Vísir - 28.09.1974, Síða 9

Vísir. Laugardagur 28. september 1974.
9
SVEITIR GYLFA
OG ÞÓRIS
HEYJA EINVÍGI
UM MEISTARA
TITILINN
Á morgun verður háð
einvigi um Reykjavik-
urmeistaratitilinn 1974.
Sveitir Þóris Sigurðs-
sonar og Gylfa
Baldurssonar frá
Bridgefélagi Reykja-
vikur munu spila fjórar
16 spila iotur, og hefst
spilamennskan kl. 13,30
i Domus Medica.
1 undanúrslitum vann sveit
Gylfa sveit Hjalta Eliassonar
meö 67 stigum gegn 56 i f jörutlu
spila leik. í sveit Hjalta eru
fimm af þeim sex spilurum,
sem keppa fyrir Islands hönd á
Evrópumótinu I Israel I byrjun
nóvember.
Sveit Þóris valdi aö spila viö
sveit Hannesar Jónssonar, en
hún mætti ekki til leiks, og fékk
þvi sveit Þóris frla ferö I úrslit-
in.
Það er llklegt, aö um spenn-
andi keppni verði aö ræöa, þvl
sveit Þóris er núverandi Is-
landsmeistari og sveit Gylfa er
nýbúin að sigra landsliðsmenn-
ina.
Eftir fyrstu umferö I meist-
arakeppni Bridgefélags
Reykjavlkur eru þessi pör efst:
1. Gunngeir Pétursson —
Vilberg Skarphéöinsson 201
2. Egill Guöjohnsen —
Jóngeir Hlynason 199
3. Guðlaugur R. Jóhannsson —
örn Arnþórsson 198
4. Magnús Theodórsson —
Sigfús Arnason 198
5. Hallur Símonarson —
Þórir Sigurðsson 195
6. Höröur Arnþórsson —
Þórarinn Sigþórsson 188
7. Slmon Slmonarson —
Stefán Guðjohnsen 186
8. Sigfús Þórðarson —
Vilhjálmur Þór Pálsson 183
9. Guðmundur Pétursson —
Karl Sigurhjartarson 181
10. Logi Þormóösson —
Valur Simonarson 179
Meöalskor er 165.
Næsta umferö verður spiluö
miðvikudaginn 2. október I
Domus Medica og hefst kl. 20.
Vondar slemmur eru jafn-
eftirsótt fréttaefni og góöar. Og
ef þær vondu vinnast, þá eru
þær ennþá betri.
Ein slik kom fyrir I siðustu
umferð hjá Bridgefélagi
Reykjavlkur.
Staðan var allir utan hættu og
suður gaf.
A A-K-10-2
V A-K-D-7
♦ 10-9-6
* 8-7
A D-8-4 A 9-6-5
V G-4 y 10-8-6-5-3
♦ G-8-4-3-2 $ A-D-5
* G-6-4 « D-3
A G-7-3
f 9-2
♦ K-7
* A-K-10-9-5-2
Viö eitt boröiö voru hinar
bjartsýnustu sagnir þannig:
Suöur Vestur Norður Austur
2 * P 2 ♦ P
3 * P 3 V P
3G P 6*. P
P P
Vestur spilaöi út trompi, sjö,
drottning og ás. Þessi slagur
haföi gengiö nokkuö fljótt fyrir
sig, en nú tók suöur sér umhugs-
unarfrest eftir áfalliö við aö sjá
blindann.
Ef til vill heföi austur átt D-G i
trompi og þá var slemman þó
ekki verri en spaðasvíningin.
Hann fór þvl inn á hjarta og
spilaði laufi og svlnaði. En, þvl
miöur, vestur drap á gosann.
Hann spilaöi hjartagosa og
blindur átti slaginn. Sagnhafi
trompaöi nú hjarta heim hátt,
tók trompiö af vestri og beit
siöan á jaxlinn og svinaöi spaða.
Þegar drottningin var þriöja
rétt, var öllu lokiö, og meö grát-
stafinn I kverkunum stakk
austur tígulásnum I bakkann.
Hjá Bridgefélagi kvenna
stendur nú yfir einmennings-
keppni, ef svo má aö oröi kom-
ast, og er staðan þessi aö tveim-
ur umferðum loknum:
1. Halla Bergþórsdóttir 214
2. Gunnþórunn Erlingsdóttir 211
3. Guðmundia Pálsdóttir 209
Lokaumferöin veröur spiluö
n.k. mánudagskvöld i Domus
Medica, en strax aö henni lok-
inni hefst Aðaltvlmennings-
keppni félagsins. Eru væntan-
legir þátttakendur beönir aö
láta skrá sig hiö allra fyrsta.
UNDARLEG ER ÍSLENZK ÞJÓÐ
Vinnudagur Stephans við búskapinn var
oft æði langur. Varð hann þvi yfirleitt að
yrkja á nóttunni. Vellíðanin nefnist fyrsta
vísan.
