Alþýðublaðið - 22.10.1975, Side 8

HQHNIÐ ” s'm' 81866 - eða sendið greinar á ritstjórn Alþýðublaösins, Sfðumúla 11, Reykjavík
Brídge
Raunasaga íbúðareiganda—
Hvert á að leita réttar síns
Kona i Stóragerði skrifar:
Ég hafði gengið undir uppskurð
á árinu 1970 og fór þaðan á
Reykjalund til endurhæfingar. En
batinn gekk hægt og ibúðin min
stóð laus að öðru leyti en innbúi
minu og eins átti sonur minn, sem
þó var fluttur burtu nokkrar fögg-
ur i einu herbergi. Lögfræðingur,
sem ég þekki dálitið falaðist ákaft
eftir ibúðinni til leigu fyrir vini
sina. Hann fékk að sýna þessum
vinum ibúðina i minni viðurvist,
en á þeim var mikill asi og þvi
bað lögfræðingurinn mig að láta
sér i té lykla, svo að þeir gætu
skoðað betur og e.t.v. samið. Ég
ætlaðist auðvitað ekki til að
samningar yrðu gerðir án minnar
vitundar og samþykkis, enda
ekki talað eitt orð um leigumála.
En þessi ágæti lögfræðingur
sleppti fólkinu inn i ibúðina án
minnar vitundar og það var af
hreinni tilviljun, að ég komst að
þvi. Þá voru „leigjendurnir”
teknir til við að róta húsgögnum
minum og eldhúsáhöldum inn i
herbergi sonar mins. Þrátt fyrir
eindregnar og margitrekaöar ósk
ir minar um að leigusamningur
yrði gerður, fór lögfræðingurinn
alltaf undan i flæmingi. En hann
tók fúslega við kr. 12.000, sem
„vinir” hans höfðu greitt til að
byrja með. Það var hans þóknun.
Hann tjáði mér, að leigan ætti að
vera kr. 9000 á mánuði. En
leigjendurnir neituðu að greiða
nema 8000. Ari siðar haföi fólkið
svo greitt aðeins 38 þús. i stað 96
þús. en lofaði bót og betrun. Þeir
fengu þvi að vera áfram, og lof-
uðu að greiða kr. 13.000 á mánuði,
eða 156 þús. i ársleigu. Eftir 10
mánuði rýndu þau svo ibúðina og
höfðu þá greitt kr 73 þús. auk þess
sem lögfræðingurinn hafði skrif-
að upp á 28 þús. króna reikning
frá leigjanda fyrir málningu á
baðherbergi og veggfóðrun á for-
stofu! Hvorttveggja þetta var
gert án minnar vitundar og vilja
og vægast sagt hörmulega gert —
baðið t.d. málað svart!
Útgangur á ibúðinni var hreint
hörmulegur. Gólfteppi útötuð i
gosdrykkjablettum og sófi, sem
ekki korhst inn i herbergi sonar
mins allur brotinn. En það versta
er ósagt. Ljósakróna úr krystal
hafði verið brotin og limd saman
á kauðalegan hátt. Horfin var úr
eldhúsi platti, minjagripur, sem
mér var verulega sárt um, tengl-
ar i stofu héngu á þráðum úti á
veggjum utan við rofadósirnar og
til að kóróna allt saman, hafði
skatthol mitt verið stungið upp og
þaðan var horfið m.a. hálsmen úr
gulli! Engar leiðréttingar hefi ég
fengið á þessu þrátt fyrir itrekað-
ar tilraunir. Og nú langar mig til
að spyrja. Hvert á að snúa sér, til
að leita réttar?
Aths-. blaðsins:
Þetta er ljót saga, en sennilega
ekki hægt um vik að bæta hér úr.
Það væri þá helzt ef
hlutaðeigendur hresstu upp á
mannlund sina ef einhver er, og
bættu skaðann án frekari
umsvifa. Skömmina, sem orðin
er, er hinsvegar erfitt að bæta.
Sigurjón: Upp-
mælingamaður
eða stjórnmála-
maður?
