Vísir - 22.11.1975, Side 2

2
visntsm-
Á að hækka afnotagjöld
sima i Reykjavik til að
jafna aðstöðumun dreif-
býlis og þéttbýlis?
Björn Jónasson, rafvirki: Ju,
sjálfsagt mætti gera það, en mér
finnst að simakostnaður hiafi
hækkað allverulega undanfarið
ogsvoer búið að fækka simtölum
sem eru innifalin i afnotagjaldinu
niður i 3 á dag sem er fráleitt. En
mér finnst að minnka mætti mun-
inn samt sem áður.
Guðrún Halivarðsdóttir, verslun-
arst. og húsm.: Það er sjálfsagt
réttlætismál og það mætti deila
þessu niður, þó að afnotagjaldið
sé alveg nógu hátt hér i Heykja*-
vik.
Margrét Lýðsdóttir, húsmóðir:
Alls ekki hækka það hér i Reykja-
vik. Það mætti samt jafna þetta á
einhvern hátt.
Birgir Ástráðsson, kjötiðnaðar-
maður: Tvimælalaust. Það er
mikill munur að geta hringt frá
Reykjavik til Hafnarfjarðar t.d.
á innanbæjarverði i stað þess að
hringja frá Hveragerði til Selfoss,
sem er álika vegalengd og borga
það eins og um utanbæjarsimtal
væri að ræða.
Laugardagur 22. nóvember 1975 vism
LESENDUR HAFA ORÐIÐ
Til útlonda með
„Jón skrifar”
„I Visi i gær skrifar lesandi uridir fyrir
sögninni „ökuleyfissvipting fyrir of hrað-
an akstur” og nefnir þar að i Ggutaborg
hafi ökumaður verið sviptur öltuleyfinu
sínu fyrir að aka 12 km hraðar en leyfilegt
var.
Mig langar að spyrja „lesanda” hvort
hann viti nokkuð um ökurelgur i Gauta-
borg? Er t.d. ökumönnum kenntað brjóta
umferðartakmörk i Gautaborg?
Það virðist vera algild regla stjórnenda
umferðarmála á Islandi að hafa t.d. lág-
markshraða langt fyrir neðan það sem
„leyfilegt er” þ.e. að ökumenn eru ekki
teknir fyrr enþeir aka „verulega” yfir
hraðatakmörkin.
Min uppástunga er að við hækkum
hámarkshraða um a.m.k. 15 km alls stað-
ar.
Ég fór einu sinni til Italiu og kom þar
einn i borg á bílnum minum á 120 km
hraða þar var ekki leyfður nema 90 km
hraði. Lögregluþjónn sá til min og bað
lögguna
mig að aka hægar með virðulegum
handahreyfingum sem ég skildi strax en
hann var ekkert að hafa fyrir þvi að vera i
felum og elta mig svo heldur stóð hann á
vegarbrúninni og notaði, eins og ég sagði
áðan „virðulegar handahreyfingar”.
Það má margt læra i útlandinu „les-
andi” góður og mæli ég með þvi að við
gerum það að tillögu okkar sameiginlega
að sendur verði slatti af íöggum ’til út-
landa að læra þeirra reglur, og handa-
bendingar.”
Svara þú, stöðuljósa-
gemlingur!
Guðni skrifar:
Eftir að hafa horft á þáttinn
Kastljós s.l. föstudagskvöld, þar
sem m.a. var gert að umræðu-
efni, vaxandi fjöldi umferðar-
slysa, gat ég ekki á mér setið
lengur að skrifa nokkrar linur.
Mig langar til að spyrja ein-
hvern þeirra ökumanna sem
notar stöðuljós i akstri, hvers
vegna viðkomandi geri það?
LIGGUR ÞÉR
EITTHVAÐ Á HJARTAV
Utanóskriftin er:
VÍSIR
c/o /#Lesendabréf"
Síðumúla 14 Reykjavík
Eins og allir vita (a.m.k. þeir
sem bilpróf hafa) þá á, eins og
reyndar nafnið bendir til, ekki
að nota stöðuljós i akstri.
