Alþýðublaðið - 18.10.1977, Side 9

jjmjj' Þriðjudagur 18. október 1977
9
(Andsk....! Filman er búin!
hendinni. — þér hefðuö átt að
grennslast eftir þvi fyrr, nú er
það o;f seint.
Hún ætlaði að nevða hann —
gekk til hans. Þér vitið þö líklega
hve verðmæt þessi skjöl eru fyrir
mig. — Fyrir okkur?
— Þvi vænna þykir mér um að
geta fengið yður þau, hertogafrú.
Henni fannst hún vera svo smá
frammi fyrir honum — og — ein-
hvern veginn — hún vissi ekki vel
hvernig. — Aður óþekkt tilfinning
lamaöi stolt hennar og kom hjart-
anu til að slá örara. En allt i einu
kom sársaukakennd tilfinning
fram i sál hennar.
— Voruð það þér sem skutuö
hai.'n?
Hann kinkaði kolli.
— Já, það var ég sem skaut
hann. — Og ég vona aö það verði
1. upplagið seldist
upp á einum degi!
Út er_ komin breið-
skífa með hljómsveit-
inni Dúmbó og St,eina frá
Akranesi/ en meðlimir
hennar komu saman í júlí
s.l. og hjóðrituðu efni
hennar eftir að hafa verið
í fríi frá opinberu spileríi
i nokkur ár. Mun hljóm-
sveitin nú taka upp þráð-
inn að nýju/ um takmark-
aðan tíma/ og ferðast
talsvert um landið og
leika á dansleikjum.
Lögin á nýju plötunni
eru gömul og ný, öll við
íslenska texta. Tvö lag-
anna hefur Finnbogi
Gunnlaugsson gítarleik-
ari samið.
Formlegur útgáfu-
dagur plötu Dúmbó var 6.
október og seldist upplag
hennar upp samdægurs!
Auk þess var stór hluti
annars upplags pantaður
á öðrum söludegi.
F ramhaldssaga
Ást og oflæti
eftir: Ernst Klein
Þýðandi: Ingibjörg Jónsdóttir
lagt tekjumegin inn hjá mér á
dómsdegi.
Ösálfrátt og gleymandi sjálfri
sér, kom hún fast aö honum.
— Hver eruð þér? spurði hún.
— Ég heiti Hames Wood, her-
togafrú.
27. kafli
Hún varð fyrir vonbrigðum. —
Siálfri fannst henni bað hlæeilee
tilfinning, en þvi varð þó ekki
mótmælt. - Hún hafði búist við allt
öðru nafni, — einhverju höfðing-
legu klingjandi nafni. — Nafni,
sem átti jafn vel við manninn,
eins og kjóllinn, sem hann var i.
James Wood —.Hann kom allt i
einu til hennar, eins og riddar-
arnir i æfintýrunum — og nú —.
— Ég verö að fara, sagði hún.
Tækni/Vísindi
ER LIF I GEIMNUM?
Dúmbó og Steini á nýrri breiðskífu:
Liðsmenn Dúmbó við upptöku breiðsklfu sinnar I Hljóðrita I Hafnarfirði i júll s.l. (AB-mynd: KIE)
boðin á þennan hátt, leiðir grun
að þvi að þér séuð ekki eftir-
sóttur.
— Ég get vel imyndað mér að
svo sé. Gott og vel, hertogafrú.
Ég vlðurkenni, að það er nokkuð
til i þvi, sem þér segið.
Hún brosti og bætti við:
— Mér þykir ólfklegt að nokkur
karlmaöur gerist fljótur til þess
að ráða yður fyrirvaralaust af
dögum, — Og kona — hm —
Ég hræðist hvorki mann né
konu. Heyrið nú, sir Walter. Ég
verð að fara. Verði ég ekki komin
aftur innan klukkustundar, þá
komið á eftir mér.
— Eigum við ekki að segja aö
hálfri stundu liðinni?
— Gott og vel, ég geng að þvi.
— Og staöurinn?
— Digue 28 Villa Diana.
— Það er til vinstri handar hér
frá, ég held að það sé á bak við
hótel Ocean. — Biðið, hertogafrú,
það eru vafalaust hafðar gætur á
okkur; við verðum að leika dálit-
inn sjónleik. Ég læst vera gramur
yfir þvi að þér farið burt. Þér
hlægið.
— Svo, já, þetta er gott.
Hann tók að tala til hennar,
ákaft og sannfærandi. Baðaði út
höndunum. Og svo varð hann
æstur. Hún hló — hló. Og meðan
þau voru að þrátta um brottför
hennar, hafði hann aldrei augun
af speglinum; hann sá ekkert.
Loks stóð hún upp og sveipaði
kápunni um sig. Hann sat kyrr og
setti upp þunglyndislegan
gremjusvip. Þau, sem sátu við
næsta borð, hnipptu hvert i annað
og sögðu fyndni, varla i hálfum
hljóðum.
Gloria gekk hægt gegn um
salinn. Aðdáunin suðaði á bak við
hana — mennirnir snéru sér við á
eftir henni, horfðu frekjulega i
augu hennar Þó var kvenfólkið
ósvifnara.
