með
segulbandstæki sitt við
sjúkrabeð i eins manns
stofu á Karolinska sjúkra-
húsinu, en þó ekki á skurð-
lækningadeildinni i þetta
sinn. heldur taugadeild-
inni, og sá sem hann hafði
þar félagsskap af var ekki
sá marghataði Ullholm
heldur Gunvald Larsson.
Björn Forsberg hafði
fengið m argskonr
meðhöndlun meðal annars
róandi innspýtingu, og
læknirinn sem umsjón
hafði með sálrænni liðan
hans, hafði þegar dvalið i
einangrunarstofunni i
margar klukkustundir. En
það eina, sem virtist unnt
að toga út úr sjúklingnum
var:
— Hversvegna fékk ég
ekki að deyja?
Þetta endurtók hann
hvað eftir annað: — Hvers-
vegna fékk ég ekki að
deyja?
— Já, það er von þú
spyrjir, tautaði Gunvald
Larsson og fékk hvasst
augantillit frá lækninum.
Ef ekki hefði verið fyrir
þá yfirlýsingu læknanna,
að fyrir hendi væri viss
hætta á þvi að Forsberg
kynni i raun og veru að
deyja, hefðu þeir nefnilega
alls ekki verið þarna
staddir. En læknarnir
höfðu bent á að hann hefði
fengið óvenju sterkt lost, að
hiartað væriveikburða og
ihjartað væri veikburða og
höfðu svo klykkt út með að
ástandið væri almennt
ekki sem verst, nema hvað
nýtt hjartaáfall gæti þá og
þetar bundið enda á lif
hans. Rönn velti þvi fyrir
'sér hvað væri eiginlega átt
við með almennu ástandi.
— Hversvegna fékk ég
ekki að deyja? endurtók
Forsberg enn einu sinni.
— Hversvegna fékk
Teresa Camaro ekki að
lifa? sagði Gunvald
Larsson.
— Vegna þess að það var
ómögulegt. Ég varð að
losna við hana.
— Jæja, sagði Rönn, en
hversvegna urðuð þér að
losna við hana?
— Ég átti ekki annars
úrkosta. Hún hefði eyðilagt
allt lifið fyrir mér.
— Ojá, það er að minnsta
kosti eyðilagt núna, sagði
Gunvald Larsson. Læknir-
inn leit aftur byrstur á
hann.
— Þér skiljið ekki neitt,
sagði Forsberg. — Ég var
búinn að skipa henni
stranglega að láta ekki sjá
sig oftar, ég lét hana meira
að segja hafa peninga,
enda þótt ég hefði varla
efni á þvi, og samt. ...
— Já, hvað ætluðuð þér
að segja, spurði Rönn vin-
gjarnlega.
— Hún ofsótti mig.
Þegar ég kom heim á
kvöldin, lá hún i rúminu
minu. Allsnakin. Hún vissi
hvar ég var vanur að
geyma varalykilinn minn
og gat opnað fyrir sér sjálf.
Og konan min...unnusta
min gat komið á hverri
stundu. Ég átti ekki um
annað að velja. en að. ..
— Já, en að hvað?
— Ég bar hana niður i
loðfeldageymslu.
— Voruð þér ekki hrædd-
ur um að eínhver kynni að
finna hana þar?
Fyrir áratug gat að
lita nafn Johns Pro-
fumo, hernaðarmála-
ráðherra Hennar Há-
tignar, Bretadrotning-
ar, í ráðuneyti Mc Mill-
ans, i feitletruðum
fréttafyrirsögnum á út-
siðum heimsblaðanna.
Þarna var um að ræða ein-
hverja þá ótrúlegustu frásögn af
hneykslanlegu lauslæti eins af
æðstu embættis- og trúnaðar-
mönnum breska heimsveldis-
ins. Reyndar þurfti ekki neinum
að koma á óvart að slikir menn
væru breyskir og mannlegir
eins og aðrir; það furðulegasta
var I sjálfu sér, þó að það væri
yfirleitt ekki fram tekið, að
maður i slikri stöðu og jafn
hygginn, skyldi ekki velja sér
samboðnari — og um leið þag-
mælskari — ástmey en úr hópi
vændiskvenna, jafnvel þótt hún
væri rétt þokkalega vaxin og
snoppufrið.
Og þetta varð til þess, að hinn
mikilsvirti hermálaráðherra
Hennar Hátignar, sem allt benti
til að ætti hina glæsilegustu
framtið fyrir höndum, sakir
gáfna og stjórnmálahæfileika,
varð aö draga sig i hlé og
hverfa, bæði úr bresku stjórn-
málalifi og samkvæmislifi og
reyndar úr öllu opinberu Hfi,
sakir þess að upp komst hversu
hneykslanlega hann tók niöur
fyrir sig i ástmeyjavalinu. Eða
réttara sagt — að upp um hann
komst vegna þess.
