Alþýðublaðið - 31.12.1975, Blaðsíða 7

Benedikt Gröndal skrifar um áramót:
gróa undir snjó
grænt sumar langa ævi
t hvert sinn sem efnahagsvandi
þjóðarinnar versnar að marki nú
á dögum stappa góðviljaðir menn
i hana stálinu með þvi að minna
á, að Islendingar hafi aldrei verið
eins vel i stakk búnir til að sigrast
á vandanum.
Þetta virðist augljós sann-
leikur, þegar hugsað er til fátækt-
ar fyrri kynslóða. En er þetta svo
i raun og veru?
Þrátt fyrir góðan húsakost,
mikla neyzlu, vélvæðingu at-
vinnuvega, góðar samgöngur og
þjónustu og sifellda mannvirkja-
gerð, er hagur þjóðarinnar næsta
ótryggurog háður meiri og alvar-
legri sveiflum en gerast i ná-
grenni okkar á jarðkringlunni.
Það ætlar að reynast erfitt að
komast fyrir þessa hvimleiðu hlið
á tilveru okkar. Þjóðfélagsvisindi
byggja á ótraustum grunni, ekki
sizt hagfræðin, af þvi að hún
reynir að segja fyrir um hegðan
mannskepnunnar við mismun-
andi aðstæður. Hætt er þá við, að
margur maðurinn breyti þvert
gegn lögmálum þessara fræða, er
hann fréttir um þau, ekki sizt ef
hann getur haft hag af þvi.
Óviða blasa þessi sannindi svo
við augum sem hér á tslandi. All-
ir segjast vera á móti verðbólg-
unni, en sé betur að gáð, reynist
mikill hluti þjóðarinnar hafa
kuklað við verðbólguhagnað i
sambandi við ibúðahúsnæði, kaup
bila, heimilistækja eða á annan
og oft mun stórtækari hátt.
Þeir eru fleiri, sem brjóta lög-
málin, sem kynnu að geta bætt
efnahagsheilsu okkar. Allir eru
sammála um, að þjóðin verði að
draga saman seglin, minnka
framkvæmdahraða, hefta neyzlu-
æðið og spara erlendan gjaldeyri.
En á þvi ári, þegar alls þessa var
hvað mest þörf, festi rætur i mál-
inunýttorð, þrýstihópur.sem enn
hefur ekki komizt i orðabók, þótt
allir skilji merkingu þess. Fyrir-
brigðið er auðvitað ekki nýtt,
enda þótt þrýstitækin (annað ný-
yrði) hafi aldrei komizt á svo hátt
stig sem nú. Stundum er þrýst-
ingurinn barátta fámennra sér-
hagsmunahópa fyrir auknum
tekjum, sem oft ber árangur, ekki
sizt ef hópurinn hefur kverkatak á
þjóðfélaginu. Algengara er þó, að
þrýstingurinn sé barátta fyrir
margvislegum, góðum málefn-
um, þar sem fjárfrekar þarfir
knýja á, enda þótt flestar verði að
biða betri tima.
Sú kreppa, er nú riður yfir ts-
lendinga og ekki er séð fyrir end-
ann á, hefur orðið tvöfalt erfiðari
en verst gerist i sambærilegum
löndum. Þvi valda ýmsar
ástæður.
Efnahagstofnunin OECD hefur
bent á, að tslendingum sé erfitt að
verjast áhrifum erlendra verð-
hækkana, enda háðir geysimikl-
um innflutningi. Þessi staðreynd
skýrir þó aðeins hluta þess, sem
gerzt hefur.
Innlendir hagfræðingar i þjón-
ustu rikisstjórnarinnar hafa látið
á þrykk út ganga, að „framvinda
stjórnmálanna á árinu 1974” hafi
valdið þvi, að „hvorki reyndist
unnt að bregðast við efnahags-
vandanum nægilega snemma né
á fullnægjandi hátt.” Hér er gæti-
lega talað, en „framvinda stjórn-
málanna” þetta örlagaríka ár var
ánefa þráseta framsóknarmanna
i vinstri stjórn, sem ekki gat
stjórnað, fram á mitt ár, kosning-
ar og stjórnarmyndunartlmabil,
sem endaði I fálmandi og hikandi
ihalsstjórn.
