Lesbók Morgunblaðsins - 27.04.1930, Blaðsíða 1

síldveiðum
Eftir Bjarna
d Skallagrími.
Sæmundsson.
í fyrrasumar*) var jeg allan
ágústmánuð við síldaráturannsókn-
ir fyrir Norðurlandi, á ,Þór‘, varð-
skipinu. Stóð þá til, að jeg færi af
því yfir á „Skallagrím“, sem þá
var tíðast að síldveiðum á Húna-
flóa, og yrði á honum dálítinn
tíma, til þess að geta sjeð hinar
stórfeldu snyrpinótaveiðar augliti
til auglitis, ef svo mætti að orði
komast. En þegar jeg hafði lokið
rannsóknum mínum á „Þór“, var
komið að því að „Skallagrímur“
færi að hætta veiðum (það var í
byrjun september), svo að ekki
varð úr að jeg „flytti mig“ yfir á
hann.
í vor er leið var jeg eina útivist
á Selvogsbanka á „Skallagrími“,
þó að e'kki verði sagt frekara frá
þeirri ferð hjer og var þá svo um
talað milli skipstjóra og mín, að
jeg kæmi í sumar vestur og yrði á
skipinu, þá er jeg hafði lokið rann-
sóknarferð á „Þór“ úti í Faxa-
flóa í júlí. En þar eð „Skallagrím-
ur“ fór vestur þegar í júnílok,
varð jeg að fá mjer far á öðru
skipi.
Nú stendur svo á að samgöng-
umar við Hesteyrarf jörð (eða síld-
veiðastöð Kveldúlfs, „Hekla“ er
hún nefnd) eru lítið greiðari nú
en þær voru á landnámstíð, þegar
síldveiðaskipunum er slept, og
verður maður því að taka fyrstu
*) Þessir pistlar eru skrifaðir í
uóvember 1929.
bestu fleytu sem býðst — flug-
vjelin fór þangað fyrst tveiin dög-
um eftir að ^eg var farinn heim
á leið, jeg sá aðeins í skottið á
henni, þegar hún fór frá ísafirði.
Mjer varð það nú annars til
happs að „Þór“ átti að fara til
dýptar mælinga á Húnaflóa, þegar
fiskirannsóknunum í Faxaflóa var
lokið, því að honum var leyft að
„skjóta“ mjer á land í Hesteyrar-
firði um leið og hann færi þar um
á norðurleið. Þó skal jeg taka það
fram, hv. „Spegli“ til leiðbeining-
ar, að þetta átti ekki að gerast
með „varðtóli því, sem nefnist kan-
ón“, enda hefði jeg ekki verið neitt
ólmur í það, jeg sá það í fyrra-
sumar, við skotæfingarnar á Þór,
íiti fyrir Skagaströnd, að það er
ekkert gaman að vera skotið úr
þess konar tæki, e'f maður er ekki
gerður úr stáli eða öðru jafn-
haldgóðu efni.
26. júlí, um nónbil, var „Þór“
ferðbúinn til að fara norður og
ljet jeg ekki á mjer standa, frem-
ur en endranær, en bíllinn sem
átti að flytja mig til skips, reyndi
hinsvegar dálítið á þobnmæði mína
með því að láta mig bíða e'ftir
sjer í 5 mínútur — langur tími,
að mjer finst, þegar svo stendur
á, því þegar ferðahugurinn er kom-
inn í mig, er jeg varla mönnum
sinnandi, fyr en jeg er kominn
af stað, er annars hræddur um að
verða of seinn. Þór var nú ekki
svo hlálefgur að hlaupa á undan
mjer; hann lá rólegur eins og rík-
isskipi sæmir, undir Hjaltabukka,
mjög óherskipslegur, með dekkið
liálf-fult af timbri, sem átti að
brúlea í sjómerki við mælingar.
Nokkrum mínútum eftir að jeg
kom um borð, var landfestum kast-
að og haldið, sem leið liggur út
úr höfninni og við Akureyjarrifið
var stefnan sett djúphalt við Mal-
arrif, og liggur þá leiðin yfir mið
Akurnesinga; Sviðið, Forirnar og
Kantana; er þá komið vestur í
miðjan flóa og úr því lengi farið
um innanvert -lökuldjúpið. Veður
var hið besta, — en undiröldu-
vottur af suðvestri vaggaði Þór
gamla ofboð notalega •— hann er
furðu næmur fyrir öllu þess háttar,
ósjósterkum farþegum til lítillar
ánægju. Og farþegar voru nokkrir:
frúin foringjans — engin sjóhetja,
Arni Pálsson bókavörður — gall-
hraustur, og virtist kunna jafnvel
við sig á sjótrjánum og í ræðu-
stólnum, danskur sjóbðskapteinn,
sem 4tti að standa fyrir mæling-
unum á Húnaflóa — þekti sjó-
vciki aðeins af afspurn, — og svo
einhverjir fleiri, sem jeg nenni eigi
að telja upp.
Þegar komið var vestur í Jökul-
djúpið, fór að draga þoku í loftið
og yfir Snæfellsne'sið, svo að ekk-
ert var frekara að athuga. Tók
jeg á mig náðir á þverbekk í klefa
1. stýrimanns aftast í dekkhúsinu,
um ellefuleytið og bjóst við að ná
takmarkinu c: síldveiðastöð Kveld-