ökumenn sem slikt viðhafa, á
að stöðva hvar sem til þeirra
næst, og sekta þá, eða i það
minnsta að skipa þeim að nota
aðalljósin.
Vita þessir ökumenn ekki, að
þeir sjást margfalt verr ef þeir
nota aðeins stöðuljósin I stað
aðalljósa? Að þeir hafa ekki
jafngott útsýni yfir veginn
framundan? Að þeir auka slysa-
hættuna mjög mikið með þessu
vitaverða háttalagi?
Þessir ökumenn skyldu þó
aldrei vera að spara rafmagn-
ið?
ÞU, gemlingur, sem ekur með
stöðuljósum, ég skora á þig að
svara þessu bréfi minu og gefa
mér fullnægjandi svör!
Undur til umrœðu:
Óperusöngvarinn Odd Wannebo
Arelius Nielsson skrifar:
„Kristilega bindindisráðið i
Noregi heldur hátiðlegt hálfrar
aldar afmæli um þetta leyti.
Það var stofnað 6. nóvember
1925.
Við þessi hátiðahöld hefur
Odd Wannebo, óperusöngvarinn
heimsfrægi, vakið mesta at-
hygli. Hann er mörgum mikið
undur til umræðu.
Það er ekki einungis söngur
hans sem hefur fyllt samkomu-
hús i Öslóborg siðustu vikur,
heldur miklu fremur saga hans
og persónuleiki.
Hann var stjarna sem bókstaf
lega stökk upp á himininn i
fyrstu. En frægð og lýðhylli eru
hættulegar gjafir. Á stuttum
tima höfðu „stél” boðin gert
hann að drykkjusjúklingi. Hann
hélt raunar áfram að syngja og
auka vinsældir sinar á fjölda
borga um allan heim einkum i
Ameriku.
En skyndilega hrapaði hann
af himni listar og frama.
Einmana, allslaus, og sjúkur
flaut hann um eins og strá i
straumi. Pillur, sprautur og
pelaglös settu svip á daga og
nætur. Siðast var aðeins ein nótt
sem hann uppfyllti þó ekki sjálf-
ur sér til handa:
Nokkrum pillum of mikið og
hann mundi ekki vakna meir til
vesæls lifs sins.
En á gamlárskvöld 1971 varð
skyndileg breyting. Hann var þá
staddur á hóteli i Honolulu.
Hágrátandi kastaði hann sér á
hvilubekk i herbergi sinu og ját-
aði sig uppgefinn, yfirgefinn,
glataðan.
„Þá var likt og tjald væri
dregið frá leiksviði,” skrifár
hann siðar. „Mér fannst ég lita i
skæru ljósi þann Krist, sem mér
varkenntaðelska i bernsku. Ég
féll á kné og fylltist nýjum
krafti. En — ég hafði misst
röddina. Ég kom naumast upp
nokkru hljóði.
Og nú liðu átta mánuðir i
verra ástandi en nokkru sinni
fyrr. Ég gekk um eins og
brjálæðingur með bibliuna i
annarri hendi og brennivins-
flöskuna i hinni. Grét og bölvaði
á vixl.
En morguninn 21. febrúar
1972 vaknaði ég til nýs lifs.
Biblian var eftir en brennivins-
flaskan horfin. Hún hefur aldrei
ásótt mig framar. Nú langar
mig aldrei i áfengi. Röddin er
komin aftur, fyllri en áður, og
ég fæ góða dóma fyrir sönginn
alls staðar. Guð hefur blessað
mig rikulega.”
Þetta er vitnisburður Odds
Wannebo um undrið sem gaf
honum llf, nýtt lif. Gaman væri
að bindindissamtök íslands yrði
þess umkomin að fá hann hing-
að til að syngja. Eða kannski
eigumviðokkarOdd Wannebo?”