Þá er þess að geta, sem ekki má
vanmeta i erfiðleikum þjóðarinn-
ar, að auðlindir landsins reynast
ekki ótæmandi, og þar er komið
að hættumörkum. Varla þolir
beitarland miklu meira álag,
heldur greiðir þjóðin nú skuld
fyrirskemmdir á landinu. Astand
fiskistofna er hverjum manni
kunnugt, og stóraukin sókn hins
nýja togaraflota, er þjóðin skuld-
ar fyrir milljarða erlendis, hefur
ekki aukið aflann i heild. Þá hafa
fyrstu tilraunir með stóriðju þeg-
ar sýnt, að hún er ekki eins trygg
og margir héldu. Ef tslendingar
ættu álverið einir, hefðu þeir
sennilega neyðzt til að loka þvi,
og óvissa er um járnblendiáform.
Þá hefur náttúran minnt á, að það
er ekki hættulaust að reisa orku-
vér svo til á bökkum Vitis við
Kröflu. 011 hin stóru orkuver,
byggð og áformuð, eru á Atlants-
hafssprungunni þvert yfir landið,
en hún er sýnilega brennandi eld-
fjallasvæði.
Rikisstjórn, sem beitt hefur á-
hrifalitlum smáskammtalækn-
ingum er þó veikasti hlekkurinn i
vörnum þjóðarinnar gegn hinni
geigvænlegu verðbólgu og fylgi-
kvillum hennar. Mörg af úrræð-
um stjórnarinnar hafa verið mis-
ráðin i meira lagi, en um önnur
má segja, að þar hafi of litið kom-
ið of seint. Stundum hefur verið
beitt erlendum tizkuhagstjórnar-
tækjum, sem vafasamt er að eigi
við hér á landi. Má þar nefna hina
háu vexti, sem iþyngja atvinnu-
vegum, hækka verðlag, jafnvel
ýta undir spákaupmennsku, þeg-
ar verðbólga er tvöfalt hærri, og
eru takmörkuð sárabót þeim
sparifjáreigendum, sem ekki
hafa keypt visitölutryggð skulda-
bréf rikisins. önnur hagstjórnar-
tæki, svo sem stjórn á streymi
fjárfestingarlána hafa borið
takmarkaðan árangur i bönkum
en verið nær óvirk t.d. um fjár-
festingarlánasjóði. Nú, þegar i-
haldsráðherrar loks átta sig á
heildarmynd þessa máls, er al-
varleg hætta á að þeir herði of
snögglega að, og valdi með þvi at-
vinnuleysi, sem þeir þó hafa hælt
sér af að forðast.
Varanleg áhrif vandans
örðugleikar i efnahagsmálum
geta liðið hjá og læknazt án þess
að hafa alvarleg áhrif á þjóðar-
likamann. Þeir geta einnig haft
varanleg áhrif, sem tekið getur
mörg ár að græða að fullu.
Núverandi rikisstjórn hefur
misstsvo vald á þessum málum,
að ekki verður komizt hjá varan-
legum áhrifum á islenzkt þjóðfé-
lag.
Þar ber fyrst að nefna hinar
gifurlegu lántökur erlendis, sem
eiga eftir að aukast um rúman
tug milljarða á árinu 1976. Það er
gott að vera bjargálna þjóð, sem
nýtur lánstrausts, og það er gott
að vera aðili að alþjóðlegum
gjaldeyrissamtökum, sem veita
timabundna aðstoð. En hitt er
annað, er þjóðin hleður svo upp
erlendum lánum til langs tima, að
traustið (og þarmeð efnahagslegt
sjálfstæði) fer þverrandi, en
heima fyrir verður séð fyrir, að
um langt árabil verði að nota
vaxandi hluta gjaldeyristekna til
að greiða vexti og afborganir
þessara lána.
Undir forustu rikisstjórnar áttu
hið opinbera og einstaklingar að
draga svo saman seglin i f járfest-
ingu og neyzlu, sem tekjutap
heildarinnar gaf bendingu um.
Þetta hefur brugðizt. t þess stað
hefur sifellt meiri erlendum
skuldum verið hlaðið á þjóðina,
vandanum velt yfir á framtiðina,
unga fólkið, komandi kynslóðir.
Ef til vill halda einhverjir, að i
viðskiptum þjóða sé sá rikastur,
sem skuldar mest, eins og stund-
um er talið hér innanlands. En
svo er ekki, þvert á móti.
Tekjuskipting milli einstakl-
inga segir mikið um hvert þjóðfé-
lag, og i þeim efnum hafa tslend-
ingar getað borið höfuðið hátt, að
minnsta kosti i hópi þeirra, er
vilja skipta tekjum sem jafnast.
