Vísir - 27.07.1974, Side 2

2
Vísir. Laugardagur 27. jlili 1974.
visissm--
Hafið þér heyrt á fóiki aö þaö sé
almennt ánægt meö skatta sina?
Kristján Ingimundarson, for-
stjóri: — Þeir sem ég hef hitt, eru
ekki beint ánægðir með skattana,
en þeir hafa flestir fengið það sem
þeir voru búnir að reikna út.
Sjálfur er ég með svipaða skatta
og i fyrra.
Bjarnþór Eiriksson, bifreiöa-
stjóri: — Já, ég hef fundið það.
Annars eru skattarnir hættir aö
koma á óvart, því flestir eru búnir
að reikna þá út áður. Sjálfur er ég
ánægður með mina skatta, og ég
er ánægður með rikisstjórnina.
Ég tel rétt að fara þessa leið til
sköttunar, að skatta frekar neyzl-
una, en minnka beina skatta.
Halldóra Kristjánsdóttir, hús-
móðir: — Nei ég hef heyrt það
gagnstæða hjá flestum — nema
kannski manninum minum. Hann
komst ágætlega út úr þessu.
Egill Bachmann, skreytingamaö-
ur: — Ég hef lftið heyrt frá fólki
um skattana. En engan hef ég
heyrt kvarta. Sjálfur er ég á-
nægður með mina skatta.
Guöriöur Jónsdóttir, húsmóöir:
— Ég hef engan spurt um skatt-
’ ana, og engan hef ég heyrt
kvarta. Ég er sjálf ánægð með
mina skatta, og hef ekki yfir
neinu að kvarta i þvi sambandi.
Aðferðin við skattlagningu finnst
mér ágæt.
Gunnlaugur Vilhjálmsson, stööu-
mælavörður: — Já, ég held ég
verði að segja það. Ég veit um
mjög marga, sem ekki eru óá-
nægðir. Hvað sjálfan mig snertir
gat ég ekki búizt við sköttunum
betri.
EIGIN ISVEL SPARAR 15
BIÐ DAGA Nýr skuttogari kominn til Dalvíkur
Þarna er norskur vélsmiöur, Björn liakonson, aö koma fsvél fyrir f
skuttogaranum Baldri, þar sem hann var staddur i Grimstad I Noregi.
Ljósm. Gunnar Kieiberg
Baldur, sem er nýr pólskur
skuttogari, kom til heimahafnar
sinnar, Dalvikur, á sunnudaginn.
Á leiðinni til íslands kom togarinn
við i Grimstad í Noregi, þar sem
settar voru Isvélar i hann. Á þann
hátt er reiknað með, aö togarinn
spari sér 15 biðdaga i höfn á
hverju ári, þar sem hann getur nú
framleitt sinn is sjálfur úr fersk-
vatni, sem hann vinnur úr sjón-
um.
A sama tima og Baldur tók sin-
ar isvélar i Noregi var þar statt
systurskip hans, Ver frá Akra-
nesi, I sömu erindagjörðum. Is-
vélin mun vafalaust vera togur-
unum mjög hagkvæm, þar sem
hver tapaður dagur i landi er dýr
fyrir togara, sem kosta um 200
milljónir.
tsvélin framleiðir 10 tonn af is á
sólarhring og isblásarinn, sem
fylgir, gerir vinnu um borð mun
léttari. t lok þessa árs verða 20
sams konar ísvélar komnar i
gagnið á íslandi, flestar um borð i
togurum, en nokkrar við fiskmót-
töku i landi. Vélar þessar eru
framleiddar af fyrirtækinu Fin-
sam i Grimstad i Noregi. Auk
þess að selja íslendingum slik
tæki, á það viðskipti viða um Evr-
ópuog fékk auk þess nýlega mjög
stóra pöntun á isvélum frá Kina.
„Þessi 750 tonna togari er einn
sá stærsti, sem seldur hefur verið
tslendingum”, sagði Steingrimur
Aðalsteinsson, skipstjóri á Baldri
frá Dalvik við fréttamann Visis i
Noregi.
„Fyrir á eigandi þessa togara,
Aðalsteinn Loftsson, togarann
Loft Baldvinsson, sem er ekki
nema 400 tonn. Þessi nýi togari er
knúinn 3.600 hestafla diselvél,
sem gefur 16 sjómilna ganghraða
á klukkustund. Þetta er þvi nokk-
uð hressilegur bátur. Um borö
rúmast 300 tonn af fiski og rúm-
lega það. Ahöfnin er 20 manns.”
„Okkur er mikil hagræöing I að
geta framleitt okkar is sjálfir.
Fyrir okkur, sem löndum utan
Reykjavikur er erfitt að fá nógan
is nógu fljótt. Isvélin um borð
sparar okkur þvi landlegur.”