Yfir heimi er hjarn —
húmnótt á vegi.
Ég er birtunnar barn —
býst enn við degi.
Stefán Guðmundur Guð-
mundsson fæddist á Kirkjuhóli
hjá Viðimýri i Skagafirði árið
1853. Hann ólst upp hjá for-
eldrum sínum i Skagafirði
fram yfir fermingu, en varð
þá að fara i vinnumennsku
norður i Þingeyjarsýslu.
Vegna fátæktar varð skóla-
gangan engin, og tvitugur að
aldri fluttist hann með for-
eldrum sinum til Kanada og
gerðist bóndi og landnáms-
maður vestur undir Kletta-
fjöllum. Breytti hann þá nafni
sinu til samræmis við enska
tungu i Stephan G. Stephans-
son.
Á daginn kafinn óðaönn
I að fá að lifa.
Stei af nóttu stuttri spönn
stundum til að skrifa.
Arið 1917 buðu Islendingar Stephan
hingað og ferðaðist hann þá um æsku-
stöðvarnar. Varð það honum að sjálf-
sögöu til mikillar ánægjú, en I ljóöinu
Útlegöin segir hann:
Ég á orðið einhvern veginn
ekkert föðurland...
Viö Drangey
Mörg er sagt, að sigiing glæst
sjást frá Drangey mundi —
Þó ber Grettis höfuð hæst
úr hafi á Reykjasundi.
Þótt Stephan gerðist landnámsmaöur I
nýju landi var hann alla tið Islendingur I
hug og hjarta.
Landnámin.
Jöklum heygð við heimsendann
hreykist Grænlands bringa,
klakalokuð llkkistan
leiddra íslendinga.
Vlnland hefir hin með ráð
hugi vora fangað.
Þaðan átti okkar dáð
afturkvæmt og þangað.
I erfiðleikum þeim, sem biðu vesturfar-
anna, var gott að vera bjartsýnn.
Þegar Stephan var spurður að þvi,
hvort hann vildi ekki ferðast um vigvöll-
inn I Norðurálfunni, þegar stríðið væri úti,
svaraöi hann.
Þó mér bjóðist braut og far,
býður mér við að koma þar,
sem heimsins stærsta heimska var
háð, til mestrar böivunar.
Þótt við íslendingar getum ekki stært
okkur af þvl að hafa úthellt miklu blóði nú
I seinni tlö, höfum við þó unniö þau stríð,
sem viö höfum háö fyrir llfi þjóöarinnar.
Stephan segir I kvæöinu Yfir minni Is-
lands.
öllum þjóðum öðrum smærri,
ýmsum meiri þjóðum stærri,
ef menn virtu vits og anda
verkin allra þjóða og landa.
Viö erum, eins og Stephan, hreykin af
þjóöerni okkar og sögu, sem hefur verið
skráö frá þvi að land byggðist. Islenskur
kveöskapur.
Undarleg er Islensk þjóð,
allt sem hefur lifað,
hugsun slna og hag I ljóð
hefur hún sett og skrifaö.
Hlustir þú, og sé þér sögð
samankveðna bagan,
þér er upp i lófa lögð:
Landið, þjóðin, sagan.
En okkur er ekki nóg að lesa um landið.
Viö þurfum að geta horft á það, ekki bara
á sumarferðalögum, heldur lika þar sem
viö sitjum heima hjá okkur. Og þótt við
eigum nægilegt landrými, erum við alltaf
aö hamast við að byggja hús, sem skyggja
á landið okkar.
Falla hlés I faðminn út
firðir nesjagrænir.
Náttklædd Esjan, ofanlút,
er að lesa bænir.
Sjálfur sé ég ekkert nema hús þar sem
ég sit nú, fyrir utan svolítiö af grasi, sem
ekiö var ofan úr sveit og sett hér fyrir
framan gluggann. Það er að sjálfsögðu
svolitil sárabót, þegar búið er að byrgja
útsýnið, að komið skuli vera með hluta af
fósturjörðinni heim til manns svo maður
geti horftá hana. Nú er þetta gras farið að
fölna og maður getur þvi fariö að láta sig
hlakka til að það grænki aftur að vori.
Á lifandi dauða hvað einkenni er
I auðvcldum hendingum sagt get ég þér:
Að kólna ekki I frosti né klökkna við y 1,
að kunna ekki lengur að hlakka tii.
Nú er ég kominn, eins og svo oft áður, út
fyrir efnið, ef ég hef þá hugsað mér eitt-
hvert ákveðið efni I þennan þátt. Ég er
ekki viss um það. Hitt veit ég aftur á móti,
aö ég ætlaði að enda þáttinn á slðasta er-
indi kvæðisins Við verkalok.
Og þegar hinnst er allur dagur úti
og uppgerð skil,
og hvað sem kaupið veröld kann að
virða,
sem vann ég til:
t slikri ró ég kysi mér að kveða
eins klökkan brag,
og rétta heimi að siðstu sáttarhendi
um sólarlag.
Ben.Ax.