Sé unnt að lita svo á að John
Profumo hafi átt samfélaginu
einhverja skuld að gjalda fyrir
þá óforsjálni sina, þá hefur hann
svo sannarlega greitt hana með
rentum og renturentum. Og þó
að ekki verði sagt að hið nýja
yfirstéttar-hneykslismál hafi
veitt honum neina uppreisn æru,
þá er eins og gráglettni örlag-
anna hafi þar óbeinlinis unnaö
honum nokkurrar hefndar. Og
nú, eins og þá, voru það hátt-
settir menn innan bresku rikis-
stjórnarinnar, sem uppvisir
uröu að sömu óforsjálninni,
sömu heimskunni.
Sagan endurtekur sig
Maður nokkur, sem helgar sig
velferðarmálum ibúanna i
fátækrahverfunum i austur-
hverfum Lundúnaborgar, hefur
sérstaka afstöðu til siðasta kyn-
ferðishneykslisins innan bresku
stjórnarinnar, þar sem aðal-
persónurnar nefnast Lambton
og Jelicoe, báðir lávarðar að
nafnbót. Hann hefur sjálfur
kynnst þessu öllu af eigin raun.
Afhjúpanir dagblaðanna, of-
stækið og vandlætinguna og
móðursýkina, hinar vandlega
sömdu afneitanir, þvinæst hinar
opinberu játningar, hvislandi
slúðurskjóðurnar, kjamsandi og
nagandi...
John Profumo þekkir það allt
saman.
Sem hermálaráöherra Henn-
ar Hátignar i ráðuneyti
MacMillans, hafði hann verið
trúr og heiðarlegur vinnuþjark-
ur, mikilsvirtur af samráðherr-
um sinum og starfsmönnum
ráðuneytanna.
Og svo féll skriðan...
Eftir að samband Profumos
ráðherra við Kristinu Keeler
varð aðalumræðuefni heims-
blaðanna undir stórletruöum
fyrirsögnum, varð ráðherrann,
sem þannig hafði flekkað mann-
orð sitt — að almenningsáliti,
skulum við segja — að hverfa úr
opinberu lifi, Ifkt og þegar steini
er varpað I tjörn, og sér ekki eft-
ir nema hringgára, sem eyðast
og hverfa eftir andartak, og
flöturinn verður sléttur aftur.
Nú eru tiu ár liðin siðan þessir
atburðir gerðust, og yfirborð
Eiginkona Profumos, fyrrverandi leikkona og kvikmynaa-
stjarna, Valerie Hobson. Hún kom fyrst opinberlega fram, eftir
að maöur hennar varö aö biöjast lausnar, þegar hún opnaöi
orlofsheimili fyrir andlega vanþroskaöa unglinga í Kent, ekki
alls fyrir löngu. Um þúsund manna hópur fagnaöi henni mjög
innilega, og hún komst svo aö oröi: — Ég kveiö þvi, aö þaö mundi
taka mjög á mig, en þegar til kom reyndist þaö mér hin mesta
ánægja.
Hin á sinum tima heimskunna
Christine Keeler, en samband
Johns Profumos viö hana, varö
til þess aö hann varö aö hverfa,
ekki einungis úr embætti heldur
og opinberu lifi.
Mandy Rice-Davies, myndin
tekin daginn eftir réttarhöldin i
máli Stephens Wards, en þar
var um aö ræöa siöferöis-
hneyksli, sem olli þvi aö breska
heimsveldiö riöaöi á grunni og
náöi hámarki i sjálfsmoröi
Stephens Wards. Fólk stóö i
löngum biörööum úti fyrir, þar
sem þaö gat fengiö keypt út-
drætti úr réttarhöldunum.
Árqtuq síðar:
HVAÐ VARÐ EIGINLEGA
UM JOHN PROFUMO?
tjarnarinnar ætti þvi aö vera
oröið spegilslétt aftur. Og hvað
starfar svo John Profumo i dag?
Hann lifir kyrrlátu og i-
burðarlausu lifi, ásamt eigin-
konu sinni Valerie Hobson, við
rólega götu i Lundúnum, þar
sem flest húsanna eru i georgi-
önskum stil.
Bæði Profumo og eiginkona
hans, sem áður var kunn leik-
kona, hafa komist til mikils um
of i kynni við nafnlaus bréf, full
af klámi og svivirðingum eða
upphringingar frá fólki, sem
ekki segir heldur til nafns sins,
en lætur i ljósi reiði sinaogfyrir-
litningu á þeim manni, er gerö-
ist til þess að brjóta óskráðar
siðareglur samfélagsins.