Fyrir utan, að sjálf isvélin
sparar tima er um borð i Baldri
isblásari, sem sparar vinnukraft
og auðveldar isun. í stað þéss að
standa með skóflur og moka isn-
um yfir fiskinn, ýta þeir nú á
takka og stýra slöngu, sem blæs
Isnum yfir fiskkassana jafnóðum
og þeir fyllast.
— JB/G. Kleinberg
„Viö spörum mikinn tima meö þvi aö hafa eigin fsvél um borö f togar-
anum”, segir Steingrimur Aöalsteinsson, skipstjóri. Ljósm. Visis G.
Kleiberg.
Baldur, nýr togari Aöalsteins Loftssonar, kom til heimahafnar sinnar,
Dalvikur, á sunnudaginn var.
Ljósm. Július Snorrason.
LESENDUR HAFA ORÐIÐ
Dónaskapur
stjórnvalda
Starfsmaður á stóruin vinnustað
hringdi:
„Viö hé.r á vinnustaðnum erum
mjög óánægðir með þessa á-
kvörðun um lokun áfengisverzl-
ana. Það er ekki það að við sjáum
svo mikið eftir að geta ekki náð i
vin, heldur finnst okkur sjálfsá-
kvörðunarrétturinn hafa verið
tekinn af okkur. Þetta kemur út
eins og menn séu hálfgerðir bján-
ar sem þurfi að stjórna i einu og
öllu. Hér á vinnustaðnum eru
uppi háyærar raddir um að þetta
sé sá mesti dónaskapur sem
stjórnvöld gátu sýnt þjóðinni á
þessu þjóðhátiðarári. Við erum
mjög móðgaðir út af þessu
hérna.”
fr jeppatízkan fallin í ónáð?
Agúst skrifar:
Lengi hefur verið auðvelt að
plata landann með hinum kostu-
Íegustu hugdettum, sem siðan
hafa myndað eins konar öldu,
sem allir falla fyrir, án tilliti til
hagkvæmni, þæginda, kostnaðar
o.þ.h.
Glöggt dæmi um slika tizku-
öldu, sem risið hefur hérlendis
eru jepparnir, sem menn hafa
verið að kaupa undanfarið. Svo
hátt hefur alda risið, að menn
hafa talið jeppaeign nokkurs
konar stöðutákn, sem menn hafa
gengizt upp i, og til þess að missa
ekki af þvi áliti hafa ýmsir axlað
þunga skuldabagga til viðbótar
öðrum, selt ágæta fólksbila og
fengið sér einn jeppa sem
heimilisbil.
En staðreynd er, að þessir stóru
jeppar eru siður en svo þægilegir
eða hentugir sem heimilisbilar,
en gegn þessari staðreynd hafa
eigendur gjarnan slegið þvi fram,
að „það væri svo hentugt að nota
þá úti á landi”.
Helzt er þessa skýringu að
heyra frá mönnum, sem búa á
þéttbýlissvæðinu, i Reykjavik og
nágrenni, menn.sem sjaldan fara
lengra en „hringinn”, Þingvellir
— Selfoss — heim eftir að hafa
keypt sér pylsu og kók á leiðinni
eða stoppað i „Eden”, til þess að
leyfa krökkunum og ömmu og afa
að „heyra i páfagauknum”.
Staðreyndin er sú, að þessi
farartæki eru rándýr i rekstri,
fara með 30.1 af benzini á 100 km ,
i innanbæjarakstri, og eru raunar
hvergi hentugir,' nema á lang-
ferðalögum náttúruskoðara, eða
við Safari-ferðir i Afriku
Grátbroslegt er lika,að veslings
eiginkonurnar (sérstaklega þær
litlu og þybbnu) sem eru á
þessum farartækjum i búðar-
ferðum, þurfa svo að klifra
upp i jeppann sinn (sumar verða
reyndar að finna stein eða annan
hlut til að stiga á, svo þær megi
komast upp i jeppann).
En nú er sem sagt komið i ljós,
að þetta eru ekki eins þægilegt og
hentug tæki og af var látið i
fyrstu. Jepparnir eru sem sagt að
komast i ónáð og sjást nú daglega
auglýstir til sölu, allt að þvi nýir
(aðallega i sérauglýsingum, þvi
mönnum er ekki ósárt um að láta
kunningjana vita, að þeir séu að
losa sig við stöðutáknið).
Þáð skyldi þó aldrei vera, að
hinir þægilegu og smekklegu
amerisku fólksbilar slái öll önnur
farartæki út hvað vinsældir
snertir? En lengi má plata
landann. Hvaða alda gengur
< næst, sem getur passað inn i kom-
andi kreppuástand? Kannski
verður það þarfasti þjónninn, á
honum má bæði fara út á land, og
„I búðir.