Vísir - 29.05.1969, Qupperneq 12

12
V í SIR Fimmtudagur 29. maí 1969.
tMrenwcBad
CHEF
Frú Meklu
n 82120 a
rafvélaverkstædi
s.melsteds
skeifan 5
Tökum -ið okkur:
T Viögerðir á rafkerfi
dinamóum og
störturum.
H Mótormælingar.
Mótorstillingar
(9 Rakaþéttum raf-
kerfið.
'tarahlutir á staönum.
pensngana
Gcrið sjált við bflinn
Fagmaðui aðstoðar.
NVJA BÍLAÞJÓNUSTAN
Sími 42530.
'*-'inn bfll. — Fallcgur bfll
Þvottur, bónun, ryksugun.
NVJA BÍLAÞJÓNUSTAN
Sírni 42530.
Rafgeymaþjónusta
Rafgeymar i alla bíla.
NÝJA BILAÞJÓNUSTAN
Simi 42530.
Varahlut. i bflinn
Platinur kerti, háspennu-
kefli, Ijósasamlokur, perur,
frostlögur, bremsuvökvi,
olíur o. 0. o. fl.
ilVJA BÍLAÞJÓNUSTAN
Hafnarbraut 17.
x Simi 42530.

Setningin endaöi i hálfkæföu opi.
Allir fylgdu dæmi þess fyrsta, sem
hafði vit á þvi að henda sér flatur
meö andlitiö grafið niöur i engið við
hliðina á teinunum,
Ég fór að eins og hinir. Sömu
leiðis Anna, sem fylgdi mér nú
eftir eins og hundur án húsbónda.
Flugvélarnar þarna uppi voru aö
mynda annan hring nokkru vestar,
og i þetta skipti misstum við ekki
I af neinu. Við sáum eina flugvélina
j koma þjótandi niður og rétta sig
af í þann mund, er hún virtist
ætla að skella beint ofan í iörðina,
og þjóta beint áfram, lyfta sér upp
aftur, snúa við og æöa yfir sömu
leið og áður, í það skiþtið eldi
spúandí.
Skotmörk hennar voru í tveggja
eða þriggja milna fjarlægö. Viö sá-
um ekki, á hvað hún var að skjóta.
Ef til vill var það þorp eða vegur,
sem var falinn bak við furutrén.
Og nú kleif hún upp í loftið til að
slást í hópinn, sem beið eftir henni
þama uppi, og fylgja honum eftir
í noröurátt.
Ég fór eins og aörir til að sjá
dauöa Iestarstjörann. Hann lá að
hálfu leyti á dyraþrepinu, og höf-
uð hans og axlir héngu út fyrir.
Það var ekkert andlit lengur aö
sjá, aðeins svart og rautt flykki,
sem blöðiö draup úr i stórum drop-
um niður á gráa steinana.
Þetta var fyrsta líkið, sem ég sá
í stríöinu. Og þetta var eiginlega i
fyrsta skipti, sem ég sá dauðan
mann, aö frátöldum fööur mínum,
sem var búið aö kistuleggja, þegar
ég kom heim.
Mér varö flökurt, en ég reyndi
að láta ekki á því bera, af þvi að
Anna var við hlið mér og af þvi aö
einmitt á þessari stundu tók hún
undir handlegginn á mér eins
eölilega og hún væri mig stúlka
á gönguferð meö vini sínum.
Ég held, aö þetta hafi fengiö
minna á hana en mig. Og þó hafði
þetta minni áhrif á mig en ég
hefði vænzt. Á heilsuhælinu, þar
sem dauödagi var daglegur viðbutð
ur, vorum við ekki látin sjá líkin.
Hjúkrunarkonurnar höfðu tímann
fyrir sér og komu og sóttu sjúkling
inn stundum um miðja nótt. Við
vjssum hvaö það þýddi.
Þar var sérstakt herbergi til aö
devja í, og í kjallaranum var ann-
aö, þar sem líkið var geymt, þang-
aö til ættingjarnir söttu það, eöa
það var grafið i litlu kapellunni á
staönum.
Slikir dauðdagar voru öðruvísi.
Þar var ekkert sólskin til staðar,
ekkert gras eða blóm eöa gaggandi
hænur eða flugnasuð í eyrum.
,,Við getum ekki skilið hanr
þarna eftir".
Menn litu hver á annan. Tveir
i eldri menn buðust til að hjálpa
1 kyndaranum.
Ég veit ekki, hvaö þeir geröu við
lestarstjórann. Þegar við gengum
aftur með Iestinni, tök ég eftir gluf
unum í hliðum vagnanna, löngum
rifum, sem sýndu viðinn jafnnak-
inn og þegar tré er fellt.
Viö fréttum, að kona hefði særzt.
Önnur öxl hennar hafði beinlínis
rifnað af.
Þaö var hún, sem við heyröum
stööugt veina, eins og kona i bams
nauö. Það voru aöeins örfáar konur
i kringum hana, gamlar konur aðal
Iega, þvi að karlmennirnir höfðu
dregiö sig þegjandi í hlé, óvissir,
’ hvað gera skyldi.
. Þetta er ekki faileg sjön“
1 „Hvaö eigum viö að gera? Eigum
iið aö vera hér, _ þangað til þeir
; koma aftur til að glefsa í okkur?“
i Ég kom auga á gamlan mann,
! sem sat á jöröinni og hélt blóðug-
um vasaklút upp aö andlitinu.
