Alþýðublaðið - 04.10.1975, Blaðsíða 13

HORIIIB sími 81856 - eða sendið greinar á ritstjórn Alþýðublaðsins, Síðumúla 11, Reykjavík
Ekkert almenningsnáðhús
i hjarta samgöngukerfisins
Veitingahúsagestur skrifar:
Ég get nií ekki orða bundist yfir
óskammfeilnum skrifum i les-
endadálki Alþýöublaðsins f dag
(miðvikudag) um salerni á veit-
ingahiísum bæjarins. Þar vegur
einhver ónafngreindur maður að
forráðamönnum Matstofunnar
við Hlemmtorg, að þvi er mér
skilst, fyrir það að það hafi verið
sóðalegur Utgangur á karlaklós-
ettiþegar viðkomandi maöur var
aö koma úr Stjörnubiói.
NU er það tvennt i þessu máli,
sem mig langar til að koma á
framfæri við þennan bréfritara,
lesendur almennt og þó einkum
og sér i lagi borgaryfirvöld, og
kannske meira en tvennt.
Ég er einn af þeim mönnum,
sem teljast fastagestir i kvöld-
kaffi þama á matstofunni og
stundum um miðjan dag, og
heimsæki reyndar alloft aðra
veitingastaði, þvi ég er ekki fjöl-
skyldumaður. Fyrir bragðið
veröur maður i gegnum áranna
rás oft málkunnugur þvi fólki,
sem við greiðasöluna starfar og á
þá stundum auðvelt með að setja
sig inn i vanda þess fólks, þvi svo
er gesturinn misjafn sem hann er
margur.
En það sem ég þykist vita, og
vil aö komi á framfæri, hvort sem
það er i þökk eða óþökk þeirra,
sem þennan matstað og aðra
matstaði reka, það er sú stað-
reynd að
a) Salemi þessarar matstofu
eru sist lakari en margra annara
veitingastofa i borginni.
b) Þaö verður vart við starfs-
fólkið að sakast þótt umgengni
gesta sé misgóð og oft á tiðum
verulega ábótavant.
c) Bréfritarinn var að koma úr
biói i grenndinni, en þurfti trúlega
að bregða sér á salerni. Hvar
hafa borgaryfirvöld hugsað sér
þær tugþúsundir, sem daglega
eiga leið um Hlemmtorg, geti átt
aðgang að salerni þarna á sjálfri
umferðarmiðstöð strætisvagna-
kerfisins?
d) Eigendur, og kannske ekki
sist starfsfólk og gestir mat-
stofunnar verða fyrir sifelldu
ónæði af þvf rennerii fólks, sem
stormar gegnum veitingastofuna
daglangt til að komast á klósett,
og þar er stundum biðröð. Maður
veröur ekki var við að þetta fólk
eigi nein viðskipti þarna á
staðnum, hvað þá að það þakki
fyrir sig. Ogþaðgetég vottað um,
að þetta fólk, hvort sem það eru
karlar, konur eða krakkastóð,
þurfa ekki að ganga vel um heima
hjá sér til að sú umgengni sé hátið
hjá þeirri, sem þarna sést.
Eftir að Hlemmtorg var gert að
strætisvagnamiðstöð hefur mér
fundist aukast um allan mun
noktun salernanna á matstofunni
sem almenningsklósetts, enda
kannske engin furða. Það er ekki
annað almennings: alerni fyrr en
neðst i Bankastra ii, og með svo
þéttri byggð, sem nú er i
miðborginni, ekki svo hlaupið að
þvi að víkja sé sér bak við
^húshorn.
Ég hygg að bréfritarinn, sem
ég nefndi i upphafi, hafi ritað
þetta í hugsunarleysi, hafi ekki
hugað að því hvað þessi van-
ræksla borgaryfirvalda á sjálf-
sagðri þjónustu við borgarbúa
hefurlagt mikið erfiði og ónæði á
herðar starfsfólks og gesta á
Matstofunni við Hlemmtorg,
enda hygg ég að bréfritari hafi
verið sjálfur einn þeirra, sem
þurftu að skjótast inn á klósett, og
mundu ekki i svipinn eftir öðrum
stað en þessari veitingastofu.
