Tíminn - 29.03.1966, Blaðsíða 9

ÞREÐJUDAGUR 29. marz 1966
TÍMINN

VERÐIR LAGANNA
54
svarfð við skeyti sínn í vasanum, og af því var Ijóst, að
Johnson var meiriháttar maður.
„Mér er ánægja að geta skýrt yður frá, að við getum átt
viðskipti,“ sagði Mayi. „Vinur minn verður feginn að hitta
yður.“
„Gott og vel,“ rumdi Johnson. „Hvern eigum við að hitta?“
„Við förum að hitta yfirmann minn, Kemal Ozyurek. Við
hann getið þér verzlað.“
Mayi vísaði veginn út á götu að leigubíl, sem beið. Þegar
þeir voru lagðir af stað, sagði hann: „Þér eruð heppinn
að hitta á þennan mann. Hann er mikilsháttar maður og
kærir jsig ekki um að eiga við aðra en þá, sem kaupa í stórum
st£L Ég sagði honum að þér væruð stórinnflytjandi frá
Bandaríkjunum.“
Fyrirætlun Johnsons gekk greiðara en hann hafði þorað
að vona. Hann reyndi að gefa gætur að leiðinni, sem þeir
fóru, en ekkert sást í myrkrinu, nema einstöku Ijósglæta.
Eftir hálftíma nam bíllinn staðar úti fyrir lágreistum sveita-
bæ. Johnson taldi að þeir hefðu ekið í átt til fjallanna ofan
við ízmit, þvi loftið þarna var mun svalara en niðri í borginni.
Mayi baé hann að biða og fór inn í húsið. Hurð var opnuð
og látin aftur, síðan ríkti þögn. Johnson beið í nokkrar
mínútur í myrkrinu. Mayi kom aftur hljóðlaust. „Allt er í
bezta lagi. Ozyurek er reiðubúinn að hitta yður.“
Honum var fylgt inn í eldhús óg fékk glýju í augun við
að koma í birtuna. Svo sá hann Ozyurek, þreknar herðarnar
gnæfðu yfir bakið á stólnum ,sem hann sat í við dúklaust
borð. Hann tók eftir hrokknu, svörtu hárinu, svörtum, smá-
um augunum í holdugu andliti, þykkum vörum. Honum til
beggja handa sátu lífverðir, álíka óárennilegir fantar.
Annar þeirra skenkti Johnson í glas litlausan vökva, sem
reif í kverkamar. Þeir töluðust við í rúman klukkutíma.
Mayi túlkaði, því Ozyurek skildi lítið í ensku. Hann spurði
frétta frá New York og nefndi ýmsa Mafíuforingja, sem
Johnson vissi, að fengust við eiturlyfjaverzlun. Eftir því sem
traust hans á Bandaríkjamanninum óx, varð hann grobbnari
af sínum eigin afrekum. Hann sagðist selja sína vöru mest-
alla til Bandaríkjanna um Frakkland og ítaliu mestan part,
TOM TULLETT
og vera því vanastur að láta af hendi mikið magn af hrá-
morfíni í einu.
Loks varð að samkomulagi að hann seldi þrjátíu kíló á
60.000 tyrknesk pund (530.000 krónur). Enn var skálað og
ákveðið að hittast á þessum sveitabæ eftir rétta viku.
Ozyurek sagðist þurfa að útvega eiturlyfin úr fjallahémð-
unum inni í landi, og það tæki nokkurn tíma.
Johnson var töfinni guðsfeginn, því hann þurfti að fara
til Istanbul að ganga frá málum við tyrknesku lögregluna og
sömuleiðis sækja þangað peningana, sem hann varð að geta
sýnt yrði þess krafizt. Þegar hánn sneri aftur til Smyma
var Pehlivanoglu lögreglumaður í för með honum, í orði
kveðnu átti hann að heita umboðsmaður hans í Tyrklandi,
en í raun og veru var hann lífvörður og bar peningana á
sér. Báðir voru þeir vopnaðir, því ekki var að vita nema
bófamir réðust á þá til að ná í peningana og feldu svo líkin
einhvers staðar í fjöllunum. Þar að auki skildi lögreglumað-
urinn mál manna og gat varað Johnson við ef undirferli átti
að beita.
