Alþýðublaðið - 11.10.1977, Page 5

Þriðjudagur 11. október 1977
5
íheimsókn hjá BSRB:
„Hvað er þessi blaða-
maður að trufla okkur?”
Liklega er um fátt
meira talað um þessar
mundir en Bandalag
starfsmanna ríkis og
bæja og hugsanlegt
verkfall þess. Fara
þeir i verkfall?
Hvenær? Hve lengi?
Hver verða áhrifin?
Að visu erum við ís-
lendingar ekki með öllu
ókunnugir þvi fyrir-
brigði frjáls þjóðiifs er
nefnist verkfall. Laun-
Baldur Kristjánsson var staðinn
upp, tilbúinn að fara á fund, ein-
beittur á svip, enda átti að funda
um verkfallsvörzlu og þá dugir
ekki að láta deigan sfga.
þegar hafa ósjaldan
þurft að grípa til þess
vopns i glimu sinni við
vinnuveitendur, þegar
illa hefur gengið að fá
saltkornunum í grautn-
um fjölgað svo að
nokkurt bragð yrði að.
t»að sem nú blasir
við, hugsanlegt verk-
fall opinherra starfs-
manna, er þó óþekkt
stærð að nokkru, ef
ekki miklu leyti. Þessi
hópur, félagar í BSRB,
hefur ekki gripið til
verkfallsvopnsins til
þessa, enda ekki haft til
þess náðarsamlegasta
heimild löggjafans.
Heimildin er þó feng-
in nú og ákvörðun ligg-
ur fyrir um vinnustöðv-
un, ef ekki nást endar
saman í deilu banda-
lagsins við hið opin-
bera.
En nóg um það sem
öllum er kunnugt. Ræð-
um heldur það sem
lægra fer.
Alþýðublaðinu lék
nokkur forvitni á að sjá
og heyra það fólk sem
starfar fyrir þessi sam-
tök, án þess að vera i
sviðsljósinu. Þvi brá
blaðið sér i heimsókn á
skrifstofu bandalagsins
og megum við kynna:
Fyrstan hittum við að máli
framkvæmdastióra BSRB. Har-
ald Steinþórsson, önnum
hlaðinn mann, sem þó gaf sér
stund til að fylgja okkur um
staðinn.
,,Við erum að fara á fund,
eftir nokkrar minutur, sagði
Haraldur, og að honum loknum
gæti ég ef til vill haft eitthvað
fréttnæmt handa þér. Eitthvað
sterkara en okkur hérna, i það
minnsta.
Við erum fimm hér starfandi,
raunar fimm og hálft, þvi Jó-
hannes Guðfinnsson, sem sér
Nýja húsiö við Rauðarárstfg, sem BSRB mun flytja starfsemi sfna f um næstu áramót.
%■—........................................1..
Haraldur Steinþórsson, framkvæmdastjóri BSRB hafði f mörgu að
snúast, enda ieita margir til hans til úrlausnar vandamála. Hann
gaf sér þó tima til að spjalla við blaðamann ofurlitla stund og fylgja
honum um húsakynni bandalagsins.
sem hefur innan sinna vébanda
hátt á f jórða tug launþegafélaga
og á annan tug þúsunda laun-
þega. Truflanir á vinnudegi ekki
vel þegnar.
Þegar við kvöddum var kallað
á eftir okkur:
„Komdu frekar i heimsókn
þegar við erum flutt i nýja hiís-
ið, uppúr áramótum”.
Aldrei að vita nema svo verði.
Það er jú hvað skemmtilegast
að kynna þá sem ekki sækjast
eftir sviðsljósinu. Óneitanlega
virðist undirrituðum einnig að
fólkið á skrifstofu BSRB geti
haft frá mörgu að segja, ef lagi
verðurkomið á og timinn valinn
þannig að vinnan tefjist ekki.
-hv
um bókhald, er svo afkastamik-
illaðhonum nægir að vinnahálf-
an daginn.
Verkefnin þessa dagana eru
þessi venjulegu, þvi þótt eld-
móður sé i mönnum, þá er verk-
fallshugurinn ekki orðinn það
mikill, verkfall ekki svo nærri,
að þess gæti verulega i dag-
legum störfum á skrifstofunni.
Við erum með fundahöld, sem
Guðjón Baldvinsson, gjaldkeri,
var önnum kafinn við uppgjör.
„Smáræði”, sagði hann, en gaf
sér þó varla tima til að kíkja i
linsuna.
tengjast hugsanlegu verkfalli,
en fundurinn sem við erum að
fara á núna er úti i bæ, þannig
að áhrifanna gætir ekki veru-
lega hér.
Það breytist þó ef til verkfalls
kemur.”
Að svo mæltu stóð Haraldur
upp og fylgdi á fund samstarfs-
fólks sins. Fyrst á fund Guðjóns
Baldvinssonar, sem á sinum
tima var einn af stofnendum
Bandalagsins og sem enn starf-
ar við það af fullum krafti.
Guðjón var að vinna við upp-
gjör, sem hann kvað smávægi-
legt, en vildi þó ekki yfirgefa til
þess aö spjaiia við blaöamann.
Enda vissara að gæta sin þegar
sh'kir hlusta. Varkárnin ofar
öllu.
Næst hittum við konurnar
Rannveig Jónsdóttir hafði einhver mál að glfma við. Við fengum
ekki að vita hver.
tvær, sem fyrir bandalagið
starfa, fyrsta Erlu Gunnars-
dóttur, sem var að taka til i
geymslunni og raða þar kössum
af tómum umslögum í hillur.
Hún sagði það enda, þegar
blaðamaðurinn bar fram þessa
heimskulegu spurningu sina:
,,Nú, þú sérð það, ég er að taka
til i þessu drasli. Þetta eru tóm
umslög”.
Og svo hló hún að álkunni
þeirri arna.
Hin konan heitir Rannveig
Jónsdóttir og bar greinilega
svipaðan hug til blaðamanna og
vinnufélagi hennar Guðjón.
Bezt að segja sem minnst. Ekki
svo að skilja að nein andúð hafi
komiðf ljós. Alls ekki. Það var
bara vissara..
Siðastan hittum við svo Bald-
ur Kristjánsson sem búinn var
að tygja sig á fundinn, staðinn
upp Ur stólnum sinum, einbeitt-
ur á svip og beið þess eins og
þessi blaðamaður hætti að tefja
framkvæmdastjórann.
Það má svo sem taka myndir,
en ekkert bros fær vélin, virtist
hann hugsa. Þó er ekki vist
nema alvaran i svipnun stafi af
fundarefninu er beið. Verkfall
og varkfallsvarzla er jú ekkert
gamanmál.
Að þessari siðustu kynningu
lokinni, var samræðum slitið.
Þessu var aflokið og hægt að
snúa sér að vinnunni að nýju.
Enda nóg að gera við daglegan
rekstur launþegasambands,
Erla Gunnarsdóttir var að laga
„drasl” I hillum.