Ég vil að endingu taka það
fram, að mér hefur fundist
rekstur og þjónusta á þessari
matstofu hafa tekið miklum
framförum siðustuárin og starfs-
fólk og eigendur virðast leggja sig
öll fram um að gera gestum til
hæfis, þótt álagið hafi aukist
mikið með tilkomu strætisvagna-
miðstöðvarinnar á Hlemmtorgi.
Þess vegna eru ósanngjamar
árásir af þessu tagi lítt skiljan-
legar og verða ekki skýrðar með
öðruen hugsunarleysi og vanmati
á istaðreyndum málsins.
Með þökk fyrir birtinguna,
Veitingahúsagestur.
Verðmunur
á kaffi
Kaffikarl skrifar
Ekki get ég orða bundist yfir
þeim mikla verðmismun sem
virðist eiga sér stað á molakaffi á
veitingastöðum borgarinnar.
Oftbregð ég mér inn á Björninn
á Njálsgötu og fæ mér þar
kaffikrús sem ég greiði fyrir með
50 kalli og að sjálfsögðu fæ ég
aftur i krúsina án þess að greiða
meira.
Nú skeður það á dögunum, að
ég kem hrollkaldur af Laugar-
dalsvellinum, að ég vind mér inn
á Múlakaffi og fæ mér kaffikrús
til að fá yl i kroppinn. Þarna varð
ég að snara út 80 krónum fyrir
sama skammt og kostar 50 kall á
Birninum. Er þetta ekki nokkkð
mikill verðmunur? Að visu er 80
krónur ekki há upphæð i dag, en
að það skuli vera 30 króna
verömunur á molakaffi finnst
mér i það grófasta.
Oft er flagð
undir fögru...
Einn, sem á nýlegan bil, hafði
þetta að segja:
Mikið eru þær nú fallegar aug-
lýsingarnar frá þessum mörgu og
ágætu bilaumboðum hér hjá okk-
ur. Þau auglýsa glæsta og dýra
vagna, með miklu orðskrúði og
fagurmælum. Þeirra bill er alltaf
bestur, allavega betri. Komdu til
okkar vinur og þú verður ham-
ingjusamur til enda veraldar.
Margir láta glepjast af svona
faguryrðum, til dæmis er ég einn
þeirra. Maður brá sér i eitt af
þessum glæstu umboðum i fyrra-
haust og pantaði sér bll. Jú, jú,
mikil ósköp, við eigum einmitt
þann bil sem þig vantar. Komdu
bara og sæktu hann eftir mánuð.
EN, auðvitað veröur þú að borga
„smápening” inná hann til að
tryggja þér forkaupsréttinn, sem
ég gerði.
Að mánuöi liðnum, hugðist ég
sækja minn glæsta vagn. Nei, þvl
miður, þaö varð mánaöar töf á
sendingu, okkur þykir afar leitt
að svona skyldi fara, en bíllinn
kemur með skipi frá ...... eftir
réttan mánuð. Ég lét málið kyrrt
liggja og hugsaði meö mér aö
ekki yrði viö allt ráðiö!
Að þessum mánuði einnig liðn-
um, hugsaði ég til hreyfings og
aftur var það sama sagan. Ein-
hver misskilningur i afgreiðslu
tollskjala i biöhöfn, þar sem bila-
sendingin beiö enn. Þá var mér
nóg boðiö. Sagði þessum herrum i
stuttu máli álit mitt á þeim og
þeirra vinnubrögðum, sem að
sjálfsögöu hafði ekki mikið aö
segja, þvi billinn var jafn ókom-
inn og áður.
Aftur lofuðu þeir bót og betrun
og með það fór ég öðru sinni.
Nema nú sögðu þeir mér, að bill-
inn yröi ekki kominn fyrr en rétt
uppúr áramótum. Ég varð svo
hlessa yfir þessari ósvifni, að ég
einfaldlega hafði ekki rænu á að
láta neitt frá mér heyra.
Hvaö um það, bilinn fékk ég i
febrúar, næstum hálfu ári eftir að
ég pantaði hann. Þó hafði umboð-
ið auglýst þessa vagna með
MJÖG stuttum afgreiðslufresti.
Jafnframt borgaöi ég fúlgu
inná bilinn, sem þetta umboð
haföi til ráðstöfunar, algerlega
vaxtalaust, i tæpt hálf ár. Þægi-
legt að hafa svona rekstrarfé.