Réttri viku eftir samningsgerðina leigðu þeir félagar sér
grænan jeppa í ízmir og lögðu af stað til bóndabýlisins klukk-
an tíu árdegis. Ozyurek fylltist strax tortryggni í garð
Pehlivanoglu, sem sat undir stýri, og heimtaði að fá að vita
hver hann væri og hvaða erindi hann ætti. Johnson lék
bandaríska bófahlutverkið og varð ekki svarafátt: „Ég geri
mér vonir um að verzla við yður framvegis,“ rumdi hann,
„en ég get ekki setzt hér að og verð að hafa fulltrúa á
staðnum. Ef yður lízt ekki á hann verður ekkert úr kaupum.“
Vonin um gróðavænlegt viðskiptasamband virtist þoka grun-
semdunum til hliðar, og Ozyurek lét kyrrt liggja.
„Þá það“, sagði hann, „nú hefjumst við handa. Þetta er
löng leið, við verðum ekki komnir fyrr en undir miðnætti.“
Johnson leit á klukkuna um leið og eiturlyfjasalinn stökk
upp í aftursætið og sá að hún var ellefu. Þeir óku sífellt
upp í móti, framhjá grænum mórberjatrjám og vinalegum
bændabýlum, en í fjarska glampaði á bláan Izmir-flóann.
Eftir þriggja klukkutíma ferð varð vegurinn brattari og var
nú litlu betri en slóð eftir kerruhjól. Landið var hrjóstrugt,
stráð staksteinum, og víða sá á kletta milli kræklóttra runna.
Bíllinn kastaðist til á holóttum veginum, sullaðist yfir læki,
UN6 STÚLKA í RIGNINGU
GEORGES SIMENON
21
fór til hennar. Hún býr í eins
konar gistivist þar sem búa ein-
göngu hálfærar kerlingar á borð
við hana. Þær eru næstum allar
fyrrverandi leikkonur. Og ráðskon
an segist hafa sungið í óperunni.
Þær spila á spil á kvöldin, þær
sem ekki eru í spilavítinu, öll hús-
gögn virðast aldargömul.
— Haltu áfram.
— Nú veit ég hvaðan frú Labo-
ine er. Pabbi hennar var kennari
í þorpi í Haute-Loire. Átján ára
fór hún til Parísar og var statisti
í leikhúsi. Loks fékk hún minni-
háttar hlutverk í tveim söngleikj-
um. Þar næst gerðist hún dans-
mær í Folies-Bergére. Loks fór
hún í sína fyrstu leikför með leik-
flokki til Suður-Ameríku og var
þar í mörg ár. Hún er búin að
gleyma öllum ártölum, það er far
ið að slá út í fyrir henni.
— Halló, ertu þarna? Já, mér
datt í hug að hún notaði eiturlyf.
Hún er ekki skörp ekki greind,
rétt svona eins og fólk í meðaJ-
lagi.
— Hefur hún aldrei verið gift?
— Nú kem ég að því. Hún var
um þrítugt, þegar hún fór að troða
upp á næturklúbbum í Austur-
Evrópu. Það var fyrir stríð. Hún
hefur verið í Búkarest, Sofía og
Alexandria. Mörg ár í Kaíró og
hefur jafnvel komist til Eþíópíu.
— Ég varð að draga þetta allt
út úr henni með töngum. Hún sat
í hnipri og nuddaði á sér fæturna
og allt í einu spurði hún hvort
hún mætti taka af sér lxfstykkið.
í stuttu máli —
Orðin minntu hann á ungfrú
Poré, frænku Jeanines Armenieus.
Kona hans var vöknuð og pírði
á hann augun.
— Það var í Istanbul, þegar
hún var 38 ára, að hún hitti mann,
sem hét van Cram.
— Hvað hét hann, sagðirðu?
— Julius van Cram, sennilega
Hollendingur. Að því er hún seg-
ir, var hann tignarmaður og bjó
á Pera-Palace.
Maigret hnyklaði brúnir, nafn-
i«5 minnti hann á eitthvað. Hann
v— viss um að hann hafði heyrt
það áður.
