Vísir - 12.03.1970, Qupperneq 9

V1SIR . Flmmtudagur 12. marz 1970.
„Fjölgun hjúkrunar-
kvenna komin af stað“
Talað við skólastjóra
Hjúkrunarskólans,
þrjár nýútskrifaðar
hjúkrunarkonur og
forstöðukonu Land-
spitalans um hjúkrun-
arkvennaskortinn
Sjúkrahúsum bæði í
borginni og eins á ýms-
um stöðum úti á landi,
bætist langþráð starfs-
lið þar sem eru hinar 43
hjúkrunarkonur, sem út
skrifuðust frá Hjúkrun-
arskólanum á laugardag
in var. Þetta er stærsti
hópurinn, sem hefur út-
skrifazt frá skólanum og
munar um hann á því
starfssviði, sem hálf-
gert neyðarástand hefur
ríkt á stundum vegna
skorts á hjúkrunarkon-
um.
Ný sjúkrahús og nýjar deild-
ir við hin eldri hafa krafizt
hjúkrunarkvenna, en á undan-
förnum árum hefur alls ekki
verið hægt aö anna eftirspum-
inni Hefur ástandið stundum
verið þannig, aö frestaö hefur
verið að opna sjúkradeildir
vegna hjúkrunarkvennaskorts-
ins.
Það hefur verið talað um af-
föll innan stéttarinnar og gift-
ingar hjúkrunarkvenna, og sum
sjúkrahúsin hafa sett upp barna-
heirrtili og eitt haft endurhæfing-
arnámskeið til þess að fá giftar
hjúkrunarkonur aftur til starfa.
Þessar tilraunir virðast ætla að
gefa góða raun. ^
Tjorbjörg Jónsdóttir skólastjóri
Hjúkrunarskólans segist
reikna með því að fá aðrar 43
hjúkrunarkonur út úr skólanum
á þessu ári.
— Það hefur alltaf staðið á
húsnæðinu, við fengum kennslu-
stofur árið 1967 og tókum þá
strax inn stóran hóp. í framtíð-
inn; munum við að jafnaði út-
skrifa helmingi fleiri en áður,
rúmlega 40 tvisvar sinnum á ári.
Fjölgun hjúkrunarkvenna er því
komin af stað. Það er miki! að-
sókn að skólanum, og allflestar
ljúka námi, nokkrar falla og ör-
fáar aðrar hætta námj af öðrum
ástæðum. Núna eru 230 nemend-
ur í skólanum.
Þá segir Þorbjörg að viðhorf
spítalanna til giftra hjúkrunar-
„Það kallar á mann einhvern veginn þetta starfsegja þrjár nýútskrifaðar hjúkrunar-
konur, þær Laufey Steingrímsdóttir (iengst til vinstri), Stefanía M. Jóhannsdóttir og Rann-
veig Þorvarðardóttir.
kvenna hafi breytzt og sé að
breytast ti! hins betra. — Spít-
alarnir hafa mikið komið til
móts við þær með því að setja
upp barnaheimili og eins með
því að skipta vöktum á milli
þeirra. Þær skiptast á með það
t.d. að vinna þrjá daga í viku
hver. Þegar fólki er hjálpað
við að ráða fram úr erfið-
leikunum þá kemur þaö til
starfa.
Þorbjörg segir, að hjúkrunar-
stéttin hafi verið mjög ánægð
með þá nýbreytni að endurhæf-
ingarnámskeiði skuli hafa veriö
hrundið af stað og að hún von-
ist til þess að þeirri starfsemi
veröi haldið áfram. Þá segir hún
það kannski vera of mikla bjart-
sýni að halda að hjúkrunar-
kvennaskorturinn muni leysast
alveg með auknum fjölda, sem
útskrifast úr skólanum, en
hann bæti þó ástandið.
Af nýju hjúkrunarkonunum
eru 15 búnar að ráða sig út á
land, 13 á Landspítalann, 6 á
Borgarspítalann og 3 á Landa-
kot.
— Stærsti hluti hópsins er
giftur eða trúlofaður og 10 eiga
böm, segja þrjár hinna nýút-
skrifuðu í „minnihlutanum",
þær Rannveig Þorvarðardóttir,
Stefanía M. Jóhannsdóttir og
Laufey Steingrímsdóttir, sem
allar eru búnar að ráða sig til
starfa. Rannveig á Landspítal-
ann, þar sem hún mun seinna á
árinu hefja sérnám sem skurð-
stofuhjúkrunarkona, Stefanía
byrjar í nokkra mánuði á Land-
spítalanum og fer síðan til Ak-
ureýrar og Laufey fer til Kefla-
víkur,
Þær segja, að það sé ekki
meiri eftirsókn í það að ráða sig
í höfuðborginni heldur en út á
land.
— Ég er frá Reykjavík, segir
Laufey og langar til aö breyta
til. Það gefur manni betri
reynslu aö fara út á smástaðina.
Þær eru sammála um það að
þær fá; að vinna sjálfstæöara
úti á landi, en sjúkrahúsin í
borginnj hafi hins vegar upp á
meiri nýjungar að bjóða. Mesti
hjúkrunarkvennaskorturinn útj
á landj núna sé í Keflavík og á
Akranesi.
