Alþýðublaðið - 12.01.1975, Qupperneq 3

music auglýsti eftir ungum
lagasmiöum og skáldum. Voru
þeir Elton og Bernie þá settir i
að vinna saman en árangurinn
af þvi samstarfi þekkja allir nú
orðið, þvi að Bernie hefur samið
alla texta við lög Eltons. Þá hef-
ur Elton John einnig notið að-
stoðar góðra tónlistarmanna, en
um það leyti sem hann gaf út
,,Chateau”safnaði hann þeim
saman og hafa þeir siðan haldið
hópinn óbreyttir, utan hvað einn
maður hefur bætst i hópinn.
Þessir hljóðfæraleikarar voru
þeir Dave Johnstone, Dee Murr-
ay og Nigel Olsson. Af „Cari-
bou” hafa nú þegar nokkur lög
náð vináældum, og eru þeirra
helst „Grimsby, Dixie Lillie” og
The Bitch is back”. Klæðnaður
meistarans verður sifellt
skrautlegri eins og sjá má á
meðfylgjandi myndum, og ill-
mögulegt orðið að sjá hvort
þarna sé um klæðnað að ræða,
eða grimubúninga. Sjálfur segir
Elton þetta ekki vera sýndar-
mennsku, hann hafi bara
lúmskt gagman af að klæpa sig i
furðuleg föt, og þetta sé á seinni
árum orðin ástriða, sem hann
fái útrás fyrir á sviði. Þá segir
hann einnig, að hann muni
ganga i hverju sem er, hvursu
fáránlegur sá klæðnaður sé
bara að hann „virki”. Þetta
með að hann virki er komið til af
þvi að oft eru hin og þessi
„trick” innifalin i klæðnaðinum.
Hann hefur til dæmis gengið i
stigvélum, sem út úr skutust
gervisnákar i öllum regnbogans
litum er hann sté fram á sviðið.
Hefur Boeing 707 til eigin af-
nota...
Ekkert var til sparað, til þess
að hljómleikaferð Eltons um
Bandarikin nú fyrir jól heppn-
aðist sem best, og var gifurleg-
um fjármunum varið i skipu-
lagningu. M.a. hafði Elton John
á leigu þotu, þá sem hann hafði
notað i fyrra hljómleikaferða-
lagi, en hún er af gerðinni Bo-
eing 707. Er hún leigð sérstak-
lega út til hljómsveita og
skemmtikrafta sem þurfa að
ferðast um Bandarikin og ber
nafnið „Stjörnuskip 1”. Er hún
innréttuð mjög frumlega, og
ekkert til sparað að gera hana
sem best úr garði að innan. t
henni eru svefnherbergi og dag-
stofur, að ógleymdum börum.
Allt er þetta gert úr finustu efn-
um sem hægt er að fá, svo að
það ætti ekki að væsa um þá
sem i henni þurfa að ferðast.
Með Elton um borð er sko jafn-
an fritt föruneyti, t.d. hefur
hann haft með sér i förum leik-
konuna Lindu Lovelace, og þá
hefur Stevie Wonder troðið þar
upp i háloftunum farþegum til
skemmtunar.
Frá þvi menn fyrst muna eft-
ir, þá hefur Elton John jafnan
verið auðþekktur á sólgleraug-
um þeim sem hann jafnan ber.
Eru þau af öllum stærðum og
gerðum, og hann segist sjálfur
vera einlægur sólgleraugna-
safnari. Hefur hann gengið svo
langt, að láta búa til fyrir sig
sólgleruaugu sem lýsa i myrkri.
Er þá ekki að sökum að spyrja,
að ljósið myndar stafina
E L T O N. Eitt helsta tóm-
stundagaman Eltons er að
hlusta á plötur, og hefur áhug-
inn ekkert minnkað eftir að
hann fór að gefa sjálfur út plöt-
ur. Hann á orðið gifurlegt plötu-
safn, og fyrir stuttu siðan keypti
hann safn af litlum plötum fyrir
8000 dollara, enda var þar um að
ræða einar 30000 plötur. Þetta
var safn i eigu starfsmanns
BBC, og innihélt allar litlar
plötur sem gefnar hafa verið út i
Bretlandi siðustu fimmtán árin
eða svo. Þá hefur Elton John
nýlega skrifað undir samning
við MCA, hljómplötufyrirtækið,
sem gerir ráð fyrir að hann gefi
út á þeirra vegum næstu fimm
árin sex stórar plötur, fyrir
þetta fær hann litlar átta millj-
ónir dollara minnst, svo að hann
ætti ekki að vera á flæðiskeri
staddur. Hann rekur svo eigið
plötufyrirtæki, „Rocket re-
cords”, sem meðal annars hefur
á sinum snærum söngkonuna
Kiki Dee. Elton John hefur mjög
gaman af að bregða á leik, og
fræg er sagan af honum þegar
hann iklæddist búning górillu-
apa, og óð inn á sviðið i nætur-
klúbb i New York, þar sem Iggy
Popp var að spila út. Tóku tveir
filefldir rótarar Elton á milli sin
og ætluðu að kasta honum niður
af háu sviðinu. Munaði minnstu
að af yrði, en það vildi Elton til
happs, að hann náði af sér grim-
unni áður en af varð, og þekktist
hann þá þegar. Þá hefur hann
einnig gaman að af að heim-
sækja útvarpsstöðvar þar sem
hann er á ferð og gerast plötu-
snúður i tvo þrjá tima. Þá látum
við lokið þessum skrifum okkar
um Elton John að sinni, en von-
umst til að á næstunni getum við
birt itarlegt viðtal við kappann.