Óviða hafa tekjur verið eins jafn-
ar og hér, ef þá i nokkru landi.
Margt bendir til þess, að á
árum þeirrar efnahagskreppu,
sem enn stendur, hafi jöfnuður
raunverulegra tekna minnkað og
þróunin verið i öfuga átt hvað
þetta snertir, og ber að harma
það. Slík þróun er ósigur fyrir fé-
lagshyggjufólk og launþega.
Þegar laun hafa breytzt á þessu
timabili, hefur að visu verið gert
nokkru betur við hina lægst laun-
uðu en aðra, og bætur almanna-
trygginga hafa hækkað. En hvor-
ugt hefur samt haft við hinni
gifurlegu verðbólgu.
Á hinn bóginn eru i landinu fjöl-
mennir hópar, sem stunda meiri
eða minni skattsvik, njóta marg-
vislegra hlunninda og sérstöðu.
Þetta fólk hefur ekki aðeins
bjargaðsérgegnum verðbólguna,
heldur oft á tiðum grætt á henni.
Þetta fólk hefur staðið fyrir þeirri
miklu spákaupmennsku, sem
jafnvel ráðherrar hafa viður-
kennt, að eigi sér stað.
t þriðja lagi hefur hin hægri-
sinnaða rikisstjórn, sem fer með
völd i landinu, leyst sum af
vandamálunum með niðurskurði
i félagsmáium, og er það einnig
alvarlegt skref til baka fyrir is-
lenzkt þjóðfélag.
Það var skuggalegur boð-
skapur, sem þjóðinni barst með
frumvarpi til fjárlaga i haust, að
stjórnin ætlaði að spara 2 millj-
arða króna með niðurskurði al-
mannatrygginga, sinn hvorn
milljarðinn á lffeyris- og sjúkra-
tryggingum. Vegna harðvitugrar
andstöðu, m.a. af hendi Alþýðu-
flokksins, hvarf stjórnin frá svo
hættulegum áformum. Lagðar
voru tæplega 500 milljónir á lyf og
læknisskoðanir, sem er verulegur
skattur, og útsvar var hækkað um
1% af brúttótekjum til að halda
fjárlögum niðri um þá upphæð.
Óréttlátari eða óhentugri skatt
var ekki unnt að finna, en þegar
litið er ádæmið i heild, varð
minna um niðurskurð trygginga
en áformað hafði verið og þvi
hagur tryggingalaunþega (gamla
fólksins, öryrkja, sjúklinga
sjúkrahúsa) minna skertur en á
horfði. Þetta var varnarsigur en
þó félagsleg afturför.
Ráðstöfun til að koma við
sýndarlækkun á upphæð fjárlaga
var flutningur margvislegra fé-
lagslegra verkefna frá riki til
bæjarfélaga, án þess að fullnægj-
andi tekjur fylgdu með. Þetta
hlýtur að leiða til afturfarar á
þessum sviðum (t.d. byggingu
dagvistunarheimila) og er þvi
einnig alvarlegt skref aftur á bak.
Enginn getur búizt við, að rikis-
valdið geti komizt hjá þvi að
leggja einhverjar byrðar á lands-
menn, þegar svo árar, sem gert
hefur. En það er ekkert smáræði,
sem rikissjóður dró til sin við af-
greiðslu fjárlaga nú fyrir jóiin.
Tvö söluskattsstig, sem áður
runnu m.a. til Vestmannaeyja og
Neskaupstaðar, vörugjaldið, sem
átti að afnema um áramót, lækk-
un trygginganna, 1% útsvara,
lækkun útgjaida til niður-
greiðslna, og þannig mætti lengi
telja.
Allt er þetta úrræði ihalds-
stjórnar, sem landsmenn verða
að gera sér grein fyrir og ihuga.
island er i dag meira auðvalds-
þjóðfélag en það var fyrir 4—5 ár-
um. Hinir riku eru fleiri og rikari.
Afkoma þeirra hópa, sem félags-
lega hyggjandi þjóð vill sjá fyrir,
gamla fólksins og annarra þeirra,
sem hafa skerta tekjumöguleika,
er óvissari og yfirleitt verri.
Spilling og vakning
Um langt skeið hefur það verið
trú manna, að Islendingar væru
heiðarleg þjóð, þar sem pólitisk
eoa fjármálaleg spilling tiðkaðist
ekki i likingu við slik fyrirbrigði i
öðrum löndum.