Húsbyggjandi hringdi i Hornið
og sagðist vilja koma á framfæri
þakklæti til sjónvarpsins fyrir
þáttinn „Kastljós”. „Þetta er að
verða með þvi bezta sem við höf-
um i sjónvarpinu. Mér þótti sér-
staklega gott að heyra um-
ræðurnarum byggingataxtana og
það svivirðilega arðrán, sem til-
teknir iðnaðarmenn hafa i
frammi hérá landi. Ég hef sjálfur
fengið að kenna á svinariinu. Ég
hef nú alltaf talið að Sigurjón
Pétursson væri einn þeirra
manna, sem reyndi að berjast
fyrir litilmagnann. En það virðist
vera annað að heita Sigurjón
Pétursson stjórnmálamaður og
borgarfulltrúi en að heita Sigur-
jón Pétursson fulltrúi verstu
svindlaranna i þjóðfélaginu. Ég
hefði nú talið hyggilegra fyrir
Sigurjón að koma ekki fram fyrir
þjóðina með annað eins endemis
kjaftæði. Maðurinn hefur alla-
vega afhjúpað sig opinberlega.
Eitt er vist og það er, að enginn
mun hér eftir taka mark á þess-
um manni', hvort sem skrumið
beinist með eða gegn einhverju
óréttlæti.”
Bætið þið
barnatímana!
Anægð móðir hafði samband
við okkur og vildi koma eftirfar-
andi hrósi á framfæri:
Ég á þrjú börn, öll frekar ung
að árum. Aðeins eitt þeirra er
FRAMHALDSSAGAN
byrjað I skóla og hin þvi heima og
verða að hafa ofan af fyrir sér
sjálf að mestu leyti. Oft hefur þvi
komiðsér vel að hafa barnatim-
ann i Sjónvarpinu, einkanlega ef
veður er ekki heppilegt til úti-
veru.
I sumar hefur þessi barnatimi
verið tvisvar i viku, en eitt er það
sem mér finnst hafa verið ábóta-
vant i sambandi við þennan
'barnatima og það er hversu mikið
af erlendu efni hefur verið flutt
þar.
Nú er ég ekki að segja, að er-
lenda efnið skaði börnin að neinu
leyti, en hins vegar er ekki hægt
að neita þvi, að íslenzkt efni hefur
ólikt þroskameiri áhrif á börnin
en það erlenda og liggur það eink-
um i þvi, að með innlendu efni
þarf ekki texta og þvi skilst það
efni hjá þeim yngri.
Nú, með vetrinum hefur sem
betur fer orðið talsverð breyting á
þessu og veit ég að flestir foreldr-
ar eru mjög ánægðir með það og
kann ég stofnuninni beztu þakkir
fyrir. Samt sem áður finnst mér
að stefna eigi að þvi, að allt það
efni, sem flutt er i barnatima
Sjónvarpsins eigi að vera innlent
og ef það tekst, eiga þeir sannar-
lega hrós skilið.
fííTÍI.
i ■ i ■'
;. á hvert heimili
S■■■■■■■■■■■■B'
.Verjum
gggróðurJ
verndumi
landSÉg
Villa meistarans.
Jim Jacoby sagði einu sinni.
„Faðir minn kenndi mér bridge
og þaö, sem hann lagði ætið
aðaláherzluna á var þetta: Ef
þú ert nógu þolinmóður að æfa
þig i að hugsa og reikna út
möguleikana, hverfa fljótlega
villurnar úr spilamennsku
þinni. Þetta er rétt, svo langt
sem það nær, en svo geta
menn orðið of klókir!”
♦ D G 2
V K 10 7 4 2
♦ 10 3
4 K 10 8
4 10 4
¥9
♦ G 9 6 5 2
* A D 9 5 2
4 A 7 6 5 3
y 6 3
♦ K D 7 4
V 6
4 K 9 8
V A D G 8 5
♦ A 8
4 G 4 3
Sagnirnar gengu
Suður VesturNorður Austur
1 hjartaPass 3 hjörtu Pass
4hjörtuPass Pass Pass
Tígulfjarki var útspilið.
Suður (Jim) drap drottningu
Austurs I fyrsta slag og spilaði
siðan trompi tvisvar, Vestur
fleygði tigultvisti i seinna
trompið. Spaða var spilað á
drottningu blinds, sem Austur
drap með ás, tók á tigulkóng og
spilaði spaða. Sagnhafi tók báða
spaðaslagina og var inni á
hendi. Sagnhafi mátti ekki gefa
nema einn slag á lauf, ef hann
ætti að vinna sögnina og nú tók
hann að reikna út. Sýnt var, að
Austur hafði átt spaðaás
fimmta, tvö lághjörtu, eftir af-
köstum Vesturs að dæma senni-
lega fjóra tigla og þvi ekki nema
tvö lauf. Ölíklegt var, að Austur
hefði átt laufaás, þvi þá hefði
hann ekki passað við 3 hjörtum
Norðurs, en hann gæti átt
drottningu aðra. Hann spilaði
nú laufagosa og þegar Vestur
gaf lágt i, drap hann með kóng.