Þessi bréf og upphringingar
skjóta óneitanlega skökku við
allan þann fjölda kvenna og
karla, er mest bar á i sam-
kvæmislifinu, eða i kvikmynda-
og leiklistarlifinu i þann tið, er
stöðugt heimsótti þau Profumo-
hjónin, áður en hneykslismálið
gerði nafn ráðherrans að al-
þjóðlegu hugtaki.
Aðskildir heimar
Starf það, sem Profumo, fyrr-
verandi ráðherra Hennar Há-
tignar, hefur nú með höndum,
verður naumast skýrt fyrir
þeim islenskum lesendum sem
ekki þekkja að ráði til þeirrar
stéttarskiptingar, sem enn er
rikjandi i bresku þjóðfélagi, —
og má eflaust segja að bættur sé
skaðinn þótt þeir þekki ekki
mikið til þeirra hluta. Þrátt fyr-
ir allt ,,frjálslyndi”, sem bresk-
ir guma nú af, jafnrétti og hvað-
eina, þá er stéttamunur þar enn
svo afmarkaður, og svo mikið
djúp staðfest á milli þeirra
lægstu i þjóðfélaginu, „úrkasts-
ins”, ef svo mætti kalla þá ó-
gæfusömu, sem þar lenda, að
þar má kalla tvo með öllu að-
skilda heima. En einmitt þessi
gifurlegi stéttamunur hefur fætt
af sér, að okkar áliti, harla und-
arlegt fyrirbæri og er svo frá-
munalega breskt að engu tali
tekur. Æðri stéttirnar hafa sum-
sé komið á fót ákaflega virðu-
legum stofnunum, sem bera að
aukinni „velferð” þessa útskúf-
aða fólks. Þessar stofnanir veita
æðristéttarfólki ýmist tækifæri
til að vinna sérinn geislabaug,
meö þvi að sýna þessum stofn-
unum áhuga og jafnvel inna af
hendi „velferðarstörf” á vegum
þeirra, eða — ef þvi æðristéttar-
fólki hefur orðið eitthvað á i
messunni, sem ekki verður
þaggað niður, að friðþægja fyrir
það brot sitt á sama hátt. En
geislabauginn hljóta þeir hinir
sömu þó aldrei, þvi breskt há-
stéttarfólk er langminnugt á
þær syndir, sem dagblöðin hafa
fengið á milli tannanna!
John Profumo, fyrrverandi
ráðherra Hennar Hátignar,
þekkti sitt heimafólk. Hann
valdi sér þá friðþægingarleið,
sem æðri stéttirnar virða og við-
urkenna. Hann tók strax að
starfa að velferð hinna útskúf-
uðu og stétilausu i fátækrahvef-
um Lundúnaborgar á vegum
einnar slikrar virðulegrar
stofnunar, sem hefur aðalstöðv-
ar sinar að Toynbee Hall. Sú
stofnun er meira að segja svo
virðuleg, að það þykir vænlegt
fyrir menn með próf frá Oxford
og Kambryggju, að starfa um
skeið við stofnunina, þar eð það
auki likurnar á þvi að þeir hljóti
virðuleg embætti, enda er stofn-
unin næstum hundrað ára göm-
ul. Þaðan heldur John Profumo
i fangelsisheimsóknir sinar, og
til þess að gera friðþægingu sina
sem einlægasta, ekur hann allt-
af i strætisvagni. Hann er nú
einn af skipuðum forráðamönn-
um stofnunarinnar, og vinnur
henni af viðlika dugnaði og
hyggni, og hann vann Hennar
Hátign áður.
Hann gerði sér greinilega
ljóst hvað hans eigin stétt taldi
að honum bæri að gera, ef hann
mætti gera sér vonir um að hún
tæki hann nokkurntima i sátt
aftur, og friðþægingu hans
gilda. Hann skar á öll sín tengsl
við það fólk, svo að skugginn af
afbroti hans gagnvart þeirri
stétt, félli ekki á neinn hátt á
það. Sagt er að hann hafi raunar
þreifað fyrir sér um það fyrir
um fimm árum, hvort friðþæg-
ingartiminn mundi orðinn nógu
langur, en hafi þá veriö látinn
vita það, svo ekki yrði um villst,
að svo væri ekki. Hann lengdi
hann þá enn um fimm ár, og nú
fyrst eru likur á að þetta sé eitt-
hvað að breytast. Þvi hefur að
minnsta kosti heyrst fleygt, að
visst stórfyrirtæki i miðborginni
vilji ef til vill hagnýta sér hina
ótviræðu skipulagshæfileika
hans á sviði fjámála og við-
skipta. Og sá orörómur var að
öllum likindum fyrsta sátta-
merkið.
