Alþýðublaðið - 13.11.1976, Blaðsíða 4

4
SST
Hafnaryfirvöldum ber að
láta loka hafnarsvæði
Reykjavíkur nú þegar
Mér er enn i fersku minni þegar ég ungur maður
sá ljósmynd af skipshöfn hafrannsóknarskipsins
Pourquis Pas?, þar sem hún lá andvana i f jörunni
vestur á Mýrum. Einnig er mér i minni sú mikla
sorg sem rikti i Reykjavik þegar þessir drukknuðu
sjómenn voru bornir til skips, sem flytja skyldi þá
heim til Frakklands þar sem þeim var búin hinzta
gröf. Þá blökktu fánar i hálfa stöng og ibúar höfuð-
borgarinnar syrgðu.
Sama sorg hefur rikt á landinu þegar islenzkir
togarar hafa farizt með allri áhöfn. Þá taka allir
landsmenn þátt i sorginni.
Enginn ber ábyrgðina.
Þvi er á þetta minnzt hér, aö á
siðustu 16 árum hafa látið lifið i
Reykjavikurhöfn svipaður fjöldi
fólks og fórst annars vegar með
Porquis Pas? eöa hinsvegar sem
svarar einni togaraskipshöfn á
saltfiskveiöum. Samkvæmt upp-
lýsingum sem ég hef undir
höndum þar um eru þetta 36-38
mannslif, karlar og konur. En við
slikar slysfarir virðist enginn
kippa sér upp. Þær eiga sér stað á
annan hátt en þau slys sem vitnað
er til I upphafi. En þetta eru engu
að siður mannslif sem horfiö hafa
I slysagildru borgarinnar. Og það
sem meira er: Það virðist enginn
bera ábyrgðina. Þvi miður.
Mér veröur oft hugsaö til þeirra
vaktmanna sem starfa á hafnar-
svæði Reykjavikurborgar, i skip-
um eða vöruskemmum. Árásar-
hætta á þessa menn fer sifellt
vaxandi, þvi hér við höfnina virö-
ist fá aö þrifast eftirlitslaust
hvers konar óþurftarlýður, sem
leikur þar lausum hala kvöld og
nætur án þess að eiga þangaö
neitt erindi, annað en aö ráöast á
viðkomandi vaktmenn eöa brjót-
ast inn I skip og skemmur. Hér
liður vart sú vika að ekki sé i
fréttum getið um að fólk hafi fall-
iö I höfnina og ástand þessa fólks
er oft sllkt aöhörmulegt er að sjá.
Dýrmætur skóli
reynslunnar
Vegna þess tel ég brýna nauö-
syn að loka höfninni i Reykjavik
án tafar, — og einnig Sundahöfn.
Þetta er brýnt öryggismál og
þolir enga bið, þvi slysavarnar-
mál eiga að sitja I fyrirrúmi, enda
verður öryggis mannslifa aldrei
ofgætt. Með þessari grein fylgja
ýmis dæmi, og styðst ég þar við
öruggar heimildir úr sögu
Reykjavikurhafnar og get sannaö
þau hvar sem er.
Ég hef dýrmæta persónulega
reynslu i þessum efnum og hald-
góöa þekkingu að auki, þar sem
ég hef verið sjómaöur á ýmsum
tegundum skipa sem fiskimaöur,
en lengstur ferili minn á sjó er
farmennska. Þau skip sem ég hefi
verið á hafa oft legið við festar i
höfninni, en einnig hef ég reynslu
þaðan sem vaktmaður i skipum
Eimskipafélagsins. Þá hef ég
einnig starfað viö Reykjavikur-
höfn sem hafnarverkamaöur.
" llf IIWlMHl/ .. .IBW" ■ • ; KgHI
* mm^ 7 <”'»
77-7” _ ^ * \
} fiS ! I ■' . g BB * * Á ájfr
Sundahöfn: Tvö hlið/ annað lokað. (AB-myndir: ATA)
Þessi reynsla hefur verið mér
dýrmætur skóli, og skal ég nefna
hér nokkur dæmi oröum minum
til staðfestingar.
Arið 1958 vorum við Jóhann
Björnsson (nú til heimilis að
Kvisthaga 19 hér I borg) vakt-
menn um borö i gamla Brúar-
fossi, sem slðar var seldur til
Afriku. Þetta var I kolvitlausu
veðri, hifandi austanroki og rign-
ingu. Þegar atburður sá gerðist
sem nú skal frá greint var mjög
lágsjávaö.
