Tíminn - 21.06.1966, Blaðsíða 7

ÞRIÐJUDAGUR 21. iúní 1966
TÍMINN
MINNING
Siguröur Jónsson
frá Hjalla
Sigwrður Jónsson kennari var
fæddur að Hjalla í Reykjadal
S-íúngeyj arsýslu 6. júlí 1901. For-
eldrar hans voru hjónin Jón Sig-
nrðsson ibóndi þar og Herborg
Helgadóttir. Jón faðir Sigurðar
var sonur Sigurðar bónda á Hoís
stöðum, Ásmundssonar bónda í
Áiftagerði í Mývatnssveit Helga
sonar hins kynsæla, bónda á
Sfcútustöðum Ásmundssonar, en
frá Helga er talin Sbútustaðaætt.
Herborg kona Jóns á Hjalla var
dóttir Helga Jónssonar bónda á
HaRbjamarstöðum í Reykjadal,
Jónssonar en móðir Helga var
Henborg jHelgadóttir fná Skútu-
stöðum Ásmundssonar. Voru þau
Jón og Herborg réttir þremenn-
ingar frá Helga Ásmundssyni.
Sigurður ólst upp á Hjalla, næst-
yngstur sex systkina. Hann gekk
í unglingaskóla á Breiðumýri einn
vetur og síðan í Gagnfræðaskóla
Akureyrar og útskrifaðist þaðan
áxið 1924. Hóf hann þá barna-
kennslu og stundaði hana um ald-
aríjórðungsskeið, víða um land.
Var hann kennari í fyrstu í
Reykjadal, siðar á Hólsfjöllum, í
Mjóafirði eystra, á Rauðasandi og
Barðaströnd og í Lundarreykjadal
og Skorradal í Borgaríirði. Lengst
af taldi Sigurður sér heimili í
ífæðingarsveit sinni þótt dvalið
væri að heiman, framan af á
Hjalla, en síðar á Breiðumýri. Sat
hann um árabil í hreppsnefnd
sveitar sinnar. Til Reykjavíkur
fluttist hann fyrir áratug síðan
og átti heimili hér með Guðrúnu
systur sinni, en þau voru bæði
ógift.
Sigurður v,ar um margt sérkenni
legur maður að greind og hátt-
erni. Næmi hans var mikið tii
vissra hluta, sérstaklega í töluvísi
og íslenzku og sögumaður var
hann góður. f stjórnmálum var
hann vel að sér og fylgdist með
þeim af miklum áhuga. Segj,a má,
að ekkí nýttist honum greind sín
til jafns við margan annan, mun
þar væntanlega hafa mestu ráðið
um, að hann var ,að eðlisfari rak-
inn einstaklingshyggjumaður, sem
gekk sínar eigin götur án þess
að skeyta um skoðanir annarra
manna, en slík afstaða er sjaldn-
ast vinsæl eða líkleg til valda eða
áhrifa í þjóðfélagi sem reynir að
steypa allia í sama tízkumótið
Hann hafði auga fyrir kímni og
gaí komizt vel að orði um það er
vakti gaman hans í orðræðum og
tilsvörum manna. Sjálfur varð
hann stundum .fyrir því að gam-
an var hent að því er sérkenni-
legt var í fari hans og tilsvörum
og tók hann því að jafnaði vel.
Sigurður hafði verið heilsuveill
hin síðari ár og lítt fær til vinnu.
í marz s.l. varð hann fyrir bifreið
og slasaðist alvarlega. Lá hann
eftir það á sjúkrabúsi unz hann
andaðist þann 13. þessa mánaðar.
Með Sigurði frá Hjalla er geng-
inn sérstæður persónuleiki, og
þeirrar manngerðar, sem nú fer
æ fækkandi.
Indriði Indriðason.
ida Borgfjörð Guðnadóttir
Ingólíur kastar stríðs-
hanzka að bændum
Það verður ekki af þeim
Morgunblaðsmönnum skafið,
að þeir eru kokhraustir, og
meir en það.
Ég ætla að sjaldan eða aldrei
hafi verið varpað í andlit
bændastéttarinnar á fslandi, og
er hún þó ýmsu vön, öðrum
eins stríðshanzka og þeim, er
felst í fyrirsögn Morgunblaðs
ins hinn 11. þ. m„ sem er yfir
skrift á viðtali sem blaðið á
við sjálfan landbúnaðarráðherr
ann, Ingólf Jónsson. Hún
hljóðar svo: Hlirtur bænda, hef
ur loks verið leiðréttur til sam
ræmis við aðrar stéttir. —
— Það er ekki klipið úr
því. — Þetta segir blaðið á
sama tíma og bændastéttin rís
upp um land allt til að mót-
mæla freklegri kjaraskerðingu
með verðfellingu á mjólk og
boðuð lækkun á kjötverði í
haust.
