Alþýðublaðið - 09.12.1973, Side 3

■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■!
■ ■■■■■■■I
■■■■afeaai
■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■
Helsti spamaöur
Akureyrarpoppara í nýja
hljómsveit á mölinni
— Gunnar Ringsteð í hljómsveit
með leifum Nóttúru
Akureyrski gitarleikarinn
Gunnar Ringsteð hefur i hyggju
að flytjast til Reykjavikur um
áramótin og stunda hér hljóö-
færaleik. Mun hann svo eftir tvo
eða þrjá mánuði stofna nyja
hljómsveit ásamt þeim Sigurði
Arnasyni,
bassaleikara, ólafi Garðars-
syni.trommuleikara, og Sigurði
Rúnari Jónssyni, fiðlara og
pianóleikara. Er þar kominn
dágóður hluti gömlu Náttúru,
sem margir hafa saknað og ekki
að ástæðulausu.
Það var reyndar á dögum
Náttúru að leiðir Gunnars og
hinna lágu fyrst saman.' — Ég
spilaði einu sinni með þeim —
eftir að Karl Sighvatsson var
hættur — i klúbb á Vellinum,
sagði Gunnar i viðtali við blaðið
fyrir helgina, — og upp úr þvi
fórum við Sigurður Arnason að
tala okkur saman um að reyna
að spila einhverntima saman.
Upphaflega stóð til aö þessi
nýja hljómsveit færi af stað um
áramótin, en þar sem Sigurður
Arnason mun hafa i hyggju að
dveljast i Englandi eitthvað
fram eftir vetri — kynna sér þar
stúdióvinnu og tækni — þá
dregst það eitthvað, eins og áð-
ur segir. — Það er þó aldrei að
vita nema ég spili eitthvaö á
meðan, sagði Gunnar, — það
hefur verið nefnt við mig af
vissum aðilum.
Gunnar sagði þá félaga alla
hafa i hyggju að vinna með
hljóðfæraleiknum, þannig að
þeir þyrftu ekki að vera fjár-
hagslega háðir hljómsveitinni,
og geta þannig lagt meiri á-
herslu á, að fást við þá músik,
sem væri þeim meira að skapi.
— Annars er þetta ekki
endanlega komið á hreint, sagði
Gunnar, — við höfum til dæmis
ekki enn komið allir saman og
borið saman bækdr okkar, en
þetta leggst mjög vel i mig og ég
hlakka til að koma suöur og
spreyta mig þar.
Gunnar Ringsteð er einn
helsti spámaður norðlenskra
poppara og hefur aö undanförnu
getið sér mjög gott orð fyrir
góðan gitarleik. Má i þvi sam-
bandi nefna, að hann átti stóran
hlut i nýútkominni plötu Bjarka
Tryggvasonar og hann mun og
hafa verið aðalsprautan i Akur-
eyrar hljómsveitinni Ljósbrá,
sem Tónaútgáfan kynnti með
tveggja laga plötu nú i haust.
Hljómplötui:
Þegar aðrir taka
völdin og dansiböll
í stofunni
PAL BROTHERS
Candy Girl/Then
Orange Records
OAS 215 — mono
Þrátt fyrir að ég sé þeirrar
skoðunar, aö þeir Magnús Sig-
mundsson og Jóhann Helgason
(sem Orange kallar hér svo
frumlega „Pal Brothers”),
hafi gert margt betra en þessa
plötu, þá virðast ekki allir vera
mér sammála, ef dæma má af
vinsældum „Candy Girl” i óska-
lagaþáttum Rikisútvarpsins.
Það er sosum ekki slæmt lag en
heldur þy kir mér það útþynnt —
og eiga þeir Magnús og Jóhann
sem betur fer engan þátt i þvi,
heldur stórséni Orange i
London, sérstaklega þó Dave
nokkur Humphries, sem sá um
hljóðsögn. Og ekki get ég gert aö
því, að mér þykir framsetning
lagsins, sérstaklega þó söngur
Jóhanns, minna um of á Marc
Bolan, þann Leppalúða, en ekki
er það ásetningur Jóhanns.
Hitt lagið, „Then”, er óvenju-
legra og liklega betra, en ein-
mitt fyrir það, að það er ó-
venjulegt, hlusta liklega fæstir á
það nema einu sinni. tltsetning-
in fellur mér alls ekki og mun
hún hafa komið þeim félögum
sjálfum all mikið á óvart i upp-
hafi.
En aldrei — alla vega ekki
ennþá — fer ég ofan af þvi, að
bestir voru þeir suöri Njarðvik-
um fyrir nokkrum árum, þegar
þeir höfðu aldrei komið fram og
spiluðu inn á band ásamt þeim
Finnboga Kjartanssyni og
Yngva Stein sjálfum sér til
skemmtunar.
■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■
Shelle
yfirleitt ekki i hámarki fyrr en
undir fertugt. Kettlingar eru
heldur ekki mjög hrifnir af þvi
að sofa á daginn.
Við Shelley fórum út saman
um það bil þrisvar i viðbót-og
eitt þeirra skipta hafði i för með
sér aðra nauðgun, og svo kom
að þvi einn daginn, að hún
hringdi i mig og virtist eitthvað
miður sin.
