Lesbók Morgunblaðsins - 22.01.1933, Qupperneq 7

KE8BÓK MOBGUNHLAÐSINB
23
honnm er sjerstök ánægja að því
að vinna með þeim mönnum, sem
hafa ljósa ábyrgðartilfinningu. —
Hann er ekki að stökkva upp á
nef sjer út af því þótt aðrir sje á
annari skoðun en hann, og fáir
munu þeir, sem hafa sjeð hann
skifta skapi. Það er ánægja að
vinna með honum vegna þess hvað
hann er glaðlyndur ávalt og hisp-
urslaus í tali.
Sem kanslara er v. Schleicher
talið það til gildis hvað hann hefir
glöggan skilning á kjörum alþýðu,
og að hann er ekki háður neinum
stjórnmálaflokki. Og það er rjett.
En enginn getur ætlast til þess
að hann geti þegar ráðið bót á
kreppuástandinu. Hann á þar fyr-
ir höndum mikla og erfiða bar-
áttu við skilningsleysi og illgirni
sumra manna. Það, sem rjettlætir
traustið, er þjóðin hefir á lionum
og gefur von um bjartari fram-
tíð, er sú staðreynd, að hjer er
foringi, sem hefir skarpa dóm-
greind og á sjer algerlega flekk-
lausa fortíð. Fyrir liomun vakir
aðeins það að vinna þjóð sinni og
ættjörð sem mest gagn.
(Þýtt).
Hjúskaparskrifstofa.
Maður nokkur í Aal í Noregi
auglýsti nýlega í blöðunum, að
hann hefði umboð fyrir margt
fólk, sem vildi giftast. Ef einhver
var í vandræðum með að útvega
sjer maka, eða hafði ekki upp-
burði í sjer til þess, þurfti sá
hinn sami ekki annað en snúá
sjer til auglýsandans. Þóknunin
var aðeins ein króna á nef hvert,
og undir eins og liún var greidd
átti alt að vera í lagi.
Ljensmanninum þótti auglýsing
þessi dálítið undarleg og gerði
sjer því ferð til mannsins, til þess
að kynnast þessu betur. Umboðs-
maðurinn kvartaði um það að fáir
gæfi sig fram, em kvaðst vona
að það færi nú að lagast svo að
hann hefði á boðstólum menn og
konur á öllum aldri, bæði fátæka
og ríka. Aðferð hans, að koma
fólki saman í hjónaband var mjög
einföld: Ef einhver efnaður maður
óskaði að fá sjer konu og sendi
eina krónu með, þá var brjef hans
lagt til hægri handar á skrifborð-
ið. En ef kona sótti um að fó
maka, var brjef liennar sett til
vinstri handar á skrifborðið. Og
þegar svo voru komnar brjefa-
hrúgur þarna, tók uinboðsmaður-
inn sitt brjefið úr hverri hrúgu,
hefti þau saman og tilkynti svo
hlutaðeigendum að alt væri í lagi.
Þar með þóttist hann svo laus
allra mála.
Ljensmanninum leist ekki meir
en svo á þessa atvinnugrein og
gaf lögreglustjóra skipun um, að
taka málið fyrir, og nú verður
umboðsmaðurinn líklega sektaður
fyrir greiðvikni sína!
Einkennilegt
heimboö.
Hinn 2- febrúar 1918 skaut
þýski kafbáturina „U 77“ ame-
ríska herflutningaskipið „Tusc-
ana“ í kaf hjá írlandsströnd.
Fórust þai' hundruð manna, en
a ttingjar þeirra í Bandaríkjunum
stofnuðu með sjer fjelagsskap til
þess að haida sameiginlega sorg-
arhátíð á hverju ári hinn 2. febr.
En nú segir „New York Herald“
frá því, að fjelagsskapur þessi
liafi boðið kafbátsforingjanum,
Mayer kapteini, að koma vestur
um haf og vera þar gestur fje-
lagsins um hríð. Hefir Mayer heit-
ið því að koma-
Út af þessu eru sum amerísku
blöðin alveg æf. Segja þau að
heimboðið sje hneyksli, og hneyksl
isvert af Mayer að þiggja það. —
Önnur blöð halda því fram, að
Mayer liafi ekki gert annað en
skyldu sína er hann skaut skipið
í kaf, og hið sama mundi hver
amerískur hermaður hafa gert í
hans sporum.
— Hvers vegna gerirðu hann
ekki að verslunarfjelaga þínum?
— Hann var trúlofáður konunni
minni áður en jeg kyntist henni,
og mjer dettur ekki í hug, að
gera fjelag við mann, sem er skyn-
samari en jeg.
Ðlind stúlka fær sjón
af því að gráta.
Vinnukona nokkur í London,
Katharina Meal, að nafni, bafði
verið ákaflega nærsýn alt frá
barnæsku, og fyrir tveimur árum
misti hún sjónina alveg, og höfðu
þó augnlæltnar hvað eftir annað
skorið upp augun í henni. Var nú
talið að hún mundi aldrei fá sjón-
ina aftur.
Stúlkan hjelt til hjá ömmu
sinni. En svo varð amman mjög
veik nýlega og hugði enginn henni
líf. Katharine langaði ákaflega
mikið til að fá að sjá liana einu
sinni enn, áður en hún dæi, og
gat ekki um annað hugsað hvorki
nótt nje dag. En svo dó gamla
konan og var borin til grafar.
Katharina fylgdi henni, en við
jarðarförina setti að henni krampa
grát og lmeig hún þar niður.Þegar
hún tók að jafna sig aftur, varð
hún þess áskynja, að hún var
alsjáandi. Hún fór þegar til augn-
læknis, en liann gat enga skýringu
gefið á jtessu undarlega fyrir-
brigði. Fyrstu dagana var hún
dálítið nærsýn, en nú hefir hún
fengið fullkomna sjón.
5uefnmeðul
notuð á undan svæfingu.
Yfirlæknirinn við krabbameins-
spítalann í London, dr. Cecil
Rowntree, flutti nýskeð fyrirlest-
ur opinberlega og skýrði þar frá
því, að þar í sjúkrahúsinu hefði
sá siður verið tekinn upp fyrir
nokkru að gefa sjúklingum, sem
áttu að skerast upp, vænan svefn-
skamt inn nokkru áður. og án
þess þeir vissu af því. — Væri
þeir ekki lagðir á skurð-
arborðið fyr en þeir væri sofn-
aðir og þyrfti þeir miklu minna
af klóróformi fyrir vikið. Venju-
lega sofa sjúklingarnir einar fimm
klukkustundir eftir uppskurðinn
og þegar þeir vakna eru öll áhrif
svæfingarinnar horfin og þeim
líður miklu betur heldur en ef
eingöngu hefði verið notað klóró-
form. Eru þeir því miklu rólegri
og það hefir þau áhrif, að þeir