Fjölmiðlar eru sá vettvangur,
sem á að fletta ofan af spillingu
og veita „kerfinu” aðhald i þess-
um efnum. En hér á landi hafa
dagblöð verið bundin stjórnmála-
flokkum og þvi ekki sinnt þessu
verkefni, nema þau gætu komið
höggi á pólitiska andstæðinga.
Hljóðvarpið mótaðist i upphafi
mjög af flokkunum og forðaðist
deilumál éins og heitan eldinn.
Þegar sjónvarpið var sett á fót
fyrir rúmlega áratug, var ákveð-
ið að brjóta blað i þessum efnum
og koma upp fyrsta, raunveru-
lega, frjálsa fréttamiðli landsins.
Hefur þetta að mörgu leyti tekizt.
Þar hefur komið fram ungt fólk,
sem hefur skoðað jafnvel helg-
ustu stofnanir þjóðfélagsins og
verið ófeimið, stundum aðgangs-
hart i spurningum sinum. Þjóðin
hefur fylgzt með af áhuga. Þetta
eru umbrot nýrrar kynslóðar.
Fleira hefur komið til, þannig
að nú eru á hvers maiins vörum
spurningar um, hve mikil spill-
ing, forréttindi og feluspil riki i
þjóðfélagskerfi tslendinga. Sér-
stakiega er athyglisvert, að hin
unga kynslóð, sem er fjölmennari
og betur menntuð en fyrri kyn-
slóðir þjóðarinnar, er ófeimin við
að krefjast sannleikans. ogbreyt-
mga, þar sem breytinga er þörf.
Þessi þróun á enn eftir að valda
úlfaþyt. Ef til vill gerir hún ein-
hverjum rangt til, og það ber að
leiðrétta, en i heild er þetta heil-
brigð og æskileg þróun, sem mun
stuðla að heiðarlegra og betra
þjóðfélagi i framtiðinni. Sérstak-
lega er nauðsynlegt, að slikir
„öryggisventlar” séu ávallt til,
en þeir eru eitt af skilyrðum þess,
að þjóðin treysti forustumönnum
sinum, þingi stjórn og embættis-
mönnum.
islenzka þjóðin er i dag sundr-
uð, ráðvillt og spillt. Hún þarf á
engu meir að halda en að hægja á
hinu gengdarlausa lífsgæðakapp-
hlaupi, en sameinast um nýja
hugsjón um verndun lands, land-
grunns, auðlinda og heilbrigðs lifs
á þjóðlegum, félagslegum grunni.
Ekkert af þessu er nýtt, en sá
spámaður er enn ókominn, er get-
ur ofið úr öllu þessu á nútimavisu
nýjan þjóðartiígang, er gefi lifinu
i þessu óvenjuiega landi nýja fyll-
ingu.
Konan hefur komið fram á
sjónarsviðiðá kvennaári og unnið
mikið á. Henni eru nú margar
brautir opnar, sem áður voru lok-
aðar. Hún getur betur en áður sótt
fram til jafnréttis og með þvi einu
átt mikinn þátt i að breyta is-
lenzku þjóðfélagi til hins betra.
Landhelgismálið
Það var ekki að ástæðulausu,
að dómsmálaráðherra varaði
þjóðina við þeirri hættu, að
þorskastriðið við Breta gæti dreg-
izt á langinn. Skýrslur fiskifræð-
inga um ástand mikilsverðustu
fiskistofna við landið eru hrolí-
vekjandi. Eftir að þær sáu dags-
ins ljós — staðfestu reynslu sjó-
manna — er erfitt fyrir islenzk
stjórnvöld að gera samninga við
erlend riki um verulegt magn af
þessum fiski, nema þá hin sömu
stjórnvöld vilji hafna skýrslunum
og gera höfunda þeirra ómerka.
Þungur var róðurinn með gerð
samninga við Vestur-Þjóðverja,
sem þó veiða mest ufsa og karfa.
Þyngri verður hann án efa, ef
Bretar eiga að fá 65-90.000 lestir,
mestmegnis þorsk, og siðan Fær-
eyingar, Norðmenn, og Austur-
Evrópuþjóðir hver sitt.
