Lesbók Morgunblaðsins - 09.01.1927, Page 1

Rnðlegar laekningar. - ,7f
0 8 6
6ftir 5teingrím fTlatthíasson, hjeraöalæhni.
„Ein bóla á tungn, cngin á morg-
nn,“ 12 sinnum í einu audai'taki
— og lielst ot'tar. Þetta reyndum
við sem krakkar bg virtist ltjálpa
stundum. Jeg var ]>ó altaf trúar-
daufur. Líka kom oft fyrir, ati við
prófuðum vortulækningnna al-
kunnu, að binda hnóta á loðband,
eins marga og vörturnar, og stinga
síðan bandspottanum inn í veggjar-
liolu eða niður í vigða mold. Stelp-
ur á kotunum í kring fullvissuðu
mig uin, að þeim liefði gefist þetta
ágætlega. Jeg reyndi þetta en sann-
færðlst aldrei.
Fyrir nokkuð mörgum árum kom
til mín kunningi minn, guðfræði-
stúdent frá Reykjavík. Ilann hafði
dálítið brunasár á fæti, sem þurfti
að binda um. Það var lítilfjörlegt
og batnaði e.ftir nokkra daga.
Ilann var þá fylgdarmaður
enskrar hefðarkonu og kom með
henni sunnan Kjöl. Og það var á
Ilveravöllum, seni liann hafði brent
sig, við að stíga óvart niður í liver-
holu.
Enska konan fylgdi þeim kreddu-
trúarflokki, er kallar sig Christwn
Scientists (kristnir vísindamenn);
og þeir trúa því, að hekna megi
alla'sjiikdóma með bæn og cinbeitt-
um liuga. IIún hafði því strax boð-
ist til að lækna sár fylgdarmanns
síns og gerði einhverja tilraun til
þess. En nokkuð var, að það tókst
ekki, enda sagði þessi kunningi
miun, að haun hefði alls ekki trú-
að því, að slíkt gu‘ti orðið fyrir
bæn. —<- Dálaglegt prestsefni það!
lingsaði jeg með sjálfum m.jer. Síð-
an þetta var, hefi ji‘g lesið margt
mn Christimi Science og mig liefi*
mikið langað til að fræðast um, hve
ábyggilegar væru þær mörgu undra-
hekningar, sem þessi trúarflokkur
lirósar sjer af.
Er það sannleikur. 'að með bæn
megi fá sár til að gróa miklu
fljótara en ella ? — Jeg trúi því
ckki, og reyndar hefi jeg ckki
heldur heyrt neiun fullyrða það.
Ilins vegar segja sumir, að and-
legir læknar geti læknað krabba-
mein fljótt og Vel. IIví skyldi þá
ckki mega einnig græða sár í einu
vetfangi ?
Þegar jeg ferðaðist um Ndrður-
Ámeríku fyrir nokkrum árum,
spurði jeg marga, sem jeg hitti,
frjetta af þessum lækningum liinna
kristnu vísindamanna. Sumir kunnu
ýmsar sögur að segja af furðuleg-
um bata ýmsra sjúklinga, en aðrir
álitu ljjer vera venjulega um blekk-
ing að ræða, og þar á meðal voru
þeir læknar, sem jeg talaði við.
Aðeins eina konu hitti jeg, sem
sagði mjer, að hún fylgdi þessum
trúarflokki og það vegna Jiess. að
hún hefði sjálf fcngið fulla læku-
ingu á brjósttæringu hjá einum
lækningamanni flokksins. Húnhafði
þjáðst af blóðspýtingi og verið 'tal-
in alvarlega veik af lærðum lækn-
i:m, en enga bót getað fengið hjá
Jieim. Eftir nokkrar bænasamkom-
ur lijá lækningamanninum hafði
liún orðið alheil og var nú Iiain-
ingjusamlega gift og hafði eignast
eitt barn.
Jeg trúði Jiví nú^ekki meira en
svo, að hún licfði verið luvttnlega
haldin af tau’ingu, úr því hún gat
fengið svoria skjótan bata og enn
síður trúði jeg því, ef um alvarlega
ta ringu liefir verið að ræða, að hún
þá í í’auninni væri orðin albata,
því algengt er, að tæring getur
snögglega skánað og blóðspýtingur
liætt án Jiess veikin sje ]>ó að fullu
bætt; og algengt, að eftir skemmri
< ða lengri tíma kann alt að taka
sig upp á ný. Það er nú líka þetta,
sem jeg hvað eftir annað les um
í læknaritum, þar sem minst er á
lækningar Christian seientista og
annara andlegra hekna. Sjúklingum
batnar oft furðulega A-eI í bili. Það
eru ekki síst taugabilaðir sjúkling-
ar og geðveiklingar, sem geta feng-
ið langan og máske fullan bata
fyrir bænalækningar og dulhrif.
Ilins vegar er venjan sú, Jiegar um
líkamleg mein er að ræða, ])á er
nm blekking að ra-ða. Sjúklingnum
finst hann vcra orðinn góður, en
sjúkdómurinn fer sínu frarn eigi
að síður og sjúklingnum versnar
þá og Jiegar aftur.
Þetta segja nú læknarnir. En
mikill Jmrri alþýðumanna situr við
sinn keip og þykist vita betur.
f>ess vegna hefir Chr. Seience-