— Veiztu hvað van Cram var
gamall?
— Hann er heldur eldri en hún.
Hann hlýtur að hafa verið um
fimmtugt og ef hann er lifandi
enn, þá er hann um sjötugt.
— Er hann á lífi?
— Veit það ekki. En bíddu nú
hægur. Ég skal segja þér allt í
réttri röð. Hún sýndi mér mynd
af sér ungri og hún hefur verið
fögur forðum bro=ku? kona og
þessi þroski fór henni vel.
— Hvað gerði van Cram?
— Hún virðist hafa látið sér at-
vinnu hans í léttu rúmi liggja.
Hann talði mörg tungumál reip-
rennandi, þó bezt ensku og
frönsku. Og þýzku. Hann sótti
sendiherraboð.
Hann festi ást á henni og þau
bjuggu saman um hríð.
— Á Pera-Palace?
— Nei. Hann leigði undir hana
litla íbúð í grennd við hótelið.
Það var lítið á henni að græða
og kostaði mikla þolinmæði að fá
þetta litla út úr henni því sífellt
sló út í fyrir henni. Stundum fór
hún að barma sér og sagði: „Ég
veit þér haldið ég hafi verið slæm
móðir . . .“ Að lokum bauð hún
mér upp á glas af líkjör. Hún
sagðist ekki neyta eiturlyfja en
fengi sér hins vegar drjúgan slurk
úr flöskunni, þó aldrei áður en
hún færi í spilavítið, sagði hún
Hún sagði mér að spilamennska
væri erfiðasta atvinnugrein af öll-
um.
— Jæja, svo við snúum okkur
aftur að van Cram. Eftir nokkra
mánuði uppgötvaði hún að hún
var orðin ófrísk Hún trúði því
varla sjálf.
— Hún sagði elskhuga sínum
frá því, og bjóst við að hann
mundi ráða henni til að láta eyða
fóstrinu
— Var hún reiðubúin til þess?
— Það veit hún ekki sjálf. Hún
talar um það eins og hverja aðra
uppákomu. En van Cram brást
öðni vísi við en hún hafði búizt
við og nokkru síðar stakk hann
upp á að þau giftust.
— Hvar voru þau svo gift?
— í Istanbul. Ég held að hún
hafi elskað hann í rauninni. Hann
fór með hana á skrifstofu, hún
veit ekki með vissu hvers slags
skifstofu og þar undirritaði hún
einhverja pappíra og sór eið. Þeg-
ar hann fullvissaði hana um að
giftingin vær um garð gengin,
var hún ánægð.
Nokkrum dögum seinna bauðst
hann til að setjast að í Frakk-
landi, ef hún vildi.
— Og tók hún því?
— Já, þau sigldu með ítölsku
skipi til Marseille.
— Hafði hún vegabréf, sem
hljóðaði á nafnið van Cram?
Nei. Ég spurði hana um það.
Svo virðist að ekki hafi unnizt
tími til að breyta því. Þau bjuggu
í tvo mánuði í Marseille og íóru
síðan til Nice. Og þar fæddist
barnið.
— Bjuggu þau á hóteli?
— Þau tóku á leigu stóra <búð.
Tvcini mánuðum seinna skrapp
van Cram út að kaupa sígarettur
ög síðán hefur ekkert til hans
sést.
- Heyrði hún ekkert frá hon-
um?
-• Jú, bann skrifaði oft, sfunú
um trá London, stundum frá Kaup
manr.ahöfn, stundum íra New
York og sendi henni alltaf pen-
:nga.
- Fúlgur?
— Stundum. Og stundum smá
upphæðir. Hann bað hana skriía
og segja frá baminu.
— Og gerði hún það?
Ja.
— Hún hefur orðið að senda
bréiin í ábyrgðarpósti á viðkom-
andi pósthús?
— Já. Og eftir þetta fer hún
að stunda spilavítið. Dóttiri’i óx
upp og gekk í skóla.
— Hefur hún aldrei séð föður
sinn?