Fullviss spilaði hann svo laufi
úr blindi á hina imynduðu
drottningu Austurs. En honum
brá i brún þegar Vestur hirti
sina tvo slagi á ás og drottningu.
Það er llka hægt að hugsa of
mikið!
Þaö var ekki fyrr en seinna um daginn, sem Jústina vissi
hvað hún ætlaði að gera. Þau höfðu hvorki heyrt frá
brezka sendiherranum né Dominic sjálfum, og hún vissi,
að nú hafði það versta komið fyrir, hann vissi allt. Övið-
ráðanleg þreyta heltók hana. Hún gat ekki barizt gegn
henni, og óskaði þess eins, að hún gæti flúið eitthvað og
sleikt sár sin.
Höllin!
Hún fór til Lúis um hálffimm leytið og sagði honum,
hvað hún hyggðist fyrir. Fyrst mótmælti hann, en þegar
honum skildist, að hún gæti ekki meira lét hann undan.
Hann gat annazt það, sem gera þurfti, og þetta mál kom
honum a .m .k. ekki tilfinningalega viö. Hann sá þess vegna
svo um, að hún gæti farið með forsetaflugvélinni.
Jústina kom til kastalans seint um kvöld, þreytt,
enóendanlegafegin yfir að vera komin heim. Júana myndi
efalaust spyrja margs, og aö frænka hennar myndi vilja
vita, hvar Andrew væri, þegar henni væri batnað, en eins
og á stóð, skipti þaðeitt máli, að hátta og sofa... sofa...
Frænka Jústinu dó nokkrum dögum siðar án þess að
komast nokkru sinni til meðvitundar, og Jústina sá á svip
dr. Ramírez, að hann hafði aldrei búizt við, að hún jafnaði
sig. Eftir útförina fann Jústina enga ástæðu til að útskýra
allar aðstæður fyrir Júönu. Það varð hvort eö er að reka
Júönu, þegar gengið hafði verið frá málum frænku henn-
ar, og kastalinn yrði vafalaust seldur. Það var ástæðu-
laust að ergja gömlu konuna, sem þegar syrgði Renötu.
En áður en gengið hafði verið frá búi Renötu fékk
Jústina sér til mikillar undrunar bréf frá lögfræðingum
Andrews i London. Hún hafði taliö að búið væri að ganga
fra búi hans, en allt benti til þess, að eitt-
hvað væri óuppgert, þvi að hún var beðin um að koma
til London og ræöa við lögfræðingana.
Bréfiö hafði mikil áhrif á Jústinu. Sizt af öllu hafði hún
hugsað sér að fara til Englands og henni leizt ekkert á þá
tilhugsun að ferðast þessa löngu leið til þess eins að hugsa
um málefni Andrews. Hún vildi gjarnan gleyma honum.
Þess vegna skrifaði hún og útskýröi, að frænka hennar
væri nýlátin, og hún ætti bágt meö að ferðast svona langt.
Var ekki unnt að senda skjölin til hennar?
Næsta bréf lögfræðinganna sagði þó ákveðið, að það
væri nauðsynlegt að hún kæmi til Englands, og hún yrði að
fara strax.
Jústina hugleiddi máliö og ákvað loks að fara. Hún lenti
I London á köldum rigningadegi seint i marz og flutti á lit-
ið hótel nálægt Hyde Park. Hún var allan daginn inni á
herbergi sinu. Hún var dauðþreytt.
Hún var ekki úthvild næsta morgun. Það var hætt að
rigna, en enn kalt I veöri. Eftir morgunmatinn hringdi
Jústina til lögfræöingafélagsins Bennett, Allwyn &
Forster og sagðist vera komin og geta hitt þá, hvenær sem
væri. Ungi lögfræðingurinn, sem hún talaði við, ákvað
eftir nokkra umhugsun, að hún ætti að koma á skrif-
stofuna eftir hádegi.
Lögfræðingafyrirtækið Bennett, Allwyn & Forster var
til húsa i lágkúrlegu, gráu húsi. Hún hafði komið þar áður,
og stúlkan i móttökunni brosti til hennar, en Jústinu fannst
hún mörgum árum eldri, en þegar hún hafði komið þar
áður.
— Þér eigið að fara upp stigann og inn um fyrstu dyr á
hægri hönd, sagði stúlkan.
Jústína gekk hægt upp þröngan stigann og barði að dyr-
um. — Kom inn! hrópaði karlmannsrödd, og hún kom inn i
stóra, bjarta skrifstofu meö rústrauðu teppi á gólfinu og
stóru eikarskrifborði.
