Vísir - 13.02.1975, Síða 2

2
Vlsir Fimmtudagur 13. febrúar 1975
risi&sm:
Hengir þú öskupoka?
Birgir Tómasson, 9 ára. Nei, ég
hengi enga öskupoka i fólk. Ég á
nú samt einhverja heima, en ég
er bara orðinn það gamall, að ég
er hættur þessu.
Borgþór Magnússon, 12 ára.Nei,
þaö geri ég ekki. Ég gerði það, en
ég er alveg hættur þvi. Ég nenni
þessu ekki lengur.
Magnús Magnússon, 9 ára. Nei,
ég gerði það á öskudaginn i fyrra
en ekki núna. Ég nenni þvi ekki
núna.
Jóhann Sigurðsson, 11 ára. Ég
hengi ekki ofsalega mikiö, en ég
hengi á hverjum öskudegi. Núna
er ég búinn að hengja nokkra.
Nei, nei, fólk verður ekkert vont
þó ég hengi i það.
Sigribur Þórisdóttir, 11 ára. Já,
já. Ég er búin að hengja soldið
marga i dag. Ég held að fólki sé
bara alveg sama þó það fái í sig
öskupoka.
Elisabet Þórisdóttir, 9 ára.Já, ég
hengi öskupoka á hverjum
einasta öskudegi. Ég veit ekki
hvað ég er búin aö hengja marga i
dag. Jú, ég er að hugsa um aö
hengja áfram i fólk.
IBUÐIN STENDUR OPIN
VEÐRIOGVINDUM
Kona i Hiiðunum hringdi:
„Alveg er það furðulegt, hvað
maöur getur staðið uppi varnar-
laus gagnvart fólki, sem traðk-
ar á manni. Lög ná oft á tiðum
svo ósköp skammt i þeim efn-
um.
Þannig er, að ég bý á jarðhæð
þriggja hæða húss hér i Hliðun-
um. Það býr ágætis fólk á hæð-
inni fyrir ofan mig, en á þriðju
hæðinni er aldeilis stórbiluð
kona. Má ég segja geggjuð?
Fyrir löngu brotnaði rúða i
einum glugga þriðju hæðarinn-
ar. Var látið nægja að setja
spjald i gatið og er það notað
ennþá þrátt fyrir að það þjóni
engan veginn sinum tilgangi.
Það rignir og snjóar inn um
gluggann hindrunarlitið.
Áður en langt um leið fóru
taumarnir að leka frá þriðju
hæðinni og niður með veggjum á
annarri hæð. Ljótir taumar,
sem loks náðu lika niður á
svefnherbergisvegginn i minni
Ibúð.
Við á neðri hæðunum fórum
þess strax á leit við konuna á
þriðju hæðinni, að hún léti laga
hjá sér gluggann til að fyrir-
byggja áframhaldandi vatns-
flaum.
En þá hló sambýliskona okkar
bara og hún hlær enn að mála-
leitan okkar án þess að gera
nokkuð til að verða við óskum
okkar.
Við höfum reynt að leita rétt-
ar okkar með aðstoð lög-
fræðinga, en allt kemur fyrir
— og við því fá
íbúðaeigendurnir
á hœðunum fyrir
neðan ekkert gert
ekki. Það virðist ekki mega
ónáða blessaða konuna: Hún
verður að ráða þvi sjálf, hvort
hún vill láta ibúð sina standa
opna fyrir veðri og vindum. Það
er litið hægt að gera fyrir okkur
sem þurfum að súpa af þvi seyð-
iö.
Er þetta ekki furðulegt?”
Skrifum Viggós Oddssonar mótmœlt:
##
NOTIÐ ÖRYGGISBELTIN
##
Jim skrifar:
„Mér brá i brún þegar ég las i
VIsi, laugardaginn 8. febrúar,
bréf frá Viggó Oddssyni um
öryggisbelti. Mér finnast full-
yrðingar bréfritara vera út i
hött.
Til að byrja með er ekki hægt
að bera slys á kappaksturs-
brautum saman við slys i al-
mennri umferð. Kappaksturs-
bifreiðar eru yfirleitt þrengri og
minni og erfiðara að losa sig úr
þeim en úr venjulegri fólksbif-
reið. Bensingeymirinn er lika
venjulega rétt undir sæti öku-
mannsins og þvi engin furða —
þvi miður — að ökumenn kapp-
akstursbifreiða verði oft eldin-
um að bráð.
Viöurkennd öryggisbelti i
fólksbifreiðum eru þannig úr
garöi gerð, að fljótlegt á að vera
að losna úr þeim. Það er eins og
Viggó Oddssyni sé það ekki
fyllilega ljóst.
Ég vil fá að nefna hér eitt
dæmi um ágæti öryggisbelta:
Mágur minn lenti eitt sinn i
mjög hörðum árekstri I Eng-
landi. Hann var akandi á mikl-
um hraða þegar annarri bifreið
var skyndilega ekið I veg fyrir
hans bifreið.