Er ekki kominn timi til að FtB
fari að hafa einhver afskipti af
svona málum?
firði kvæntur Margréti Marteins-
dóttur.
Svanborg húsfrú Hafnarfirði gift
Baldri Jóhannssyni sjómanni.
Gróa húsfrú Patreksfirði gift
Haraldi ölafssyni sjómanni.
Erla Þorgerður héraðs-
hjúkrunarkona Patreksfirði gift
Gunnari Snorra Gunnarssyni sjó-
manni.
Það hefir farið likt fyrir börn-
um þessara hjóna og þeim sjálf-
um að lifstarfið hefur mótast af
sjómennsku, enda munuþau fyrst
og fremst hafakynnst þeirri hlið
lifsins I uppvexti sinum.
Þegarfjölskylda min kom hing-
að til Patreksfjarðar fyrir 25 ár-
um siðan, atvikaðist það svo að
þau Ólafur og Sesselja voru ná-
býlisfólk okkar. Það er okkur
hjónum ógleymanlegt hvað var
gott að leita til þessara nágranna
i ókunnugleika okkar. Þau voru
ávallt boðin og búin að rétta
hjálparhönd, og á heimili þeirra
rjkti gleði og hlýhugur til allra.
Ólafur tók mikinn þátt i störf-
um sjómanna hér á Patreksfirði
um langann tima, og má með
sanni segja að hann var mikill
eljumaður i undirbúningi sjó-
mannadagsins. Fyrir þessi störf
var hann á siðasta sumri sæmdur
heiðursmerki sjómannadagsins,
ásamt samstarfsmanni sinum
Vagni Jóhannessyni, en það var I
fyrsta skipti að sú viðurkenning
var veitt hér. Mér er kunnugt um
að Ólafur hefir haft mikinn áhuga
á þvi að hér á Patreksfirði yrði
reistur minnisvarði sjómanna,
og væri það veglegt verkefni fyrir
þá er nú standa fyrir málefnum
sjómanna hér i byggð, að gefa
þessari hugmynd gaum, og láta
úr framkvæmdum verða.
Þessar linur eru orðnar fleiri en
til var ætlast, en ég gat ekki látið
hjá liða að senda vini minum
Ólafi Jósúa kveðju okkar hjóna á
þessum merkisdegi i lifi hans.
Það hefði verið ánægjulegt að
geta tekið i hendi Ólafs i dag, en
svo verður ekki, þar sem hann og
kona hans verða stödd á heimili
dóttur þeirra Svanborgar Grænu-
kinn 21 Hafnarfirði. Ég segi þvi til
hamingju og lifðu heill kæri vin-
ur.
AgústHrPétursson
*
Ólafur Jósúa Sigurðsson er einn
af þeim mönnum, sem vekur at-
hygli hvar sem hann fer. Hann
hefur verið með hæstu mönnum
af sinni kynslóð, sterklegur og
hinn þreklegasti maður, enda
dugnaðarforkur hinn mesti. Hann
þurfti snemma að fara að vinna
fyrir sér eins og svo margir af
hans samtiðarmönnum og hefur
sjálfsagt oftþurft á öllu sinu þreki
og allri sinni karlmennsku að
halda. En fyrir þá, sem á annað
borð þoldu allt það harðræði og þá
erfiðleika, sem ungir sjómenn
þurftu að mæta á ungdómsárum
Óla Jósúa, hefur lifið reynst góð-
ur skóli. Það herti þá og efldi,
enda er Óli Jósúa enn óbugaður
þrátt fyrir aldurinn, stundar fulla
vinnu og gengur að hverju verki
með ekki minni atorku en þeir,
sem yngri eru.
Óli Jósúa er i hópi þess fólks á
Patreksfirði, sem ég hefi þekkt
frá þvi ég man eftir mér. Á leið i
og úr vinnu lá leið hans daglega
framhjá húsi afa mins og ömmu
og oft staðnæmdist hann þar til
þess að skjptast á nokkrum orð-
um við þau, eins og svo margra
Patreksfirðinga var háttur. Sem
ungiingur hafði ég svo kynni af
Ólaf Jósúa við fiskvinnu á Vatn-
eyri, þar sem hann var i hópi
aílra duglegustu verkmanna. 1
framboði minu i Vestfjarðakjör-
dæmi átti ég þess svo kost að
endurnýja kynni min við hann og
er ég stoltur af þvi að eiga hans
stuðningi að fagna á Patreksfirði.