Getur það verið að þessi fyr
irsögn sé úr muimi Ingólfs
Jónssonar?
Ef svo er, verður að setja
hann á bekk með viðskipta-
málaráðherranum og hans nóta
í viðhorfum til landbúnaðarins.
Sennilega ætlar Ingólfur sér
annað og' betra hlutskipti, en
þá verður hann að taka mynd
síma, á sparifötunum, undan
slíkri fyrirsögn. —
Sannleikurinn er sá, að
hvorki þeim Morgunblöðsmönn
um né landibúnaðarráðherran-
um, þýðir að tala við íslenzka
bændur eins og óvita, sem ekki
finni sjálfir hver hlutur þeirra
er í þjóðarbúskapnum, þeir
vita og finma það vel. Því
er það að þeim dettur ekki í
hug, að láta skerða simn skerf
til þess að sístækkandi hópur
hirðgæðinga „verðbólguspekú-
lanta“ fái þeim mun betur
hreiðrað um sig á dúnsvæflum
munaðar og nautna, meðan ís-
lenzkt framtak í framleiðslu
og iðnaði er mergsogið til ó-
lífis í ofboði óðaverðbólgunn
ar. —
Þess vegna eru slíkar fyrir
sagnir hrein forheimska eins
og nú er í pottinn búið og
aðeins sagðar í blekkingaskini,
en sem betur fer svo aukkenni
legar að þær blekkja engan
mann, nema höfundana sjálfa.
Viðbrögð bænda við kjara
Iskerðingunni etru þess eðlis
að þau áttu að vera forráða-
mönnum Morgunblaðsins þörf
aðvörun, sem þeir mega og
eiga að draga skíra lærdóma
af.
Þeir vita að íslenzkt efna
hagslíf er að nálgast hreina
ófæru. Því þá ekki að vera
menn og snúast með mann-
dómi gegn háskanum. Við
hann ræðst ekki nema að allir
beztu menn þjóðarinnar taki
höndum saman til viðnáms.
Þetta ber stjórnvöldum lands
ins að skilja og viðurkenna
hreinlega og haga sér sam-
kvæmt því, ella á þjóðin ekki
annars úrkosta en að hrinda
þeim af stóli. Það er augljóst
mál.
Það skynja nú flestir fslend
ingar, sem betur fer. Ó. J.
í
Olíkur er heimur sorgarinnar
heimi hins glaða manns. Það!
verður aldrei augljósara en þar,
hvernig allt hið ytra fær svip af
því, sem innra fyrir, í huganum
hýr. Þegar sorgin er orðin hlut-
skipti okkar, er eins og við sjá-
um bókstaflega ekki það, sem var
okkur til yndis áður. Þess vegna
verður sorgin alls staðar jafn sér. ■
Slík tilfinning saknaðar og höf-
ugs harms fór um hugi aðstand-
enda og vina, þegar náfregn hinn
ar, ungu og dugmiklu konu, fdu
B .Guðnadóttur, barst okkur.
Við drjúpum höfði, er bylgja
saknaðarins streymir um vitund
okkar. En þá er sem líði friðandi
tilfinning um sálir okkar, því í
hugann koma hin fornu orð: „Þeir
sem guðirnir elska, deyja ungir.“
Fyrir sjónum okkar blasir þú
nú, eins og þú varst dagfarslega,
með innsigli lífsþróttarins á enni,
sístarfandi, örugg og hress í fram-
komu. Sú mynd hverfur fyrir
annarri. Við sjáum þig leidda
mjúkum vinarhöndum til æðri
kapítulinn á fætur öðrum blasir
þar við með þessari yfirskrift:
„Þeir, sem guðirnir elska, deyja
ungir“.
Enn var einn slíkur kapituli full
og Jóhann Helgason bjuggu. Barn
ung fór hún til kjörforeldra sinna,
Rósu Ingimarsdóttur og Guðna
Árnasonar, sem þá bjuggu á Ak-
ureyri. Hjá þeim öllum vaka nú
minningamar.
Þið kjörforeldrarnir, sem frá
því fyrsta hafði fylgzt bezt með
lífsgöngu hennar. Ég veit og skil
þær hræringar, er vonir í sam-
bandi við dugmikla kjördóttur
valda. Ykkar hlutskipti var ekki
aðeins að vaka, vona og dreyma
við vögguna, heldur og að stara
í þær svölu bylgjur, sem fóru með
fjör hennar. En þegar nú kapituli
dóttur ykkar er lesinn til enda
hér á jörðu, og þið hafið lesið
síðustu síðuna, sem þá fyrstu,
er það ykkur harmabót að ævi
hennar varð ykkur voldugur gleði-
gjafi.
Þau. muna þig, ída, æskuhressa
við leiki og störí. Hugur þinn
var ætíð bjartur af vonum, höf-
ugur að draumum um framtíðina.
