Lesbók Morgunblaðsins - 29.08.1926, Blaðsíða 4

4
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
29. ágíiat ’2fl.
ryíja Mussolini braut inn í hús
þar nærri svo að gert væri við
sj'wrið og l)\imlið um. Eu ópin og
köllin og kveinin og hrindingar
og pústrar hjeldust enn lengi, ])ví
fólkið vildi ekki friðast nje sann
færast um að banatilræðið hefði
mishepnast. En meðan hermenn-
irnir vorn nð koma Mussolini
nndan sást anmwrsvegar á sjón-
arsviðinu annar flokkur her-
manna vera að leysa úr annari
livögu, sem þyrpst hafði saman i
linapp. Fjórir karlmenn hjeldn
]>ar í fanginu á rægsnislegri
gamalli komv sem klædd var töt-
urlegri bláleitri síðhempu. Hún
liljóðaði ámátlega eh þeir hjeldu
henni heíjartökum um herðar,
miðju og útlimi, en tveir ná-
ungar bættust við og toguðu af
alefli í grátt hárstrý hennac eins
og þeir ætluðu að slíta ’það og
reita af henni. Eftir nokkrar
hryndingar fram og aftivr tókst
hermönnunum einnig að ryðja
svo til að gömlu konunni var
komið inn fyrir járngrindur þa.r
hjá og var svo grindunum læst
á eftir og þar beðið með kerl-
ingarhiróið þar til vagn kom og
lögreglumenn til að aka henni
brott. Það var hún sem hafði
hleypt af skotinu. Og heyrði jeg
það seinna að hún hefði laumast
inn að röð hermannanna sem
næstir stóðu og með vasaklút
vafinn utan um hendina er hjelt
á skammbvssunni, hafði henni
tekist að ná færi á Mussolini, en
próf. Gio*rdano forseti læknafund-
arins, sem gekk við hlið honum
hafði sjeð hendina og óðara ýtt
við henni. Þessu var það að þakka
að skotsárið var meinlítið. Hefði
kerling fengið að ráða var kúlan
viss ' að hitta gegnum miðjan
heila, eri fvrir þetta atvik þaut
hún aðeins gegnum nefbroddinn.
?
En það leið löng stund — og
þó reyndar aðeins fjórðungur
stundar — sem ópin og óhljóði i
og grátur og harmavein fólksins
hjelt óslitið afram. Að sumu levti
minti hávaðinn* á stórkostlegan
jarm í stekk, en æjettara er þó að
líkja ástandinu A'ið það sem sálm-
urinn syngur um: ,,í Rama heyrð-
ist harmakvein,“ því ungir sem
eldri skældu og tárfeldu sem
börn og snmir Ijetu sem hálf-
MUSSOLINI.
óðir menn af æsingi og lxryllingi.
og ruddust inn um þröngina til
að leita frjetta hjá öðrum og
liuggunar eða fá betra útsýni
eða miðla öðrum af sinni viski..
Þessi harmagrátur og öll sú t.ryll-
ing í fólkinu verður mjer löngum
minnisstæðust af öllu sem fyrir
mig bar í þessari feírð. Jeg liafði
*■ að vísu oft heyrj um hið heita
blóð og næmu tilfinningar suð-
urlandabúans, en aldrei trúað
því til fulls fyr en í þetta skifti;
og þó jeg ekki í öllum þeim
ósköpum tæki eftir því, að fóik
rifi klæði sín — þá þc*ri jeg að
fullyrða að slíkt hafi marga
hent að einhverju meira eða
minna leyti.
Jeg get ekki neitað því, að
mjer ATar mikið niðri fvrir og að
mjor hnykti við ]iegar jeg hevrði
skotið og fólkið tryltist, en jeg
tók strax öllu með stillingu og
fanst mjer þá mig taka eins sárt
til Mussolinis eins og væri hanu
bróðir minn. En þegar jeg sá
elfda karlmenn liága'áta og ]far á
meðal einn kollega minn, skurð-
lækni frá Bologna, gráta sem
barn og verða að styðjast upp
við s1oð vegna ekka og óstyrks
í hnjánum, þá ofbauð mjer sú
tilfinningasemi. Þessi kollega
hafði tveim dögum áður sýnt
okkur spítala sinn og komið okk-
ívr til að hakla að hann væti
mesti afreksmaður — en þó gat
hann ekki „vatni haldið“ við
svona tækifæri. En svona eru
Rómverjar enn, alveg eins og á
dögum Tacitusar, þegar hann var
að segja þeim frá forfeðrum okk-
a.r Germönum og hjelt þeim
fram Rómverjum til fyrirmyndar:
„féminis lugere honestum, viris
meminisse" — (það r*r heiðar-
legt konum þó þær gráti, en
mönnum ber að muna).
Eitthvað hálfri stundu eftir
skotið var Mussolini orðinn vél
hress. Læknarnir höfðu búið um
sá.rið með litlum plástursumbúð-
um er huldu aðeins aefið. Kom
hann ])á út á loftsvalir og talaoi
nokkur orð til fólksins, til jð
láta alla vita að sárið væri hættu-
laust og að hann mundi fara
ferða sinna daginn eftir, eins og
liann hafði ætlað sjer. (Förinni
var heitið til Tripolis). Þá sner-
ist öll sorgin í fagnaðarlæti. Öll
borgin var fánum skreytt, lúðra-
flokkíw gengu spilandi um göb
urnar og margar skrúðgöngur
voru hafnar til heimilis Musso-
bnis til að votta honum ánægju
fólksins út af því að líf haflCs ftoels-
aðist. En einkum ljetu Fascist-
a*rnir til sín taka. Þeir fóru í
hópum ýmist gangandi eða í bif-
reiðum syngjandi og hóandi um
allar götur og voru sumir helst til
uppvöðslusamir.
Allir voru glaðir nema auð-
vitað ekki þeir, sem lengi hafa
hatað Mussolini og vilja hann
feigan. — En þeir ljetu lítið á
því be»va nema einstöku sem vildu
ekki taka ofan þegar Fascistarnir
fóru framhjá og hvöttu alla til
að lyfta hattinum eða heilsa að
rómverskum sið, Þá kunni ein-