Það eru einmitt menn af hans
tagi, með hans reynslu og hans
mikla dugnað, sem gott er að eiga
að samstarfsmönnum.
A sjötiu og fimm ára afmæli
Ólafs Jósúa Guðmundssonar færi
ég honum og fjölskyldu hans ein-
lægar árnaðaróskir. Ég þakka
honum jafnframt einlæglega
stuðning hans og vinsemd, en þó
e.t.v. framar öllu vináttu hans og
hlýju i garð afa mins og ömmu. A
elliárum sinum á Patreksfirði
nutu þau velvildar og vináttu góðs
fólks á Patreksfirði. 1 þeim hópi
var óli Jósúa. Fyrir það fæ ég
aldrei fullþakkað.
Sighvatur Björgvinsson
Afmæliskveðja — Ólafur
Jósúa Guðmundsson
1 dag 4. okt. er Ólafur Jósúa
Guömundsson á Patreksfirði 75
ára. Hann er aldamóta barn,
fæddur i Stóra-Laugardal i
Tálknafirði, sonur hjónanna
Svanborgar Einarsdóttur og Guð-
mundar Guðmundssonar, er þar
bjuggu.
Heimiliði Stóra-Laugardal var
annálað myndar-og rausnarheim-
ili, og þekkt af margvislegum
framförum og atorku er ábúend-
ur þar stóðu fyrir, má þar nefna
að afi ólafs,Guðmundur Jónsson,
lét reysa kirk ju i Stóra-Laugardal
og afhenti söfnuðinum hana.
Systkjni Ólafs voru 4. Eitt
þeirra dó I æsku, en hin sem upp
komust voru Guðmundur bóndi
og hreppstjóri að Felli i Tálkna-
firði, ólina er lengi bjó i Tálkna-
firöi og Jón fisksali i Reykjavik.
Af þeim systkinum eru nú á lifi
Ólafurog Jón. Oll voru þessi syst-
kini myndar-og dugnaðar fólk.
Otafur hóf sjómennsku stuttu eft-
ir fermingu sina, eins og þá var
titt um unga menn, fyrst með
Guömundi bróður sinum en svo
siðar á stærri skipum, lengst af
frá Patreksfirði.
Sjómennskan var aðal ævistarf
Ólafs fram eftir árum eða til árs-
ins 1952, en þá fór hann i land, og
hefir starfað i landi siðan, lengst-
um að framleiðslustörfum
sjávarafurða. Þrátt fyrir þennan
aldur vinnur Oiafur enn fullan
vinnudag og vel það.
Þann 11. febrúar 1921 kvæntist
Ólafur Jósúa, Sesselju ólafsdótt-
ur, ættaðri úr Breiðafjarðareyj-
um. Sesselja kom frá Ólafsvik til
Tálknafjarðar og þar láu leiðir
þeirra saman.
Sesselja er mikilhæf óg elsku-
leg kona, mikil dugnaðar mann-
eskja i ölium sinum störfum,
enda kom það sér vel, lifsbarátt-
an var hörð á þessum árum og
barnahópur þeirra stór. Það lenti
þvi mikið I hennar hlut að sjá um
börn og búskap meðan þau
bjuggu i Tálknafirði, eða nær öll
uppvaxtarár barnanna, þar sem
Ólafur var oft langdvölum i burtu
frá heimilinu vegna sinnar at-
vinnu. Þau Sesselja og Ólafur
eignuðust 11. börn. Tvö þeirra eru
látin, Aðalsteinn er dó um ferm-
ingaraldur, og stúlka er dó óskirð.
Hin börn þeirra 9 erualltmyndar
og dugnaðarfólk, en þau eru:
Guðmundur Jóhanr.es sjómaður
búsettur i Ólafsvik, kvæntur Idu
Sigurðardóttur.
Hulda húsfrú á Patreksfirði gift
Ólafi Sveinssyni verkstjóra.
Haraldur sjómaður Patreksfirði
kvæntur Birnu Jónsdóttur.
Cesar, sjómaður á Patreksfirði.
Július skipstjóri, Patreksfirði
kvæntur Jóninu Jónsdóttur.
Sverrir bifreiðastjóri, Patreks-
Laugardagur 4. október 1975
Alþýðublaöið