Vísir - 28.10.1975, Qupperneq 2

riSRSm:
VÍSIR. Þriðjudagur 28. október 1975.
LESENDUR HAFA

Ætlar þú
að fó þér
litsjónvarp?
Steinunn Jónsdóttir, húsmófiir.
Alla vega ekki i bráð. Það er dýrt,
já, en svo er ég bara ekki svo háö
sjónvarpi að mig langi i litsjón-
varp. Annars hef ég séð sjón-
varpsútsendingar i lit, bæði i
Bretlandi og Ameriku.
Pétur Þorleifsson, reifihjóla-
smifiur. Ja, ég hugsa það bara.
Það er auðvitað dýrt, en það er
bara allt svo dýrt i dag.
Afialsteinn Þórarinsson, umsjón-
armafiur. Ekki strax. Ég hef
ágætt tæki og það væri þá ekki
fyrr en það fer aö gefa sig sem ég
færi að hugsa fyrir öðru.
Hjörtur Jónsson, járnsmiður.
Þegar ég hef efni á þvi, alveg hik-
laust. Þaðer miklu skemmtilegra
að sjá útsendingarnar i lit.
Ingimar Einarsson, fram-
kvæmdastjóri. Það efa ég. Það
verður að minnsta kosti dráttur á
þvi.
Of mikið
af myndum
Skófinn ótti frumkvœðið
Július og Ólafur hringdu:
,,Við höfum verið að fara i
gegnum Visi og Dagblaðið og
bera blöðin saman. Við höfum
tekið eftir þvi að Visir er farinn
að birta langar greinar sem
almenningur hefur takmarkað-
an tima og vilja til að lesa.
Einnig finnst okkur of mikið
af viðtölum og siðum þar sem
eru nær eingöngu myndir, þá
eigum við ekki við myndasög-
urnar.
Annars er Visir ágætisblað, og
við þökkum fyrir það, en þetta
eru svona vinsamlegar ábend-
ingar lesenda.”
SS skrifar:
Saga úr breskum skóla.
Það bar við á s.l. vetri i bresk-
um barnaskóla, (kaþólskum)
eftir að kennarinn hafði rætt við
börnin um Freistingarsöguna úr
Bibliunni, að hann benti á að
býsna forvitnilegt gæti það
verið að vita hvort einhver vildi
neita sér um eitthvað óþarft.
sem hann þó notaði daglega, i 40
sólarhringa.
Þessu tóku börnin vel og vildu
sýna hvað þau gæti. Islenskur
nemandi, stúlka, var i skólanum
og ákvað að smakka ekki sæl-
gæti i 40 daga. Og er hún kemur
heim úr skólanum og segir frá
þessu, spyr hún pabba sinn
hvort hann vilji ekki vera með
og neita sér um eitthvað sem
honum þyki gott i 40 daga?
,,Alveg sjálfsagt” segir hann.
„Ég ætla ekki að reykja i 40
daga.”
Við þetta stóðu þau bæði.
En eftir 40 daga fær barnið
sýkkulaðimola i verðlaun en
faðirinn þáði ekki tóbakið. liann
steinhætti að reykja og hrósar
nú sigri. Þarna átti skólinn
frumkvæðið.
Týnd
kvittun =
Tvíborgun á
sama láninu
Kristján Gunnarsson hafði sam-
band við blaðið:
Sem dæmi um lélaga þjónustu
póstsins má nefna útsendingu á
tilkynningu um ábyrgðarsend-
ingu, verðsendingu, almenna
sendingu eða hvað það heitir nú
allt saman. Þessar tilkynningar
eru villandi og ósannsöglar.
Viðkomandi er beðin að koma
með persónuskilriki með sér, en
er svo einungis stundum spurð-
ur um sk'ilriki" þegar sendingar-
innar er vitjað (þ.e. þegar um á-
byrgðarsendingu er að ræða). A
tilkynningunni er póststofan
sögð opin virka daga kl. 9—18,
Hnakkurinn gleymdist,
—ástarbréfum
„Vatnspósturinn” skrifar:
„Ein er sú opinber stofnun,
sem flestir hafa komist i tæri
við, og það er Póstur og simi.