Þú áttir hjá þeim, framan af ævi,
norðlenzkan himin, sem fagra
hvelfingu yfir þrám hjarta þíns.
Heiðríkja hans og birta ófst inn
í framtíðaráform þín. Og þú
reyndist foreldrum þínum sann-
arlega trú og góð dóttir.
En vegir þínir lágu mót suðri
jog hækkandi sól. Með kjöríoreldr-
um þínum fluttist þú til Reykja-
víkur, ung að árum. Þá fannist þér,
sem æ síðan, hver brekka fær og
taldir óþarft að hika við að leggja
á brattans fjöll.
Þú hvarfst til náms að Kvenna-
skólanum að Laugum. Þar aflaðir
þú þér þekkingar, er kom sér vel
seinna. Og við blasti braut þín
fögur og glæsileg.
En sú braut varð skemmri en
okkur vini þína dreymdi um. Og
er við fylgdum þér síðasta spöl-
inn, hinn 11. þ.m„ hvarflaði í hug-
ann þetta: Vegir Guðs eru órann-
sakanlegir.
En svo birti aftur fyrir augum
og hugurinn fagnaði þessu:
„Margoft tvitugur
meira hefur lifað
svefnugum segg
er sjötugur hjarði."
Yfir störf og þroska manndóms
ritaður sumarmorguninn 7. júní
heimkynna, „meira að staría Guðs ' s.l. Hann var þungur en fagur
um geim.“ : aflestrar. Hann hófst með fæðingu ára hennar sé ég leika um ljós
Og þá er sem flett sé blöðum' fdu austur í Borgarfirði hinn 1. frá heimi ástarinnar. Hinn 27. des.
fyrir sjónum okkar í sögu þjóð- júní árið 1933, þar sem foreldr- árið 1952 eignast hún hug og hönd
arinnar gegnum aldirnar. Hver ar hennar, BergTún Árnadóttir Igóðs eiginmanns, Braga Eggerts-
sonar, ættuðum úr Nbrður-Þing-
eyjarsýslu. Varð þeim tveggja,
mannvænlegra barna auðið: Rósu
Guðnýjar og Jóns Eggerts.
Mér varð ftjótt ljóst, kæri Bragi
að þú leitaðir hælis í þinni sáru
sorg, við faðm óvenju yndislegra
minninga úr sambúð og samferð
elskulegrar eiginkonu. Því mun
samferðatíminn, þótt skammur
væri, skapa unaðsheim í sál þinni
heim, sem ekki verður frá þér
tekinn. Sá heimur ljómar í fögr
um geislum þeirrar elsku, sem
er eilíf. En þar sem hin eilífa ást
rikir þurrkast í burt markalínur
fortíðar og framtíðar, því að:
„Háa skilu hnetti
himingeimur
blað skilur bakka og egg
en anda, sem unnast,
fær aldregi
eilifð að skilið".
Vitneskjan um þetta, ásamt
traustinu til hins eilífa föður, mun
efla hugrekki þitt og djörfung til
EYJAFLUG
að taka á móti þinu erfiða hlut
skipti, Bragi minn.
Og þið börnin hennar og
systkin! Gleymið ekki, hversu
traust og kærleiksrík hún
var. Merki hennar var göfugt og
hreint. Guð styrki ykkur öll til
að bera það fram, minningu henn
ar til verðugs sóma og ykkur til
heilia og hamingju.
Persónuiega þakka ég þér, fda
mín, fyrir veitta góða aðstoð og
trausta umhyggju í garð barna
og heimilis okkar hjóna, undir
eríiðum kringumstæðum. Þar kom
glöggt fram, hversu mikils var af
þér að vænta. Við vinir þínir
söknum saman af því að þú varst
um aldur fram frá okkur tekin og
kveðjum um stund en vonum sam
an af því að við trúum á endur
fundi.
„Sólin sezt, en sólin rís aftur og
bæði við sólarlag og sólarupprás
er Guð með okkur."
Ingimar Ingimarsson.
MEÐ HELGAFELLI NJÓTIÐ ÞÉR
ÚTSÝNIS, FLJÓTRA
OG ÁNÆGJULEGRA FLUGFERÐA.
AFGREIÐSLURNAR
OPNAR ALLA DAGA.
REYKJAVÍKURFLUGVELLI 22120
SERVÍETTU-
PRENTUN
SÍMI 32-101.
FYRIR HEIMILI OG SKRIFSTOFUR
DE
LEXE
■ FRÁBÆR GÆÐI
■ FRÍTT STANDANDI
■ STÆRÐ: 90X160 SM
■ VIÐUR: TEAK
■ FOLÍOSKÚFFA
■ ÚTDRAOSPLATA með
■ SKÚFFUR ÚR EIK ■
HÚSGAGNAVERZLUN
REYKJAVÍKUR
BRAUTARHOLTI 2 - SfMI 11940
I