Vísir - 08.08.1970, Blaðsíða 13

V i S í R . Laugardagur 8. ágúst 1970.
Þetta gildir jafnt fyrir bæði
kynin.
Eftir að áhugi á karlmanna-
fatatízkunni jókst meðal fram
leiðenda og þeirra sem skapa
tízkuna hafa margar tegundir
af klæðnaði komið fram á sjón-
arsviðið. Ekki sízt föt, sem eru
miðuð við þaö, aö karlmann-
inum Iíði vel í þeim. Horfin eru
dökku jakkafötin stífi flibbinn og
ermalíningar og hálsbindið.
Þetta hefur gerzt um leið og
fjöldi nýrra gerviefna hefur
'p'ötin eiga sinn þátt í því, að
fólki líði vel. Það er mikill
munur á að vera uppáklæddur
eða i gömlum síðbuxum og
peysu, sem maður þrífst vel í.
komið fram á markaöinn. Þama
haldast tízkan og tæknin i
hendur.
Á síðunni eru sýndir léttir
sumarklæðnaðir fyrir karlmenn
eins og frændur okkar Svíar
búa þá til.
- hefur meiri skilning á börfum
einstaklingsins segir starfsHbib
ar stjórna auka stöðugt veltu
sína og þá er viðmiðun tekin af
meöalfyrirtæki í Vestur-Þýzka-
landi. Þar að auki skiptir starfs-
fólk þessara fyrirtækja sjaldnar
um vinnu og andrúmsloft á
vinnustað er betra en annars
staðar. í f jölda rannskóna, þar
sem starfsliðið var beðið um að
líkja saman kvenforstjórum sín
um og fyrrverandi forstjórum,
komu eftinfarandi atriði í ijós:
Kvenforstjórinn sýnir meiri
sjálifsstjóm og getur skapað
visst kunningsskaparviðhorf
meðal sín og starfsliðsins, auk
þess sem hann sýnir meiri skiln
ing á þörfum einstaklingsins.
Kvenforstjórinn sýnir kapp og
er reiðubúinn að taka ákvarðan
ir um leið og honum tekst að
klæða gagnrýni í búning, sem er
viöurkenndur. Kvenforstjórinn
getur einnig tekið á móti gagn
rýnj á athöfnum sínum. Flest-
ir starfsmannanna, sem tóku
þátt í rannsókninni vildu ekki
skipta á hinum hæfa kvenfor-
stjóra sínum og forstjóra af
„sterkara kyninu“, eftir að þeir
höfðu fengið reynsluna.
Óformleg jakkaföt, ef karl-
maðurinn þrífst bezt í þeim.
jrstöðumenn 12% meðalstórum fyrirtækjum og
afyrirtækja í Vest starfsliðið er a. m. k. 10 manns.
og tvær milljónir 40% kvenforstjóranna stjórna
•u mjög ánægðir verzlunum, 30% verksmiðjum
yfirmenn sína. í og 20% eru í þjónustuviðskipt-
num hafa flestir um. Nokkrar kvennanna hafa
i í byrjun hafi þeir komizt inn á það svið viðskipta
í áttum um hæfni lífsins þar sem karlmenn eru
ís. En í flestum alla jafna allsráðandi — banka-
r konunum tekizt kerfið.
eikvæðri afstöðu Aðeins örfáar þessara kvenna
til hæfni þeirra tóku á sig hina miklu ábyrgð,
•nanns fyrirtækis- an þess ag hafa stundað nám
skömmum tíma. áður. Einn þriðji hluti þeirra
;ssaðir forstjórarn stofnuöu eigin fyrirtæki. Með
cyni stofnað með vaxandi fjölda kvenforstjóra og
n telur nú 24.000 auknu fjártnagni fyrirtækja
1. árj bættust 100 þeiiya - sjötta hver þeirra get
við. Konur þess-. ur ,greitt 10 milljónir þý- •»
irleitt stórum og mafka árlega í vihinuiaun :
minnkar andstaðan gegn kven-
. forstjórum. Hin margfalda sönn
un á hæfni þeirra hefur fengið
margan starfsmanninn til aö
ú skipta um skoðun.
HSl Það hefur vakið eftirtekt, að
/ fyrirtækin, sem kvenforstjór-

Vestisklæðnaður úr ljós-
dröppu lérefti blönduðu með
polyester.
Létt bómullarpeysa,
hæfir sumrinu.
Fjölskyldan og Ijeimihd

