Vísir - 25.04.1969, Qupperneq 12

■B
VÍSIR . Föstudagur 25. apríl 1969,
12
’í'IPFÍi - BÍLSKÚRSHURÐIN
! Lagerstærðir miðað við múrop:
Hæð: 210 sm x breidd: 240 sm
210 - x - 270sm
ASrar stærðir.smíðaSar eftir beiðni.
GLUGGASMIÐJAN
Síðumúla 12 - Slmi 38220
| FRAMKOLLUN I
KOPIERING
EFTIRTÖKUR eftir
feí A
GÖMLUM MYNDUM
|BETA 35 kr. 2.070,-
KROKUS 35 - 3995,-
DURST M 600 - 10.975,-
OURST M >00 6.980,-
meö hrtastilli
25x36
38x51
46x61
..392, -
2.194,-
2.363. -
Garöastrætl 6.
Síml 21S56.
EFTIR C. S. FORESTER
Roöinn i kinnum Marguerite
varö dýpri. Hún varð skarlats-
rauö vegna móögunarinnar. Það
er vafamál, hvort rétt var hjá
Marble að segja þetta. Eitt af
l>essum hundruðum, sem hann
haföi ekki not fyrir af árleguin
tekjum sinum, heföi bundiö enda
á málið í eitt skipti fyrir öli. En
neitunin skrapp út úr honum, áð-
r en hann geröi sér þaö Ijóst,
hann var aöeins að reyna að
vinna sér tíma til aö átta sig á
hlutunum.
Varkárnin sagði honum, að hér
væri um fjárkúgun aö ræða, og
það er örlagaríkt aö láta undan
fjárkúgara, hann geröi sér einn-
ig Ijóst i huganum, aö hann haföi
ekki nægiiega mikiö af reiðufé
hanbært til aö friöa hana, og
harm ætlaói ekki að láta hana
hafa ávisun — nei, ekki hann.
Svo að hann sagði „nei“, þegar
hann meinti i rauninni „já“ og
heföi hann ekki veriö svo sljór
þennan morgun hefði hann fremur
bitiö úr sér tunguna, en sagt þaö.
Marguerite lét það eftir sér að
beita hótunum.
„Þaö er verri sagan“, sagöi hún,
„þvi að ég verð að hafa frelsi mitt
óskert. Ef ég segði manninum min
um einn hlut eöa tvo — þá mundi
hann láta mig fara, helduröu þaö
ekki? En þaö mundi kosta þig pen
inga. meira en ég hefði fariö fram
á. Og konan þín mundi ekki vilja
aö það gerðist, heldurðu þaö? Hún
veit ekki af þvi ennþá, ha? Mund-
iröu vilja, aö hún—?“
Andlit herra Marbles hafði fyrst
veriö föit, síöan rjótt, og nú var
hann oröinn nábleikur.
Oroin höfðu hitt í mark. Álit
fremur en láta Annie vita. Annie
ÓÍL MISEF?
Véla>bæi*??rií
Bætiefni fyrir véiar,. ssm stanz»r
olíubruna fijött og vef-
Eykur oiíuþrvstmg og jafnar gang
nýrra- og pmalla véla.
Er sett saman við' olíuna.
Nýtízku veitingahús - AUSTURVER - Háaleitisbraut 68
— Sendum — Sími 82455
hélt á lyklinum aö lifi hans i hendi
sér, hún haföi gizkaö á leyndarmál
hans, hann var viss um þaö. Sú
vitneskju haföi valdiö honum litlu
hugarstríöi til þessa. Hún hafði
verið óþekkt stærð i lífi hans svo
lengi, að honum var nokkurn veg
inn sama, nema hann átti orðiö
erfitt með aó mæta augnaráöi lienn
ar. En ef Annie kæmist að þessu!
Drykkjusijór hugur hans skildi
fyrst nú, hversu stórkostlega nauö
synlegt það væri fyrir hann aö
hafa Annie góða. Skelfingin í
brjósti hans, kom honum til aö
missa stjórn á sér.
„Allt i lagi, ég skal borga þér“,
sagöi hann. „Hvaö míkiö?“
Hann hafði kippt jörðinni undan
fótdum sér. Hann hafði sýnt henhi,
hvernig bezt væri fyrir hana að
fótum sér. Hann haföi sýnt henni,
hversu mjög hann óttaðist, ^ö
Annie kæmist að þessu. MeÖ fyrstu
neitun sinni og skjótu samþykki
sínu strax á eftir haföi hann fram
selt sig í hendur óvininum rígbund
inn og varnarlausan. Marguerite
hlö, lágt og illkvittnislega.
Siðan tók hún til máls og nefndi
upphæðina, eins og ekkert væri
sjáifsagöa.-a.
,,Þrjú hundruö pund.“
„Ifg •- ég hef ekki efni á sliku!“
Undrunin í rödd herra Marbles
var augijós og engin uppgerð, en
Marguerité var nógu kæn til aó
sjá, að har.n hafði í raun og veru
efni á að greiða slíka upphæö.
„Þrjú hundruð pund“, sagði húti
aftur.
„F.n ég hef ekki alla þá upphæö
hér heiroa, og ávísun —“
„Það er ávísun, sem ég vil fá“,
sagöi madame Collms kuidalega,
og þegar hún sá, aö hann hikaði
enn um stund, bætti hún viö: „Og
konan þín kemur bráöum heim aft-
ur, er þaö ekki?“
Marble gekk yfir. að gyflta skápn
i'.m. og fyllti út ávisunma.