Mágur minn slapp lltiö
meiddur. Aðeins smábrot á
hendi, taugaáfall og höfuðverk-
ur. Ef hann hefði ekki veriö I
öryggisbelti hefði hann án efa
flogið I gegnum framrúðuna og
hlotið mikil meiösli — jafnvel
bana.
Að lokum vil ég láta I ljós þær
vonir mínar, að Islendingar
haldi áfram að nota öryggis-
belti. Og þeir sem nota þau ekki
nú þegar byrji strax. öryggis-
beltin geta bjargað, og hafa
bjargað, fjölda mannslifa.”
,,.... það er ekki hægt að bera slys á kappakstursbrautum saman
við slys i almennri umferð,” segir bréfritari.
„Hvað verður
um ógóðann
af myntsðlu
Seðlabankans?
ff
J.E.I. hringdi:
„Þeir eru sjálfsagt fáir á þessu
landi, sem standa meö nokkrar
milljónir I höndunum án þess að
vita, I hvað verja skuli
upphæðinni.
Seðlabankinn er þó I þeirri
aðstööu að þvi er ég bezt veit.
Eða hvað hefur bankinn gert við
milljónirnar, sem fengust af
sölu þjóðhátiðarpeninganna?
Nú spyr ég: Seldust allir
peningarnir og I hvað verður
ágóðanum af sölunni varið?
Og að lokum tillaga frá mér:
Þvi ekki aö láta allan ágóðann
renna til þeirra, sem eiga um
sárt að binda eftir siðustu
náttúruhamfarir, snjóflóðin á
Neskaupstaö?”
Visir sneri sér til Seðla-
bankans og fékk þær
upplýsingar, að myntin, sem
siegin var á sfðasta ári i tilefni
þjóðhátiðar væri uppseld að
undanskildum fáeinum silfur-
peningum.
Um ágóðann af sölunni var
þvi svarað til, að hann færi ekki
til liknarmála.. Það tiðkaðist
ekki, að Seðlabankinn úthlutaði
þannig ágóðanum af mynt-
sláttu.
Ágóðinn af sölu þessarar
myntar er ekki eins mikill og
margur heldur, sögðu þeir
okkur I Seðlabankanum. Og sem
dæmi var tekinn gullpeningur-
inn, sem seldur var I öskju á kr.
10.200. Aðeins gullið I hann kost-
aði eitthvað á milli sjö og átta
þúsund krónur. Siðan bættist við
smiðakostnaðurinn að sjálf-
sögöu.
Hún leitar að tösku —
Hann að konsertgítar
„Ég veit ekki hvað strákurinn
heitir né heldur hvar hann er að
finna aftur, og hann veit ekki
nein deili á mér. Þess vegna
leita ég á náðir lesendadálka
VIsis, þvl ég verö að finna aftur
strákinn, sem keyrði mig
spottakprn um daginn.”
Og fimmtán ára stúlka úr
Reykjavik heldur áfram sögu
sinni:
„Þessi strákur var á blárri
Cortinu og reddaði mér um far
án þess að þekkja mig eða ég
hann. Ég fór út úr bílnum viö
Suðurgötu 8. Þakkaði fyrir
aksturinn og kvaddi og hann
fór.
Þegar hann var horfinn
uppgötvaði ég, að ég haföi
gleymt veskinu mlnu i bilnum
hjá honum. Það var brúnt leður-
veski I langri axlaról. Það voru
engir peningar I veskinu,
en ýmislegt smávegis, sem ég
sakna.
Mikið væri strákurinn
vinsamlegur ef hann hringdi til
min. Ég heiti Ólöf og er I slma
23090.”
Ólafur Sigurðsson hringdi:
„Má ég biðja um aðstoð Vísis I
leit minni að forláta gitar, sem
frá mér var stoliö I siðasta
mánuði? Það var gítar, sem
kostar I kringum 30 þúsund
krónur. Honum var stoliö úr
Ibúö vinkonu minnar I Geitlandi
39 rétt á meðan við fórum I bló.
Þjófarnir höfðu einnig á brott
með sér plötuspilara og plötur,
sem þessi vinkona min átti.
Þetta er konsertgítar af
geröinni Yamaha. Hann er ljós
að framan en með dökkt bak.
Nýlegur gitar I svartri tösku.
Hann er auðkenndur með
stöfunum G-50-A.
Ég hef stundað gitarnám I
vetur, en án gitarsins næ ég ekki
langt I þvi námi. Ég skora á
þjófinn að skila gltarnum aftur.
Nú, eða finnandann að hafa
samband við rannsóknarlög-
regluna. Ég er tilbúinn til aö
gefa góð fundarlaun þeim, sem
getur fært mér gltarinn minn
aftur.”