Vísir - 27.07.1972, Side 12

12
Visir. Fimmtudagur. 27. júli 1972
(iliiggaú i skattskrána
nn blessi heimilið
Það var og er enn venja á sum-
um heimilum, að hafa „skileri”
með þessari áletrun hengt á vegg
á góðum stað, ef til vill sem holla
varúðarráðstöfun gegn kölska og
hans útsendurum.
Þar sem ekkert slikt þarfa
„skileri” mun hanga i Alþingis-
husinu, hefir sú venja komist á,
að alþingismenn og aðrir stór-
karlar, hlýði messu i Dóm-
kirkjunni, áður en að þingstörfum
er gengið.
Það þykir'hæfa að höfuðklerkar
brýni fyrir 'þeim guðsótta og góða
siði við það tækifæri. Siðan ganga
herrarnir forkláraðir i framan til
þinghúss og setjast þar á rök-
stóla. Mörgu eldra fólki finnst að
mistekizt hafi að innræta þeim
nógu rækilega, þá góðu reglu ,,að
orð skulu standa” svo þeir haldi
virðingu sinni, til jafns við vinnu-
mann norður i Langadal, sem nú
er allur. NU vendi ég minu kvæði i
kross, og kem að aðalatriðinu.
Á þinginu 1970—71 kom fram
mikill og óvæntur áhugi hjá þing-
mönnum á velferð aldraðra.
Þessi áhugi kom eins og skrattinn
Ur sauðaleggnum. SU hugsun kom
yfir þá eins og hugljómun þegar
syndarar frelsast, að síendur-
teknar gengisfellingar, með til-
heyrandi dýrtiðarflóði, hefðu
gengið milli bols og höfuðs á
efnahagsafkomu aldraðra, og að
sárabætur þær sem i ellilaunun-
um felast, væru orðnar svo á eftir
dýrtiðinni, að aldraðir gæt.u
hvorki lifað né dáið sómasam-
lega. Allir þingmenn sáu að slikt
var óhæfa, þar sem kosningar
fóru i hönd.
Harðsviruðustu pólitikusar
urðu bljúgir i lund og viknuðu er
þeir fóru að ræða málið og hvaða
ráðstafanir væri hægt að gera til
úrbóta.
Allir vildu allt fyrir gamla fókið
gera, ef það kostaði ekki of mikið,
sem eðlilegt var. Ekki kom til
mála að tæma svo rikiskassann,
að ekki væri hægt að taka
skammlaust á móti erlendum
gestum og senda menn nauðsyn-
legra erinda út um heim og svo
þurfti að greiöa þingmönnum
sinn mála.allt þetta voru nauð-
synlegir hlutir, sem kostuðu morð
fjár. Eftir rækilega yfirsýn beztu
manna, var alþjóð tilkynnt að nú
yrði gert stórátak i velferðarátt.
— Þingið samþykkti hungur-
lúsarhækkun á ellilaunum og
skyldi sú raun koma til fram-
kvæmda 1972.
Og svo komu kosningar 1971.
Frambjóðendur máttu vart vatni
halda, vegna samúðar með
kjörum aldraðra, yfirlýsingar
sumra þeirra i garð aldraðra
nálguðust ástarjátningar i
eldhúsreyfurum, hvað tik
finningahita snerti. Þegar
kosningum var lokið og um-
hyggjuorðin hljóðnuð, kom ný
stjórn til valda. Nýir herrar
setjast i ráðherrastólana, og
minnast þess að þeir höfðu lofað
öldruðum kjarabótum. Bráða-
birgðalög voru sett, hækkun elli-
launanna skyldi þegar i stað
koma til framkvaémda.
NU hýrnaði yfir gamla fólkinu,
þetta voru nú ráðherrar i lagi,
ekkert tvinón hjá þeim, og svo
fylgdi með, eins og ábætir, fin og
forgyllt loforð um nýja
tryggingarlöggjöf og nýja og rétt-
látari skatta og útsvarslöggjöf.
Þetta þótti mér og fleirum mikil
og góð tiðindi og tilhlökkunarefni.
Einstaka illa innrættir menn
sögðu að þetta væri bara dag-
málaglenna, svona góðmennska i
garð aldraðra væri með ólikind-
um, það væri loforðaýlda af þessu
sproki og höfðu allt á hornum sér.
Slikt þótti mörgum ómaklegar
hrakspár, sögðu eins og satt var,
að blessaðir þingmennirnir hefðu
komið vel fyrir sjónir á sjón-
varpsskerminum, rödd þeirra
silkimjúk og engin svik likleg i
þeirra munni og þess vegna engin
ástæða til að ætla þeim lúsugar
hugsanir. Liðu svo timar fram.
Ég og kona min höfum bæði
hlotið mein af mænuveiki fyrir
löngu siðan, en ekki látið þjóð-
félagið blæða fyrir það. Við
höfum unnið okkar störf eftir
beztu getu og talið að slikt væri til
þjóðþrifa, og öldruðum væri leyft
að nota starfskrafta sina sem
lengst án refsiaðgerða. Við hjónin
áttum afmæli snemma i júli, ég
varð 67 ára en hún 69 ára. Af
stjórn hinna vinnandi sfétta og
hennar áhrifum, höfum við vænzt
nokkrar lækkunar opinberra
gjalda, allt að 100 kr. að minnsta
kosti. Blessaðir piltarnir voru svo
elskulegir að senda okkur ekki
álagningarseðilinn fyrr en eftir
afmælin, — engum er alls varnað.
