Vísir - 31.03.1969, Blaðsíða 8

20
V í S I R . Mánudagur 31. marz 1969.
WILTON TEPPIN SEM ENDAST OG ENDAST
B. H.727 - FRÁ J&kh
UndirkjóII með
áföstum brjóstahaldara.
BIÐJIÐ UM 727 FRÁ LADY
EINSTÆÐ ÞJONUSTA! — KEM HEIM TIL YÐAR MEÐ SÝNISHORN.
OG GERIBINDANDIVERÐTILBOÐ YÐUR AÐ KOSTNAÐARLAUSU!
NÝ MYNSTUR, PANTIÐ TÍMANLEGA.
TEK MÁL
Daníel Kjartansson . Sími 31283
afstööu þeirra, mjög þvermóðsku-
fullur og nógu óvarkár til áö
láta það sjást. Þetta gerði það að
verkum, að það var skylda en ekki
skemmtun í augum skólabræöra
hans aö stríða „Marble unga.w Jafn .
vel nafn hans gaf þeim endalaiis
tækifæri til að vera með kerskni.
Óhjákvæmilega endaði þetta meö ,
þvi að John fékk viðbjóð á þeim
og forðaðist þá, og þakkaði sinum
sæla fyrir að hann var ekki í heima
vist skólans, og þurfti aðeins að .
umgangast strákana, þegar allir
átbu að taka þát í skólateikjunum.
En því miður gekk ems iíla með
gömlu kunningjana, sem hann
hafði umgengizt í hinum skóianum.
Hann lagði á sig töluvert erfiðá við
að leita þá uppi og hitta þá, e*
hann varð fijótt var við, að sam
bandið við þá var ekki jafnnáið og •
eðlilegt og fyrr.
Það var eins og þeir tortryggðu
hann, og þeir voru alftaf reiðu-
búnir aö taka eftir því, ef eitt-
hvað gaf til kynna af hans háifu
að hann væri að h'tillækka sig með
því að umgangast þá. Þeir áttu
ekki lengur fri á sama tíma og
hann, þvi að í gangfræðaskóáan-
um áttu þeir frí allan laugardagmn,
en John var í skólanum á morgn-
ana og átti fri eftir hádegi á mið-
vikudögum í staðinn, og löngu ferð
irnar, sem þeir vöru vanir að fara
í saman var ekki hægt að stytta
um helming bara til að þöknast
þonum.
Þar aö auki var hann ml eig-í
andi að mótorhljóli, var eldd svo?
mundi hann þá hafa nokkuð
igaman af þvi að vera i för meö
þeim, sem vore affir á reiðhjól-
um?
I
EFTIR €. S. FORESTER
Þegar hann var farinn, þegjanda-
legur án þess að segja aukatekið
orð eins og hann hafði komið, féll
frú Marble niður i stól og lagði
handleggina upp á gyllta borðiö og
kjökraði og snökti örvilnuð, meðan
eiginmaður hennar stóð þögull við
hlið hennar meö hendur £ vösum.
Allt, húsgögnin og allt, virtist sam-
taka um að hæðast aö framtíðarvon
um hans og hinum niöurbældu.Iosta
fullu draumum um madame Coll-
ins.
NÍUNDI KAFLI.
Eftir þennan atburö gengu hlut-
irnir tim nokknrt skeið fyrir sig ná
kvænriega eins og herra Marble
hefði helzt öskað.
Urnsókn Johns um inntöku i
Sydenham-skólann fékk jákvætt
svar, og hann fór þangað án frek-
ari málatenginga. Hann var ekki
enn orðinn sextán ára gamall.
Það voru meiri vandkvæði í sam
bandi við Winnie. Frá fræðsluskrif
stofn hafði herra Marble fengið
lista yfir alla beztu og dýrustu
kvennaskólana, en það hvorki gekk
né rak að fá mntöku fyrir Winnie
i einhvern þerrra. Þeir voru ófúsir
til að veita viðtöku stúlku, sem var
vart orðin fimmtán ára, og bjó 1
mjög svo vafasamri götu i úthverfi
Lundúna og hafði til þessa hlotið'
menntun sína í almenningsskóla og
síðan i gagnfræðaskóla. En um síð
ir var skóli einn í Berkskiri fús til
að veita henni viðtöku — hann var
raunar langdýrasti skólinn — og
þá varö uppi fótur og fit á heim-
ilinu, þvi mikið var að gera við
aö ná í allan þann útbúnað og far-
angur, sem skólareglumar kröfð-
ust.
Það þurfti að fá sérstakan leik-
fimiútbúnað, og hversdagsföt, og
kvöldklæðnað, og rúsinan í pylsu
endanum voru reiðfötin og stígvél-
in. Marble var í sjöunda himni.
Sjálfur var hann miklu stoltari af
útbúnaði dóttur sinnar, heldur en
hún var sjálf.
Og síðan eftir páska fylgdu herra
og fiú Marble Winnie á Padding-
ton-brautarstöðina. Marble var í
sinu bezta skarti svo að öðrum
'foreldrum litist ve! á hann, en
Winnie var fremur sorgmædd og
leit ekki eins vel út og búast
hefði mátt við eftir þeirri upphæð
að dæma, sem fötin hennar kost-
uðu. Sama dag setti John upp bláu
og svörtu skólahúfuna, merki Syd
enham-skólans og lagði upp í hina
tveggja mílna göngu þangað. Hann
var alls ekki mjög ánægður og
kveið hálfpartinn fyrir að kynnast
öllum þeim nýju siðum og venjum,
sen þar giltu.