— í Keflavík hafi skapazt
vandræðaástand, segir Laufey,
við förum þangað þrjár. Þá
segja þær, að á Akranesi vantar
sjö hjúkrunarkonur og fari
þangað tvær, Af sjúkrahúsum
í borginni heföu flestar ráðið sig
á Landspítalann.
— Þetta virðist ganga í öld-
um, segja þær, hollsysturnar,
þær sem byrja saman í skólan-
um, virðast geta haft áhrif hver
á aðra t.d. fara sum hollin mikið
út á land.
Um hjúkrunarkvennaskortinn
segja þær, að sumar hverfi úr
starfi um tíma meöan þær eigi
börn sín.
— Svo er það líka þessi vakta-
vinna, giftar konur vilja hana
ekki, það er erfitt aö halda
heimili og sinna börnum með
henni.
Þær halda að endurhæfingar-
námskeiöin eigi framtíð fyrir
sér.
Við höfum heyrt svo marga
segja, ,,ég hreinlega treystj mér
,ekki til þess að byrja aftur eftir
öll þessi ár“.
Launakjörin hafi hins vegar
ekki mikil áhrif.
— Það kallar á mann ein-
hvern veginn þetta starf. Maður
öðlast meiri þroska við aö vinna
það, maður finnur breytingu á
sér, það gefur svo mikla lífsfyll-
ingu.
Hólmfríður Stefánsdóttir, for-
stöðukona Landspítalans segir,
að ástandið hafi ekki verið svo
slæmt á Landspítalanum hvað
varði hjúkrunarkvennaskort.
— En þaö er mjög gott að fá
svona góðan hóp í einu. Samt
leysir hann ekki alveg vandann
og mig vantar ennþá hjúkrunar-
konur.
Á Landspítalanum er . dag-
heimili fyrir 30 börn, sem er
fullsetið. Hólmfríður segir, að
fleiri hjúkrunarkonnr hafi hætt
störfum áöur fyrr en ennþá séu
afföll. Vaktavinna sé mikil á
spftalanum, enda fari hjúkrunin
fram 24 tíma sólarhringsins og
þar geti aldrei verið hjúkrunar-
kvennalaust. — sb —
mrnm
□ Þeir borgi sjálfir
„Reykvíkingur" hafði eftirfar-
andi fram aö færa:
„Mér er kunnugt um, að það
er ríkið, sem kostar kjaftaþing
það, sem kallað er Búnaðarþing.
Það kemur saman vikum saman
um þetta leytj vetrar og kostar
a.m.k. milljón í hvert sinn.
Þangað koma þessir skarfar ut-
an af landi til þess að finna nýj-
ar leiðir til að hafa fé af þéttbýl-
isbúum og til þess að hvíla sig
frá búskap og öðru amstri.
Þingstörf fara fram í mestu ró-
legheitum, enda borgar ríkið
brúsann. Þetta er ákaflega dýrt
fyrirbrigði í ríkiskerfinu. Auð-
vitað eiga bændumir að borga
þetta sjálfir, ef þeir vilja vera
á snakki suöur í Reykjavik.
Svipað mætti segja um Fiski-
þing, þótt þar keyri kostnaður-
inn ekki eins úr hófj og á Bún-
aöarþingi."
□ Vísir að dýragarði
„Bja bama móðir“ hringdi og
sagði:
„Viljiö þið á Vísi vera svo
vænir að skila þakklæti til að-
standenda sædýrasafnsins i
Hafnarfirði fyrir stórvirki þeirra
þarna suður í hrauni. Það er ó-
skapiega mikið ævintýri fyrir
blessuð bömin að koma þarna
til að skoða fiskana og dýrin.
Þetta er ekki lengur bara sæ-
dýrasafn, því að þarna eru dýr
og fuglar lika. Þessi eini visir að
dýragarði á Islandi hefur áreið-
anlega tekizt mjög vel og á eftir
að stækka mikið, ef aöstandend-
umir em studdir af öllum meö
ráðum og dáð. Ríkið og sveitar-
félögin á svæðinu eiga að leggja
mikla peninga til starfsins, svo
að það geti þrifizt vel.“
□ Vandið olíuhöfnina
„Mengunaróvinur“ skrifar:
„Ákveöið mun vera að reisa
olíuhöfn á Geldinganesi, sem
skagar út frá Gufunesi bak við
Viðey, og munu olíufélögin
flytja starfsemi sína þangað. I
þessari nýbyggingu er sérstak-
lega mikilvægt, að svo sé gengið
frá öllu, að ekki ieki olía út í sjó,
þótt leki komi að olíugeymum
eða leiðslum. Við höfum verið
einstaklega heppin, að ekkert
skuli hafa komið fyrir i gömlu.
ófullkomnu olíustöðvunum, en
nú eiga menn að nota tækifærið
og taka enga „sénsa“. Ég má
ekki til þess hugsa, aö olía leki
út um öll Sund og eyði fuglalifi.
Það er hægt að fyrirbyggja
það með því að hanna mannvirki
á þann hátt. að engin olía geti
lekið út í sjó.“
HRINGIÐ I
SÍMA1-16-60
KL13-15