Álagningarseðillinn kom á jafn
virðulegum pappir og vanalega.
Ég reif upp plaggið og rýndi fyrst
á tekjuskattsupphæðina, hver
andskotinn var nú þetta, var
prentvilla i plagginu, eða hafði
tölvan gert þeim glennu? Nei það
gat ekki átt sér stað, tölvan lagði
sig ekki niður við minni villu en 10
miljónir, ég setti upp gleraugun
min og rýndi á tölufjandann. Svo
var sem mér sýndist, tekjuskatt-
urinn var kr. 61.147.00 en hafði
verið árið áður kr. 13,616.00
Hækkun tekjuskattsins á einu ári
var, segi og skrifa 349% minna
má nú gagn gera. Mér fannst
þetta þunnur þrettándi. Ég hafði
unnið á sama stað bæði árin við
sömu störf og fengið tilskilda
hækkun kaups, en hún gat ekki
réttlætt 349% hækkunina. Hver
var skýringin. Hvar voru kjara-
bæturnar? Var ekki hægt að
treysta islenzkum stjórnvöldum?
Ég skoðaði plaggið betur. A bak-
hlið þess var eitthvað skráð með
smáu letri, ég brá stækkunargleri
fyrir augun og málið tók að skýr-
ast, ég hafði lent með kr. 89,300.00
i 44,44% tekjuskattsflokki ef rétt
var reiknað. Ég hringdi á
Skattstofuna: eru ellilaun
tekjuskattsskyld? Já, var svarað
hiklaust. Þarna kom rúsinan i
stjórnarpylsuendanum. Af þess-
um 89.300.00 kr. voru ellilaun
konu minnar kr. 63.700.00 og
skiptust þannig að lokinni skatta-
álagningu: 1 hlut okkar hjónanna
komu kr. 35.483.00. 1 hlut
fjármálaráðh.f ,h. rikissjóðs
komu kr. 28.30S.C0.
Kjarabæturnar og ellilauna-
hækkunin virtust hafa lent ein-
hversstaðar annars staðar en hjá
þeim sem áttu að njóta þeirra.
Athugum málið:
Heildargjaldheimtugjöld min
voru 1972 kr. 108 þús., 1971 kr. 61
þús., hækkun kr. 47 þúsund eða
77% hækkun.
Tekjur til skatts samtals árið
1972 kr. 384 þúsund, 1971 kr. 293
þúsund, hækkun 91 þúsund eða
31% hækkun.
Niðurstaðan er: á meðan ég fæ
31% kjarabætur ber mér að
greiða hinu opinbera 77% kjara-
bætur.
Vegna 31% tekjuhækkunar
hækkar tekjuskattur minn um
349% Þetta eru kjarabætur sem
um munar fyrir vinnandi fólk.
Það virðist vera dýrt spaug fyr-
ir aldrað fólk að lifa i velferðar-
þjóðfélagi, ef það vill vinna i
lengstu lög.
Þessar spurningar leita á hug
minn:
Eru ráðamennirnir að fæla fólk
frá þvi að reyna að bjarga sér
sjálft sem lengst?
Eru ráðamennirnir með svona
háttalagi að þvinga aldrað fólk til
að stofna stjórnmálasamtök sér
til varnar?
Þó ráðamennirnir vildu svara
þessum spurningum i útvarpi eða
sjónvarpi, yrði ekki mikið á þvi
að græða. Eftir þeirri venju sem
lærðir menn hafa tamið sér, hæf-
ust svörin þannig: „Þetta er erfið
spurning” „Ég mundi segja”
„Ég mundi halda” „Ég mundi
vilja segja” og svo framvegis,
þýðingarlaust blaður.
Ég hef aldrei átt „skileri” með
oröunuffi „Ðrottinn blessi heim-
ilið”, en hugsa mér að eignast eiít
slikt. En hræddur er ég um, að
það reyndist litil vörn gegn innrás
skattheimtumanna, ef mig brysti
geta til að standa i skilum. En það
væri sérkennileg lifsreynsla að
sjá þjóna rikisvaldsins taka
drottinsorðið af veggnum og
leggja hjá öðrum munum, sem
væru teknir lögtaki til lúkningar
sköttum og skyldum.
Ég segi að endingu:: Drottinn
blessi þjóðarheimilið, ekki mun
af veita, ef svo heldur fram sem
horfir.
Sigurður Gislason.
Þaö hafa verið miklir hitar i Danmörku að undanförnu og náunginn hér á myndinni greip til þess ráðs að
fá sér baö i einni tjörninni i Tivoli i Kaupmannahöfn. Verðir voru ekki hrifnir af þvi tiltæki — fjarlægðu
náungann, sem eftirleiðis fær ekki aðgang þar.