Ástandið á miðunum austan við
landið er stórhættulegt, og getur
hvenær sem er komið til alvar-
legri atburða en hingað til hafa
gerzt. Hvernig við þeim verður
brugðist, er ókleift, að spá. En
þær aðgerðir, sem mest eru á
vörum manna, slit stjórnmála-
sambands, viðskiptabann og ann-
að slikt, mundu ' hafa sáralitið
raunverulegt gildi. Sameinuðu
þjóðirnar eru- góður áróðursvett-
vangur, af þvi að flestir af fulltrú-
um 150 þjóða senda skýrslur um
málið til heimalanda sinna. At-
lantshafsbandalagið er stl stofn-
un, sem er viðkvæmust fyrir deil-
um okkar við Breta, og þar er
mests árangurs von, þó ekki með
þvi að rjúka úr bandalaginu i
fússi.
NATO hefur alvarlegra hags-
muna að gæta á lslandi i sam-
bandi við varnarmál, og þeir
hagsmunir eru mun viðameiri en
hagsmunir nokkurra brezkra tog-
ara. Af þessum sökum leggst
NATO — og þar með vonandi
Bandarikin — á Breta af fullum
þunga og pinir þá. Auk þess eig-
um við innan bandalagsins sér-
staka vini, Norðmenn, Kanada-
menn og stundum fleiri. Þessi
vettvangur hefur áður haft mikil
áhrif á landhelgismálin, og hann
getur gert það enn. Það er mikils-
vert að skilja þá staðreynd, að
NATO er okkar sterka stoð, með-
an við erum i þvi, en engin, ef við
hlaupum úr þvi.
Ekki er rétt að vera alitof bjart-
sýnn um árangur af hafréttarráð-
stefnu Sameinuðu þjóðanna. Sá
þáttur hennar, sem endaði i Genf
sl. vor, fór að visu ótrúlega vel
hvað hagsmunamál tslendinga
snerti, en alvarlegir samningar
eru rétt að byrja, að það er engan
veginn vist að við höldum þeirri
stöðu, sem við höfum. Hæglega
geta komið til takmarkanir á 200
milunum, sem við eigum illt með
að sætta okkur við, og ráðstefnan
getur dregizt fram á árið 1977.
Alþýðuflokkurinn
Aiþýðuflokkurinn hefur verið i
stjórnarandstöðu allt siðan 1971
og er enn. Flokkurinn hefur á
þessu timabili gert miklar breyt-
ingar á innri skipan sinni, og er
nú unnið að mótun nýrrar stefnu-
skrár, sem þó mun að sjálfsögðu
mótast af meginkenningum jafn-
aðarstefnunnar, eins og nýrri
kynslóð þykir þær bezt þjóna is-
lenzku þjóðfélagi nú á dögum og i
næstu framtið.
Flokkurinn hefur á Alþingi og
utan þess tekið upp mörg ný mál,
er vakið hafa athygli. Má af þeim
nefna tillögu um þjóðareign
landsins, 18 ára kosningarétt, af-
nám tekjuskatts, heildarlöggjöf
varðandi réttindi kvenna og
margt fleira.
Enda þótt flokkurinn hafi eins
og endranær mjög takmörkuð
fjárráð, verður hann að leggja
megináherslu á hið innra starf
sitt og skipulag, og stórauka
fræðslustarfsemi. Þannig býr
hann sig bezt undir næstu stórá-
tök, hvenær sem þau kann að
bera að garði. Bezt undir næstu
stórátök, hvenær sem þau kann
að bera að garði. Gleðilegt er, að
stöðugt bætast nýir kraftar i raðir
flokksins og styrkja hann, þannig
að hann gengur vongóður til
framtiðarinnar.
Aiþýðuflokkurinn hefur leitazt
mjög við að styrkja tengsl sin við
verkalýðshreyfinguna og önnur
launþegasamtök. Hefur flokkur-
inn meðal annars tekið þátt i við-
ræðum forustumanna Alþýðu-
sambandsins við alla stjórnar-
andstöðuflokkana, þar sem mót-
uð var jákvæð og ábyrg stefna, er
ASt hefur nú i meginatriðum gert
að stefnu sinni. Það er ábyrgðar-
hluti, hve rikisstjórnin hefur sinnt
þvi máli lítið, en verði ekki hlust-
að á hinar athyglisverðu tillögur
ASt, eiga samtökin einskis ann-
ars kost en móta kaupkröfur sin-
ar og hefja fyrir þeim hefðbundna
baráttu.
