Vísir - 28.10.1975, Page 8

8
VtSIR. Þriðjudagur 28. október 1975.
Laugaból i Laugardal.
Síðustu bœirnir
í Laugardalnum
i miðri iðandi höfuöborginni eru tveir litlir bónda-
bæir. Það eru siðustu bæirnir i Laugardalnum. Við ör-
an vöxt Reykjavíkur hefur steypan gleypt marga bú-
jörðina, eða hrakið býlin á undan sér, lengra og
lengra. En Laugaból og Reykjaborg hafa orðið inn-
lyksa. Hraðbrautirnar liggja sitt hvorum megin við
býlin. út um litla gluggana á lágvaxna húsinu sem
heitir Laugaból má sjá háhýsin teygja sig til himins.
Blikkbeljurnar þenja sig eftir maibikinu.
Á Laugabóli eru aðrar beljur. Þær standa á básum
sinum og jórtra makindalega. Þær eru löngu orðnar
ónæmar fyrir hamagangi málmskrímslanna.
Texti:
Óli Tynes
Myndir:
Loftur
Asgeirsson
Tröllin ekki
langt undan
Eins og i sögunni eiga bænd-
urnir á siðustu bæjunum i Laug-
ardal við sin tröll að glima.
Tröllin heita framfarir, breyttir
timar og öðrum slikum nöfnum.
Þau hafa lagt marga bæi i eyði
og sækja nú hart að siðustu
bændunum tveimur.
Gunnar Júliusson hefur búið á
Laugabóli þau fimmtiu og átta
ár sem hann hefur lifað. Fyrstu
árin var það aðeins sumarbú-
staður. Þá var „aðalbúið” við
Lindargötu. Þar voru kindur,
kýr og hestar. En frá þvi fóstur-
móðir hans dó, 1946 hefur hann
búið allt árið i Laugardalnum.
En tröllin herða stöðugt sókn-
ina.
,,Fæ engan frið"
— Ég fæ engan frið hérna. Það
er vist ekki pláss fyrir mann
lengur. Borgin vill mig burt og
hefur verið að reyna að hrekja
mig héðan i mörg ár. Það er lika
farið að kreppa að mér. Það er
búið að byggja niu hús og svo
Laugardalshöllina á þessari
jörð, og ég get orðið ekki heyjað
nóg.
— Ég verð að kaupa hey
handa skepnunum. Hestaeig-
endurnir, finir sportmenn, fá að
hirða grasið handa gæðingum
sinum. Ég hef ekki nema litinn
skika til afnota, og ég verð að
beita á hann á sumrin. Það er
þvi ekkert eftir fyrir veturinn.
„Mamma hugsaði
mest um þetta"
—• Fósturforeldrar minir
keyptú þessa jörð 1916. Þau
voru Ari Antonsson og Guðriður
Magnea Bergmann. Þau tóku
mig i fóstur þegar foreldrar
minir dóu úr spönsku veikinni.
Þá var ég eins árs gamall.
— Pabbi var verkstjóri hjá
Kol og Salt og hafði litil afskipti
af búskapnum. Það var
mamma sem sá um hann að
langmestu leyti. Þetta var
aldrei neitt stórbú og verður
aldrei. En ég á ekki að fá að
vera i friði með það litla sem ég
hef.
Kýr og hænsni
Bústofninn á Laugabóli er sex
kýr, tvær kvigur og um fimmtiu
hænsni. Svo er þar auðvitað
hundur og tveir kettir.
— Ég mjólka sjálfur, með
höndunum, það þarf stærri
bústofn en þetta til að standa
undir vélvæðingu. Ég sel mjólk-
ina beint til samsölunnar, en
eggin sel ég hinum og þessum
aðilum. Það eru ekki stórar
fjárhæðir sem fást fyrir þetta,
en með þvi að lifa sparlega
kemst ég af. Og það er eins gott
að lifa sparlega þvi það er eng-
inn sem hjálpar.
— Og ekki fæ ég neina peninga
fyrir það land sem er tekið undir
hús. Ég skil það ekki. Jörðin er
þinglýst mér en svo geta menn
þinglýst sér hús á henni án þess
að mér komi það nokkuð við.
Fjósið i Laugardalnum
Gunnar Júliusson og Tryggur
Þeir hafa smámsaman verið að saxa af mér landið.
,,Ég nota Farmalinn til að fara með mjólkina og snúast ýmis
legt.”
Bústofni fækkað
með lögregluvaldi
— Það er heldur ekki bara
land sem þeir taka. Þeir tóku
lika kindurnar árið 1968. Þá
tóku þeir kindurnar með lög-
regluvaldi af mér og Stefni
Ólafssyni á Reykjaborg. Það
þýddi ekki fyrir okkur að segja
neitt. Það er vist svona að vera
ofaukið.
Einmanalegt
oft á tiðum
— Jú, það er oft einmanalegt
hér. Þótt maður sé i miðri stór-
borginni. Ég hlusta töluvert á
útvarp. En ég les ekki mikið og
ég hef ekkert sjónvarp.
— Ég get oftast fundið eitt-
hvað til að dytta að svo ég þarf
ekki að vera aðgerðarlaus. En
þaö er ekki endalaust hægt að
una sér við að dúlla einn. Ég fer
oft i heimsókn að Reykjaborg,
við erum góðir vinir. En einbúar
eru jú einir, og þegar maður
hefur ekki önnur afskipti af
meðborgurum sinum en að
reyna að verjast árásum þeirra,
þá er oft einmanalegt.
— En það þýðir vist ekki að
fást um það. Það fer vist svona
fyrir mönnum sem ekki er pláss
fyrir lengur.
—ÓT