Loks komst hún út. Himinninn
var dimmblár og hafið, sem kvað
sina eilifu visu, var kolsvart.
Fáeinir voru enn á ferli úti. Farið
var að slökkva ljósin á
hótelunum.
Bráðlega fann hún húsið. Það
var ein af hinum mörgu villum
sem virtust hafa þrýst sér inn á
milli hótelanna.
Hún þrýsti hendinni að brjósti
sér — og fann hvernig hjartað
barðist. Svo rétti hún hendina yfir
hringlúgarhnappnum — hikaði og
tók að lokum kjark i sig og
hringdi.
Dyrnar voru þegar rifnar upp á
gátt, glampandi ljóshaf kom út
úr húsinu. Hávaxinn ljósklæddur
maður stóð i forsalnum.
Gerið svo vel og komið inn, —
sagði hann: rödd hans var djúp og
hreimfögur. Kynleg tilfinning
kom yfir hana. — Hún gat með
engu móti skýrt hana sjálf — en
það þóttist hún þegar sjá, að þessi
ungi og glæsilegi maður væri
gentlemaöur. öll hræðsla og
taugaæsingur hvarf sem dögg
fyrir sólu. Hún gekk inn í her-
bergið, sem hann opnaöi fyrir
henni. Það var búið venjulegum
húsgögnum. Plussstólar og ljós-
myndir á veggjunum, flauelsfor-
hengi var fyrir glugga, sem vissi
út að einskonar svölum eða
útskoti. Hún heyrði sjávarniðinn.
Hún gat ekki varist þess að hugsa
til Sir Walters — til hans og
áhyggja hans. — Henni fannst sér
svo óhætt.
ókunni maðurinn stóð kyrr við
dyrnar og beið þess að hún settist,
þegar hún leit til hans, brosti
hann við henni.
En hvað hann var laglegur.
Hún gat ekki varist þess að brosa
á móti. Maðurinn fór i vasa sinn
og dró upp innsiglað umslag, sem
hann rétti henni.
— Hertogafrú, — hérna er
samningsafritið og bréf lafði
Grace.
Hún tók eins og ósjálfrátt um-
slagið — trúði ekki sinum eigin
augum og eyrum. Hún starði á
manninn.
Allt i einu brá hún við og opnaði
umslagið — já, já,þarna var allt
saman. — Hún veitti þvi ekki at-
hygli að kápan rann niður af
herðum hennar; hún starði aðeins
á skjölin. Hendur hennar titruðu
og varir hennar hreyfðust. — Og
— svo — svo?
Allar sálarkvalirnar, — sem
hún héit að væru gleymdar,
brutust nú fram með
óviðráðanlegu afli. Hún hneig
niður á stól — og grét — grét.
Likami hennar skalf og herð-
arnar kipptust til. Hernelius-
kápan lá á gólfinu.
Smátt og smátt varð hún
rólegri. Hún tók að anda rólegar.
— Maðurinn var svo hugulsamur
að draga sig i hlé, til að horfa ekki
á sorg hennar. Nú gekk hann inn
frá svölunum. Má ég bjóða yður
nokkuð?
Eitt glas af vatni, ef þér viljið
gera svo vel. —
Hann sótti það tafarlaust. Hún
drakk tvo, þrjá sopa með áfergju.
— Að þvi búnu deyf hún vasa-
klútshorninu sinu i það sem eftir
var af vatninu og brá þvi yfir
augu sér.
— Þér hljótið að álita mig mjög
svo heimska og istöðulitla, sagði
hún og brosti.
—Hertogafrú, sagði hann. Mér
hefði þótt þaö mjög kynlegt, ef
þér heföuð ekki grátið.
Hún leit til hans. Hann var bæði
hár og heröabreiður. Og einhver
undarlegur glampi var yfir and-
liti hans, djarflegu og einbeittu.
Hún skildi hvers vegna það var.
Hún roönaði mjög og fálmaði
eftir kápunni sinni.
Hann var óðara kominn til
hennar og lagði kápuna á herðar
hennar.
Þarna stóð hún nú og vissi ekki
hvað hún átti af sér að gera. Hvar
var nú stolt hennar og sigurvissa.
— Ég, ég — sagði hún loks hik-
andi. — Þetta hefir vafalaust
kostað yður tima og fyrirhöfn,
herra minn.
Hann bandaði frá sér með
-2
(C) 1977 bv ChiCAQO 7rit>un*-N.Y. N«w» Synd. Inc
Stjörnufræðingarnir Hoyle og
Wickramasinghe hafa I leit
sinni að upphafi lifs á jörðinni
sneitt hjá öllum fyrri tilgátum
varðandi þetta mál. msaxíSÉBS
I
Þeir byggja kenningu slna á|
tvenns konar sönnunum — leif-
um frumeininga lifs i loftstein-l
um.... '
Þeir telja nú að nægar sannanir
séu fyrir hendi til að styðja
kenningu þeirra um að lif sé si-
felit að myndast i geimnum.
...og uppgotvun efna sem nauð-
synleg eru til myndunar lifs i
geimnum, milli stjarnanna.