t þessum viðræðum, svo og i
stjórnarandstöðu á Alþingi, hefur
verið gott samband milli Alþýðu-
flokksins og Alþýðubandalags-
ins. Ekki er þó svo, að þar sé um
varanlegan samdrátt að ræða,
enda hefur einmitt nú siðustu
vikurnar komið greinilea i ljós,
hve hinn kommúnistiski kjarni,
sem stjórnar Alþýðubandalag-
inu, er sterkur. Kom þetta skýrt
fram, er Þjóðviljinn og ýmsir
leiðtogar minntust 45 ára afmælis
stofnunar Kommúnistaflokks ts-
lands, auk þess sem formaður Al-
þýðubandalagsins þreytist ekki á
að lýsa yfir, að útrýma eigi Al-
þýðuflokknum og bandalagið að
fá stöðu hans i islenzkum stjórn-
málum.
Sannleikurinn er sá, að Alþýðu-
flokkurinn er og verður sá flóð-
garður, er hindrar. að bylgja und-
ir stjórn kommúnista flæði yfir
landið. Einungis sannur jafnað-
armannafiokkur, sem berst
þróttmikilli og harðri baráttu fyr-
ir islenzkri jafnaðarstefnu, getur
gegnt þvi hlutverki.
Þjóðin býr nú við hreinræktaða
ihaldsstjórn, sem hefur snúið við
félagslegri þróun undanfarinna
ár^ aukið misræmi i lifskjörum
landsmanna og eflt kapitalism-
ann i landinu, eins og sýnt hefur
verið fram á i þessari grein.
Sennilega fylgja þeir hinni
gömlu kenningu, að hyggileg sé
samreið yfir hættuleg vatnsföll,
en óhyggilegt að hafa hestaskipti
i miðri á. Þannig munu þeir rétt-
læta áframhaldandi setu sina i
valdastólum, enda þótt tortryggni
og launráð blómgist i flokkum
beggja.
Þessi stefna Framsóknar-
flokksins og Sjálfstæðisflokksins
mun valda mörgum fylgismönn-
um þeirra vonbrigðum, að ekki sé
meira sagt.
Land okkar er harðbýlt og nátt-
úruöfl hafa löngum þrengt kost
þjóðarinnar. Þrátt fyrir nútima
tækni og góð lifskjör, erum við oft
• á tiðum varnarvana i þeirri bar-
áttu.
Nú er is við strendur, jörð skelf-
ur og eldar brenna á Norðurlandi,
en snjóþyngsli og asahláka skipt-
ast á. Enginn veit, hvað er að ger-
ast i iðrum jarðar — hvort frekari
ótiðinda er að vænta.
Við vonum, að svo sé ekki: að
gott ár hefji nú göngu sinaogþjóð-
in reynist farsæl við lausn þeirra
mála, sem eru henni sjálfráð.
Eins og eitt af ungu skáldunum
segir:
Megi gróa
undir snjó
grænt sumar
langa ævi.
Ég óska landsmönnum árs og
friðar.
BenediktGröndal.
PI.ISÍIM llf
PLASTPOKAVE RKSMIO JA
Sfmar 82A39-82A55
Vatnögörtum 6
Box 4064 - Raykjavfk
Pipulagnir 82208
Tökum að okkur alla
pipulagningavinnu
Oddur Möller
löggildur
pipulagningameistari
74717.
Hafnaiijaröar Apotek
Afgreiðslutimi:
Virka daga kl. 9-18.30
'Laugardaga kl. 10-12.30.
Helgidaga kl. 11-12
Eftir lokun:
Upplýsing^simi 51600.
Birgir Thorberg
málarameistari simi 1146:
önnumst alla
( mélningarvinnu '
— úti og inni —
gerum upp gömul húsgogn
Teppahreinsun
Hréinsum gólftcppi og húsgögn I
heimahúsum og fyrirtækjum.
Erum meö nýjar vélar. Góö þjón-
usta. Vanir menn.
SIGFÚS BIRGIR
82296 40491
1
M KOSTABOÐ
Innrellingar valflaUP husbyggingar á kjarapöllum KJÖT & FISKUR
BREIÐÁS Breiðholti
Vesturgötu 3 simi 25144 Simi 74200 — 74201
Dunn
í GtflEflBflE
/ími 64900
Heimiliseldavélar,
6 litir - 5 gerðir
Yfir 40 ára reynsla
Rafha við Óðinstorg
Símar 25322 og 10322