Ástæða þessara skrifa er þjón-
usta sú er þessi stofnun veitir,
og þau vinnubrögð, sem viðhöfð
eru á pósthúsinu við samnefnt
stræti. t fyrrasumar þótti það
mikill viðburður er póstur var
fluttur út á land með hestum, i
tilefni af 1100 ára afmæli Islands
byggðar. Þetta vakti að sjálf-
sögðu mikla athygli, og mönn-
um var hugsað til þess hvilikar
geysiframfarir hafa oröið i
póstmálum landsmanna. En þó
póstyfirvöld séu hætt að nota
hestinn við póstflutninga virðist
hafa gleymst að taka beislið og
hnakkinn úr umferð. Póstkerfiö
virðist hafa staðnað á vissum
sviðum.
en eins og flestir eru búnir að
reka sig á, er hún aðeins opin til
kl. 17. Auk þess eru þessir snepl-
ar hálfútfylltir og ill-læsilegir.
Hvernig væri að prenta nýtt
eyðublað eða a.m.k. leiðrétta
það gamla ef til eru birgöir til
aldamóta?
Varðandi hinn „króniska”
rekstrarvanda stofnunarinnar
skal ráðamönnum bent á, að til
eru aðrar leiðir en hækka póst-
burðargjöldin. Er bíllinn t.d.
alltaf hentugasta farartækið viö
að flytja nokkur bréf á milli
bæjarhluta? Væri ekki hægt að
nota mótorhjól (fleiri' en eitt)?
En rekstrarkostnaöur sliks
seinkar
farartækis er lftill. Er húsnæðið
ekki fyrir löngu orðið úrelt?
o.s.frv.
Póstur og simi er þvi miður
eitt af þeim fyrirtækjum, sem
verða að vera i umsjón opin-
berra aðila. Einmitt þess vegna,
er það skylda stofnunarinnar að
veita sem besta þjónustu, ekki
bara til að fullnægja söfnunar-
og gróðafikn frimerkjasafn-
ara, heldur einnig ástarbréfum
almennra borgara, sem að
sjálfsögðu eru send i ábyrgð.
Pósturinn er ein af lifæðum is-
lensks samfélags, og áriðandi er
að um þá slagæð gildi ekki lög-
málið ”að kalka með aldrin-
um”.”
„Ég fór á dögunum að borga
af húsnæðismálaláni hjá Veð-
deild Landsbankans. Þegar ég
kom i bankann var mér sagt að
ég ætti þarna ógreidda afborgun
fyrir árið ’74. Ég sagðist vera
búinn að borga hana, en stúlkan
hafði i höndum afrit af afborg-
unarkvittun, sem gaf það til
kynna að lánið væri ógreitt.
Ég fór heim og leitaði i fórum
minum, fann kvittunina frá i
fyrra og framvisaði henni i
bankanum. „Þá rifum við þetta
bara,” sagði stúlkan, og þar
með var máliö úr sögunni af
bankans hálfu. Ég vildi hins
vegar fá skýringu á þvi hvernig
svona tvirukkanir gætu átt sér
stað. Var þá kvaddur á vettvang
einhver af „æðstu prestunum”
og málið lagt fyrir hann. Sá
varð hissa við og taldi að blaðið
hefði átt að rifast i fyrra.
Stúlkan lét þess getið að raun-
ar hefði þetta blað, þ.e. afritið af
kvittun fyrir ’74 átt að vera
komið til borgarfógeta, þar sem
ekki var annað vitað en afborg-
unin væri ógreidd.
Ef ég hefði ekki geymt þessa
kvittun frá i fyrra, sem ég geri
vegna vondrar reynslu, get ég
ekki annað séð, en ég hefði orðið
að borga lánið aftur núna.”
Visir sneri sér til Veðdeildar
Landsbankans til að kanna
hvernig væri farið með þessi af-
borgunarmál og hvort ekki væri
hægt að fá úr þvi skorið hvort
fólk hefði greitt af lánunum eða
ekki, þótt kvittanirnar væru þvi
glataðar.
Starfsmenn Veðdeildarinnar
neituðu að segja nokkuð um
þetta mál nema fá skriflegar
spurningar. Spurningarnar
voru sendar þeim i pósti og er
þvi að vænta svars frá þeim á
næstunni.