Bresk viðbrögð
á báða bóga
En Profumo kann sig. Eitt af
þessum virðulegu fyrirtækjum,
Roger Braban, mjög kunn aug-
lýsingaskrifstofa I Lundúnum,
sem meðal annars annast kynn-
ingarstörf fyrir ferðaskrifstofu i
Gibraltar, svissneskt vátrygg-
ingafélag og siðast en ekki sist
Framhald á bls. 4
Þrátt fyrir þyrrkingslegt og á stundum stórlætiskennt viðmót eru breskir yfirstéttarmenn breskir eins og aðrir þegar ýturvaxnar og
bliðlátar þokkagyðjur eru annars vegar. Það hneykslismál af því taginu, sem hvað mesta athygli vakti fyrir á þessu ári, átti sér
hliðstæðu fyrir áratug - Profumomálið, svonefnda, 1963 - og er ekki ómerkilegt að minnast þess, vegna þess að sá sem þá
veittist að Profumo af hvað heilagastri vandlætingu, var enginn annar en Lambton lávarður . . . Gott dæmi um hve örlögin
geta á stundum verið ótuktarleg í garð sumra manna..
HÚSNÆÐISMÁLASTOFNUN
ríkisins Æ&mm
EINÐAGINN 1. FEBRÚAR 1974
FYRIR LANSUMSÓKNIR
VEGNA ÍBÚÐA I SMÍÐUM
Húsnæðismálastofnunin vekur athygli
aðila á neðangreindum atriðum:
IEinstaklingar er hyggjast hefja byggingu ibúöa eða festa
■ kaup á nýjum ibúöum (ibúðum i smiöum) á næsta ári,
1974, og vilja koma til greina við veitingu lánsloforða á þvi
ári, skulu senda lánsumsóknir sinar meö tilgreindum
veöstaöog tilskildum gögnum og vottorðum til stofnunar-
innar fyrir 1. febrúar 1974.
2Framkvæmdaaöilar i byggingariöuaðinum er hyggjast
. sækja um framkvæmdalán til ibúöa, sem þeir hyggjast
byggja á næsta ári, 1974, skulu gera það meö sérstakri
umsókn, er verður að'berast stofnuninni fyrir 1. febrúar
1974, enda hafi þeir ekki áöur sótt um slikt lán til sömu
ibúöa.
3Sveitarfélög, félagasamtök, einstaklingar og fyrirtæki, er
. hyggjast sækja um lán til byggingar leiguibúða á næsta
ári i kaupstöðum, kauptúnum og á öörum skipulags-
bundnum stöðum, skv. 1. nr. 30/1970, skulu gera þaö fyrir
1. febrúar 1974.
4Sveitarstjórnir, er hyggjast sækja um lán til nýsmiöi
. ibúða á næsta ári (leiguibúöa eða söluibúða) i staö heilsu-
spillandi húsnæðis, er lagt veröur’ niður, skulu senda
stofnuninni þar aö lútandi lánsumsóknir sinar fyrir 1. feb-
rúar 1974, ásamt tilskildum gögnum sbr. rlg. nr. 202/1970,
VI. kafli.
5Þeir sem nú eiga óafgreiddar lánsumsóknir hjá stofnun-
. inni, þurfa ekki að endurnýja þær.
6Umsóknir um ofangreind lán, er berast eftir 31. janúar
. 1974, verða ekki teknar til meöferöar viö veitingu lánslof-
oröa á næsta ári.
Reykjavik, 15. nóvember 1973.
HÚSNÆÐISMÁLASTOFNUN RlKISINS
LAUGAVEGI77, SlMI 22453
(Jf Stúlka óskast
Byggingarfulltrúi Reykjavikurborgar,
Skúlatúni 2, óskar að ráða strax stúlku
vana vélritun. Laun skv. kjarasamningi
Reykjavikurborgar. Umsóknir sendist til
by ggingarf ulltrúa.
Shakespeare-þýðingar
Helga Halfdanarsonar
Nv endurskoðuð útgáfa er nú komin
út af II. b’indi og eru Jsví öll bjndi aftur fáanleg:
I. Draumur á Jónsmessunótt
Rómeó ogjúlía
Sem yöur þóknast
II. Júlíus Sesar
Ofviöriö
Hinrik fjóröi, fyrra leikritiö
III. Hinrik fjóröi, síðara leikritið
Makbeö
Þrettándakvöld
IV. Allt í misgripum
Anton og Kleópatra
Vindsórkonurnar kátu
V. Hamlet Danaprins
Lér konungur
Athugið að allt safnið er nú á
mjög hagstæðu verði eða kr. 2.880
bundið í shirting og kr. 3.650
bundið í skinn (að viðbættum
söluskatti).
Heimskringla-Mál og menning
Laugavegi 18, Reykjavík. Pósthólf 392
0
Þriðjudagur 20. nóvember 1973.
Þriðjudagur 20. nóvember 1973.