Vísir - 29.08.1975, Blaðsíða 12

12
Vísir. Föstudagur 29. ágúst 1975

Viö markaðstorgiö í gamia hluta Marrakech voru örlög tslendinganna næstu sex vikurnar ráöin.
— Við urðum að leggj-
ast á hliðina og svo var
hver fanginn á fætur öðr-
um dreginn þétt upp að
baki þess næsta, þar til
öllum hafði verið fundinn
næturstaður á hörðu
steingólfinu í fangelsinu.
Þannig hljómar hluti af sér-
stæðri frásögn 19 ára Is-
lendings, sem ásamt félaga sin-
um komst á forsiður islenzku
dagblaðanna i mai og júni
siðastliðnum. Piltarnir höfðu þá
verið teknir fastir i borginni
Marrakech i Marokkó, vegna
þess að þeir höfðu hass i fórum
sinum.
Annar piltanna kom nýverið
heim frá Kaupmannahöfn og
átti blaðamaður Visis við hann
viðtal. Hinn pilturinn er enn er-
lendis og hefur hann i huga að fá
sér vinnu i Sviþjóð i vetur.
Pilturinn, sem Visir ræddi við,
féllst á að skýra frá reynslu
sinni gegn þvi, að nafn hans
kæmi ekki fram.
— Við vorum tveir félagarnir,
sem höfðum planlagt ferðalag
til Spánar, ttaliu og Grikklands i
sumar. Fyrsti viðkomustaður-
inn var þó Kaupmannahöfn og
þangað héldum við þriðja mai,
segir ævintýramaðurinn, ljós-
hærður tslendingur með stutt
hár, harðgert andlit og krafta-
legan vöxt.
— Við keyptum svo einn af
þessum E vrópujárnbrautar-
miðum, sem gilda um alla
Evrópu i einn mánuð, og héld-
um með lestinni til Spánar, seg-
ir pilturinn.
Ferðin hjá vinunum endaði i
Madrid, þar sem þeir gistu i
tvær nætur. Þarna komust þeir
að þvi, að miði þeirra gilti einn-
ig i Marokkó i Afriku og ákváðu
þeir að slá til og halda þangað
með ferju og siðan lest.
Með þeim i lestinni og ferj-
unni til Marokkó var Eng-
lendingur, sem þeir áttu eftir að
kynnast nánar og deila örlögum
með.
— Þetta var ungur piltur, sem
var á leið til Marokkó i þriðja
sinn. Hann hafði ferðazt nokkuð
um þar en hugðist nú halda
lengra inn i landið og skoða
eyðimerkurnar og óbyggðir
Afriku, segir íslendingurinn.
...og við slógum til.
— Við komum til borgarinnar
Tangier en þar eð Eng-
lendingurinn sagði, að hið raun-
verulega Marokkó væri að finna
lengra inni i landinu, ákváðum
við að slást i för með honum til
borgarinnar Marrakech, segir
landi okkar.
Þegar til þeirrar borgar kom,
fengu allir þrir sér hótelher-
bergi við markaðstorgið i elzta
hluta bæjarins. Verðið var lágt,
aðeins sem svaraði 120 krónum
á sólarhringinn eða 4 dihrams i
þarlendri mynt.
— Við gengum um bæinn,
virtum fyrir okkur lifið,
verzluðum og sátum inni á
kaffihúsum eins og aðrir ferða-
menn, segir íslendingurinn.
— Við ætluðum þó ekki að
hafa viðdvölina mjög langa —
og nokkrum dögum siðar pökk-
uðum við niður farangri okkar
og yfirgáfum hótelið.
Englendingurinn ætlaði lengra
inn i landið en við aftur til
Tangier. Lestar okkar áttu báð-
ar að fara klukkan þrjú um dag-
inn og meðan við biðum, sett-
umst við inn á snyrtilegt
veitingahús og pöntuðum
mjólkurhristing, heldur Is-
lendingurinn áfram frásögn-
inni.
— Innfæddir eru i alls konar
braski og svindli, sérstaklega
þegar ferðamenn eiga i hlut. Af-
greiðslumenn i verzlunum báru
oft óumbeðnir fram hass til að
reyna að selja okkur. Fólk,
reykjandi hass virtist mjög
hversdagslegur hlutur, segir
kunningi okkar ennfremur.
— Þar sem við sátum þarna
inni á veitingahúsinu, kom til
okkar maður i Arabakufli. Hann
dró fram hassköggul og bauð
okkur til kaups. Áhugi okkar
var takmarkaður, en Eng-
lendingurinn vildi kaupa, þann-
ig að við slógum til, segir is-
lenzki pilturinn.
Hann bætir þvi við, að þeir
hafi verið einu útlendingarnir á
veitingahúsinu, en margir af
innfæddu gestunum voru að
reykja eitthvað sterkara en
sigarettur. Af þessum sökum
voru þeir það kærulausir, að
hassköggullinn lá enn á borðinu
er annan mann bar að 10 minút-
um siðar.
Eins og í
leynilögreglumynd
— Þetta var snyrtilegur mað-
ur, klæddur að Evrópusið. Hann
gekk rakleitt til okkar án þess
að skipta sér af hinum og dró
fram lögreglumerki eins og þeir
gera i leynilögreglumyndunum,
segir pilturinn. '
— Hann mælti á frönsku, sem
við ekki skildum. Eng-
lendingurinn var betur að sér og
túlkaði. Lögreglumaðurinn
falaðist eftir vegabréfunum
okkar og við vissum vart, hvað
var á seyði. Hann bað okkur
kurteislega að koma með sér yf-
ir á lögreglustöðina þarna
skammt frá og það gerðum við,
segir Islendingurinn.
I sex vikur áttu Islendingarnir
fyrir höndum að sitja i vörzlu
lögreglunnar, en fyrir þvi óraði
þá ekki á þessari stundu.
Raunir
páfans
Þegar Páll páfi VI kom á
dögunum frá sumardvalar
stað páfa í Castelgandol
með þyrlu til páfagarðsins
í Róm, var nærstaddur
Ijósmyndari, sem fékk
tækifæri til að taka myndir
af páfanum frá nokkuð
öðruvísi sjónarhorni en
venjulega.
Arangurinn skilar sér i þessum
fjórum myndum, sem birtast hér.
A pfstu mynd t.v. sést páfinn
heilsa einkaritara sinum, um leið
og hann stigur út úr þyrlunni. Á
neðri myndinni t.v. sést, hvar
gusturinn frá skrúfu þyrlunnar
gerir skurk i klæðnaði páfa. Á efri
mynd t.h. rjúka allir upp til handa
og fóta við að hjálpa hans heilag-
leika i þessari raun hans. En á
siðustu myndinni hefur páfinn
greinilega með rósemi pislar-
vottarins sætt sig við hlutskipti
sitt.