„Hver veit? Kannski bý ég líka
einhvem tíma við skrínukost."
Raddir við útidymar endurlífg
1 uðu heimilisbraginn. Þeir þekktu
' þar háa og hvella rödd ungfrú
Lólu. i
„Á eftir yður, ungfrú", sagöi
frú Lange.
Kákasusstúlkan kveikti ljósið
yfir stiganum.
Ljósakrónan var með marg-
Htu gleri og minnti á ljós í kirkju.
Eins og venjulega þegar frú
Lange kom úr borginni var hún
hlaðin bögglum, sem hún setti
frá sér á eldhúsborðið og varp
Sndinni feginsamlega.
„Eruð þór þegar kominn aftur, I
monsjör Michel?" hrópaði htin
undrandi og steingleymdi að hann
skildi ekki stakt orð í frönsk-
unni.
' Virti þá svo fyrir sér á vixl.
Engin ytri svipbrigði gáfu til
kynna hvað þeim félögum haföi
farið á milli, en engu að síður
athugaöi hún Elie gaumgæfilega.
„Þið hafið vonandi ekki ver
ið aö rifast?"
„Nei“.
„Hefur nokkur komiö?“
„Nei“.
Hún aðgætti hvort nóg kol
væru á eldinum, og setti pott
með vatni yfir, áður en hún gaf
sér tima til að fara úr kápunni.
„Nú farið þið báðir til ykkar
heima, á meðan ég elda kvöldmat
inn.“
Ungfrú Lóla var farm upp f her
bergið sitt. Elie tautaði á pólsku.
„Það er bezt að við hypjum
okkur út héðan."
Þeir skildu við stigann án þess
að mæla orð. Michel hélt irm i
sitt herbergi, þar sem beið hans
notaleg hlýja. EHe fór upp í her
bergið sitt og klæddi sig i frakk-
ann og setti á sig húfuna til að
verjast kuldanum þar.
ÞRIÐJI KAFLI.
Tvö f homi.
Það bar við einn morguninn,
að pósturinn lét sér ekki nægja
að smeygja bréfinu inn um dyra-
raufina eins og hann var vanur,
en þá heyrði maður inn I eldhúsið
þegar þau duttu á gólfið fyrir
innan, heldur hringdi hann dyra
bjöllunni, hvað hann gerði einung
is þegar hann kom með ábyrgðar
bréf eða böggul.
Klukkan var tuttugu mínútur
gengin í níu. Louise, sem byrjaði
að vinna klukkan hálfníu, var far
in fyrir nokkurri stundu, með í-
kornaskinnkragann á svörtu káp-
unni brettan upp í háls og með
hatt úr sams konar loðskinni á
höfðinu. Ungfrú Lóla kvaðst ekki
hafa kjark til að sækja skólann
í slíkum kulda, sem var ekki
■ II
14
mjðg óvenjulegt, og gat f raun-
inni ekki ráðið neinum úrslitum.
Hún hafði komið niður f bleik
rauða greiðslusloppnum, minnti
mest á stóra brúðu og í hvert
skipti sem hún hreyfði sig, sást
lengra niður á brjóstin, sem allt
benti til, að væru merkilega þrýst
in.
Frú Lange 'gaf henni í sífellu
merki og bendingar á meðan hún
sat að snæðingi, en Kákasusstúlk
að skildi þau annaðhvort ekld,
eða lézt ddci skilja við hvað hún
ætti.
„Ungfrú Lóla“, hvfslaði hún
að lokum. „Gætið yöar, þér sýn-
ið helzt til mikið.“
„Hver sýnir helzt til mikið?“
„Þér...“
Lóla hló sínum kverklæga
hlátri.
„Er nokkuð rangt við það?“
„Það eru karlmenn viðstaddir."
Stan Malevitz virtist ekki taka
eftir neinu, snæddi þegjandi eins
og vandi hans var og hafði aug
un fest á bókinni, sem lá opin
hjá diskinum hans.
„Heldurðu aö það valdi þeim
áhyggjum?" spurði holduga stúlk
an.
„Væri ég í yðar sporum,
mundi það valda mér áhyggjum.“
„Á baðströndunum við Svarta
hafið fara karlmenn og kven-
menn nakin f bað saman, og
finnst engum neitt athugavert við
það.“
„Það er andstyggilegt“.
Þá varð ungfrú Lóla allt í emu í
reið, eins og stundum kom fyrir. -
Hún spratt á fætur, hélt í átt til j
dyra, en leit um öxl og hreytti
út úr sén
„Það eru yðar eigm hugsanir,
sem eru andstyggilegar.“ 1
Ungfrú Lóla var rétt bomin’>,
inn í herbergið sitt þegar póstur-;
inn hringdi dyrabjöllunm. Michel
var ekki enn kominn fram úr;
sínu herbergi, þaðan hafði ekkert >.
hljóð heyrzt, sem þýddi að haim(
mundi enn vera í svefni. Elie-
stóð við eldavélina og var aö’
hita sér te og sjóða egg. f>aðj
var ekki orðið áliönara morgunsí
en það, að loftið í eldhúsinu var^
enn mengað þef af steinolíunni,'
sem frú Lange notaði til aðj
kveikja upp eldinn.
„Nei, ég skal fara“, sagði húsj
móðirin, þegar Elie gerði sig lík,
legan til að fara fram og svarai
hringingunni.
Hann var sá eini af leigjendun-'
um sem svaraöi dyrabjölluhring-,
ingum, þegar svo bar undir,1.
kveikti upp eld f vélinni og vissi*
f hvaöa skáphomi smámynt var’
að finna til að gefa betlurum.,
Það var nær undantekningarlaust;
Elie sem opnaðj fyrir mjólkur-1
sendlinum, rétti honum hvftgierj.
aða skjóluna og sagði:
„Fjóra pela...“