„Hey” sagði hún, „ég er
náttúrulega ekkert hress; ég
held að ég sé ólétt.”
„Hvað” hrópaði ég.
„Já,” sagði hún, „ég er um
það bil einum og hálfum mánuði
of sein en yfirleitt byrja ég
reglulega.”
„Hvernig getur þú verið
ófrisk?” sagði ég. „Eg meina,
pillan á að vera svo gott sem
pottþétt.”
„Ég notaekki pilluna,” sagði
hún.
„Ha?”
„Nei, ég nota hana ekki.”
„Hvað notarðu þá?”
„Ekkert.”
Ég vissi að ég hafði lesið þetta
einhversstaðar áður, i einhverri
bók, en nú var þetta að koma
fyrir mig og það i raun og veru.
„Hvernig stendur á þvi að þú
notar ekkert?”
„Ja, ég veitþaðekki... Ég hélt
ekki að ég þyrfti neitt.”
„En af hverju sagðir þú mér
ekki að þú notaðir ekkert.”
„Veit ekki. Ég hélt að þetta
væri allt i lagi.”
Ég hélt fyrir augun eða hvað
það nú aftur er sem þeir gera i
biómyndunum og svo sagði ég
henni þreytulegri uppgjafar-
legri röddu, að auðvitað myndi
ég borga fyrir fóstureyðinguna,
hringja i nokkra aðila og sjá til
hvort við þyrftum að fara til
Puerto Rico eða eitthvað annað
til að fá þetta gert.
„O. vá,” sagði hún, „enginn
fer lengur til Puerto Rico. Ég
meina... ég er með nöfn sex eða
sjö lækna bara i New York.”
„Ókey,” sagði ég. „Finndu út
hvað þetta kemur til með að
kosta og ég skal útvega
peningana og fara með þér.”
Til að byrja með vildi hún
ekki taka við peningunum frá
mér, þar sem þetta hafi verið
henni sjálfri að kenna en ég var
stifurá þvi að þetta væri mér að
kenna, svo hún féllst óánægð á
að láta mig borga. En hún vildi
ekki að ég færi með henni —
sagði að henni liði betur ef hún
væri með vinkonu sinni. Það
eina sem hún vildi var að fá að
koma heim til min til að hvila
HLJÓMSVEIT
INGIMARS EYDAL
Spánardraumur/Littu inn
Tónaútgáfan T — 127
45 sn. stereo
Hvorugt þessara laga á nokk-
uð erindi á hljómplötu, þótt þau
séu vafalaust geysilega vinsæl i
Sjálfstæðishúsinu á Akureyri.
Bæði eru þau að likindum þaul-
æfð af dansleikjum þessarar á-
gætu danshijómsveitar, og hef
ur ekkert verið breytt fyrir plöt-
una.
En það er munur á dansleik
og hljómplötu. Ingimar Eydal
og fólk hans hefur til þessa gert
sér sæmilega grein fyrir þessu,
en i þetta skiptið hefur þeim
brugöist bogalistin. Ekki bætir
svo upptakan þar um. Þau
Helena og Grimur Sigurðsson,
gitar- og trompetleikari hljóm-
sveitarinnar, syngja og gera
það i meðallagi vel, en þvi verð-
ur ekki neitað, að Helena er góð
söngkona.
Af plötuumslaginu má helst
ráöa, að Arni Sigurðsson,
trommuleikari, ætti að kenna
hinum að binda almennilega
bindishnúta.
sig i nokkra klukkutima. Ég
ákallaði Guð; hvers vegna
aðeins i „nokkra klukkutima”,
hvers vegna ekki alla nóttina?
Ég var farinn að sjá sjálfan mig
fyrir mér, þar sem ég sat og
hjúkraði litlu stúlkunni minni
alla nóttina og svo þegar færi að
dága, væri hún úr allri lifs-
hættu; ég myndi gera mér það
ljóst þegar hún horfði upp til
min og ástin sk'i ni úr augunum.
Kannski myndi ég þá vefja hana
örmum og biðja hana að giftast
mér.
Hún útskýrði að, vá, hún gæti
eiginlega ekki verið hjá mér
alla nóttina, þvi mamma
hennar yröi þá vitlaus og allt og
Skáldsagan Haustferming
fjallar um hið svokallaða
unglingavandamál. Hún er
þjóSlífslýsing. Reykjavik-
ursaga, sem gerist á Ifð-
andi stund. Atburðirnir eru
ef til vill óvenjulegri en
gengur og gerist, en gætu
þó hafa gerzt. Persón-
urnar eru næsta óllkar,
uppruni þeirra, viðbrögð
ög viðhorf til lifshátta og
umhverfis af misjöfnum
toga sþunnin. Aðalper-
sónan, Sólveig, hefur gert
uppreisn gegn venjum og
háttum síns umhverfis.
Greinir sagan frá viðskipt-
um hennar við ættmenni
og kunningja, en meðal
annars neitar hún að
ganga til prests vegna
fermingarundirbúnings. —
Haustferming er aðeins
mynd úr þjóðlffinu, trú-
verðug eftir mati hvers og
eins lesanda. Þetta er
skáldsaga skrifuð ( fremur
léttum tón um efni, sem
vafalaust gætu verið al-
vörumál.
Setberg