Lesbók Morgunblaðsins - 29.11.1925, Blaðsíða 1

Lesbók Morgunblaðsins - 29.11.1925, Blaðsíða 1
LESBOK MORGUNBLAÐSINS. Sunnudaginn 29. nóv. 1925, NING. Eftir Seimu Lagerlöf. Erlndi þetta flutti skáldkonan Selma Lagerlöf á kirkjuþinginu mikla i Stokkhólmi, i ágúst síðastliönum. Jeg ætla að leyfa mjer að segja frá viðburði, sem gerðist hjer fyr- ir nálægt 50 árum. Það var þokunótt úti í Atlants- hafi. -Tvo stór skip höfðu rekist á, og annað þeirra — stórt farþega- skip, senl var á leiðinni frá New- York til Le Havre — hafði orðið lekt miðskips og sokkið. Hitt skip- ið — mikið seglskip — hafði horf- ið út í þokuna, án þess að gera nokkra tilraun til þess að bjarga farþegunum á póstskipinu. Meðal skipbrotsmanna var ung kona frá Bandaríkjunum, sem átti heima í Chicago þegar þetta gerð- ist, rík, fögur, gáfuð og gift góð- um og nýtum manni, og áttu þau 4 yndislegar telpur. Hún hafði tekist ferðina á hendur til þess að heimsækja aldurhnigna for- eldra sína, sem áttu heima í París, og sýna þeim börnin sín. Þess vegna voru allar telpumar í för- inni. Þegar áreksturinn varð, komst alt í ógurlegt uppnám á skipinu, sem var að sökkva. Að vísu var bátum skotið út, en hvorki hún nje nokkur af telpun- um hennar höfðu fengið rúm þar. þegar skipið sökk, slcoluðust þær allar í sjóinn. . Pyrst dró hringiðan hana langt niður í djiipið óendanlega, en svo skaut henni upp. Hún var nú orð- in viðskila við börnin sín og var það ljóst, að þau voru druknuð. Sjálf kunni hún ekki að synda. Eftir augnablik mundi hún sökk- va niður í djúpið aftur, og svo kæmi dauðinn. Þá, á síðustu stundinni hugsaði hún hvðrki um manninn sinn eða telpurnar. Hún hugsaði aðeins um það eitt, að lyfta huga sínum til guðs. Rjett áður hafði -liún sjeð ægilega sjón. Áður en tortímingin óhjákvæmilega skall yfir, höfðu skipbrotsmennirnir mist alla stjórn á sjer. Það liafði orðið ægilegur bardagi um skipsbátana, sem ekki gátu rúmað alla 500 farþegana, sem voru á skipinu. Hraustir og sterkir menn höfðu rutt sjer braut með sparki og stafshöggum. Veik- bygðu fólki og sjúku var hrundið til hliðar, troðið undir fótum eða kastað út. Þessi sama geigvæn- lega barátta fyrir lífinu hjelt enn- þá áfram í sjónum kringum hana. Drekkhlaðnir bátar rjeru framhjá henni og í þessum bátum sátu menn, með hnífana á lofti, til þess að verjast fólkinu, sem var á sundi í kring, og nálgaðist til þess að fá að halda í borðstokk- inn. Ógeðsleg vein og formælingar heyrðust úr öllum áttum. En hún losaði huga sinn frá öllum þessp um áhrifum og lyfti honum til guðs. Og sál hennar hækkaði, og hún fann hvernig hiin fagnaði því að koma úr þungum mann- lífsfjötrum, hvernig hún með sig- urfögnuði bjó sig undir að koma í sitt rjetta heim'kynni. — Er það svona auðvelt að deyja, hugsaði hún með sjálfri sjer. Þá hevrði hún volduga rödd, rödd frá öðrum heimi, og svarið fylti eyru hennar eins og þrumu- niður: — Það er satt, það er auðvelt ao deyja. Það erfiða er að lifa. Henni fanst þetta vera mestu sannindin, sem hún hefði nokk- urn tíma lieyrt, og hún tók glað- lega undir: Já, já það ef satt, það er erfitt að lifa. Hún aumkaði í huganum þá, sem ættu að halda áfram að lifa, en svo datt henni í hug: Hvers vegna þarf það að vera svo? Væri ekki hægt að koma lífinu hjer á jörðu þannig fyrir, að það væri jafn auðvelt að lifa, eins og það er að deyja? Þá heyrði hún aftur röddina miklu, sem svaraði henni: Það, sem útheimtist til þess, að auð- velt verði að lifa á jörðinni er eining, eining, eining. Meðan þessi orð hljómuðu í eyrum hennar var henni bjargað. Seglskipið hafði snúið við og sett út báta. Henni var lyft upp í einn þeirra og flutt til hafnar í Ev- rópu, ásamt 80 öðrum skipbrots- mönnum. Þessi atburður, þetta kall flaug mjer í hug, þegar jeg fyrst heyrði talað um kirkjufundinn. Mjer fanst, að eftir áreksturinn mikla, eftir hið hræðilega skipbrot,, sem kiistnin hefir orðið fyrir, mundi margur besti maðurinn í ríki kristninnar hafa haft það á til- finningunni, að hann væri að sog- ast niður í botnlaust djúp og missa alt, sem hann átti kærast, fá óhug á lífinu og vera boðinn og búinn til að taka yfirvofandi tortímingunni, eins og lausn frá þjáningu. En neðan úr þessu hyl- dýpi kvíðans hefir rödd úr öðrum heimi borist til eyrna þessum ör- væntandi sálum. Tnni í uppnám- inu ægilega, mitt í blóðsúthelling- unum, hafa þessir menn líka heyrt hrópið um einingu, og þess vegna er það, að þeir hafa safn- ast hjer saman úr öllum álfum heims, til þess að skapa þann frið og þá eining, sem þjffðirTíftr hafa þráð um þúsundir 4ra, og

x

Lesbók Morgunblaðsins

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Lesbók Morgunblaðsins
https://timarit.is/publication/288

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.