Þetta sá hún ósjálfrátt, en henni varð fljótlega litið á
manninn, sem hallaði sér kæruleysislega að borðinu með
hendurnar krosslagðar á bringunni. Það var Dominic
Hallam.
Hún hristi höfuðið og tautaði. — Afsakið. Ég... ég hef
vist villzt.
Dominic rétti úr sér. Svo gekk hann til hennar og lokaði
að baki hennar. Hann gekk aftur að skrifborðinu, snéri sér
við og sagði: — Þú ert ekki að villast, Jústina. Ég sendi
eftir þér. Viltu ekki setjast?
Jústina hristi aftur höfuðiö. — Nei... nei, takk. Hvers
vegna varstu að þvi?
Dominic kveikti sér i vindli áður en hann svaraði. Svo
yppti hann öxlum. — Kannski ég hafi viljað fá þig hingað,
til að ég geti látið handtaka þig fyrir að halda ókunnum
manni sem fanga á heimili þinu og segja, aö hann sé
eiginmaður þinn, sagöi hann hæönislega.
Jústina hörfaði eins og hún hefði verið slegin. —
Ætlarðu... að gera það?
Dominic virti hana lengi fyrir sér og hristi svo höfuðið.
— Nei, ég ætla ekki að gera það.
Jústina kyngdi. — Hefurðu fengið minnið aftur?
Dominic gretti sig. — Hvað ef ég segði þér, að ég hefði
fengið minnið, áður en þú sóttir mig á spitalann?
Jústína greip andann á lofti. — Það er óhugsandi.
— Hvers vegna?
— Þú hefðir aldrei látiðmig haga mér svona, ef þú hefðir
vitað, hver þú varst.
— Kannski ég hafi-verið forvitinn.
Jústina lét fallast á stólinn. Henni lá við yfirliði.
— Þú ruglar mig, stundi hún rámri röddu. — Hvers
vegna gerðirðu þetta?
— Hvers vegna gerðir þú það?
— Hvers vegna gerðir þú það, sem þú gerðir?
— Af eigingirni, sagði hún biturlega. Ég vildi ekki segja
frænku minni, að Andrew væri dáinn.
I
— Nei, það veit ég núna. Dominic leit áköfu augnaráði !
á hana.
— Veiztu það? Jústina leit hjálparvana á hann.
— Já, Lúis sagði mér það.
— Lúis? Hefurðu talað við Lúis?
— Já, ég átti langt samtal við Lúis. Dominic beit á neðri |
vörina. — Hvers vegna stakkstu af, Jústina? I
— Það liggur I augum uppi, sagði hún viðutan. — Ég I
vissi, að þú fréttir sannleikann, þegar ég heyrði, að I
Cunningham, væri kominn og ég var of huglaus til að j
horfast i augu við þig.
Hann slökkti I vindlinum I öskubakkanum. — En hvers J
vegna gaztu ekki beðið? Þú vissir, að ég kæmi til baka.
— Hvernig átti ég að vita það? Eða vita, hvað þú |
myndir gera? Þú skildir engin skilaboð eftir. Þú hvarfst I
bara.
— Reyndu að sjá málið frá mlnum sjónarhóli! Ég fór til •
sendiráðsins um morguninn til að skýra málið fyrir J
sendiherranum. Ég vissi ekki, að Lester væri kominn. Það !
kom I ljós, að sendiherrann I Queranove hafði verið i skóla j
með honum, og vitanlega sprakk allt um leið og hann sá |
mig. Það tók mig fleiri klukkustundir að útskýra allt sam- |
an. Það var of mikið að segja frá — og eitt leiddi til ann- |
ars, og það varð framorðið. Það var vist hugsunarlaust af I
mér, en ég get hugsað mér, að Lester hafi einnig fundizt I
ég tillitslaus, hvað hagsmunum hans viðkom.
— Og...oghvaðsagðiröu viðLúis, þegar þú hittir hann? J
— Hann hafði nú öllu meira að segja mér, sagði J
Dominíc biturlega. — 1 fyrsta lagi varstu horfin og ekki [
gerði það samkomulagið betra.
— Við hvað áttu?
Hvaö heldurðu? Ég hefði getað snúið hann úr hálsliöi, |
þegar hann sagði mér, aö hann hefði leyft þér að fara aftur I
til hallarinnar. Ég var búinn að lofa Lester að fara með I
honum til London daginn eftir, og ég mátti ekki vera að •
þvi að elta þig. Auk þess vissi ég ekki einu sinni þá, að j
Andrew Douglas væri látinn.
Miðvikudagur 22. október