Byssukúla hafði splundrað flösku i
j höndum hans og glerbrotin þeytzt
!i andlit honum. Hann kvartaöi
! ekki. Ég horföi í augu hans, sem
] sýndu ekki annaö en undrun.
j „Þeir hafa fundiö einhvern til
aö hjálpa henni“.
„Hvern?“
! „Ljósmóöur úr hópnum".
\ Ég sá hana, litla þreklega kerl-
ingu, heldur snúðuga á svipinn, með
hárið í hnút í hnakkanum. Hún
var ekki úr okkar vagni.
Ósjálfrátt hópuðumst við saman
eftir vögnum, og fyrir utan okkar
vagn rausaði maðurinn með píp-
una mótmæli sín. Hann var einn
þeirra fáu, sem ekki hafði farið að
i sjá dauöa lestarstjórann.
i „Eftir hverju í fjandanum erum
j við aö bíða. Er ekki einhver mann
I aumingi hér, sém getur komið þess
ari skrattans lest í gang?“
Ég tók eftir manni, sem brölti
upp á teinana skarnmt frá. ÍHann
hélt í lappirnar á dauðum kjúklingi
og settist niður til aö plokka hann.
Ég reyndi ekki að skilja. Þar sem
allt virtist svo frábrugðið venju-
legu lífi, kom ekkert mér á óvart.
„Það vantar einhvern duglegan
mann til aö kynda vélina. Kyndar-
inn ætlar að reyna að taka sæti lest
arstjórans. Hann heldur að hann
geti spjaraö sig þar sem umferðin
er ekki eðlileg."
Hrossamangarinn kom okkur á
óvart með því að bjóða sig fram
án nokkurra málalenginga. Hann
16
virtist hafa nokkra skemmtun af
því, eins og fólk, sem fer úr á-
horfendasal upp á svið til þeás ao
aðstoða sjónhverfingamann.
Hann fór úr jakkanum, tók af
sér bindið og armbandsúriö og rétti
Julie og lagði af stað í áttina að
eimvagninum.
Kjúklingurinn hékk hátfplokkað-
ur á bita í loftinu. Þrír 'fönmauta
okkar komu nú sveittir og móöir
með hálmdýnur í eftirdragi.
„Rýmið til strákar!“
Stráklingurinn með ianga háts-
inn kom aftur á móti með pott og
pönnu. Þessu höfðu þeir greHnlega
hnuplað á bóndabænum.
Ef tfl vill væru einhverjír aðár
að hnupla á heimllí mfnru Merm
skiptust á athugasemdum, sem v*5
gátum ekki annaö en brosað að,
þrátt fyrir aHt.
„Nú er bara að vona, að hann
keyri ekki með ofcknr behrt út af
uppfylímgunni".
„Tfl hvers helduröu að teinamir
séu, bjánmn þinn?"
„Lestir hafa nú farið af sporinu,
jafnvel á friðartimum, er það ekki?
Svo að ég veit ekki, hvor okkar er
meiri bjáni".
Hópur manna hélt áfram aö snú
ast f krihgum ehnvagninn i dálitinn
tíma, og okkur kom á óvart að
heyra loks lestarflautið. Við fórum
hægt af stað, næstum með göngu-
hraða, án nokkurra rykkja, rneðan
hraöinn smám saman jókst.
Tíu mínútum síðar fórum vkS
yfir veg, þar sem öngþveiti vagna
og búpenings rikti og hér og þar
voru bflar að reyna að komast i
gegn. Nokkrir bændanna verfufin
til okkar. Þeir virtust aivariegri og
áhyggjufyllri en við vorum, og mér
sýndust þeir ííta okkur öfundaraag-
um.
Skömmu síðar lá járnbrautin sam
síða vegi. Þar óku hertrukkar í báð-
ar áttir, og fretandi mötoriijöl skut
ust. i sífellu millí þeirra.
OET VAR NtMT AT KDBE
HM HED NÁft HAN t
i/AiriCte TtVHDT
/ StH NASKO- r á|§
VKASTUS ~
- 06 HAVDV JE6 (KVE SEIV ^
STÁET fOV 7UR SOM 0JÍW1DNE.
KUHME JE6 MÁSKE VTO PÁ, ATOET
ine EN HÆMDEU6 ULYKKE...
mmi
EDDIE C0NSTANTINE
MW JE6 OT OSXUmmE '
o6KWDm«&tmt
NE6ADES Nimr-
RND ODAE HVD8JE6BENSES
EEA 06 SEND
. MED DETSAMaEJ
„Það hefur verið létt verk að keyra
hann niöur, þar sem hann reikaði um i
eiturlyfjavímu sinni“.
„Hefði ég ekki verið vitni að þessu og
sjálfux fengið smjörþefinn af því, hefði
ég svo sem vel getað gleypt slysaskýring-
una hráa.“
„Halló, lögreglan! Sendið sjúkrabil...
£g er útlendingur og rata ekki í borginni.
Látiö rekja, hvaðan ég hef hringt.“
Er þetta maðurinn, sem þú ert að tala
um Marta? Tarzan... hinn virðulegi
lávarður frumskögarins.
Sem er ekkert... felur sig að baki goö
sagnarinnar um að hann sé ósigrandi á
leyndardömsfullan hátt og hefur villt um
fyrir allri Afriku með henni en ekki mér.
Það er nýr Iávarður í frumskógmnm
núna og brátt mun ég sýna hvað nútima
taeki og aðferöir munu gera fyrir viöi-
mennina.