Að vísu hafði faðir hans verið
ósköp góður við hann upp á sið-
kastið. Hann hafði gefið honum
næstum alla þá vasapeninga, sem
hann langaði í, og í litlum skúr við
Malcolm Road var heljarstórt
tveggja strokka vélhjól, sem hann
hafði lengi langað í. John hafði að
meðaltali ferðazt hundrað míhir á
dag síðustu viku, og skemmt sér
konunglega við að læra á hjólið
og kynna sér allar kenjar þess.
Hann hafði reynt að fara upp bratt
■ar brekkur í hæsta gír, og hann
hafði skoðað hið fallega umhverfi
Lundúna, sem er aðeins of langt
í burtu til að hægt sé að fara um
það á venjulegu reiðhjóli. Þetta var
góð aðferð tii að kveðja gamla skól
.ann, þar sem honum hafði liðið
vel í næstum fimm ár — og líka til
að kveðja kunningjana.
John var ákaflega vansæll.
Nýja skólanum var ekki einum um
að kenna — alls ekki. Það var á-
standið heima fyrir, sem var or-
sökin. Faðir hans var drukkinn
fimm kvöld af hverjum sjö, og það
voru raunar minnstu vandræðin.
Yfirleitt ónáðaði drykkja herra
Marble ekki hina meðlimi fjölskyld
unnar eins mikið og búast hefði
mátt við, þvi að þegar þannig
stóð á hélt hann sig einn sér —
og lokaði sig inni í setustofunni,
þar sem hann gat horft yfir bak-
garðinn. Aðeins tvisvar hafði John
orðið að skerast í leikrnn mrlli móð
ur sinnar og föður sins af ótta viö
að hann mundi gera henni mein,
,en John vissi innst inni, að það
voru mun verri vandræði heima
fyrir en drykkjuskapurinn.
Móðir hans var föl og tekin, og
hann hafði oft getið sér þess til,
að hún hefði veriö aö brynna mús-
um. Hinn óskiljanlegi þumbarahátt
ur föður hans var sennilega orsökin
til þessa og þar að auki þreytan,
sem stafaði af því, að hann neitaði
stöðugt af einhverjum óskiljanleg
um orsökum að láta hana hafa
heimilishjálp.
Samt gat John ekki fundið neina
sérstaka byrjun á þessum þumb-
arahætti, því að herra Marble hafði
jú drukkið meira en hanr, hafði
gott af og vanrækt konu sína löngu
áður en James Medland kom í
Malcolm Road 53 kvöldið forðum.
John leit á hina óæskilegu skap-
gerðargalla föður síns eins og jurt,
sem vex hægt og ber eitruð blóm.
Allt sem John vissi var, að þaö
var eitthvert vandræðaástand ríkj-
andi innan fjölskyldunnar, hræði-
legt vandræðaástand, og af barns-
legu næmi fann hann fyrir hatri
föður sins og snerist gegn því meö
hatri, sem var jafnbiturt. Gjafirn-
ar, sem faðir hans hafði fært hon-
um í svo ríkum mæli undanfarið
þáði hann vegna þess að hann átti
naumast annars úrkosta. Hann
hafði ekki látið í ljósi neitt þakk-
læti, þvi að þegar hann hafði séð,
að faðir hans vildi helzt ganga
fram af honum meö gjafmildi
fór hann að gruna innst inni, að
þessar gjafir væru eins konar
mútur, ætlaðar til þess að hafa
hann í góðu skapi.
En hann var aöeins fimmtán
ára — næstum sextán — og hann
hugsaði ekki eins skýrt og þetta
er skrifað. Hann hugsaði eins og
barn, hann aðeins skynjaði óljóst
og hafði á tilfinningunni, en það
gerði hanu engu hamingjusamari
— í rauninni hafði það þveröfug
áhrif.
Það var naumast neitt til að
undrast yfir, að þetta skólamisseri
hélt John sig mjög fyrir utan hóp-
inn einn sér. Hann var þegar orð-
inn svolítið einrænn, og þessi á-
rátta hans fór í vöxt vegna þeirrar
streitu, sem á honum hvíldi vegna
kringumstæðnanna.
í skólanum leiö honum illa. Hann
var nýr í skólanum, þótt hann væri
orðinn þetta gamall. Þrettán ára
gamall drengur, sem kemur í nýj-
lan skóla fer í neðsta bekk, þar
sem hann hittir fyrir aðra jafn-
aldra sína, sem eins er ástatt um.
Til þess er ekki ætlazt af honum
að hann viti um öll þau atriði, sem
skipta svo miklu máli í skólan-
um, og vini eignast hann ósjálfrátt.
En John var í efri bekk, næstefsta
bekk. Aðrir bekkjarbræöur hans
höfðu fyrir löngu myndað sín fé-
lög og klíkur, og hvergi var rúm
fyrir John. Þeir hö’fðu eicki reynt
að leyna kæti sinni yfir þeim
glappaskotum, sém hann óvart
gerði, og ef saít skal segja hækk-
aði hann ekki í áliti hjá þeim við
að koma úr gagnfræðaskóla ekki
langt frá, sem var vægast sagt
ekki í miklum metum hjá þeim.
Jobn varð þvermóöskufullur yfir
Fjandinn hirði þig frumskógarmaður
fyrir að hafa gefið þeim tíma til að ná
okkur. Vertu rólegur - reyndu að kom-
ast í gegn áöur en fleiri koma. Æi hættið
þið megið ekki.
Stúlka byrjaðu að klappa, fast i sama
takti og ég.
Komið börnin mín, finnið taktinn, finnið
hann, komið börnin mín. Hvað i ósköpun
um? Hún, hún hlýtur að vita hvað hún
gerir — ég vona það —