Lesbók Morgunblaðsins - 09.10.1927, Blaðsíða 6

318
LESBÓK MOHGUNBLAÐaiNS
Sigurför Lindberghs um New York.
Eins og áður hefir verið getið, var flugmanninum Lindbergh tekio
með kostum og kynjum hvar sem liann kom, eftir að hann hafði leyst
af höndum það ])rekvirlci, að fljúga aleinn frái Afneríku til Evrópu.
En mest var þó um dýrðir þegar hann kom til New York aftur. Var
þar ekið með hann í sigurför um borgina, en mannfjöldinn ljet eins
og hann ætlaði af göflum að ganga. Rigndi svo þjett blómum, brjef-
smælki og brjefaslöngum yfir hann, að engu var líkara en stórliríð á
götunum. Má sjá þetta á| myndinni hjer að ofan. Lindbergh er ber-
höfðaði maðurinn sem situr aftast í vagninum.
TTnglingspiltar stóðu þarna með
sítrónflöskur í höndunum og gáfu
hver öðrum að súpa á. Virðist svo,
sem sá sítróndrykkur hafi verið
kjarngóður, því að hann fjörgar
ágætlega. Þeim verður liðugra um
málbeinið eftir þvi sem líður og
eftir því sem fleiri sítrónflöskur
eru tæmdar.
I myrkrinu úti fyrir heyrist
sagt: „Viltu strammara?" — „Já,
áttu nokkuð?“ — „Jeg á fulla
flösku af spíritus, en jeg þorði
ekki annað en fela hana. Hún
liggur undir bílnum sem jeg kom
í.“ Svo er lagt á stað út að bif
reiðaþyrpingunni, en þangað er
stöðugur fólksstraumur. Þangað
leiðast „pörin“ og í bifreiðunum
má víða sjá glitta í eld í ciga-
rettu og hljóðskraf og hvíslingar
lieyrast hvarvetna. Eigandi spin-
tusflöskunnar finnur hana ekki. —
Annað hvort ratar hann ekki á
rjettan bíl, eða þá að einhver hefir
fundið flöskuna og hirt hana, —
Margir bílstjórar þora ekki að
yfirgefa bíla sína. Þeir leggja sig
þar til hvíldar og ætla að reyna
að sofa. En svefninn verður slitr-
óttur því að oft ber að gesti, sem
vilja fá sjer húsaskjól, og ýms æf-
intýri gerast í næstu vögnum.
Úti á grundinni rekst maður
víðsvegar á fólk í faðmlögum. A
einum stað hafa þrjár stúlkur tylt
sjer niður. „Sæli nú, strákar! Setj-
ist ])ið hjerna hjá okkur!“ kalla
þær. Eftir litla hríð er ltomin >
þangað stórhópur, en þá ætlar vin-
skapurinn að fara út um þúfur.
Piltarnir stökkva á fætur og
standa hver framan í öðrum eins
og hanar og verða ekki varir við
fyr en jungfrúrnar hafa laumast
burtu — og máske einhverjir úr
hópnum með! Sætt er sameiginlegt
skipbrot og þegar hinir herskáui
piltar komast að því, að stúlk-*
urnar eru farnar, rennur þeim 511 i
reiði, og svo er farið eitthvað útf
í buskann til að drekkja sorgin^
og gleyma vonbrigðunum.
Skamt frá stendur maður og
syngur „sóló“. Hann er 74 ára
gamall, en hefir verið í göngun-
um. í níu sólarhringa hefir hann
verið á fjöllum og legið í tjaldi á
nóttunni þar sem svo var mikið
frost, að þeir fjelagar þurftu að
höggva upp tjaldhælana að
morgni, því að öll jörðin var gadd-
freðin. Þrátt fyrir þetta, er gamli
maðurinn fjörugastur af öllum.
„Ætlið þið ekki að taka undir við
mig, strákar? Bölvaðar lyddur og
mannleysur eruð þið!‘1 Grími
Thomsen hefði þótt gaman að
kynnast þessum manni.
„Hvar er Magnús?“ gellur ein-
hver við. „Hví lætur hann ekki sjá
sig hjer?“ „Hann erflúinn — flýði
niður að Sandlæk. Einhver hafði
hótað að berja hann út af því, að
hann stefndi hingað lögregluþjón-
um frá Reykjavík.“
En Magnús kom aftur með
morgunsárinu. Þá var komin kyrð
og spekt á. Menn voru þreyttir
eftir nóttina, enda þótt hún liði
,undurskjótt í þeim fagra glaumi.*
Með birtu hægðist dansinn og inni
í veitingatjaldinu sátu menn stiltii
yfir glösum og bollum. Söngurinn
var þagnaður, hnyppingarnar
hættar. En af öllum þeim fjölda,
hem í tjöldunum var um nóttina
komu aðeins sárfáir, auk gangna-
manna, í rjettirnar sjálfár. Flest
af fólkinu mun tæplega hafa sjeð
fjársafnið og var þar þó yfir 15
þúsundir fjár að líta. Áður fyr
fóru menn í rjettirnar til að sjá
fjeð og heyra bændur rífast út af
ómerkingum og fleiru. Því að j
rjettunum á haustin var það venja,
að nágrannakriturinn brytist út í
ljósum loga, og alt sem menn
höfðu safnað í sarpinn meðan á
heyönnunum stóð, af óánægju og
gremju, væri talið fram.
Nú er þetta víst breytt að miklu
leyti eins og margt annað, og fólk-
ið sem fer í Skeiðarjettir, kemur
nú þangað flest til þess að hafa
þar eina vökunótt. — Það er hin
nýja Jörfagleði.
Á. Ó.