— Hún var ekki nema tveggja
mánaða þegar hann fór og síðan
hefur hann ekki verið í Frakk-
landi svo hún viti. Síðasta póst-
ávísunin sem hún fékk fyrir ári
var töluverð upphæð, en hún tap-
aði öllu á einni nóttu.
— Hefur van Cram aldrei spurt
hana um heimilisfang dótturinnar
í París?
— Jú, en það vissi móðirin ekki.
—Og þetta er allt?
Næstum því. Eg grunaði
hana um ósannsögli, þegar hún
kvaðst ekki vita á hverju maður-
inn hennar lifði. Og ekki má
gleyma því, að þegar hún fyrir
nokkrum árum óskaði eftir að
vegabréfinu hennar væri breytt og
ÚTVARPIÐ
ÞriSjudagur 29. marz.
7.00 Morgunútvarp. 12.00 Hádeg
isútvarp.
13.00 Við
vinnuna:
Tónleikar. 14.40 Við, sem heima
sitjum. Dagrún Kristjánsdóltir
húsmæðrakennari talar um um-
gengni utanhúss. 15.00 Miðdegis
útvarp. 16.00 Síðdegisútvarp. 17:
20 Framburðarkennsla í dönsku
og ensku. — 17.40 Þingfréttir. 38.
00 Tónlistartími bamanna. Jón
G. Þórarinsson stjórnar. 18.20
Veðurfregnir. 19.30 Fréttir. 20.00
Einsöngur í útvarpssal: Gu'ð-
mundur Guðjónsson syngur ís-
lenzk lög við píanóundirleik Guð
rúnar Kristinsdóttur.20.20 Frá
Grænlandsströndum. Þorvaldur
Steinason flytur lokaerindi sitt.
20.40 Píanóverk eftir Rachmani-
noff, Schumann og Liszt, Vladim
ir Horowitz leikur. 21.00 Þriðju-
dagsleikritið: „Sæfarinn" eftir
Lance Sieveking. Samið eftir
skáldsögu Jules Verne. Þýðandi:
Árni Gunnarsson. Leikstjóri Bené
dikt Ámason. 21.35 „Undir ítölsk
um himni“, þættir úr ballettmús
ik eftir Jurovsky. 22.00 Fréttir og
veðurfregnir. Lestur Passlusálma
(42) 22.20 „Heljarslóðaorusta“ eft
ir Benedikt Gröndal. Láms Páls
son leikari les (5). 22.40 „Haust-
blóm á heiði'!*: Robert Stolz
stjórnar hljómsveit, sem leikur
nokkur lög hans. 23.00 Á hljóð-
bergi Björn Th. Björnsson list-
fræðingur velur efnið og kynnir.
23.35 Dagskrárlok.
Miðvikudagur 30. marz.
7.00 Morgunútvarp. 12.00 Hádegis
útvarp.
13.00 Við
vinnuna:
Tónleikar. 14.40 Rósa GestsdótHr
les Minningar Hortensu Hollands
drottningar (7). 15.00 Miðdegisút
varp. M.a. Einar Kristjánsson
syngur. 16.00 Síðdegisútvarp. 17.
20 Framburðarkennsla í esper-
anto og spænsku. 17.40 Þing-
fréttir. 18.00 Útvarpssaga bam
anna: „Tamar og Tóta“ eftir Ber
it Brænne. Sigurður Gunnarsson
les eigin þýðingu (4). 18.20 Veð
urfregnir. 18.30 Tónleikar. 19.30
Fréttir. 20.00 Hið íslenzka bók-
menntafélag 150 ára. Dr. Einar
Ólafur Sveinsson prófessor flytur
erindi. 20.35 Raddir lækna. Ófeig
ur J. Ófeigsson talar um vatns-
kælingu við brana. 21.00 Lög
unga fólksins. Gerður Guðmunds
dóttir kynnir. 22.00 Fréttir qg
veðurfregnir. Lestur Passíusálma
(43) 22.20 Efst á baugl. 22.50 ts-
lenzk nútímalist M. a. verk eftir
Jón S. Jónsson, Magnús Blöndal
Jóhannsson, Leif Þórarinsson og
Jón Nordal. 23.35 Dagskrárlok.
Á morgun
I