Það mun hafa verið laust eftir
miðnætti aö mér fannst ég heyra
einhvern skell eöa dynk að utan,
en viö félagarnir vorum þá
staddir i matsal yfirmanna, sem
var á útsiðu skipsins, eða fjær
bryggjunni. Ég spurði félaga
minn, hvort hann hefði eitthvað
heyrt, hvort verið gæti að einhver
hefði fallið I sjóinn, en hann haföi
ekkert heyrt. Ég þorði þó ekki
annað en fara út á dekk og þegar
þangað kemur veröur mér fyrst
fyrir að lita út fyrir lunninguna.
Þar er þá maður i sjónum og
heldur hann sér dauöahaldi I einn
bryggjustaurinn og kallar á
hjálp. Viö Jóhann brugöumst viö
skjótt og fyrir aðgerðir okkar
tókst að bjarga manninum, þrátt
fyrir þær aðstæöur sem þarna
voru. Frá þessum manni er það
að segja, að i april siöastliönum
féll hann aftur i Reykjavikurhöfn,
er hann ætlaði að fara um borð i
togara við Ægisgarö. Þar lét hann
lif sitt þessi harðgerði sjómaöur á
bezta aldri, aðeins 39 ára.
Min skoðun er sú, aö hjá dauða
þessa manns og margra annarra
hefði verið unnt aö komast, ef
ekki rikti það endemis sleifarlag
sem raun er á hjá núverandi
hafnarstjórn, sem á að annast hin
almennu mál hafnarinnar. Við
Dagsbrúnarverkamenn höfúm
samþykkt á fundi áskorun til
hafnarnefndar um að loka
hafnarsvæðinu og höfum sérstak-
lega óskað eftir fyrirgreiöslu i þvi
efni frá varaformanni félagsins,
Guömundi J. Guðmundssyni, sem
á sæti i hafnarnefnd. Honum ætti
aö vera i lófa lagiö að fylgja eftir
tillögum frá eigin félagi og sjá til
að tillit sé tekið til þeirra. Enda er
honum fullkunnugt um þau
dauðaslys sem viö höfnina hafa
orðið.
Það skal tekið fram hér, aö
samþykkt okkar um lokun
hafnarinnar var gerö tveim vik-
um áður en sá hörmulegi at-
burður geröist inni i Sundahöfn,
aö bifreiö með fjórum ungmenn-
um fór i sjóinn og tvö þeirra
drukknuðu. Fólk i blóma lifins.
Þennan atburð hefði mátt koma I
veg fyrir ef samþykkt verka-
manna hefði veriö framfylgt.
Reykjavikurhöfn hefur
mesta fjármagnið
Auk þess sem Guðmundur J.
Guömundsson á sæti i hafnar-
stjórn, er Guðmundur Hallvarðs-
son, starfsmaður og stjórnar-
maöur i Sjómannafélagi Reykja-
vikur og nýkosinn I stjórn Sjó-
mannasambands íslands, vara-
maöur I hafnarstjórn. Þaö verður
að segjast, að engu er lfkara en aö
þessum tveim mönnum frá þess-
um félögum sem mestra hags-
muna eiga að gæta, virðist gjör-
samlega ofviða aö fylgja eftir
samþykktum félagsmanna sinna,
þvi Sjómannafélag Reykjavikur
hefur einnig gert samþykkt um
lokun hafnarinnar. Og þessi van-
geta þeirra kemur fram þrátt
fyrir þá staðreynd, að Reykja-
vikurhöfn er stærsta og umsvifa-
mesta höfn landsins og hefur
mest fjármagn handa á milli til
ráöstöfunar. Þetta fjármagn á
auðvitað að nota til að loka
hafnarsvæðinu, bæði vesturhöfn-
inni og Sundahöfn. Ég tel þessa
slysagildru Reykjavikurborgar
hreina borgarskömm. Og það er
borgaryfirvöldum einnig til
hreinnar vansæmdar aö þessi
lokun skuli ekki enn hafa veriö
framkvæmd, þótt borgin hafi
mörgum góðum fulltrúum á að
skipa. Að visu er þar misjafn
sauður i mörgu fé eins og gengur,
en eins manns vil ég geta umfram
aðra þar sem ég tel að hann geti
gertstórvirki I þessu tilviki. Hér á
ég við Albert Guðmundsson. Sem
gamall Valsmaður treysti ég hon-
um til að má þennan svarta blett
af fæöingarborg okkar. Og öðrum
borgarfulltrúum, hvar I flokki
sem þeir standa bendi ég á sama
málið, þvi þótt ég geti Alberts
Guðmundssonar sérstaklega, þá
vona ég að hinir borgarfulltrú-
arnir láti ekki slikan smánarblett
liðast til lengdar á sinni gullfall-
egu (frá náttúrunnar hendi) fæð-
ingarborg sinni. Ég skora þvi á*
þá, að þeir láti nú hendur standa
V