Hún var að loka töskunni sinni
aftur, þegar þau heyrðu lykil Annie
Marbles snúast í skránni á útidyr-
unum. Þegar hún kom inn i her-
bergið, var herra Marble sá eini,
sem elcki var fyllilega í jafnvægi.
Hún sjálf var hunangsblið eins og
venjulega, rólega og sjálfsörugg.
„Ég kom til að kveöja", sagöi
hún. „Á morgun fer ég tH Frakk-
lands.“
„Trl Frakklands?“
„Já, ég cr að fara í fri. Mér þyldr
leitt, að þér skylduö ekki vera
heima, þegar ég kom, þvi aö ég
þarf svo margt að gera, að ég er
hrædd um aö ég geti ekki staðiö
iengur við. Nei, nei, ég get þaö
alis ekki. Verið þér sæiar kæra
frú Marble. >Ég sendi yöur. póst-
kort frá Rúöuborg."
Og þar meö var hún farin. Það
var leiðinlegt, hvaö herra' Marble
var greinilega staöráðinn í að losna
við hana sem fj'rst. Nú, og hún
sjálf var æst í að komast út úr
húsiiiu, sem fyrst, svo að hún
gæti flýtt sér að innleysa ávisun-
ina, áður en herra Marble gæti
komiö í veg fyrir það, ef hann ööl
aðist nóg hugrekki til sliks, en
samt sýndi hgn engin merki þess,
að henni lægi á.
Það var laukrétt, að frú Marble

tók ekki í þetta skiptið eftir því,'
hvaö eiginmaöur hennar var taugaj
óstyrkur, en aftur á móti festúst)
hlutir í minni frú Marble og áttú
til að skjóta þar upp kollinum,
þegar verst stóð á.
Eftir aö madame Collins var far-
in, horfði herra Marble kvíöafulluin
augum á konu sina. Hann gerði
sér nú ljóst, að hún hafði gífurlegá
mikia þýöingu fyrir hann, og þar'
aö auki gat hún ef þannig vildi til,j
tekiö upp á þvi, að grípa til sjálf-,
stæöra ráðstafana.
Hann haföi lengi vanizt því, að
líta á hana sem persónu, sem haföi'
engan sjálfstæöan vilja, semj
hlýc^di honum næstum þvi eins ogj
einn af limum hans, svo að það,
kom honum úr jafnvægi, er honum*
varð hugsað til þess, að hún kynni'
að taka upp á einhverju óvæntu. ,
I-Ierra Marble vissi, aö ta var;
einn hlutur, sem gæti korniö hermij
tii að hegöa sér andstætt þvi, sem!
hann óskaði. Ef Annie kæmist aði
því, aö hann heföi veriö henní'
ótrúr, ef hún kæmist í skilning uná
það, aö ást hans til hennar — ef,
hún hafði þá nokkum tima veriði
til, en þaö haföi hún ítnyndað sér,i
og það var alit, sem máíi skipti —j
væri dauð, þá mundi hún geta fram!
kvæmt ótrúlegustu hluti.
Viljandi munÆ hún ekki svíkja
hann — ekki einu sinni hinn ofsaj
skelfdi herra Marble 3ét sér detta',
það i hug — en i örvilnun sinni,
gæti hún sagt eitthvað, sem kæmi,
orörómi af staö, og siðan rann,
sókninni, sem herra Marttle óttað-,
ist svo mjðg. j
Það var þvi mikrlvægast af öll,
um hlutum, aö hún héldi áfram,
að halda, að hanu væri ástfanginn,
af henni. Þetta gerði hann sér,
fyrst og fremst Ijóst vegna þeirra,
samskipta, sem hann hafði átt við,
madame Goilms. I augnabiikinu >
var hann henni næstam þvi þakk-'
Iátur fyrir að boma sér i skflmng ;
ing um þetta. En hatm horfði engu j
að sfður áhyggjufuflur á konu sioa.1
Þetta geröí máiið flóknara og á-i
hyggjubyrði hans varr trú þegar.
oröin næstum þvi meiri en hann
var maður tíl að standa undir.
Og samt var þessi nýja byröi ef
til yill eins konar dulbúin btessun,?
þótt herra Marble tæki ekki eftír)
því. Þetta kom honum í bfli til aö^
hætta aö hugsa um aðaiáhyggjuefn- (
ið, en það var næstum þaö eina, ■
sem haföi komizt aö í huga hans /
síðasta árið. Ástandið fékk svo
mikiö á hann, aö i næstum því
beilan sólarhrmg drakk herra ’
Marble ekki dropa af viskfi.
En það var eitt að ákveða að i
vera elskulegur vRS konuna og ann ,
að a.ö framkvæma það. Herra ,
Marble var meira áð segja beinlinis,
feiminn, þegar hann virti konu *
sina fyrir sér, og reyndi aö manna •
sig upp til að taka sér eitthvað •
fyrir hendur.
Hann haföi lifað i náinni sam- ■
búö viö hana, og beinlinis í einangi-1
un ailt siðasta ár, svo að það var'
orðiö erfitt að brjóta ísmn og ‘
byrja upp á nýtt.
Auglýsið í Vísi
Hættu við þetta, N’Denia. Við getum í þetta sinn ræð ég niðurlögum frum-
ekki róið nógu hratt til að hafa undan skógarmannsins.
Taizan. Við sjáum til, láttu mig hafa
riffilinn þinn, Lodore.