Eitt er vist, og það er það, að
það er ferlega skitt, að ekki
skuli enn hafa tekist að fá
manninn til að halda hérlendis
svo sem eins og eina hljómleika.
honum til lasts, hversu einhæfar
lagasmiðar hans eru, en það
verður ekki alltaf a allt kosið, og
hitt má hann eiga, að það sem
hann lætur frá sér fara er ekki
hálfklárað. Sú plata sem hér um
ræðir, er mjög skemmtileg að
þvi leyti, hversu vel virðist
vandað til hennar, og þá sér-
staklega i upptökum. Harrison
er greinilega mjög góður upp-
tökumaður, og þurfi hann ein-
hvern tima að fá sér vinnu, þá
er hann með betri upptökustjór-
um sem völ er á. Útsetningar
eru góðar í einfaldleik sinum, og
skemmtileg notkun blásturs-
hljóðfæra setur svip sinn á lög-
in. Þau lög sem virðast best við
fyrstu sín, eru „Far east man”,
Dark horse”, gamla góða „Bye,
bye, love”, og svo „Ding dong,
Ding dong”. Þó að ekki láti mik-
ið yfir hljóðfæraleiknum, þá er
hann góður, og valinn maður i
hverju rúmi. Skemmtilegar
melódiur ganga i gegnum plöt-
una, og ósjálfrátt fer maöur að
raula með i „It is He (Jai Sai
Krishna). Létt og skemmtileg
plata, gefi maður sér tima til að
hlusta vel á hana.
Ofangreindar plötur
tást í Faco,
Laugavegi 89
Propaganda/Sparks
I dag verður fjallað um tvær
sérstaklega góöar plötur sem
nýkomnar eru út. Eru þetta
stórar plötur með hljómsveit-
inni Sparks, og George bitil
Harrison.
Þó að ég yrði strax hrifinn af
tónlist Sparks þegar ég heyrði i
þeim, þá grunaði mig þó aldrei
að þeir ættu eftir að verða jafn-
góðir, og siðasta plata þeirra,
„Propaganda” ber með sér.
Þeir virðast hafa náð sér full-
komlega eftir að þrir félaganna
I hljómsveitinni hættu, og hafa
aldrei verið betri. Sparks hafa
j gTCTÍ^rrcO) WCX^r^CO)^TQTmZ
flest það til að bera, sem góð
hljómsveit þarf á að halda. I
fyrsta lagi þá er tónlist þeirra i
alla staði mjög frumleg, svo
ekki sé meira sagt. Þá eru mörg
laganna mjög létt og skemmti-
leg, og nýtur hinn sérkennilegi
söngstill þeirra Mael-bræðra sin
mjög vel i mörgum þeirra.
Hljóðfæraleikur getur verið
hvort sem er, þýður og mjúkur,
eða þá með þvi kröftugasta sem
maður heyrir, þeir eru jafnvigir
á hvort sem er. Textarnir eru
margir hverjir mjög skemmti-
legir, og fara vel i kostulegum
söngnum. Aðalsmerki hljóm-
sveitarinnar eru hinar hröðu
taktskiptingar, góður söngur,
frábær hljóðfæraleikur og út-
setningar. Platan er i heild sinni
frábær, en sérstaklega gaman
er að lögunum „Reinforce-
ments” „Who don’t like kids”,
„Achoo” og „Thanks but no
thanks”. Sparks eru þegar
orðnir mjög þekktir viða um
heim, og mjög vinsælir hérlend-
is, enda fyrri plötur þeirra mjög
góðar. Þessi nýja plata þeirra
slær þó hinar fyrri út, og ef ein-
hver hljómsveit á það skilið að
slá virkilega i gegn á þvi herr-
ans ári 1975, þá er það tvimæla-
laust hljómsveitin Sparks. Að
svo mæltu vil ég ekki hafa þessi
orð fleiri, en bendi þeim sem
þetta lesa eindregið á að láta
ekki „Propaganda” fram hjá
sér fara.
Dark Horse/George Harrison
Þá er komin út ný plata með
George Harrison, og var timi til
kominn, þar sem langt er um
liðið, siðan sú siðasta kom frá
hans hendi. Hann hefur þó notað
timann vel, og þróað stil sinn og
tónlist töluvert frá þvi sem var,
enda var hann nánast staðnað-
ur. Þó eimir sums staðar enn
þá töluvertaf „My sweet Lord”,
eins og til dæmis i laginu „Maya
love”. Við sem dáðum bitlana
svo mjög i gamla daga megum
að vissu leyti taka gleði okkar
aftur, þvi að það sannaðist fyrir
nokkuð löngu, að þeir komu
fjórfalt betur út úr skiptingunni,
og Harrison gefur hinum félög-
um sinum ekkert. eftir hvað
hæfileika til lagasmiði snertir.
Það má kannski helst finna það
Sunnudagur 12. ianúar 1975.